U zeggen
Ik las in een ander topic dat een kind geleerd wordt om u te zeggen tegen volwassenen die hij/zij niet kent. Wij hebben dat thuis ook wel meegekregen, maar ik heb het bijzonder weinig in de praktijk toegepast. En nu eigenlijk nog steeds bijna nooit. Dus ik was benieuwd...
Leer jij je kind dat hij/zij u moet zeggen tegen volwassenen die hij niet kent? Of is dat verouderd en is het inmiddels (eindelijk) toegestaan om elkaar te tutoyeren?
Valeria schreef op 16-06-2022 om 19:46:
[..]
Want er zit niets tussen klein en volwassen? Het is ook niet zo dat kinderen het helemaal nergens horen of lezen.
Maar al zou het zo zijn, dat een volwassene dan pas iemand tegen komt die met u aangesproken wil worden, dat kan een volwassene toch prima inschatten en nog leren?
Jong geleerd is oud gedaan he, wij leren ons kind om gewoon U te zeggen tegen volwassenen op onszelf na, kind wordt er niet slechter van ofzo en het gaat er ook niet om hoe andere mensen graag aangesproken willen worden maar over hoe ik graag wil hoe hij volwassenen aanspreekt.
Pejeka1 schreef op 16-06-2022 om 19:53:
[..]
Laatst moest ik wel lachen om een brief die ik ontving van een bedrijf waar ik diensten van afneem:
Geachte heer Pejeka,
Hiermee willen we JOU informeren over...
Vooral ook na die aanhef....
Kersje schreef op 16-06-2022 om 21:27:
Toch ben ik blij dat de ‘jeugd van tegenwoordig’ meestal nog wel normen en waarden kent door vreemden en oudere mensen met ‘u’ aan te spreken. Vraag me niet waarom, is domweg een gevoelskwestie denk ik. En daar is niks mis mee in mijn ogen.
Omdat we in een maatschappij leven waarbij het gros het nog steeds beleefder vindt als een onbekende volwassene met u wordt aangesproken en dat bepaald een norm. Ik moet zeggen dat ik me daarbij aansluit. Als ik in een restaurant of winkel met "je" wordt aangesproken, zegt er altijd een stemmetje in mijn hoofd "u". En ja, dat heeft ook met mijn eigen opvoeding te maken.
Gember schreef op 16-06-2022 om 21:58:
[..]
Omdat we in een maatschappij leven waarbij het gros het nog steeds beleefder vindt als een onbekende volwassene met u wordt aangesproken en dat bepaald een norm. Ik moet zeggen dat ik me daarbij aansluit. Als ik in een restaurant of winkel met "je" wordt aangesproken, zegt er altijd een stemmetje in mijn hoofd "u". En ja, dat heeft ook met mijn eigen opvoeding te maken.
Nou, misschien omdat ik enige tijd geleden zo’n 6 maanden opgenomen lag in het ziekenhuis en er iedere dag een andere leerling (puber) aan mijn bed stond met de vraag ‘vindt ‘u’ het goed als ik u was vandaag?’
Weet wel zeker dat ik de benadering heel anders had beleefd en gevoeld als er een puber had gestaan die mij vroeg ‘vindt JIJ het goed als ik je was vandaag?’!
Niks mis met dat beetje respect, normen en waarden opvoeden anno 2022.
Ik heb het de kinderen wel geleerd, ooit. Ze hebben het zelden hoeven gebruiken.
Waar ik benieuwder naar ben of is of de veertigplussers onder ons onbekende leeftijdsgenoten met u aanspreken. En dan heb ik het niet over formele situaties als de tandarts of de hypotheekverstrekker. Maar in de kleedkamer van de sportschool, de bushalte of zoiets.
Ik heb het idee dat wij als volwassenen langzamerhand naar het Engelse model toe bewegen waar iederen gewoon you is.
kenfan schreef op 16-06-2022 om 23:49:
Ik heb het de kinderen wel geleerd, ooit. Ze hebben het zelden hoeven gebruiken.
Waar ik benieuwder naar ben of is of de veertigplussers onder ons onbekende leeftijdsgenoten met u aanspreken. En dan heb ik het niet over formele situaties als de tandarts of de hypotheekverstrekker. Maar in de kleedkamer van de sportschool, de bushalte of zoiets.
Ik heb het idee dat wij als volwassenen langzamerhand naar het Engelse model toe bewegen waar iederen gewoon you is.
