Millie, het monster en de strijd voor het leven!

Ik weet ook niet goed wat ik moet zeggen Millie. Het lijkt me zo loodzwaar en eenzaam waar je doorheen moet. Daarom kan ik ook niet veel meer doen dan je lezen en een virtuele  geven. 

Lieve Millie,
Ik vind de juiste woorden niet. Maar wil je laten weten dat ik je lees, veel aan je denk, en stuur je een dikke virtuele knuffel. Moge ze je hart een beetje verwarmen. 

Lieve Millie,
Wat een verdriet spreekt er uit je bericht. En tegelijkertijd denk ik: wat kan je toch goed omschrijven hoe je je voelt en wat er in je omgaat. 
Ik wens je veel sterkte en kracht en geluksmomenten met je gezin. 

Millie, ik las in een ander topic dat je papa (die je nog steeds mist) vandaag 10 jaar geleden van jullie is weggenomen. Mijn deelneming op deze droevige verjaardag. Is het ook daarom dat het je deze dagen zoveel minder goed gaat?

Jouw post is donker, Millie, en ik ga iets zeggen waarvan ik hoop dat het je niet kwetst: zelfs lang nadat jij niet meer op je topic zal schrijven, zal ik nog aan je denken. Dat is geen belofte, dat is iets wat ik nu al weet. Omdat ik mezelf ken. Jij hebt op mij tot hiertoe een zo onuitwisbare indruk nagelaten dat ik niet anders zal kunnen dan nog aan je denken. Als er in mijn leven moeilijke momenten komen zal jij automatisch in mijn gedachten komen, jij zal mijn voorbeeld zijn als er moet gevochten worden. (Millie, mijn wens was dat jij dit zou weten, dat ik je dit zelf kon vertellen en niet dat ik dit (OOIT!) op een in memoriam pagina moest schrijven).

Ik begrijp jouw post volkomen Millie, ik begrijp dat je moe wordt. Ik ben voor mezelf overtuigd dat ik nog altijd niet helemaal kan begrijpen wat jij doormaakt. Wat is het leven toch oneerlijk.

Ik begrijp je gevoelens ook Millie en hoop dat deze fase van monstertje snel voorbij is. 

Ben niet zo goed in zaken verwoorden maar wens je alle kracht van de wereld toe. 
♥️

letterkoekje schreef op 21-04-2022 om 20:32:

Millie, ik las in een ander topic dat je papa (die je nog steeds mist) vandaag 10 jaar geleden van jullie is weggenomen. Mijn deelneming op deze droevige verjaardag. Is het ook daarom dat het je deze dagen zoveel minder goed gaat?

Jouw post is donker, Millie, en ik ga iets zeggen waarvan ik hoop dat het je niet kwetst: zelfs lang nadat jij niet meer op je topic zal schrijven, zal ik nog aan je denken. Dat is geen belofte, dat is iets wat ik nu al weet. Omdat ik mezelf ken. Jij hebt op mij tot hiertoe een zo onuitwisbare indruk nagelaten dat ik niet anders zal kunnen dan nog aan je denken. Als er in mijn leven moeilijke momenten komen zal jij automatisch in mijn gedachten komen, jij zal mijn voorbeeld zijn als er moet gevochten worden. (Millie, mijn wens was dat jij dit zou weten, dat ik je dit zelf kon vertellen en niet dat ik dit (OOIT!) op een in memoriam pagina moest schrijven).

Ik begrijp jouw post volkomen Millie, ik begrijp dat je moe wordt. Ik ben voor mezelf overtuigd dat ik nog altijd niet helemaal kan begrijpen wat jij doormaakt. Wat is het leven toch oneerlijk.

Och Letterkoekje, jij schrijft weer precies wat ik denk. Dat kun jij. Ik wist geen woorden voor Millie's laatste bericht. Maar ik sluit me helemaal aan. Millie is voor mij zo'n inspiratie en drive bij dagen dat het met mij minder gaat. En dat zal blijven.  Nu, morgen, en alle dagen hierna. 

