Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
wat had ik gehoopt dat het niet zo heftig en lang zou zijn voor jouw deze corona.. en toch flink ziek met veel klachten helaas. En dat is bovenop je al beperkte energie en je ziekte dan echt fikse klap en terug val. Ik duim voor je dat je deze dagen weken goed genoeg opknapt om je kleine mannetje weer om hem te kunnen hebben en verzorgen waar lukt!
En hoe je schrijft over jouw kleine monstertje ♥️ zo vol liefde! Dat neemt hij mee in zijn hele leven! En ja hij gaat jouw verliezen op te jonge leeftijd, maar nu ben je er, nog steeds en zolang je er bent krijgt hij jouw liefde nog meer mee. En ook van zijn papa en alle mensen om hem heen!
Beterschap 🍀🌷!
Even - héél egoïstisch - over mezelf beginnen om dan de link naar jou te leggen.
Millie, ik schreef dat ik relatief weinig last van corona heb gehad. Zo heb ik het ervaren voor mezelf maar ik ben met een redelijk goede gezondheid gezegend. Ik heb een weekend op de zetel - bank zeggen jullie - gelegen met stekende hoofdpijn. Maar nadien heb ik nog lang gehoest en gesnotterd (makkelijk 2 maand en zak-doe-ken vol...) en was ik ook sneller moe gedurende 4 tot 6 weken. Ik vertel dit niet om even 'in the picture' te komen. Maar wel om jou een hart onder de riem te steken, Millie! Als een gezond lijf (als het mijne) al zoveel last en naverschijnselen heeft van corona, dan mag jij niet verwonderd zijn dat het bij jou niet meevalt. Jouw arme lijf is ondermijnd door een vreselijke ziekte en daar bovenop nog eens gekweld door allerlei behandelingen om die ziekte te bestrijden. Dan zou het straf zijn dat uitgerekend jij fluitend door de coronabesmetting gaat. Dus, hoe erg je het ook vindt, ik denk dat het normaal is. Waarmee ik niet zeg dat ik het je gun om ook hiervan nog eens dubbel en dik af te zien.
Je zit zo in mijn gedachten en ik voel me soms schuldig dat ik - medisch gezien - zo door het leven rol terwijl jij voor elke dag moet vechten, bij wijze van spreken. En, schrale troost, zoals jij zijn er nog zoveel mensen: jonge ouders die hun energie in hun kindjes zouden moeten kunnen stoppen maar wiens inspanningen bijna uitsluitend moeten gaan naar het in leven houden van hun zieke lijf. Wat kan het leven toch k*t zijn.
ps: Ik smelt weg bij het beeld 'dat ik krijg' van MamaMillie liggend in het bed en MisterMonster die naast haar op de dekens zit en die in gebarentaal uitlegt waar poes op het plaatje staat en misschien een klein miauwtje produceert. Of het verhaal van Drup, de waterdruppel die uit de kraan komt en dan wijst jouw Monstertje de kraan aan. En dat hij in jouw plaats de dikke kartonnen bladzijden van het boekje wil omslaan. Dat beeld heb ik hu voor ogen en ik glimlach ... Schattig, schattig, schattig.
Het gaat weer wel wat beter gaan Millie. En wij proberen er ook bij jou de moed in te houden!
(voor in een vaasje naast je bed)
Millie91 schreef op 10-06-2022 om 16:26:
Wat een wisselende ervaringen! Ik heb volgens mij alles wat jullie noemen. Pijn aan mijn schenen, misselijk inmiddels ook. Net uit bed geweest voor een schone pyjama, kussensloop en een douche (alles wordt zo muf van dat bedliggen). Ook een poging gedaan tot een paar slokjes smoothie. Nou, die kwamen er onder de douche in projectielbraakstijl weer uit, bah. Nu weer onder de dekens met emmer ernaast..Ziek zijn is nooit leuk natuurlijk, maar sinds ik kanker heb is het nog zoveel naarder. Het komt bovenop mijn 'normale' pijn en ongemak, en zorgt ervoor dat ik nog meer moet missen. Maar als ik jullie lees, en mijn man zie, heb ik nog hoop dat het in elk geval niet lang hoeft te duren.
Suzy, dankjewel voor de tip. Ik heb een tijd geleden een videoportret laten maken via Stichting Komma, heel waardevol maar ook loodzwaar om te maken. Ik ben blij dat ik het heb gedaan, maar ik denk niet dat ik zoiets nog een keer aankan. Ondanks dat het wel heel mooi is als je anderen kunt helpen met je verhaal, natuurlijk. Maar voor mij paste het denk ik ook beter om een privéportret te maken, speciaal voor Monster.
Snap ik ❤️
Ben benieuwd hoe het gaat. Hopelijk niet van de Corona-ellende direct door naar de bijwerkingen. Als je het al uit elkaar kan houden. Begrijp je verhaal over dubbel ziek zijn, het lijkt me echt vreselijk als je er nog meer bij krijgt. Je bordje was al veels te vol. Ik denk aan jou en jullie 😘😘😘
Ook ik denk aan jou. Ik duim dat de Corona ellende nu grotendeels weg is en je je ietsje, binnen de omstandigheden, beter voelt.
