Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Ik denk aan je Millie en ik wil jou en je lieve familie heel veel kracht en sterkte toe wensen! ♥️
Ben je thuis lieve Millie, is het uit te houden? Deze vragen stel ik niet omdat ik een reactie verwacht ik hoop het alleen zo hard dat het zo is🙏💋
Hoi lieve Millie, hopelijk ben je thuis en kun je dicht bij je geliefden zijn! 🙏🏻🌸
Millie, dit zijn vergeet-mij-nietjes, maar in dit boeketje noem ik ze ik-vergeet-jou-nietjes.
(sorry, zit hier al uren te proberen deze afbeelding te verkleinen, maar het lukt niet. Ik vond ze zóóó mooi en zo toepasselijk voor jou dat ik ze toch heb gebruikt).
♥️
Veel sterkte lieve Millie. Ik hoop dat de bestraling voor verlichting van de pijn heeft gezorgd.
Ik denk zo vaak aan je. En aan je man en jullie Monstertje. Jullie gezinnetje. Wat een verdriet.
Het is zo oneerlijk. Konden we maar iets doen, zeggen, wensen waardoor het dragelijker, makkelijker werd. Helaas zijn die woorden er niet, worden onze wensen niet gehoord en kunnen we niks doen om dit ongedaan te maken.
Maar ik blijf altijd wensen en hopen. Ik wens en hoop dat je je geliefd, veilig en niet meer bang voelt. Dat je samen met je man, monster, je broer en zus en poes thuis kunt zijn.
Skellar schreef op 17-08-2022 om 12:08:
Veel sterkte lieve Millie. Ik hoop dat de bestraling voor verlichting van de pijn heeft gezorgd.
Ik denk zo vaak aan je. En aan je man en jullie Monstertje. Jullie gezinnetje. Wat een verdriet.
Het is zo oneerlijk. Konden we maar iets doen, zeggen, wensen waardoor het dragelijker, makkelijker werd. Helaas zijn die woorden er niet, worden onze wensen niet gehoord en kunnen we niks doen om dit ongedaan te maken.
Maar ik blijf altijd wensen en hopen. Ik wens en hoop dat je je geliefd, veilig en niet meer bang voelt. Dat je samen met je man, monster, je broer en zus en poes thuis kunt zijn.
Zo een lief bericht! (Aan iedereen heeft ze gedacht!)
Skellar schreef op 17-08-2022 om 12:08:
Veel sterkte lieve Millie. Ik hoop dat de bestraling voor verlichting van de pijn heeft gezorgd.
Ik denk zo vaak aan je. En aan je man en jullie Monstertje. Jullie gezinnetje. Wat een verdriet.
Het is zo oneerlijk. Konden we maar iets doen, zeggen, wensen waardoor het dragelijker, makkelijker werd. Helaas zijn die woorden er niet, worden onze wensen niet gehoord en kunnen we niks doen om dit ongedaan te maken.
Maar ik blijf altijd wensen en hopen. Ik wens en hoop dat je je geliefd, veilig en niet meer bang voelt. Dat je samen met je man, monster, je broer en zus en poes thuis kunt zijn.
Dat maakt me aan het huilen. 
Lieve Millie,
Ik wens dat je je niet bang meer voelt.
Ik wens dat je geen pijn meer hebt
Ik wens dat je nog veel geluksmomentjes mag meemaken met Millie-man, Monstertje, zus en de poes.
Ik hoop dat je nog mooie momenten hebt met je geliefden en je kleine mannetje.
Liefs van een stille meelezer.
Lieve Millie,
Ik had al een tijdje niet ingelogd op het forum en zie nu pas je verdrietige update.
Wat leef ik mee met jou, je familie en je vrienden. Wat rot dat het nu toch zover is gekomen en dat de behandelingen uiteindelijk niet het gewenste resultaat hebben gehad om de kanker te verslaan of nog langer uit te stellen.
Ik blijf aan je denken en hoop dat je ondanks de pijn nog mooie en liefdevolle herinneringen kan maken met je naasten. Ook wil ik nog even benadrukken dat ik gigantisch veel respect hebt voor de manier hoe je met je ziekte bent omgegaan. Altijd hoopvol en strijdlustig en ondanks tegenslagen bleef je je verhaal hier delen met ons. Dat vind ik écht heel erg knap.
Lieve Millie, ik denk aan je en hoop dat je nu thuis bent met je geliefden en dat je de pijn in de hand kan houden met de pijnstilling 
♥️
ik hoop dat je thuis bent en enigszins comfortabel Mag zijn en je veilig voelt.
Als ik 's nachts wakker word, dan denk ik steevast aan jou, Millie.
Dan gaat het als volgt: zou Millie ook wakker zijn, zou ze pijn hebben, zou ze (ondanks de pijn) toch weten hoe ze moet gaan liggen, hoe zou het met Monstertje zijn, en haar man, op welke manier gaat die met het komende drama om, ...
Het is een automatisme geworden, sinds wanneer dat is begonnen, herinner ik mij niet meer. Maar ik weet zeker dat het elke nacht is. Want dan denk ik: ja, daar zijn die diezelfde gedachten weer en gisteren ook, en de nacht daarvoor ook. En dan voel ik me bijna schuldig dat ik, die haar moeder zou kunnen zijn, nog altijd gezond ben.