Nee mensen die ik mijn leeftijd schat of jonger zeg ik je behalve als ik mij in een formele situatie bevindt. Dus ik werk en ander persoon is klant
maar bij de bushalte zeg ik jij
kenfan schreef op 16-06-2022 om 23:49:
Ik heb het de kinderen wel geleerd, ooit. Ze hebben het zelden hoeven gebruiken.
Waar ik benieuwder naar ben of is of de veertigplussers onder ons onbekende leeftijdsgenoten met u aanspreken. En dan heb ik het niet over formele situaties als de tandarts of de hypotheekverstrekker. Maar in de kleedkamer van de sportschool, de bushalte of zoiets.
Ik heb het idee dat wij als volwassenen langzamerhand naar het Engelse model toe bewegen waar iederen gewoon you is.
Die hebben door hun opvoeding geleerd in welke situaties het wel kan.
Battle-Royale schreef op 17-06-2022 om 06:32:
[..]
Die hebben door hun opvoeding geleerd in welke situaties het wel kan.
Ervaring, niet opvoeding.
Valeria schreef op 17-06-2022 om 07:24:
[..]
Ervaring, niet opvoeding.
Jouw kinderen misschien maar ik was door mijn opvoeding al op de hoogte in welke situaties je beter U en meneer en mevrouw zegt ipv jij en jou. Dat leerde ik niet door ervaring.
redbulletje schreef op 16-06-2022 om 19:45:
[..]
Als die directeur je buurman is zul je waarschijnlijk gewoon tutoyeren, maar als jij de ondergeschikte bent dan spreek je m in eerste instantie aan met u.
Dit is wat mij stoort in het u zeggen. Het idee dat het van ondergeschikt uit gaat.
Nu gaat niet iedereen daarvan uit. Zeker als er van twee kanten uit u wordt gezegd.
Maar ik zie mezelf niet perse als ondergeschikt aan een dokter ofzo. We hebben een andere functie maar is er daarom 1 minder als de andere? Ik zou het gek vinden om een dokter met u aan te spreken als die zelf jij zegt. Bij mijn werkgever hetzelfde. Die spreek ik ook niet aan met u. Als de dokter zelf u zou zeggen zou ik wel geneigd zijn dat terug te doen. Oudere cliënten spreek ik wel aan met u en mevrouw of meneer behalve als ze aangeven dat het niet hoeft. Maar dat is meer om aan hun behoefte te voldoen dan dat ik het nodig zou vinden. Voor mij heeft u zeggen ook niks met respect hebben te maken.
Ik merk dat ik het u zeggen een beetje ontloop. Ik maak mijn zin dan net wat anders ofzo.
Gelukkig gaat niet iedereen ervan uit dat je u zegt omdat je ondergeschikt zou zijn. Zonder die lading zou het voor mij denk ik ook anders zijn.
Goed verwoord duizel, daar wringt het voor mij ook. Het afdwingen van "respect" waar dat niet teruggegeven wordt. De een verheven boven de ander (kijkend naar situaties waar 1 van de partijen u zegt en de ander niet).
Kersje schreef op 16-06-2022 om 22:08:
[..]
Nou, misschien omdat ik enige tijd geleden zo’n 6 maanden opgenomen lag in het ziekenhuis en er iedere dag een andere leerling (puber) aan mijn bed stond met de vraag ‘vindt ‘u’ het goed als ik u was vandaag?’
Weet wel zeker dat ik de benadering heel anders had beleefd en gevoeld als er een puber had gestaan die mij vroeg ‘vindt JIJ het goed als ik je was vandaag?’!
Niks mis met dat beetje respect, normen en waarden opvoeden anno 2022.
Dus het heeft te maken met leeftijdsverschil, respect en normen en waarden (welke dan? En als ze die hebben zijn ze 'goed opgevoed'?).
Zeg jij tegen de pubers ook 'u' terug of is dat eenrichtingsverkeer?
Iedereen mag me tutoyeren. Daar voel ik me het prettigst bij omdat het voor mij gelijkheid betekent.
Juist bij een dokter vind ik ( wat een ander vindt mag ie zelf weten, daar vind ik dan weer niks van 😉) een wederzijds u wel prettig om een bepaalde afstand te creëeren die het voor mij makkelijker maakt om dingen te bespreken die ik niet met de buurvrouw zou bespreken. Ik merk dat voor mij u zeggen wel met afstand te maken heeft en soms is het fijn om dat bewust in te zetten.
