Leven met pijn, kletsend het jaar door.
Een (redelijk) vast groepje forummers, dat pijn heeft door verschillende oorzaken, praat hier al enige tijd met elkaar over het wel en wee van het leven met pijn. Maar ook over andere dingen: wat we zoal doen, ons gezin en werk.
Iedereen is welkom om mee te praten. Sleutelwoorden zijn "niets moet" en "respect voor elkaar".
Nieuwe regel: Ga geen sorry zeggen voor je bericht, ga niet zeggen dat je klaagt. Klagen doen we geen van allen, wel even lekker van ons afschrijven.
Toevoeging verwijderd door moderator ivm in strijd met huisregels.
Mug schreef op 27-01-2023 om 13:48:
😊 ik zal het geen klagen meer noemen!
Ik heb wel medicijnen voor die aangezichtspijn gelukkig. Het helpt niet helemaal, maar het haalt de scherpste kant er wel af en ik mag zelf met de dosis 'spelen', dus zorg ik dat ik redelijk knockout ben en er zo min mogelijk van merk op dagen met veel aanvallen.
Gelukkig Mug!
Dat knock-out, lig je dan echt de hele dag in bed?
Ik ben Picunia. Heb al eerder meegeschreven. Ik ben 61 jaar, heb een geweldige echtgenoot en twee volwassen zonen. Ik heb door de behandeling tegen leukemie slechte botten ontwikkeld. Als gevolg daarvan heb ik zeven wervelinzakkingen gehad en nu altijd rugpijn. Ik heb nog meer kwalen overgehouden, maar de leukemie is in remissie. Ik zou er een lief dingetje voor over hebben, als de rugpijn er niet meer was. Ik werk niet meer (afgekeurd), maar ben heel actief met vrijwilligerswerk.
Hoi Picunia, leuk je weer terug te " zien"!
Wat stoer dat je toch nog zoveel vrijwilligers werk doet ondanks je pijn.
Vrijwilligers zijn van onschatbare waarde. Wat doe je precies? Als je dat kwijt wilt tenminste.
Want niks moet en alles mag op dit topic. 
lientje69 schreef op 27-01-2023 om 13:50:
[..]
Gelukkig Mug!
Dat knock-out, lig je dan echt de hele dag in bed?
Ja, of op de bank. Dan kan de wereld vergaan en heb ik het nog niet door 
Gelukkig is het bij vlagen en zijn er ook periodes zonder die pijn. Dat scheelt weer.
Mug schreef op 27-01-2023 om 14:24:
[..]
Ja, of op de bank. Dan kan de wereld vergaan en heb ik het nog niet door
Gelukkig is het bij vlagen en zijn er ook periodes zonder die pijn. Dat scheelt weer.
Oh gelukkig maar dan. Maar dan nog, die vlagen zijn natuurlijk verschrikkelijk. En er komt met zoveel pijn dan ook niks uit je handen hè?
Ik bivakeer dan meestal ook op de bank of in bed. En erger me dan rot aan de troep of viezigheid in huis, maar mis dan de kracht en energie om dat aan te pakken. Gelukkig lees ik graag, als ik geen hoofdpijn heb. En kijk soms een serie die ik opgenomen heb. Ook handwerken vind ik leuk, dat kan ook zittend gelukkig.
Wat zijn jullie hobby's of dingen die jullie doen bij weinig energie/ veel pijn?
Ik ga ook weer meeschrijven. Kom van het Vivaforum maar was daar lang niet meer actief.Ik lijd aan migraine, het is in de loop der jaren steeds erger geworden en ik ben erg beperkt.Alle medicatie geprobeerd maar ik ben nu uitbehandeld.
Wat ik doe: podcasts luisteren en lezen, al lukt dat vaak niet.
En ondertussen proberen me niet druk te maken over het feit dat het huishouden een chaos is. Man doet heel veel gelukkig maar ik kan het moeilijk loslaten.
Ach Mug en MrsMary, wat een nare kwalen. Als de aanvallen er zijn, kunnen jullie het alleen maar uitzitten. (Of liggen). Ik hoop dat jullie ook nog wel eens pijnvrij zijn.
Lientje, ik ben penningmeester van een stichting in de culturele sector, lid van een clientenraad en samen met anderen probeer ik vrijwilligers te vinden die wekelijks met een kind iets leuks willen doen. Het gaat dan om een kind, die thuis wat in de knel komt.
Al mijn vrijwilligerswerk vind ik heel erg leuk. Het is ook fijn om onder de mensen te zijn en je nuttig te voelen.
Mrs Mary, wat ontzettend leuk jou weer te " zien " , heb nu pas door wie je bent. Leukleukleuk!
Hoopt dat het lukt het af en toe mee te schrijven. Zo jammer dat je geen baat gehad hebt bij de experimentele behandelingen voor je migraine toen!
Ben je nu helemaal " uit behandeld " ? Geen opties meer over?
Picunia schreef op 27-01-2023 om 14:46:
Lientje, ik ben penningmeester van een stichting in de culturele sector, lid van een clientenraad en samen met anderen probeer ik vrijwilligers te vinden die wekelijks met een kind iets leuks willen doen. Het gaat dan om een kind, die thuis wat in de knel komt.
Al mijn vrijwilligerswerk vind ik heel erg leuk. Het is ook fijn om onder de mensen te zijn en je nuttig te voelen.
Wat goed Picunia! Ja, het onder de mensen zijn en gevoel te hebben dat je toch nog van waarde bent is heel belangrijk als pijnpatiënt. Je voelt je zo snel waardeloos voor de maatschappij en de omgeving als je nog maar weinig kunt door ziekte. Ik heb heel veel jaren thuis gezeten en ken dat gevoel. Het is niet alleen lichamelijk moeilijk om chronische pijn te hebben maar ook geestelijk.
Het legt een grote druk op je zelfwaardering, je gezin, de omgeving, waardoor je óók nog eens die problemen erbij krijgt. Als voorbeeld: mijn man vond, en vindt, het nog steeds heel erg moeilijk dat ik niet meer alles kan. Feestje? Nee, ga maar alleen. Een markt? Te druk voor mijn hoofd vandaag. Familie die niet snapt dat je wel om boodschappen gaat maar niet op de verjaardag kunt komen. Je moet keuzes maken soms. En dat geeft onbegrip.
Ja, dat herken ik. Mensen vinden het soms lastig om te begrijpen. Maar inmiddels heb ik daar lak aan. Was wel een dingetje.
Picunia schreef op 27-01-2023 om 15:25:
Ja, dat herken ik. Mensen vinden het soms lastig om te begrijpen. Maar inmiddels heb ik daar lak aan. Was wel een dingetje.
Knap! Ik vind het na ruim 30 jaar nog steeds lastig.... cijfer mezelf ook vaak helemaal weg en wring me in allerlei bochten om toch iedereen tevreden te stellen....
Met als resultaat vaak een slapeloze behoorlijke pijnnacht die met geen pijnstillers onder controle te krijgen zijn..
Ook dat herken ik. Maar dan als ik om hulp gevraagd heb (vind ik lastig), bijvoorbeeld om de zware vuilniszak uit de bak te halen en het duurt me te lang. Dus zelf doen en vervolgens hele avond vergaan van de rugpijn. Ik moet nog leren het dan maar te laten.
Lientje, mij heeft het wel geholpen om te denken: als ik gewoon door ga me in allerlei bochten wringen en ik dan nog meer pijn heb, dan heeft niemand er wat aan, ik zelf nog het minst. Sindsdien gaat het een stuk beter. Dan snappen mensen het maar niet.