Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
(Even een hartverzakking 😅).
Al mijn gedachten bij jou lieve Millie, iedere dag weer als ik opsta en naar bed ga wens ik jou zoveel liefs💋
🌺🌸🌼🌻🌹🌺🌸🌼🌻🌹🌺🌸🌼🌻🌹🌺🌸🌼🌻🌹🌺🌸🌼🌻🌹🌺🌸🌼🌻🌹🌺🌸🌼🌻🌹🌺🌸🌼🌻🌹🌺🌸🌼🌻🌹🌺🌸🌼🌻🌹🌺🌸🌼🌻🌹🌺🌺🌸🌼🌻🌹🌺🌸🌼
ik vind het een lief initiatief maar het wordt wel lastiger zo voor Millie, haar familie en voor onszelf om de berichtjes nog te kunnen lezen..
Misschien is het boeket nu wel groot genoeg? Nogmaals vind ik het wel een mooi initiatief hoor.
Millie we denken allemaal aan je xxx
Goedemorgen lieve Millie, ik denk aan je
Ook hier wordt dagelijks aan je gedacht.
Veel dikke knuffels aan jou Millie, ook aan Millie-man en monstertje.
Met een brok in mijn keel al jullie berichtjes gelezen. Wat is het bijzonder dat mijn einde jullie zo raakt, terwijl ik in principe een vreemde voor jullie ben. Ik voelde toch de behoefte om jullie weer eens te schrijven.
Ik lig hier nu in het ziekenhuis aan een enorme morfinepomp met duizelingwekkende doses gekoppeld. De pijn is nu draaglijk. Helaas doet mijn rug nog wel veel pijn, maar de dosis morfine ophogen is ook niet zo aantrekkelijk, omdat ik dan nog meer bijwerkingen krijg. En die bestaan bij mij vooral uit wazig en dubbel zien (dit bericht typen kost me al heel veel moeite, omdat de letters dansen), maar ook uit raaskallen, en ineens gekke dingen horen of zeggen. Het schijnt erbij te horen.
Ik lig nu al sinds vrijdag 5 augustus hier. Ik heb tussendoor één nachtje thuis geslapen, maar ben toen met de ambulance terug vervoerd omdat het niet ging.
Ik wil zo graag naar huis. De poes knuffelen, monstertje om me heen, mijn man niet hele dagdelen hoeven missen. Ik heb hier besloten dat ik nooit meer alleen wil zijn, dus mijn zus, broertje en man wisselen elkaar af om hier bij mij te zijn en te blijven slapen in het ziekenhuis.
Ik ga hard achteruit. Een tripje naar de wc kost me al de nodige moeite. Ze hebben hier wel aangeboden om mijn linkerheup te bestralen, en ook mijn onderste twee wervels, in de hoop toch wat verlichting van de pijn te krijgen. Vanmiddag heb ik daar de eerste sessie van. Ik ben ontzettend bang, bang dat de bestraling weer zorgt voor ondraaglijke pijn. Na de bestraling mag ik in principe naar huis, en ook daarvoor ben ik doodsbang: stel dat het weer niet gaat en ik wéér terug naar het ziekenhuis moet. Maar ik moet het toch proberen. Ik krijg dan een morfinepompje mee om zelf te kunnen bedienen. Daarmee hoop ik zo lang mogelijk de pijn in de hand te houden tot het volgende probleem zich aandient.
Ik kan niet beloven dat ik hier nog terugkom. Maar blijkbaar voel ik toch de behoefte om hier te schrijven, ook als het einde nabij is. En dat komt door jullie ❤️
Heel veel sterkte Millie
Lieve Millie ik wou dat ik je een echte knuffel kon geven. Je bent zo dapper dat je je weer laat bestralen ondanks je angst. En wat fijn dat je man, zus en broer elkaar afwisselen en je helemaal niet meer alleen hoeft te zijn.
Sterkte, hopelijk geven de bestralingen nog wat verlichting
Zelfs al horen we niks van jou, Millie, dan weten we toch dat je aan ons denkt.
En wij houden jouw topic levendig.
Als je echt denkt dat je niet meer kan schrijven, dan neem ik hier afscheid en zeg je: je hebt het goed gedaan Millie, je hebt alles gegeven wat je kon, je hebt een hele horde dames bewust gemaakt van wat ouderschap en goede gezondheid betekenen. Je hebt een speciaal plaatske in mijn hart en dat plaatske zal voor jou bestemd blijven. Dat zal altijd 'het Millie-plaatsje' zijn.
Hopelijk is het einde nog niet echt nabij, maar als het met ondraaglijke pijnen moet, dan gun ik jou de verlossing. Onnodig lijden heeft geen zin.
Mijnheer Millie, mijn gedachten zijn ook bij u en ik weet dat ze bij u in de beste handen is.
Sterkte voor jullie beiden, ikzelf voel mij macheloos.
Bedankt Millie, ik geef je nog een dikke kus!