Kanker, klaar met behandelingen. En dan...
Ik schreef op Viva mee in het borstkankertopic. Maar ik ben nu ruim een jaar klaar met de behandeling, heb me op 4 januari beter gemeld op mijn werk en werk dus weer volledig (in mijn geval 20 uur per week). En gelukkig krijg ik niet meer iedere dag de vraag hoe het met me gaat, maar ik merk dat ik wel de behoefte heb om erover te praten. Want ondanks dat ik 'beter' ben ben ik nog iedere dag bezig met de kwaaltjes en houdt het me toch nog behoorlijk bezig.
Dus wie heeft er zin om mee te kletsen over een leven ná de behandelingen en hoe het is om je leven weer op te pakken na zo'n heftige tijd?
Au, Picunia, dat zal een harde smak geweest zijn, als zelfs je gezicht gehavend is. En ik snap dat afhankelijk zijn van anderen voor jou extra beladen is. Hopelijk knap je snel weer genoeg op om voor jezelf te kunnen zorgen.
Lief van jullie! Het afhankelijk zijn is inderdaad extra beladen. En ik ben nog hard aan het trainen om weer meer fysiek in balans te komen. Vooral als ik moe ben, begin ik een beetje te zwalken. Ik denk dat dit ook mede oorzaak is van de val.
Poeh Picunia, wat een pech... Wat je man zegt is natuurlijk waar, maar ik snap ook wel dat dat niet is wat je op dat moment wil horen. Kan me heel goed voorstellen dat het (los van alle pijn en ongemak) weer even een mentale dreun is!
Toen ik voorzichtig rondjes door de wijk aan het wandelen was na de operatie en daarbij soms toch net te overmoedig was, wankelde ik ook wel, Picunia. Ik heb een paar keer gedacht dat mensen vast zouden denken dat ik straalbezopen was als ze me zagen. Het klinkt heel logisch dat dat de oorzaak was. Het wordt er alleen niet minder vervelend van.
Ik ben zelf gaan sporten onder begeleiding van een oncologisch fysiotherapeut, om te voorkomen dat ik dingen zou forceren. Dat bevalt heel goed; het is prettig dat er iemand helpt te doseren. Is er zoiets bij jou in de buurt?
Ik heb een oncologisch revalidatieprogramma gevolgd in een revalidatiecentrum. In januari 2020 was het programma afgerond. Sindsdien ben ik bij een fysiotherapeut onder behandeling en dat heeft goede resultaten. Tot het einde van het jaar valt dit nog onder mijn zorgverzekering, dus we werken hard aan mijn conditie, zodat ik straks de fysio niet meer nodig heb. Ik doe nu dan ook voornamelijk balansoefeningen.
Nube: het was inderdaad een behoorlijke emotionele dreun. Had ik eigenlijk niet verwacht, maar ja, het hoort er blijkbaar bij.
Voel je druk om aan het einde van dit jaar ‘voldoende fit’ te zijn, als de vergoeding van de verzekering stopt? Ik zou me kunnen voorstellen dat dat de dreun van de stap die je nu terug moet doen ook nog versterkt.
Ook al weet je rationeel heus wel dat dit weer overgaat, het is gewoon rot.
Ja, vind je het jammer dat het stopt eind van het jaar? Of denk je dat je er wel klaar voor bent? Veel oefeningen kun je waarschijnlijk thuis ook wel doen, maar doe je dat dan ook? Die fysio is toch een stok achter de deur. Misschien kan je fysiotherapeut verlenging aanvragen naar aanleiding van je val?
Ik kom zelf ook nog 2x per week bij de (oncologische) fysio, 1x om te sporten en 1x om mijn oksel en bestraalde borstgebied te behandelen. En ik denk nu al wel eens, hoe moet ik dat gaan doen als het ophoudt? Ik heb nog tot mei 2022, dus dat is nog wel even. Maar voor mijn gevoel heb ik het echt nog nodig.
