Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Ik blijf hier elke dag een keer kijken en besef me dat het hier nu echt stil is. Wat wordt Millie enorm gemist!
Ik hoop dat Millie haar man steun haalt uit al onze berichtjes. En dat monstertje later kan lezen wat voor een diepe indruk Millie bij ons heeft achter gelaten en hoe ze in ons hart zit.
Miss you Millie!
(Ik heb het zo dikwijls geschreven: dit bloemetje is voor op je ziekenhuiskamer, een ander bloemetje was voor op het nachtkastje naast je bed, ..., ..., en nu is dit bloemetje voor naast de urne of wie weet voor op het kerkhof, maar ik schat in dat het een urne is.)
Dag Millie, daaag!
lafjoe
letterkoekje... het eerste wat ik dacht bij jouw schrijfsel was:'waarom schrijft ze dit! Wat ongepast!' Om me vervolgens met een brok in mijn keel te realiseren dat het niet ongepast is, maar de waarheid gewoon heel veel pijn doet 
Aviendha schreef op 03-01-2023 om 09:23:
letterkoekje... het eerste wat ik dacht bij jouw schrijfsel was:'waarom schrijft ze dit! Wat ongepast!' Om me vervolgens met een brok in mijn keel te realiseren dat het niet ongepast is, maar de waarheid gewoon heel veel pijn doet
Ik ben al meer verkeerd begrepen op dit forum!
letterkoekje schreef op 03-01-2023 om 09:25:
[..]
Ik ben al meer verkeerd begrepen op dit forum!
Sommige narigheden wil je gewoon niet zwart op wit zien staan... maar ik geloof dat jij het goed bedoelt. 
Ik denk iedere dag aan Millie en kijk dan even in dit topic. Ik kan bijna niet geloven dat Millie al bijna een maand geleden overleden is. Het voelt als de dag van gister en tegelijkertijd voelt het alsof het al zo lang stil is. Niet alleen stilte omdat we geen berichtjes meer krijgen, maar vooral een ander soort stilte/gemis. Het gemis dat Millie niet meer onder ons is.
Over letterkoekjes berichtje; ik moest het berichtje ook twee keer lezen. En toen begreep ik wat ze schreef. Een bloemetje of iets anders moois neerleggen bij Millie haar rustplaats, dat is een mooie gedachte.
Nog geen dag voorbijgegaan zonder aan haar te denken. Al bijna 4 weken.
Letterkoekje bedoelt het goed, ze is direct en "to the point". En ja, deze waarheid is hard.
Millieman en kleine man, veel sterkte en veel liefs. ♥️
Lieve Millie Man en monstertje.
Ik las net een gedicht van brievenbusgeluk en wilde hem met jullie delen omdat ik aan Millie meost denken toen ik hem las.
Ooit zien we elkaar weer
Wil je alsjeblieft onthouden
Dat ik je liefste vind
Dat zelfs als ik er niet meer ben
Onze liefde ons verbindt
Wil je alsjeblieft niet bang zijn
Voor je leven zonder mij
Waar jij gaat
Daar zal ik zijn
Ik blijf altijd heel dichtbij
En, alsjeblieft, vergeet ook niet
Dat ik jou alles gun
Dat je volop door mag leven
Zoals jij dat ze goed kan
Lieve schat, ik weet
Jij bent de zon in mijn bestaan
Het us door jouw warmte en jouw licht
Dat ik als dankbaar mens kan gaan
Dank je wel, mijn lief
Voor alles
Dank voor alles en nog meer
Ik hou van jou
En ik geloof:
Ooit zien we elkaar weer.
Wat een aangrijpend gedicht. Poeh.. Mooi.
Ohhh Due Scimmie, deze zag ik gister voorbij komen op Insta. Zo mooi, ik kreeg er tranen van.
Die stilte hier he. Bah, zo naar en confronterend. Het is al bijna een maand geleden dat Millie stilletjes vertrok. Eng, dat het zo snel ging. Dat het leek of het 'goed' met haar ging (begrijp me niet verkeerd) en ineens is ze weg. Ik kan en wil niet niet weten wat een verdriet er moet heersen bij haar man, zoontje en geliefden. Dat dat arme jochie er misschien wel niks van snapt. Hij zijn mama zoekt en roept, en Millie-man die kapot zal zijn van verdriet maar zich voor de kleine jongen staande moet houden. Je hart breekt.
Dat is waar Frikandel!
Een maand geleden vierde Millie nog Sinterklaas met haar Monstertje en familie. En zo kort daarna was het oorverdovend stil... zo onvoorstelbaar, nog steeds.
Due-scimmie schreef op 04-01-2023 om 20:00:
Lieve Millie Man en monstertje.
Ik las net een gedicht van brievenbusgeluk en wilde hem met jullie delen omdat ik aan Millie meost denken toen ik hem las.
Ooit zien we elkaar weer
Wil je alsjeblieft onthouden
Dat ik je liefste vind
Dat zelfs als ik er niet meer ben
Onze liefde ons verbindt
Wil je alsjeblieft niet bang zijn
Voor je leven zonder mij
Waar jij gaat
Daar zal ik zijn
Ik blijf altijd heel dichtbij
En, alsjeblieft, vergeet ook niet
Dat ik jou alles gun
Dat je volop door mag leven
Zoals jij dat ze goed kan
Lieve schat, ik weet
Jij bent de zon in mijn bestaan
Het us door jouw warmte en jouw licht
Dat ik als dankbaar mens kan gaan
Dank je wel, mijn lief
Voor alles
Dank voor alles en nog meer
Ik hou van jou
En ik geloof:
Ooit zien we elkaar weer.
Ik krijg gelijk vochtige oogjes. Prachtig.
gewoon een berichtje om te laten weten dat ik hier nog vaak even spiek. Kijken of er nog een update is, omdat het zo abrupt gestopt is en ‘afkicken’ van Millie zo moeilijk is. En kijken hoe het met de meeschrijvers/lezers gaat.
Ik droomde vannacht over de uitvaart van Millie. Het was zo levensecht, ik heb de beelden nu nog steeds in mijn hoofd. Ik zag heel veel bloemen, en haar zoontje. En ik zag een kort filmpje op een telefoon, waar ik haar zag. Oooh, dacht ik: zo zag je eruit. Want ik kende haar natuurlijk niet persoonlijk. Het voelde heel mooi.
Millieman en zoontje, ik hoop dat het (naar omstandigheden) goed met jullie gaat.
