Oververmoeid na operatie
Na een operatie met allerlei complicaties daarna ben ik enthousiast erg snel weer aan het werk gegaan. Lekker thuis en telkens weer wat opbouwen. Tot ik elke keer wat ging mankeren en de bedrijfsarts zei dat ik een lichamelijke burnout heb. Ik voel me mentaal echt prima. Ik word alleen misselijk en krijg knallende koppijn na een paar uur werken buitenshuis, of na een beetje intensieve sportactiviteit of na een sociale activiteit met veel gepraat. Ik slaap dan een paar uur omdat ik uitgeput ben. En dat terwijl ik alles leuk vind. Volgens de huisarts moet ik geduld hebben en rustig opbouwen op gevoel.
Maar ik heb geen geduld meer en ben er wel een beetje klaar mee. Dit duurt nu al een half jaar. Ik wil ook weer gewoon mijn normale uren werken omdat ik mijn werk hartstikke leuk vind.
Iemand tips hoe nu verder?
Dank voor jullie reacties tot nu toe. De bedrijfsarts dacht aan een lichamelijke burnout, de huisarts zegt dat ik geduld moet hebben omdat mijn lichaam veel heeft doorgemaakt.
Ik had indertijd zelf besloten dat ik weer aan het werk kon. En als ik maar hard genoeg werkte vergat ik mijn complicaties en de vermoeidheid (omdat ik het werken ook erg leuk vind). Nu weet ik wel dat dat niet de goede manier is
Daarom zei de bedrijfsarts dat ik een paar weken eerst helemaal moest stoppen en toen vond ik zelf wel weer dat ik best een beetje kon werken. Ik wil nl ook wel erg graag mijn werk behouden en er is door omstandigheden werkelijk echt niemand die het kan overnemen. Ik geniet er ook van en ik kan niet de hele dag lezen.
Dat boek van Annemieke Fleming heb ik nu gedownload en ga ik zeker lezen en toepassen. En ik ga op zoek naar een ergotherapeut met kennis van zaken hierover.
Sterkte! Herkenbaar. Ik heb ook heel leuk werk en heb daardoor dezelfde neiging.
Lali schreef op 03-06-2025 om 14:55:
Dank voor jullie reacties tot nu toe. De bedrijfsarts dacht aan een lichamelijke burnout, de huisarts zegt dat ik geduld moet hebben omdat mijn lichaam veel heeft doorgemaakt.
Ik had indertijd zelf besloten dat ik weer aan het werk kon. En als ik maar hard genoeg werkte vergat ik mijn complicaties en de vermoeidheid (omdat ik het werken ook erg leuk vind). Nu weet ik wel dat dat niet de goede manier is
Dat boek van Annemieke Fleming heb ik nu gedownload en ga ik zeker lezen en toepassen. En ik ga op zoek naar een ergotherapeut met kennis van zaken hierover.
Goed plan, mijn inzicht na een ziekteperiode was: “ook leuke dingen kosten energie”. Het is nu een heel goed moment om te leren luisteren naar de signalen van je lichaam. Ik ben heel goed in het negeren van mijn vermoeidheid, ik weet waar het vandaan komt (uit mijn jeugd). Dat is handig voor kortdurende situaties maar niet voor een langdurig herstel. Ik heb dus echt moeten leren pauzeren, met de methode van Annemarieke Fleming, om te voelen hoe moe ik eigenlijk was. En wie ik nou voor de gek hield 
om toch door te gaan. Mijn motto werd: “mensen verdienen de beste versie van mezelf” en dat betekende dus een opgeladen batterij.
Ik heb nu ook binnenkort een afspraak met een ergotherapeut, hoop dat zij mij goede handvaten kan geven! Ondertussen hou ik nu ook elke dag bij hoe het gaat en wat voor impact bepaalde activiteiten hebben. Dan kan ik iets concreets laten zien.
Zijn je bloedwaardes goed? Oa hb?
Ja, bloedwaardes zijn een paar maanden geleden gecheckt en die zijn prima.
Het nkcv heeft onze oververmoeide zoon volledig van zijn extreme vermoeidheid afgeholpen. De laatste tijd lees je bedenkingen bij de therapie, maar op zorgkaartnederland.nl vind je veel reviews van mensen die geholpen zijn. Mijn kind kon vrijwel niets meer door vermoeidheid, en heeft nu geen enkele beperking meer.
Het nkcv legt een link tussen de lichamelijke oorzaak en de psychische kant. Ik was eerst zeer sceptisch: de oorzaak van de vermoeidheid was echt alleen lichamelijk. Mijn kind was psychisch sterk en stabiel. Toch bleek de aangeboden cognitieve gedragstherapie het blijkbaar ontstane patroon de ernstige vermoeidsklachten volledig op te lossen.
Nou ja een heel pleidooi. Natuurlijk weet ik niet of het ook voor jou geschikt is. Maar wij hebben lang gezocht naar geschikte hulp. We hadden graag eerder van het nkcv gehoord.
Vrijevlinder schreef op 02-06-2025 om 22:26:
Hoe drukker je bent, hoe meer lichamelijke energie gaat naar je activiteiten, en minder naar je lichaam. En des te langer duurt het voor je herstelt. Wordt lief voor jezelf en draai het om. Eerst je lichamelijk herstel, daarna ga je weer voorzichtig leuke dingen doen, met inachtneming van jezelf.
Ik snap je idee, maar als je minder belastbaar bent en alleen maar dat gaat doen wat noodzakelijk is, dan zakt je levensvreugde in als plumpudding. Been there, got the t-shirt.
Mijn advies zou zijn, ga samen met een ergotherapeut kijken wat je belasting is. En reserveer een aanzienlijk deel daarvan voor leuke dingen doen. Binnen haalbare grenzen, dus bijvoorbeeld niet naar een festival, wel naar de bioscoop.
Lali schreef op 04-06-2025 om 16:40:
Ik heb nu ook binnenkort een afspraak met een ergotherapeut, hoop dat zij mij goede handvaten kan geven! Ondertussen hou ik nu ook elke dag bij hoe het gaat en wat voor impact bepaalde activiteiten hebben. Dan kan ik iets concreets laten zien.
Hou er rekening mee dat je niet elke dag start met dezelfde "beginwaarde " aan energie.