Leven met pijn, kletsend het jaar door.
Een (redelijk) vast groepje forummers, dat pijn heeft door verschillende oorzaken, praat hier al enige tijd met elkaar over het wel en wee van het leven met pijn. Maar ook over andere dingen: wat we zoal doen, ons gezin en werk.
Iedereen is welkom om mee te praten. Sleutelwoorden zijn "niets moet" en "respect voor elkaar".
Nieuwe regel: Ga geen sorry zeggen voor je bericht, ga niet zeggen dat je klaagt. Klagen doen we geen van allen, wel even lekker van ons afschrijven.
Toevoeging verwijderd door moderator ivm in strijd met huisregels.
Ik ben heel blij met alle reacties hier.
Moyrrie, ook welkom terug!
Het zal uiteraard niet alle dagen zo druk zijn als nu, maar ik hoop dat we gezamenlijk in elk geval hier een leuk topic kunnen hebben waar dagelijks iets gepost wordt. Niet door iedereen dagelijks uiteraard, we hebben allemaal onze beperkingen en goede en slechte dagen. Maar als het maar enigzins levendig blijft hier en niet helemaal stilvalt, ben ik al heel erg tevreden.
Ik heb hier ook wel eens geschreven. Zal leuk zijn als het wat actiever wordt 
Ik merk aan mezelf dat als ik slechte dagen heb, ik mezelf compleet afsluit. Appjes reageer ik ook nauwelijks op etc 😅
Even voorstellen; ik ben 32 jaar en sinds een jaar of 12 weet ik dat ik een (zeldzame) spierziekte heb. Omdat de spieren zo slap zijn, nemen mijn pezen en gewrichten het over, waardoor ook die veel pijn doen/overbelast raken.
Ik heb samen met mijn man 2 kinderen en ik vind dat best pittig. Door/voor hen ga ik te vaak over mijn grenzen heen en hoewel ik dat met alle liefde doe en ze echt niet zou kunnen/willen missen, vind ik de balans echt lastig.. Loop hier zo vaak tegenaan!
Qua werk heb ik een aantal dingen geprobeerd maar telkens lukte het niet, dat heeft mijn zelfvertrouwen niet veel goed gedaan. Want inderdaad, je voelt je toch weinig waard etc.
Nu volledig afgekeurd maar ik ga volgende week toch aan de slag bij mijn fysiopraktijk (administratief), waar ik al jaren kom. Super spannend, al heb ik er ook veel zin in
Ik ga alles van jullie nog even goed nalezen.. Want hoewel het fijn is als het hier wat actiever wordt, is het ook een beetje een slecht teken 
Welkom terug Haha!
Wat leuk dat je weer aan de slag gaat. Is dat op arbeidstherapeutische basis, reintergratie of als vrijwilligerswerk.?
Iets doen is altijd goed voor je zelfvertrouwen. Al zijn het maar kleine doelen die je jezelf stelt, zoals elke dag een stukje lopen of de afwas doen.
Dankjewel Lientje Ik las altijd vol verbazing jouw (volle) planning.. Knap hoe je het allemaal doet!
De eerste 3 maanden is bedoeld als werkervaringsplek (soort onbetaalde stage, uitkering behou ik). Daarna wordt het, als alles goed gaat, omgezet naar een arbeidscontract en deel uitkering. Ik hoop toch op zo'n 16-24 uur uiteindelijk maar ik begin met 2×4 uur per week
Wat goed, HAHAenz. Ik hoop dat het je lukt. Het is zo fijn om je waardevol te voelen en (betaald) werk kan je daarbij helpen.
Goed dat je het in elk geval probeert Haha. En ik hoop en duim voor je dat het je allemaal gaat lukken.
Ja , ik doe nog best veel maar ga dus ook vaak over mijn grenzen heen. Blijf eigenlijk vooral op de been met aardig wat pijnstillers, dat onderdrukt de pijn redelijk over het algemeen.
Vroeger, vóór mijn infarct, propte ik helemaal 40 uur in 24 uur. Dat red ik niet meer. Maar ik probeer altijd een beetje nét over het randje te gaan. Ik balanceer zeg maar en soms kiep ik om.
Wat goed HAHA! Heerlijk om zo wat aan het werk te kunnen. Ik wil proberen om vrijwilligerswerk op te pakken. Liefst gezellig tutten met bejaarden ergen, bloemschikken en bingo enzo 
Ik hou van oude mensen. Daar zal ik na het weekend eens naar gaan kijken.
Maar nu we hier toch zijn: hebben jullie misschien tips tegen spierkramp? Echt in mijn hele lijf is het raak momenteel, tot mijn hals/keel aan toe waardoor ik soms denk dat ik bijna stik. Doodeng.
