burn-out of een smoes?
Ik heb een zus die nooit echt gewerkt heeft. Hooguit een paar uurtjes per week, maar dat heeft ze ook al jaren niet gedaan. Over 3 weken is mijn vader jarig is en wij organiseren dan zijn verjaardag door alle ooms en tantes uit te nodigen en te koken en alles in goede banen te leiden. Het kost hooguit een middagje werk en dit hebben wij al jaren zo gedaan. Dus toen ik mijn zus belde om het te bespreken kapte zij mij gelijk af en vertelde dat ze dit er niet bij kon hebben omdat ze overtuigd is dat ze een burn-out heeft. Ik vroeg gelijk van wat dan, maar daar kon ze geen antwoord opgeven. Persoonlijk heb ik weinig empathie voor haar situatie. Zelf werk ik 36 uur, heb nog een vol schema doordeweeks en kan die verjaardag plannen. Dus ik vraag mij echt af of iemand die niet werkt en een erg rustig sociaal leven een burn-out kan hebben of dat dit een smoes is om niet die verjaardag te organiseren. Wat denken jullie?
en dan is er ook nog de mogelijkheid dat alles wel vaker door alleen door TO gedragen moet worden en zus gewoon zo in elkaar steekt om nergens moeite voor te willen doen....
En dan zou ik aanraden om een 'koffie en taart' verjaardag te houden en kant en klaar hapjes te halen. Het gaat uiteindelijk om de gezelligheid.
BritgetJones007 schreef op 08-09-2025 om 09:42:
en dan is er ook nog de mogelijkheid dat alles wel vaker door alleen door TO gedragen moet worden en zus gewoon zo in elkaar steekt om nergens moeite voor te willen doen....
En dan zou ik aanraden om een 'koffie en taart' verjaardag te houden en kant en klaar hapjes te halen. Het gaat uiteindelijk om de gezelligheid.
Of dat TO er te veel moeite in steekt en zus het meer in proportie ziet. En dat TO vooral dwingt dat zus mee moet doen in dingen waar ze geen zin in heeft en die ook helemaal niet nodig zijn.
Natuurlijk is het belangrijk om te weten waarom hun vader zijn verjaardag zelf niet organiseert.
We kunnen wel speculeren over waarom hij het niet zelf doet, maar is het wel zo dat hij het zelf niet kan? En àls je je verjaardag niet zelf meer kan regelen zoals je het altijd deed, wordt het dan niet tijd om de plannen aan te passen aan de mogelijkheden die er zijn?
Ik krijg de indruk dat TO ooit de taak van een groot feest met eten etc. op zich heeft genomen en dat daar een traditie uit is ontstaan. Zij is immers degene die haar zus belt met een verzoek om te helpen. Niet hun vader. Tradities kunnen (gaan) voelen als een verplichting. Zoals eerste kerstdag bij je schoonmoeder. Daar kan je zelfs als een berg tegenop zien zonder dat je overspannen bent. Ik ben van mening dat je dergelijke tradities moet aanpassen op het moment dat het niet meer voor iedereen leuk is.
Dus als TO's zus het niet aan kan en TO baalt dat ze het nu alleen 'moet' doen (cq, ze voelt zich verplicht om het te regelen zoals het altijd ging), dan wordt het tijd om dat met hun vader te bespreken. Grote kans dat hij zijn dochters helemaal niet wil overvragen en dat hij een andere manier verzint om zijn verjaardag te vieren.
Rosemary00 schreef op 08-09-2025 om 07:09:
Sommige dingen moeten gewoon gedaan worden. Dus pak ik het wel op. Ik kan de tijd wel vinden in mijn schema. Zou makkelijker zijn als mijn zus mij zou helpen, maar dat zit er nu blijkbaar niet in. Ze komt trouwens wel op de verjaardag, maar is niet instaat om te helpen omdat ze een burn-out heeft. Ik vind het gewoon moeilijk te geloven. Het lijkt of ze alleen de lusten van het leven wil en niet de lasten.
"Moeten", nog wel. Je zus "moet" helemaal niks. Wie heeft die grote verjaardags feest voorgesteld? Jij of je vader? En verdiep je eens in de ziekte van je zus. Klinkt een beetje als Calimero gedrag.