Hopelijk trek je deze hitte een beetje ?
Lekker samen met monstertje in een badje buiten afkoelen ?
he lieve Millie, denk aan je en hoop dat de corona shit jullie huisje een beetje heeft verlaten♥️
Hey, Millie!
Schijnbaar is het vandaag in Nederland vaderdag. Was bij ons vorige week. Omdat jouw man ook een fantastische rol speelt (en vervult!) in jouw leven en in het leven van Monstertje, wil ik bij deze MisterMillie ook een fijne feestdag toewensen.
Ik denk dat hij dat verdient.
(als jij geen gelegenheid hebt om voor een mooie roos naar de bloemenwinkel te gaan, kan je deze misschien aan hem geven).
♥️
Hoe is het, Millie, met de combinatie van pauzeweek en covid?
Had het monster nog Vaderdag cadeaus geknutseld op het kdv? Mijn jongste kwam ineens thuis met een vaderdagcadeau van school, voor het eerst sinds onze kinderen daar zitten. Toch jammer dat ze dat met Moederdag niet gedaan hadden 😀
letterkoekje schreef op 19-06-2022 om 10:25:
Hey, Millie!
Schijnbaar is het vandaag in Nederland vaderdag. Was bij ons vorige week. Omdat jouw man ook een fantastische rol speelt (en vervult!) in jouw leven en in het leven van Monstertje, wil ik bij deze MisterMillie ook een fijne feestdag toewensen.
Ik denk dat hij dat verdient.
♥️
dat is lief. Ook voor jouw man vandaag een hartje. Hij doet het samen met jou toch maar mooi. Leve de liefde 
en lieve papa's in het bijzonder vandaag
Hoe gaat het? Corona inmiddels de deur uit?
Zo ik forceer mezelf weer even boven water om jullie te updaten, maar vooral ook te bedanken voor de lieve roosjes en de zorgen om mijn besmetting♥️. Ook de lieve woorden voor mijn man worden heel erg gewaardeerd, die staat nu alweer een tijd op turbostand nu ik zoveel in bed lig af te zien.
Qua corona ging het de afgelopen dagen steeds een stukje beter, ik voelde dat ik er bijna was! Weer wat meer energie, stem terug, hoest los. Maar eergisteren in de avond kreeg ik een enorm wee, misselijk gevoel in mijn buik wat me sindsdien ervan weerhoudt om te eten en me heel beroerd doet voelen. Hierdoor waren de afgelopen twee dagen absoluut het zwaarst tot nu toe. Heel apart. Het zou toch de 'stopweek' kunnen zijn (vandaag heb ik weer een kuur gehad). Of ik word misselijk van het snot en slijm wat nu loskomt en allemaal in mijn maag terechtkomt. Ik heb in elk geval een anti-misselijkheidstabletje genomen net, dit lijkt heel iets te helpen en heb snel een boterham naar binnen gewerkt. Zo hoop ik dat ik in elk geval niet in een neerwaartse spiraal terecht hoef te komen. Misselijkheid, realiseer ik me steeds meer, is echt het ergste wat er is.
Agen, wat flauw dat jij geen knutsel had gekregen! Die had je zeker wel verdiend. Bij ons op het kdv zijn ze wel heel attent met dat soort dingen. Ik had voor moederdag een voetafdrukje met roosjes gekregen, en papa kreeg een geplastificeerde geverfde stropdas met in de 'kop' een leuke foto van ons monstertje. Heel leuk gedaan. Monstertje kan al superveel woordjes en vooral alles aanwijzen (Letterkoekje, jouw beeld van ons voorlezend in bed klopte bizar goed!), alleen zijn eigen naam weigert hij te zeggen. Als we naar hem wijzen en zeggen, wie is dat? Wijst hij naar zijn borst en zegt 'Da'. En dat terwijl hij vrij moeilijke woorden zoals vliegtuig al kan zeggen. Zijn naam is 1-lettergrepig met een vrij simpele klank (denk aan iets als Job). Of zal het iets zijn met rijping van zijn brein, dat het besef van je eigen naam later komt? Ik ben benieuwd of iemand hier iets over weet. Het lijkt me zó leuk om hem zijn naam te horen zeggen!
Millie, wat naar dat je je zo rot hebt gevoeld. Het houdt ook nooit op zeg. Ik hoop voor je dat het een combinatie van de naweeën van corona en de stopweek was, en het dan nu weer de goede kant op gaat!
Over het zeggen van de eigen naam: de meeste kindje doen dat ergens tussen de 18 maanden en de 2 jaar. Het is inderdaad te schattig als ze (een verbastering van) hun eigen naam gaan uitspreken 
Als hij vliegtuig al kan zeggen ... misschien kan hij dan ook 'Monster' zeggen?
Probeer eens!
Het beste hé Millie!
Lieve Millie, even laten weten dat ik aan jou denk.
Heel veel liefs ♥️
lieve Millie, hoop dat je de misselijkheid een beetje te boven aan het komen bent. Je hebt je vitamientjes nodig