Jullie zien het het misschien al aan de tijd, maar ik ben weer eens wakker 🙁. Ik sliep al nooit fantastisch, maar sinds ik ziek ben geweest is het echt een drama! Hebben jullie daar ook last van?
Ik ben écht heel moe ‘s avonds, dus inslapen is geen probleem. Maar doorslapen….. Ik ben vaak iedere 2 uur wakker en kan dan moeilijk weer inslapen. Vannacht werd ik wakker en toen ik op de klok keek was het net twaalf uur geweest 😳. Dan weet ik al dat het een rotnacht wordt, als ik zo vroeg alweer wakker ben. Nu is het weekend, dus dan pak ik de iPad er een (half) uurtje bij, totdat ik merk dat ik weer moe ben en dan slaap ik wat langer. Maar als ik moet werken baal ik er echt van als ik niet kan slapen. Ik vraag me af of het van die hormoonkuur komt, omdat ik nu in de overgang ben. Of dat ik me gewoon tijdens mijn ziekte een verkeerd slaappatroon heb aangeleerd, ik weet het niet….
Ach MIDA, wat naar is dat, niet kunnen slapen. Ik heb er ook veel last van gehad, na de behandelingen. Nu gaat het wel beter. Soms nog een slechte nacht. Wat kun je daar moe van zijn, hé?
Ik voel geen druk t.a.v. de fysio. Ik ben al zo ver gekomen! Er zal nog wel wat herstel komen in de komende tijd. Daarnaast ben ik lid geworden van een sportclub, die verbonden is aan het revalidatiecentrum waar ik destijds het programma heb gevolgd. Dan kun je onder begeleiding van een fysiotherapeut sporten. Nu ga ik 1x in de week, dan 3x.
Picunia schreef op 20-08-2021 om 23:22:
Nube: het was inderdaad een behoorlijke emotionele dreun. Had ik eigenlijk niet verwacht, maar ja, het hoort er blijkbaar bij.
Ik denk dat dit een hele normale reactie is. Sowieso de schrik van zo'n val. Maar lichaam en geest werken nu eenmaal sterk samen. Dus zo'n lichamelijke optater geeft ook een mentale optater. Zeker als je al zoveel voor je kiezen hebt gehad en net de weg omhoog aan het zoeken was. En pijn doet sowieso natuurlijk veel met je mentale weerstand.
Dus wat ik probeer te zeggen: wees mild voor jezelf. Leg de lat even een stukje lager. En geef jezelf de tijd om hier weer van te herstellen.
@MIDA, slecht slapen is echt rot... Ik heb eigenlijk hetzelfde als Picunia. Veel last van gehad tijdens en vlak na alle behandelingen (en ik denk ook dat mijn lichaam toen nog moest wennen aan de hormoontherapie). Inmiddels gaat het veel beter, maar ik heb in die tijd ontzettend veel luisterboeken en podcasts verslonden in het donker...
Ik heb in de tijd dat ik verplicht op mijn rug moest slapen (wat ik echt heel slecht kan) lorazepam voorgeschreven gekregen van de huisarts. Ik heb die pilletjes nog steeds in huis en dat geeft me een soort geruststelling. Als ik slaapgebrek begin op te bouwen en er echt last van begin te krijgen, of als het belangrijk is dat ik goed slaap, dan 'gun' ik mezelf een halfje. Dat werkt bij mij vooral heel goed voor mijn gemoedsrust. In de praktijk komt het misschien eens in de drie weken voor dat ik daadwerkelijk een halfje neem.
Slecht slapen valt bij mij op dit moment wel mee, maar ik weet niet of dat zo blijft. De laatste chemo is nog zo kort geleden dat ik daar nog echt van aan het herstellen ben, en zo moe ben dat ik hoe dan ook wel slaap. Ik droom wel onrustig.
Ik zit nu in de tuin een boek te lezen, en herlees regelmatig halve pagina’s omdat mijn gedachten helemaal waren afgedwaald. Ik hoop dat dat nog wel wat beter wordt de komende tijd.
Picunia, hoe gaat het na je val?