Kanker, klaar met behandelingen. En dan...
Ik schreef op Viva mee in het borstkankertopic. Maar ik ben nu ruim een jaar klaar met de behandeling, heb me op 4 januari beter gemeld op mijn werk en werk dus weer volledig (in mijn geval 20 uur per week). En gelukkig krijg ik niet meer iedere dag de vraag hoe het met me gaat, maar ik merk dat ik wel de behoefte heb om erover te praten. Want ondanks dat ik 'beter' ben ben ik nog iedere dag bezig met de kwaaltjes en houdt het me toch nog behoorlijk bezig.
Dus wie heeft er zin om mee te kletsen over een leven ná de behandelingen en hoe het is om je leven weer op te pakken na zo'n heftige tijd?
Het huilerige is zoals pecunia zegt, de tranen die erg hoog zitten en weinig nodig hebben om door te breken.
De stress om de eerste controle, de rek die er uit is na een klein jaar behandeling, de anti hormoon medicatie... ik denk dat die allemaal bijdragen daaraan.
De volgende bloedcontrole is volgende maand, samen met mijn scan. En daarna om de drie maanden, ook telkens met een scan.
Vandaag ben ik helemaal groggy opgestaan. Gisteren was blijkbaar te druk, met de poetshulp die kwam, die uren in het ziekenhuis en dan nog langs mijn moeder en de dierenarts voor kattenvoer.
Het was lang geleden, dat groggy gevoel dus mijn draagkracht is wel aan het beteren.
Werken jullie alweer?
Ik ben nog in ziekenverlof tot eind november.
Langs de ene kant denk ik ´ik moet ooit toch terug aan de slag´. Langs de andere kant denk ik ´hoe moet ik in hemelsnaam al die dingen waarmee ik nu mijn dag vul, voor en na doen??´
Ik moet starten aan min. 50%, dat kan niet anders bij mijn werkgever. Maar ik heb nog veel vakantiedagen dus ik kan zo het % nog wel verminderen.
Ik ben nu bijna een jaar afgekeurd voor werk. Mijn prioriteit lag niet bij werk, daarvoor was ik te ziek.Werken was ook, en nu nog, niet mogelijk. Wel heb ik inmiddels leuk vrijwilligerswerk.
Uit je taalgebruik maak ik op dat je uit België komt. Ik verbaas me erover dat je tot eind november ziekteverlof hebt. Kun je niet eerder weer (iets) aan de slag? En wat nu als werken eind november nog niet lukt? Dat je minimaal 50% weer moet werken vind ik ook opmerkelijk. In Nederland wordt de re-integratie in overleg met de bedrijfsarts gedaan. Deze kijkt naar mogelijkheden in tijd en inhoud bij de beperkingen.
Is dit in België niet zo? Ik zou pas weer gaan werken als dit echt weer kan en je niet totaal versleten bent als je iets hebt ondernomen. Fijn dat je merkt dat je draagkracht verbetert. Succes met verder herstel!
Aliva, vervelend dat je je zo voelt, maar wel begrijpelijk! Het is ook niet niks wat we allemaal meemaken. Bij mij is het heel erg zo dat als ik me fysiek beter voel, ik mentaal ook veel sterker ben. Misschien als je weer wat opgeknapt bent dat je het mentaal ook weer wat beter aan kunt. Wanneer heb je je laatste behandeling gehad? Ik ben denk ik twee maanden na de laatste bestraling weer voorzichtig begonnen met werken, 2 uur per dag. Toen ik op 4 uur per dag zat kreeg ik een complicatie, een flink abces onder mijn litteken. Daarvoor ben ik nog een keer onder het mes geweest, om een drain te plaatsen. Toen heb ik me ook weer ziek gemeld, ik voelde me zo slecht toen het voelde echt als opgeven. Toen mijn drain eruit mocht knapte ik ook weer snel op en ben weer vrij snel 4 uur per dag gaan werken. In januari heb ik me officieel beter gemeld, precies een half jaar nadat ik ben begonnen met opbouwen. Ik herken je angst, ik had het ook zo druk met afspraken. Uiteindelijk viel het me toch heel erg mee. Ik vond het ook heel fijn om mijn collega’s weer te zien, had ze toch gemist. Ik zou als ik jou was toch proberen om het iets langzamer op te bouwen, meteen 50% is best heftig. Je moet toch weer je conditie opbouwen en op tijd je rust kunnen nemen.
