Millie, het monster en de strijd voor het leven!
Hi allen,
Hier schrijf ik verder over mijn perikelen rondom zeldzame wekedelenkanker, immunotherapie en mijn gezin. Het is de spin-off van '29 jaar, baby van 6 maanden, en kanker' op Viva. Sowieso hoog tijd voor een nieuw topic, want mijn monstertje is allang geen 6 maanden meer 
.
Ervaringsdeskundigen, lotgenoten, meeschrijvers en -lezers, wees welkom om hier met elkaar verder te praten!
Denk aan je.
Ook voor morgen succes.
Je kan het toppertje.
Denk maar aan je lieve man en zoon💞
Heel veel succes sterke vrouw!
Ik wens je kracht toe en zal morgen aan je denken. 
Wat fijn om te horen dat de embolisatie goed is gegaan (ondanks dat je wel wat kon voelen). Heel veel succes morgen!
oh wat kan ik me je gedachtengang goed volgen! Heel veel succes vannacht met plat liggen en natuurlijk morgen! Ik zal extra aan je denken en positieve energie je kant opsturen Milli!
Heel veel succes en sterkte morgen van een meelezer vanaf het begin!
Wat spannend weer voor je. Ik wens je heel veel kracht toe morgen.
Fijn dat de embolisatie goed gegaan is, maar het klinkt als een pittige zit - of lig. Morgen meteen een grote operatie erachteraan zal ook wel heftig zijn.
Blijven de clips dan zitten, of wordt een deel met de tumoren verwijderd?
Heel veel sterkte voor morgen. Hopelijk slaap je een beetje vannacht en lig je niet nog eens uren naar een plafond te staren.
Hier een meelezer die zeer regelmatig kijkt hoe het met je gaat.
Ik ben niet zo goed in het vinden van de juiste woorden maar poeh wat krijg jij veel voor je kiezen.
Hele dikke knuffel en morgen wordt er hier weer aan je gedacht
Ik ben blij voor je dat je deze stap achter de rug hebt. En wat fijn dat het goed is gegaan is, dat geeft vertrouwen voor de volgende stap. Ik ga heel hard voor je duimen dat morgen alles volgens het boekje verloopt en je snel herstelt. Sterkte!
Wat zwaar allemaal
Sterkte Millie 
fijn dat het goed gegaan is, veel succes morgen
Veel sterkte morgen.
Wat er precies met de plugs gebeurt, zal morgen blijken. Ik krijg de indruk dat er morgen sowieso veel 'proefondervindelijk' zal plaatsvinden. Toen ik net op mijn kamer aankwam, sprak ik nog even de neurochirurg die alles in gang heeft gezet. Hij vertelde nog dat op de laatste scan vergeleken met die van 2/3 weken geleden geen groei leek te zijn geweest, en dat dat geen slecht nieuws was, maar ook nog geen bevestigd goed nieuws. Ook zei hij dat er waarschijnlijk geen hele wervels zullen hoeven worden verwijderd, maar dat de bovenste waarschijnlijk alleen wat schroeven nodig zou hebben, en de onderste volgens dezelfde techniek als een hernia. Het viel dus mee.
Net na de embolisatie, waar ik al vrij verdrietig van terug kwam, kwam een andere arts zich even voorstellen. Hij zal morgen een deel van de procedure doen. Hij vertelde dat ze alleen mijn zenuwbaan zullen vrijmaken, en niet al het tumorweefsel kunnen verwijderen. Ook zei hij dat er uitzaaiingen waren nog tussen de twee wervels waaraan ik geopereerd word. En dat er op de laatste scan groei te zien was vergeleken met 2 weken geleden. Oftewel, een boodschap van een totaal ander kaliber, en met zelfs een rechtstreekse tegenspreking. Ik ben me rot geschrokken en heb ook gezegd dat dit voor mij nieuwe en tegenstrijdige informatie was. Hierop heeft hij me gevraagd even te wachten, om het te dubbel checken. Uiteindelijk kwam hij terug en legde uit wat de situatie was: de groei zou kunnen worden verklaard door compressie (uitstulping doordat de wervel inzakt) en de plekken tussenin zouden reactief kunnen zijn. Maar dat is een kwestie van interpretatie, en het is zeker niet uit te sluiten dat er groei is geweest.
Het voelt nu zo moedeloos om hier te zijn. Weg van mijn gezin, om een levensgevaarlijke ingreep te ondergaan die me hooguit wat uitstel geeft tot ik weer op precies dit punt beland. Ik dacht dat na deze operatie, mijn rug 'schoon' zou zijn. Maar dat blijkt dus helemaal niet zo te zijn. Het kost me moeite om de motivatie te vinden om hiermee door te gaan, maar ik heb ook geen keus: mijn rug gaat op dit moment kapot. Ik ben weer even teruggeworpen naar het begin, dat het verhaal bij elke scan, elke arts, wat donkerder en hopelozer werd. Ik hoop zo dat ik mijn optimisme weer kan terugvinden en dat het nog niet verloren is.
Respect hoor, ik vind een half uurtje mediteren al zwaar, laat staan drie uur liggen. Maar ja, je moet wel. Sterkte morgen!
Heel veel sterkte vannacht en morgen!