Lieve Millie, ik denk aan je en ik wens en hoop dat er toch weer een lichte periode kont na deze donkere. En niet twijfelen aan het feit dat je een slechte moeder bent. Als er een ridderorde zou bestaan voor liefdevolle moeders kreeg jij het Grootkruis. ♥️

Denk aan je toppertje.
Snap je gevoel net voor een mri.
Vele knuffels van mij💞 

Och lieve Millie, wat een verdrietig bericht van je. Konden we maar iets voor je doen om jouw situatie te verzachten.
Ik vind jou echt de liefste moeder ever. Je schrijft met zóveel liefde over jullie monstertje. Als hij dit later allemaal leest, gloeit hij van trots. Dat kan niet anders! Hij is nog te klein om te beseffen wat er speelt. Meestal doet de moeder het meeste voor de kinderen en is vaak het meeste thuis (parttime werken). Ik denk dat kleine kindjes daarom meer aan hun mama hangen. En jullie situatie is dit natuurlijk heel anders en trekt monstertje dus ook meer naar zijn papa. Door wat je vertelt over jouw verleden kan ik me heel goed voorstellen dat dit je pijn doet. Maar zie het ajb niet als falen. Jouw moeder had destijds een keuze denk ik... voor jou geldt dit helaas niet. Wees niet te hard voor jezelf lieve Millie.

Verder blijf ik heel hard hopen dat de scan iets anders laten zien als waar jij bang voor bent. 

Dikke knuffel

ach lieve Millie toch, wat een wanhoop klinkt er uit je bericht. Je bent de beste moeder voor je kleintje die je op dit moment kan zijn. Je drukt vaak genoeg je eigen pijn en ongemakken weg om maar met je kleine monster op schoot te zitten. Op je “goede” dagen ben je volledig beschikbaar voor je kind. Dat lezen we allemaal terug in je berichten. De liefde voor hem is overduidelijk. Je bent alles behalve een slechte moeder. Zo moet je je absoluut niet voelen. Ik zou willen dat ik dat gevoel bij je weg kon nemen. 

Lieve Millie, ik vind het zo rot voor je dat het allemaal zo zwaar is. 
Wat je schrijft over je Monstertje en zijn voorliefde de voor zijn vader is een heel klein beetje herkenbaar.  Mijn oudste gedroeg zich als dreumes/peuter net zo (dat is herkenbaar), en dat vond ik ook echt soms moeilijk, zelfs zonder dat het de lading had die er bij jou nog extra bij komt (en daardoor denk ik dat ik het maar een klein beetje herkennen kan.)  Misschien dat het je een heel klein beetje helpt dat hij zich daar na helemaal niets meer van herinnert.  In zijn beleving is dat verschil er nooit geweest.  Als hij nu terugkijkt naar zijn vroegste jeugd dan is dat vooral in foto’s, waarin hij twee ouders ziet die allebei van hem houden.  Misschien heb je er op momenten dat je het moeilijk hebt helemaal niets aan hoor, rationele overwegingen over het kind van een wiilekeurige forummer dat niet meer weet dat hij naar zijn vader trok. Dat kan ik me ook heel goed voorstellen.  
Heel veel sterkte met de scanxiety en met de donkerte om je heen.  Ik duim voor je dat de uitslagen meevallen en dat dat medicijn nu eens opschiet.  

wat een verdriet lieve Millie. 
Het lijkt me ook enorm moeilijk dat het medicijn maar niet van start kan gaan. Enorm frustrerend.

poeh Millie. Wat is je zwaarte voelbaar. En invoelbaar. Je verdriet kan ik me voorstellen, maar eigenlijk ook helemaal niet, omdat je met je ziekte op een hele nare plek bent beland, die ik gelukkig niet ken. 
En dat monstertje, dat je normaal heel veel vreugde brengt, nou net nu kiest om even een PaPaFase te hebben. Net nu zijn mama hem eigenlijk vooral wil knuffelen, wil hij even niet. 
Ik weet echt niet wat ik kan zeggen, anders dan dat ik aan je denk. Dat ik je dapper vind, dat je hier je verdrietigste gedachtes laat zien. Zelfs daarin ben je nog bezig met de mensen om je heen. 
Ik hoop dat je spoedig ergens weer een lichtpuntje vindt. Of het nou de medicijnen, een monster dat weer een mamafase krijgt of dat er een EvenNietZiekDag op de planning komt, iets wat je weer een beetje licht geeft. 
Denk aan je!