Ik slik al magnesium, mijn bloedwaardes wb vitamines ed zijn goed (behalve vitamine D), dus ik weet niet meer waar ik het moet zoeken.
Hoi, ik ga ook maar een poging doen om mee te schrijven.
Ik ben 64 jaar, alleenstaand, moeder van drie kinderen en heb drie kleinkinderen.
Ik heb sinds mijn 29 ste reumatische klachten, met ontstekingen enz.
Dat was op die leeftijd fiks doorgaan met drie kleine kinderen enz.
Ik heb ook een erg slechte rug, twee keer geopereerd en draag nu een corset om alles een beetje bij elkaar te houden zoals de pijnarts uitdrukt.
Ik krijg om de paar maanden blokkades, anders veel zenuwpijn en aanvallen.
Ook een fikse scoliose en onderrug is een zooitje.
Mijn pezen zijn snel aangedaan, ben aan het herstellen van een operatie aan mijn elleboog momenteel.
Ook een whiplashsyndroom.
Ik heb leuk, soms pittig vrijwilligerswerk.
Haal er veel voldoening uit.
Klinkt heftig allemaal maar ben best positief ingesteld.
Welkom Layka, leuk dat je ook mee komt schrijven.
Mug ,dat klinkt naar. Zeker tot aan je nek/ hals zelfs. Bij mij helpt warmte altijd goed tegen spierkrampen maar wat jij hebt klinkt al anders. Wat voor magnesium gebruik je? Ik heb 400 mg magnesiumcitraat, die is er meen ik ook in 800 mg. Citraat is wel het beste voor opname door je lichaam.
Leuk idd werken met ouderen. Ik werk zelf in de ouderenzorg ( PG), en wat zijn we blij met de vrijwilligers!
Gisteravond laat had ik zo'n voorbeeld van eigenlijk nee moeten zeggen, maar het toch doen.
Noodkreet om hulp door familie lid, tsja dan ga je toch. Ondanks dat het voor je lijf niet verstandig is. Afijn. Het was een kort nachtje dus.
Vandaag maar niet teveel doen.
Lanka, jij loopt dus inmiddels ook al meer dan 30 jaar met pijn. Hoe zit het bij jou met de balans vinden en houden? Heb je dat al goed geleerd, of ga je nog regelmatig over je grenzen?
Bij mij wisselt dat nogal. Over het algemeen vind ik dat ik vrij goed de balans kan houden tussen in- en ontspanning en niet over mijn grenzen gaan. Maar ik word er regelmatig op gewezen door mensen om me heen dat ik teveel doe. Zelf zie ik dat dus niet zo.
Hoi Lientje,
Ik begrijp goed wat je bedoeld.
Toen de kinderen klein waren moest ik wel doorgaan, pijn of niet.
Het putte me uit, wat me geestelijk ook geen goed deed. Komt bij dat je echt niets aan me zag dus het zou allemaal wel meevallen. Ik was daar erg gevoelig voor en had vaak zo.n houding van ,ik zal het je dan ook laten zien. Stom!!
Het heeft mijn lijf geen goed gedaan.
Nu probeer ik er zeker rekening mee te houden. Mijn energie te verdelen en pak mijn rust.
Het belangrijkste: het interesseert me geen bal meer wat een ander er over denkt.
Als het even niet anders kan, voor mijn gevoel, ga ik door. Ben ook wel stronteigenwijs!!
Iedereen goede zaterdag! Dat je maar kan doen wat je wil.
Dank je Amazooi!
Layka ,dat eigenwijze is iets wat veel chronisch pijnpatiënten hebben vrees ik. Soms zijn we net kleine kinderen, ikke selluf doen! 
Ik heb dat vooral als ik eindelijk om hulp heb gevraagd, en ze zeggen, ja doe ik straks of ze doen het niet snel genoeg naar mijn zin. Dan denk ik: okee, dan doe IK het zelf wel weer!!
Stom natuurlijk, maar ik heb dan het geduld ook niet, het is al zo'n ding om hulp te vragen en toe te geven dat iets je eigenlijk te zwaar is. Als ze dan niet of nauwelijks reageren krijg ik het gevoel niet serieus genomen te worden. Extra dom om het dan zelf te gaan doen natuurlijk, want dan denken ze: hee, ze red het dus toch zelf.
Ja. Maar daarna extra pijn.
ik loop naar de Aldi, mind my own damn bussiness, zegt mijn enkel, bekijk het maar, klapt dubbel. Oke, ik loop in Aldi op mijn gemakje, zegt mijn knie, he is er een feestje, ik doe mee. Grrr.
Bij de kassa, zegt mijn rug, party, ik doe ook mee. Dan loop je terug naar huis zover het gaat met pijn. Moet je ineens heel nodig naar de wc.
Nu lig ik op de bank met een pijnlijke rug, knie en enkel