Aan de andere kant had mijn kind een basisschooljuf die een echte u was om te zien en in gedrag, en die sprak ik keurig met u aan, tót ik een conflict met haar had en duidelijk wilde aangeven dat ik in dezen haar gelijke was, toen zei ik je en jij.
En dat is dan iets wat ik helemaal niet herken, dat "afdwingen van respect" of "verheven voelen boven de ander".
Dat vind ik dan weer doorgeslagen Nederlands, zo'n enorme afkeer van alles wat ook maar een beetje lijkt op vormelijkheid en dan die reflex "nou ik ben heus niks minder as hullie hoor".
Ik vind het voorbeeld wat iemand anders gaf wel herkenbaar, over het ziekenhuisbed. Als ik in een ziekenhuisbed lig dan voel ik me kwetsbaar en overgeleverd aan allerlei procedures die ik niet ken met honderd nieuwe gezichten om me heen. Als een 17-jarige me dan komt wassen dan vind ik het wel fijn om in eerste instantie met u aangesproken te worden. Omdat dat even een stukje erkenning is dat ik nog een zekere waardigheid heb ook al lig ik ziek en ontkleed te wezen.
Of zoals je door sommige bedrijven aangeschreven wordt:"Heb jij jouw voordeel al gepakt? Ga nu naar jouw persoonlijke pagina en log in met jouw eigen actiecode om NU jouw zomervoordeel te activeren!". Ik vind dat een opdringerige toon, die mede ingegeven wordt doordat sommigen denken dat tutoyeren ook betekent dat je iemand infantiel mag benaderen.
Maar kennelijk lijd je dan aan een soort ingebeelde hertoginnensyndroom of zo, als je liever niet zo aangesproken wordt 
Pejeka1 schreef op 16-06-2022 om 20:53:
[..]
Waarom zou je oud zijn/gevonden worden als iemand je met "u" aanspreekt? En waarom is oud(er) zijn érg?
Ik woon niet in NL en hier is het gewoon "you" voor iedereen, maar toevallig hadden we een poos geleden een statiaire uit Nederland, die aan mij voorgesteld werd en meteen met u begon tegen mij. Toen moest ik best even slikken, jeetje, ik ben nu een "u".
Ginevra schreef op 17-06-2022 om 09:50:
En dat is dan iets wat ik helemaal niet herken, dat "afdwingen van respect" of "verheven voelen boven de ander".
Dat vind ik dan weer doorgeslagen Nederlands, zo'n enorme afkeer van alles wat ook maar een beetje lijkt op vormelijkheid en dan die reflex "nou ik ben heus niks minder as hullie hoor".
Ik vind het voorbeeld wat iemand anders gaf wel herkenbaar, over het ziekenhuisbed. Als ik in een ziekenhuisbed lig dan voel ik me kwetsbaar en overgeleverd aan allerlei procedures die ik niet ken met honderd nieuwe gezichten om me heen. Als een 17-jarige me dan komt wassen dan vind ik het wel fijn om in eerste instantie met u aangesproken te worden. Omdat dat even een stukje erkenning is dat ik nog een zekere waardigheid heb ook al lig ik ziek en ontkleed te wezen.
Of zoals je door sommige bedrijven aangeschreven wordt:"Heb jij jouw voordeel al gepakt? Ga nu naar jouw persoonlijke pagina en log in met jouw eigen actiecode om NU jouw zomervoordeel te activeren!". Ik vind dat een opdringerige toon, die mede ingegeven wordt doordat sommigen denken dat tutoyeren ook betekent dat je iemand infantiel mag benaderen.
Maar kennelijk lijd je dan aan een soort ingebeelde hertoginnensyndroom of zo, als je liever niet zo aangesproken wordt
Alweer raak! Ik vind het ook vreselijk als nieuwsbrieven van kledingbedrijven mij aanspreken als Babe, Beautiful of Hey gorgeous.
Mijn kinderen vinden dat lief en vriendelijk, ik gebruik die woorden alleen tegen mijn binnenste kringetje ( in het Nederlands meestal). Ik vind die verschillen prettig en duidelijk en heeft voor mij niets met een deningrerend verheven houding te maken. Ik heb ook niet die drang dat alles gelijk moet zijn eigenlijk.