Millie, het monster en de strijd voor het leven!

Slecht geslapen, onrustig geslapen, jij in mijn gedachten. Ik wou dat het anders was.
Niet voor mijn nachtrust maar wel voor jou!
Ik kan me niet neerleggen bij dit verdict.

Laat me je in mijn armen sluiten en blijf daar voor eeuwig, jij mag deze wereld niet verlaten.
Laten we samen huilen Millie.
Huilen om zoveel pijn, huilen om zoveel verdriet, huilen om al die onrechtvaardigheid.

Lieve Millie, hier ook een meelezer vanaf je topic op Viva. Mijn kind is een paar maanden ouder dan jouw zoontje. Wat een hel om alleen al te denken dat je er niet meer voor ze kan zijn. Had het zo graag zo anders gezien voor je.
Ik hoop dat de artsen toch nog wat kunnen doen tegen de heftige pijnen, zodat je hopelijk toch nog een tijd met je gezin, familie en vrienden kan doorbrengen. 
Je zal altijd doorleven in je zoon en hij zal altijd voelen dat je bij hem bent en de liefde die je hem hebt gegeven. Hele dikke knuffel en heel veel kracht en sterkte gewenst, voor jou en je naasten 

Hoi Millie, je zinnetje dat je je monstertje bijna niet aan kunt kijken, blijft in mijn hoofd zitten.  Ik herken het denk ik een heel klein beetje van toen ik net gehoord had dat ik kanker had. Mijn situatie toen was onvergelijkbaar met die van jou, maar ik kon toen niet naar mijn kinderen kon kijken zonder de angst ze niet te zien opgroeien.  Mijn maag kromp er echt van ineen.
Wat zul je het ongelooflijk zwaar hebben, met de pijn die je hebt en alle emoties tegelijk.  Jullie blijven in mijn gedachten.   

Millie, wat een vreselijk bericht. Het bericht wat je niet wilde krijgen. Geniet van van de kleine mooie momenten met je mannen! Heel heel veel sterkte!

Kan AmbulanceWens nog iets van voor je betekenen om een dag vol herinneringen te maken? 

Wat een vreselijk bericht zeg,, heel veel sterkte de komende tijd. En hopelijk nog veel mooie momenten met je man en monstertje en hopelijk doet de bestraling nog wat tegen de pijn. 

 ❤️ 

Lieve Millie

Je hebt geknokt en geknokt, en dan is op een gegeven moment daar, toch nog onverwachts. Je hebt alles uit het leven gehaald wat er voor jouw in zat en meid wat heb je gevochten om het te houden. Het loslaten, de angst voor de dood, het zwarte niets, het onbekende, we hebben daar allemaal onze gedachten over.

Maar weet, dat de liefde die jij uitstraalt voor jouw mannen, niet eindigt met de dood, wanneer jij dit zieke lichaam verlaat en in de hemel komt, dan ben jij echt niet miljoenen mijlen ver, maar gewoon overal om hen heen, jij volgt ter plekke de ontwikkelingen van jouw monstertje en begeleid hem daar in, zonder dat hij dat weet. Jouw liefde zal altijd je naasten steun geven, ook al zien zij jou straks niet meer. Ik hoop dat deze woorden jou een beetje rust geven in deze inktzwarte tijden.

oh lieve millie, wat een afschuwelijk nieuws. Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar weet dat je ook hier in gedachten bent. Bedankt voor al je mooie wijze lessen, ik zal je nooit vergeten. Monster en millie man mogen zich gelukkig prijzen met zo'n kanjer. Heel veel sterkte en liefde de komende tijd, heel veel liefs het boerinnetje uit Frankrijk 