Mijn zus heeft CVS. Daardoor kan ze veel dingen niet, maar een heleboel dingen ook wel. Gek genoeg zijn het vooral de leuke dingen die wel lukken. Als ik soms haar schema hoor, vraag ik me af waar ze de energie vandaan haalt. Zelf doe ik vrij weinig naast mijn werk en huishouden (minimaal). Zelfs vijf keer sporten lukt soms niet omdat ik te moe ben. Maar goed, ik ben in de overgang, dus dat is mijn excuus.
Mensen zijn nu eenmaal verschillend belastbaar. Ik moet er niet aan denken om ook nog een druk sociaal leven te hebben of feestjes te regelen voor anderen.
Rosemary00 schreef op 08-09-2025 om 07:09:
Sommige dingen moeten gewoon gedaan worden. Dus pak ik het wel op. Ik kan de tijd wel vinden in mijn schema. Zou makkelijker zijn als mijn zus mij zou helpen, maar dat zit er nu blijkbaar niet in. Ze komt trouwens wel op de verjaardag, maar is niet instaat om te helpen omdat ze een burn-out heeft. Ik vind het gewoon moeilijk te geloven. Het lijkt of ze alleen de lusten van het leven wil en niet de lasten.
Het valt me op dat je nu een paar posts achtereen je eigen standpunt verkondigt, maar daarbij niet laat zien dat de inzichten van anderen je iets doet.
Kun je er wat mee? Zijn er dingen die je aan het denken zetten?
Zo zijn er best wat mensen die een beeld schetsen van hoe het is om een burn-out te hebben of hoe je in een burn-out keuzes moet maken.
Ook zijn er een paar mensen die aangeven dat het wellicht moeilijk zou zijn om bij jou aan te geven dat je iets niet trekt/wil.
En er zijn een paar reacties die betrekking hebben op of het feest echt deze vorm moet hebben, of dat je ook voor allebei de last kan verlichten.
Ik ben benieuwd of er bij jou ook maar íets gebeurt, op basis van alle reacties.
He getver, uit je laatste reactie blijkt dat je zelfs nóg onsympathieker kan zijn.
Grote kans dat het hier weer eens om een gevalletje projectie gaat.
Rosemary; als jij je leven niet zo leuk vindt momenteel, geeft je geen reden om dat op een ander af te reageren. Ga dan gewoon met jezelf aan de slag en doe niet zo akelig en afgunstig tov je zus.
Rosemary00 schreef op 08-09-2025 om 07:09:
Sommige dingen moeten gewoon gedaan worden. Dus pak ik het wel op. Ik kan de tijd wel vinden in mijn schema. Zou makkelijker zijn als mijn zus mij zou helpen, maar dat zit er nu blijkbaar niet in. Ze komt trouwens wel op de verjaardag, maar is niet instaat om te helpen omdat ze een burn-out heeft. Ik vind het gewoon moeilijk te geloven. Het lijkt of ze alleen de lusten van het leven wil en niet de lasten.
Ja dat is zeg maar de manier om uit een burnout te komen. Dingen doen waar je wel energie van krijgt.
Maar ik zou hier eerder de conclusie aan verbinden dat niet op je vaders verjaardag komen not-done is. Afhankelijk van hoever ze aan het genezen is, kan het zijn dat zelfs het feestje bijwonen al te zwaar is. Dus kijk niet verbaasd op als ze op het laatst toch af belt of maar kort blijft.
Mag ik je aanraden je eerst in te lezen op het onderwerp burnout? Op die manier krijg je een beter beeld, van hoe een burnout ontstaat, en wat je zus nodig heeft om er weer uit te komen. Ervanuit gaande dat dat werkelijk is wat haar mankeert.
Poezie schreef op 08-09-2025 om 09:39:
[..]
Dat doet er toch niet toe? TO schrijft dat ze dit al jaren zo doen, wellicht hebben ze samen ooit besloten dat ze dat leuk vonden voor hun vader. Op het moment dat TO zus belde om de regelarijen af te spreken gaf zus ineens niet thuis. Dan had zus wel even veel eerder te kennen moeten geven dat het haar niet ging lukken. Nu moet TO op het laatste moment alles in haar eentje doen, daar zou ik ook pissig van worden.
Weet jij van te voren wanneer je ziek bent? Dat feest is overigens pas over 3 weken... dus To hoeft niet alles op het laatste moment te doen.
Ze nodigen alle tantes en ooms uit, wellicht kan iemand meehelpen.
Pissig worden omdat iemand ziek is, serieus?