Ik had vanmorgen een afspraak met de fysio/oedeemtherapeut. Ze vond mijn arm nog niet alarmerend, maar wel iets om in de gaten te houden. Ze heeft hem behandeld en het voelt al een stuk beter! Waarschijnlijk toch een lichte vorm van oedeem. Ik was net aan het afbouwen met mijn behandelingen, van iedere week naar om de week. Maar we hebben de afspraken toch weer naar iedere week gezet. Als het niet binnen een paar weken over is moet ik toch het ziekenhuis gaan bellen. Gelukkig weet ik nu hoe het voelt en wanneer ik aan de bel moet trekken.
Hopelijk gaat het vanzelf over, mida, of kan je het beperken met
Ja, ik woon in België en hier is het deeltijds laten opstarten geen verplichting voor de werkgever. Iedere werkgever bepaalt zelf de regels en bij ons is het minimum 50%.
Ik heb het gevoel dat ik nu bvb wel 3 halve dagen zou kunnen werken maar meteen halftijds.. dat lijkt me zo veel. Zowel fysiek als emotioneel.
Nu ja, eind november is nog wel even.
Hopelijk begin november een ´goede´ scan. En dan rustig aan afspraken beginnen maken voor werkhervatting.
Het is ook wel een beetje veel tegelijk, tegen een scan aanhikken én tegen weer aan het werk gaan ook.
Ik heb Kersje al even niet gezien, maar die heeft net zo’n soort controle schema als jij, met dus heel vaak de spanning van een scan.
Ik ben rond mijn operatie wel een tijdje volledig ziekgemeld geweest, maar tijdens de chemo heb ik, op mijn eigen verzoek, steeds wel wat uren gewerkt. Daarbij kreeg ik van mijn werkgever alle vrijheid: ik kon zelf van dag tot dag bepalen hoeveel ik kon en wilde werken. Nu ben ik mijn uren geleidelijk aan het opbouwen: iedere twee weken komt er vier uur per week bij. Over een week of zes zou ik daarmee weer op mijn normale uren zitten - als er niks geks komt uit de scan die ik tussendoor nog heb. Dat geleidelijk opbouwen vind ik wel fijn.
Ik merk wel dat ik nog behoorlijk instabiel ben: gisteren had ik ineens last van iets waarvoor de huisarts meteen een spoedafspraak in het ziekenhuis regelde. Bleek onschuldig, maar ik was wel meteen net zo in paniek als rond de diagnose, en achteraf compleet uitgeput.
ja, daarom ben ik wel blij dat ik pas eind november weer start.
Dat die scan maar achter de rug is.
Ik heb niet gewerkt tijdens de behandeling; dat zou idd alleen maar mogelijk geweest zijn als ik zoals jij volledig kon bepalen hoeveel en wanneer.
Tijdens de chemo ben ik heel ziek geweest, niet door de chemo zelf maar door mijn poortcatheter die een ontstekingsreactie uitlokte.
Ik heb 7 weken af en aan koorts gehad en heb in totaal 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Het duurde een hele tijd eer door uitsluiting de poortcatheter als schuldige is aangeduid. Hij is er dan ook uitgehaald en 24u later was ik koortsvrij.
Die periode heeft er enorm ingehakt, al vind ik dat ik redelijk snel weer opknapt eens de koorts weg was.
Ieder pijntje of ongemak ervaar je heel anders nu he? Ik heb ook al zo´n dingen gehad: ik vond dat ik wat wazig zag en dan ging ik gelijk in de badkamer met een zaklampje in m´n ogen schijnen om te zien of mijn pupillen reageerden. Want het zou zo maar eens een uitzaaiing in de hersenen kunnen zijn, toch? 🤪
Aliva, ik weet niet hoe je er precies aan toe bent, maar kun je niet toch al een beetje beginnen met werken? Bijvoorbeeld eenvoudige klusjes een paar uur per week? Zodat je vanaf nu (of binnenkort) rustig kunt opbouwen naar die 50% eind november? Ik weet niet hoeveel uur je normaal gesproken werkt, maar 50% ineens kan wel eens te veel zijn. Wat gebeurt er als je eind november nog niet kunt werken?
Dat iedere pijntje en ongemak spanning oproept, herkennen we denk ik allemaal. Je lichaam heeft je al een keer flink in de steek gelaten. Weer vertrouwen krijgen kost tijd. Maar in de aanloop naar een controle loopt die spanning ook weer op. Ik ken het.