Lieve Millie,

Ik lees al met je mee sinds het Viva forum maar ik heb nog niet eerder gereageerd. Je verhaal komt enorm dichtbij, ik heb namelijk in de schoenen van jouw man gestaan.
Je laatste bericht kwam enorm bij mij binnen, het bracht mij terug naar de laatste fase met mijn man.
De machteloosheid, het ongeloof, de pijn en het ongelofelijke grote verdriet wat jullie nu moeten voelen is niet te beschrijven.
Ik hoop dat de artsen je pijn kunnen verlichten waardoor je nog mooie momenten mag hebben met je gezin en alle dierbaren om je heen.
Bedankt dat je ons een kijkje in jouw leven hebt gegeven.
Heel veel sterkte gewenst de komende periode. Weet dat er aan je gedacht wordt en dat je niet wordt vergeten.
Het ga je goed ❤️

lieve lieve Millie,
Ook ik ben een stille meelezer al sinds je topic op het vivaforum. Ik heb nooit gereageerd, omdat ik nooit de juiste woorden kon vinden. Ik ben even oud als jou en mijn zoontje is in dezelfde leeftijd als jouw monstertje.
Ik heb zo ontzettend veel bewondering voor hoe je met alles omgaat en de liefde voor jouw kleine monstertje spat van het scherm! Ik weet zeker dat hij zich geen betere mamma heeft kunnen wensen! 
Jouw berichten hebben er meer dan eens voor gezorgd dat ik extra dankbaar voor mijn kindjes en dat ik nog bewuster van ze geniet, heel erg bedankt daarvoor! 
heel veel sterkte lieve Millie, ik denk aan je!♥️

PinkWombat schreef op 11-08-2022 om 10:45:

Lieve Millie,

Ik lees al met je mee sinds het Viva forum maar ik heb nog niet eerder gereageerd. Je verhaal komt enorm dichtbij, ik heb namelijk in de schoenen van jouw man gestaan.
Je laatste bericht kwam enorm bij mij binnen, het bracht mij terug naar de laatste fase met mijn man.

Pink, ik heb je een PB gestuurd.

Lieve Millie, 

Hier ook een meelezer (en meelever) vanaf het begin. Wat erg, zo onverwacht deze genadeklap terwijl je nog zo vol levenslust zit. Dat kan niet, dat mag niet. 

Je zit steeds in mijn hoofd, als ik niet kan slapen of veel te vroeg wakker word... Ik vind je een geweldig mens, ik bewonder je positiviteit, je veerkracht, je levenslust en zorgzaamheid. Je liefde voor je mannen spat van het scherm. Wat kan jij goed en treffend schrijven. En wat dapper dat je je zo hebt bloot durven geven hier. 

Het is zooo oneerlijk. Ik hoop dat je toch een soort rust gaat vinden in de tijd die je nog hebt. Je zit voor altijd in mijn hart! ♥️

Voor jou..  
En voor een ieder van ons... 

Once, in a little pond, in the muddy water under the lily pads, there lived a little water beetle in a community of water beetles. They lived a simple and comfortable life in the pond. Once in a while, sadness would come to the community when one of their fellow beetles would climb the stem of a lily pad and would never be seen again. They knew when this happened; their friend was dead, gone forever. Then, one day, one little water beetle felt an irresistible urge to climb up that stem. However, he was determined that he would not leave forever. He would come back and tell his friends what he had found at the top. When he reached the top and climbed out of the water onto the surface of the lily pad, he was so tired, and the sun felt so warm, that he decided he must take a nap. As he slept, his body changed and when he woke up, he had turned into a beautiful blue-tailed dragonfly with broad wings and a slender body designed for flying. So, fly he did! And, as he soared he saw the beauty of a whole new world and a far superior way of life to what he had never known existed. Then he remembered his beetle friends and how they were thinking by now he was dead. He wanted to go back to tell them, and explain to them that he was now more alive than he had ever been before.

His life had been fulfilled rather than ended. But, his new body would not go down into the water. He could not get back to tell his friends the good news. Then he understood that their time would come, when they, too, would know what he now knew. So, he raised his wings and flew off into his joyous new life".