Oververmoeid na operatie
Na een operatie met allerlei complicaties daarna ben ik enthousiast erg snel weer aan het werk gegaan. Lekker thuis en telkens weer wat opbouwen. Tot ik elke keer wat ging mankeren en de bedrijfsarts zei dat ik een lichamelijke burnout heb. Ik voel me mentaal echt prima. Ik word alleen misselijk en krijg knallende koppijn na een paar uur werken buitenshuis, of na een beetje intensieve sportactiviteit of na een sociale activiteit met veel gepraat. Ik slaap dan een paar uur omdat ik uitgeput ben. En dat terwijl ik alles leuk vind. Volgens de huisarts moet ik geduld hebben en rustig opbouwen op gevoel.
Maar ik heb geen geduld meer en ben er wel een beetje klaar mee. Dit duurt nu al een half jaar. Ik wil ook weer gewoon mijn normale uren werken omdat ik mijn werk hartstikke leuk vind.
Iemand tips hoe nu verder?
De eerste stap bij herstel is in dit geval dan waarschijnlijk toch acceptatie, en die lees ik niet in je bericht. Je wilt vooral door, door, door. Duurt lang, is stom.
Heb je hulp van een therapeut?
Toch luisteren naar de huisarts denk ik.
Wie heeft je geopereerd? Wat voor complicaties?
Kan je huisarts je niet doorsturen zkh ?
Na een half jaar zonder verbetering?
Wie stelde diagnose burn out?
tja, je zal toch geduld moeten hebben, want je herstel is nog niet klaar (of dit is erbij gekomen). Erg vervelend en jammer, maar als je nu volledig gaat werken, kan het zijn dat je straks helemaal niets kunt.
Dan ga je toch weer gewoon je normale uren werken als je dat zo graag wil?
Niet komen klagen wel als je binnen 3 maanden in een volledig totale burn-out zit waarbij je absoluut niets meer kan de komende 2 jaar.
Naar je lichaam luisteren. Die zegt duidelijk dat het even genoeg is.
Boek wat mij hier is geadviseerd en waar ergotherapeuten ook mee werken. Je vermoeidheid te lijf van Annemarieke Fleming. Als luisterboek ook op storytell. In mijn leven al een aantal keer weer moeten herstellen en "op trainen" en dit is nu mijn methode. Dit is dus mijn belangrijkste tip. Je kan ook een ergotherapeut inschakelen. Of allebei doen.
Is acceptatie meer je probleem en of ben je boos, verdrietig, gefrustreerd over de situatie en dat staat je herstel in de weg dan is ACT therapie mogelijk nog een oplossing. Maar dat lees ik minder in je verhaal.
Andere reden hier, andere symptomen maar ken het helemaal heb in mijn hoofd plannen en overal zin in maar helaas in de uitvoering gaat het mis. Niet makkelijk.
Luister naar je artsen en je lichaam.
Hoe vaker je over je fysieke grens gaat, hoe langer dit gaat duren.
Leren stoppen nog voordat je misselijk wordt en hoofdpijn krijgt. Hoe leuk de activiteit ook is.
Zorgen dat je niet uitgeput raakt en het niet nodig is een paar uur te slapen daarna. Je kunt niet én werk opbouwen én intensief sporten én drukke sociale dingen doen.
Prachtige term, lichamelijke burnout. Maar je bent "gewoon" te snel gaan werken en negeert alle signalen van je lijf. Je zorgt nu dus extreem slecht voor jezelf. Maar: goed dat je hier post, dat is de eerste stap in verandering, richting echt herstel. Ik ben benieuwd wie je wakker kan schudden.
Hoe/met wie/wanneer deel je je frustraties? Is daar ruimte voor in je omgeving? Herstellen is zwaar en kut en het mantra zal zijn "het is al een half jaar geleden". Het is extreem rot dat jij al een half jaar degene bent met klachten, waar mogelijk niemand iets aan ziet, je moet het dus steeds aangeven. Dat is heftig. Maar je doet het niet. Je maakt jezelf kapot.
Zorg goed voor jezelf. Wees lief voor jezelf! 
(Ik ben ook aan het herstellen, van meerdere operaties in korte tijd en die liepen ook niet allemaal zoals het plan was)
luister naar je lijf 
Als je nu max, zeg, drie uur kan werken voor je hoofdpijn krijgt dan ga je eerst een week lang 2,5u werken. Pas als dat goed gaat doe je er een half uur bij. En zo door. Kleine stapjes leiden uiteindelijk tot grote, grote stappen tot achteruitgang.
Ga naar een goede ergotherapeut en lees het boek dat hierboven wordt aangeraden.
De enige manier om zo snel mogelijk weer aan het werk te kunnen is te zorgen dat je lijf het doet. En dat krijg je voor elkaar door rust.
Hoe drukker je bent, hoe meer lichamelijke energie gaat naar je activiteiten, en minder naar je lichaam. En des te langer duurt het voor je herstelt. Wordt lief voor jezelf en draai het om. Eerst je lichamelijk herstel, daarna ga je weer voorzichtig leuke dingen doen, met inachtneming van jezelf.
Dat je een operatie nodig had wil m.i. eigenlijk al zeggen dat je niet zo gezond meer was want iets functioneerde al niet (meer) goed en had een correctie nodig. Deze verandering in je lichaam die zich vermoedelijk langzaam voltrokken heeft, werd in een uurtje weer opnieuw veranderd. Je lichaam die vóór de operatie een zeker evenwicht had bereikt (weliswaar inclusief een verkeerde ontwikkeling) moet nu weer opnieuw rekening houden met een verandering.
Bij een "gewone" blessure duurt het al vaak maanden of jaren voordat die genezen is, laat staan een operatiewond. Sommige bindweefsels doen daar erg lang over. Eerst een snelle zwakke noodconstructie en daarna krijg je de echte opbouw die draadje voor draadje wordt aangelegd zodat de constructie ook echt belast kan worden. Het kan jarenlang duren voordat die een goede kwaliteit heeft bereikt.
Uiteraard voel je je wel mentaal beter meteen na een succesvolle operatie omdat het gevaar geweken is.
Het slechtste wat je nu kan doen is eisen aan je lijf gaan stellen d.m.v. sportactiviteiten en ander dwingerig gedoe. Wees een beetje aardig voor je lijf; hij moet nog een tijd mee.
Wie heeft besloten dat je weer aan het werk kon? Jij en je leidinggevende of de bedrijfsarts?
Na ern operatie kun je nog weken alleen van de narcose nog na werkingen hebben. Ga je te snel aan de slag duurt dat alleen maar langer en vergroot de de kans op blijvende gevolgen.
Hoe moeilijk het ook is, nu is de tijd om terug naar het begin te gaan en je herstelproces opnieuw en nu rustig asn re starten. Al begin je nu niet op 0 maar op -5.