Millie, het monster en de strijd voor het leven!

Lieve allemaal,

Hier weer een bericht van de man van Millie.

We zijn diep geraakt door de reacties hier op haar overlijden. In veel reacties komt terug dat ze 'een steen heeft verlegd'; dat is absoluut zo in het leven van onze zoon en mij, maar uit de hoeveelheid en de intensiteit van de berichten blijkt ook dat ze een blijvende indruk heeft gemaakt op velen hier. Ze heeft misschien wel in het leven van ieder van ons een kleine of grote steen verlegd.

Ondanks het feit dat we wisten dat ze zou gaan overlijden voelde het toch plotseling toen ze overleed. Zoals jullie hebben kunnen lezen was ze tot kort voor haar dood nog helder van geest en - naar omstandigheden - levenslustig. Ze had in haar laatste dagen ook beheersbare pijn; dat is wel eens anders geweest. Terugkijkend ben ik blij voor haar dat haar laatste dagen relatief zo 'goed' waren en dat ze bijvoorbeeld niet zelf actief voor euthanasie heeft moeten kiezen vanwege onbeheersbare pijn.

Ik las ook veel reacties gericht aan mij, veel dank daarvoor. Juist omdat ze ondanks alle fysieke beperkingen mentaal nog volledig de vrouw was die ik al negen jaar liefheb, voelde het alsof ik haar van de één op de andere dag kwijt ben. Dat gemis zit in alles. Het voelt alsof een deel van mijn hart eruit is gerukt en ik word dagelijks geconfronteerd met de leegte. Ik krijg vaak het liedje 'Grijs' van Nielson/Jaap Reesema doorgestuurd, maar grijs dekt de lading bij lange na niet; het is meestal inktzwart.

Het gemis zit soms in kleine dingen. Ik kan niet meer met haar overleggen over wat we die dag gaan eten, een cadeau uitzoeken voor een bekende of de kleur van een nieuw tafellaken bepalen. Vaker mis ik het om iets over onze zoon te kunnen delen, dat ze niet meer de moeder kan zijn die ze zou willen zijn. Dat ze nooit zal weten hoe hij zich ontwikkelt, de nieuwe woordjes die hij in de afgelopen maand heeft geleerd of de grapjes die hij maakt.

Ik las ook veel reacties gericht aan onze zoon, ons monstertje. Hij doet het tot nu toe erg goed. In de week na haar overlijden zijn we dagelijks even langs het rouwcentrum geweest waar ze lag. Hij leek goed te begrijpen wat het betekent dat ze dood is (ze slaapt niet, ze praat niet, maar hij kon haar wel aaien, tegen haar praten) en vroeg elke dag zelf even om weer bij haar langs te gaan.

Sinds ze is begraven gaan we om de één á twee dagen even langs haar graf, steeds op zijn verzoek. Voor een tweejarige is een begraafplaats een soort speeltuin met alle hekjes, paadjes en muurtjes. Hij vindt het leuk om een bloemetje te brengen en een kaarsje aan te steken bij het graf van mama. Ondanks alles lijkt hij het toch als iets positiefs te ervaren om haar graf te bezoeken, daar ben ik erg blij om. Wellicht reageert hij in de toekomst anders op haar overlijden, maar voorlopig lijkt hij het op zijn eigen manier aardig een plek te kunnen geven.

Het is moeilijk en pijnlijk om na te denken over wat de toekomst ons zal brengen. Ik kan alleen maar herhalen wat ze hier zelf steeds schreef: hou je monstertjes (kind/partner/geliefde) goed vast en geef ze elke dag een knuffel.