Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Ik denk ook dat er niks mis is met de emoties. Ze zijn logisch, en waren er ook voor deze afgelopen periode. Maar ik merk nu dat ik in een depressie glijd. Niks is nog mooi of fijn, alles is zwart aan het kleuren..ik heb met de huisarts gebeld en heb morgen een afspraak om zowel een euthanasieverklaring te bespreken, als een doorverwijzing naar een gespecialiseerde oncologisch psycholoog te vragen. Ik kan het niet meer alleen dragen.
Ik heb vandaag wel wat make up opgedaan, een kleurige trui aan, en we zijn met de rolstoel naar buiten gegaan. Dat deed me wel goed, frisse lucht en monstertje op schoot. Een kopje koffie gehaald, ondanks dat mijn eetlust en smaakbeleving compleet weg is. Voor zijn middagdutje was monstertje ontroostbaar, dus ik heb hem uiteindelijk mee naar ons bed genomen waar hij heerlijk tegen me aan heeft geslapen terwijl mijn tranen over mijn wangen liepen.
Ik heb ook contact gehad met stichting Komma. Gelukkig kom ik in aanmerking, dus binnenkort laat ik een portret maken voor mijn lieve, lieve gezin.
Wat is kanker een afschuwelijke, vreselijke ziekte.
Wat rot, Millie, dat alles nu zo zwart is. Ik had het je zo gegund dat het na de operatie juist wat lichter zou zijn.
Succes voor je afspraak bij de huisarts; zo’n afspraak zou je niet moeten hebben als jonge moeder. Hopelijk kan en wil je huisarts je helpen.
Fijn dat je ontroostbare monstertje bij jou wel de rust vond om te gaan slapen, sterkte met de tranen.
Ach, meiske toch. Ik weet even niet veel te zeggen. Je ontroert me. Heel veel sterkte en liefs. Ik denk aan je. ♥️
Ik heb geen woorden, ik kan mij absoluut geen voorstelling maken van de situatie waar je in zit, en niet wetend hoe de toekomst is met je ziekte, maar wat ben je sterk gebleven en nog! al die tijd en hoe logisch dat je nu breekt..en goed van je dat je hulp zoekt, je hoeft het niet alleen te doen. En gelukkig heb je je man en je allerliefste monstertje 🥰
Wel heel fijn voor je dat thuis bent inmiddels, dat is toch het prettigst.
Ach Millie, wat naar om te lezen dat je je zo rot en neerslachtig voelt. Ik gun je juist nu ná de operatie weer zon en hoop op de toekomst.
Wat heftig voor je, om hier zo doorheen te gaan.
Hopelijk helpt de psycholoog je weer de goede weg op.
Want je bent een kanjer, je vecht zo hard!
Knuffel voor jou en je mannen!
Weinig toe te voegen aan alles wat al gezegd is. Ik denk aan je
ook al ken ik je niet, Millie, ik zou zoooo graag mijn armen eens innig rond je heenslaan. 
Oh lieve Millie.. ik ben dit bericht al heel vaak begonnen, en dan weer gewist. In de hoop op een later moment wel de juiste woorden te vinden. Maar die zijn er niet. Het gaat mijn voorstellingsvermogen te boven, wat jij allemaal moet meemaken en wat er in je hoofd rondspookt. Heel heftig, en ontroerend tegelijk. Ik wens je alle licht en liefde toe die ik in me heb om te geven. Ik hoop maar dat er een zonnestraal jouw kant op komt. Dikke knuffel op afstand voor jou, je spookt zo ontzettend veel in mijn gedachten. We zijn even oud.. beide een jong kindje maar daar houdt onze vergelijking dan ook echt op. Want wat jij moet meemaken, daar krijg ik het echt ijs- en ijskoud van, vanbinnen.
Heel, heel veel liefs voor jou... 
Wat naar dat je je zo voelt Millie. Een hele grote cyberknuffel!
Het zat er aan te komen dat die donkere wolk een keer komt boven drijven. Maar getsie wat is dit een verschrikkelijk rot, en eenzaam gevoel. Je klinkt veel emotioneler dan voorheen, en daarom zo knap dat je meteen hulp zoekt. Je bent echt een ontzettende bikkel, Millie. Het is gewoon niet te verklaren waarom de een zo veel op zijn/haar bordje krijgt en een ander zorgeloos 90 mag worden. Het voelt zo oneerlijk, en dat gevoel zal jij ook zeker hebben. Ik denk dat een psycholoog je hierbij handvaten kan geven. Geef je een hele dikke knuffel. En misschien al eens eerder gevraagd, maar waar woon jij (ongeveer). Zou je geholpen zijn als mensen vers eten voor de deur neer zetten? Boodschappen doen? Etc.
dikke knuffel Millie!
Ook een dikke knuffel van mij Millie
Dankjullie voor alle lieve woorden. Ik voel me soms echt gedragen door jullie, en alsof jullie net zo hard meevloeken op deze #"* ziekte.
Gelukkig heb ik deze avond het gevoel dat ik weer een beetje kan ademen. Ik heb nog steeds verdriet en weinig hoop. Maar ik ben even niet aan het verdrinken. Ik kruip zo lekker tegen mijn man aan, dat kan gelukkig weer nu mijn houding niet meer zo bepalend is voor de pijn. En morgen weer een nieuwe dag.
Zet m op Millie. Wat een ontzettende doener ben je toch, in je allerzwartste gat toch meteen stappen kunnen zetten om hulp te vragen. Heel sterk en verstandig. Ik hoop heel hard dat de opklaring in je hoofd een klein beetje door mag zetten! Sterkte Millie