Ach Agen, wat vervelend dat iets onschuldigs tot zoveel paniek leidt. Maar het hoort er een beetje bij, zolang het vertrouwen in je lichaam er nog niet (echt) is. Ik vertrouw erop dat dit wel weer goed komt, maar het heeft tijd nodig en geen pijntjes en ongemak, die dat vertrouwen torpederen.
MIDA, wat fijn dat de behandeling heeft gewerkt en dat je arm beter voelt. Ook mooi dat de therapeut het niet alarmerend vond. In de gaten houden kan nooit kwaad. Verstandig om de behandeling wekelijks voort te zetten.
Pecunia, af en toe een beetje werken kan hier in België niet. Ofwel ben je volledig ziek gemeld, ofwel in overleg met ziekenfonds en werkgever deeltijds aan de slag.
Maar dat laatste moet dus minstens halftijds zijn bij mijn werkgever.
In het begin van mijn ziekte wou ik nog proberen wat op de hoogte te blijven en bvb nog af en toe een online meeting bijwonen. Maar dat is afgeraden door mijn leidinggevende want ik was volledig ziekgemeld en mocht dus niet ´werken´.
Er is hier al lang sprake van dit systeem te versoepelen omdat het vaak mensen langer dan nodig in de ziektewet houdt.
Als het eind november niet zou lukken dan ga ik in overleg met mijn specialist of huisarts en wordt mijn ziekteverlof verlengd. Maar ik hoop dat in combinatie met wat vakantiedagen het wel zal lukken.
Als ik het probeer en het lukt dan toch niet, dan moet ik me opnieuw ziekmelden.
Aliva, dat is inderdaad anders dan hier. Ik was volledig ziekgemeld, en aan het eind van de maand keek ik hoeveel ik ongeveer gewerkt had en meldde me voor die uren beter. Als dat niet gekund had, was ik gewoon helemaal ziek geweest, want hoeveel ik werkte was te onvoorspelbaar om er vooraf echt afspraken over te maken.
Mida, gelukkig dat het met je arm beter gaat!
Misschien maakt het uit dat in Nederland werkgevers de kosten van het ziekteverzuim zelf moeten dragen. Dan maakt het, zeker in het eerste jaar, niet uit hoeveel uur je werkt bij verzuim. Ik neem aan dat in België er een andere instantie die kosten betaald en dat de werkgever dus moet oppassen dat hij/zij de werknemer niet teveel laat werken omdat dit tot extra kosten kan leiden. Maar ik kan er naast zitten.
Ik hoop dat je, Aliva, met eventueel opnemen van vakantiedagen, weer 50% kunt werken eind november. Dan heb je weer een stap vooruit gezet.
Dat klopt, hier betaalt het ziekenfonds (dus eigenlijk de staat) je vergoeding. Dus dan zou het fraude zijn mocht je ondertussen toch werken voor je werkgever.
Als je dan deeltijds aan de slag gaat, betaalt je werkgever een deel en het ziekenfonds een deel.
Je hebt nog even, Aliva. Mocht het eind november toch niet lukken, kan je ziekteverlof verlengd worden. Ik hoop dat je dat wat rust geeft en je niet te snel veel te veel doet.
Ik heb gisteren een uur lang flink gesport bij de sportclub van het revalidatiecentrum. Ik had voor het eerst spierpijn in mijn rug! Gelukkig mag het voor mij de naam ‘pijn’ niet hebben, want het is een hele andere pijn. Vanmorgen bij de fysio geweest en die zei dat dit een goed teken is. Zou dit het (begin van het ) einde zijn, van mijn rugklachten?
ja, er is een groot verschil tussen ´rugpijn´ en ´rugspierpijn´ he?
Hopelijk is het de kanteling voor jou!
Ik heb ook veel rugpijn.
Vreemd genoeg zit het veel lager dan de laagste uitzaaiing op mijn ruggengraat.
De dokters beweren dan ook dat het ´gewone´ lage rugpijn is die zoveel mensen hebben en niets met de kanker te maken heeft.
Ik heb er al vele maanden last van.
Met de oncorevalidatie is dat stilaan verbeterd, maar nu is hij weer terug. Ik ga wel naar de sportschool en hoop zo het weer weg te krijgen door de spieren te versterken.
Ik moet wel opletten dat ik niet te veel doe want dat is wel een valkuil.
Ik krijg sowieso een full body mri binnenkort als controle en toevallig daarna ook nog eens een consultatie ivm mijn rug.
Misschien kunnen ze op die beelden iets zien.