U zeggen
Ik las in een ander topic dat een kind geleerd wordt om u te zeggen tegen volwassenen die hij/zij niet kent. Wij hebben dat thuis ook wel meegekregen, maar ik heb het bijzonder weinig in de praktijk toegepast. En nu eigenlijk nog steeds bijna nooit. Dus ik was benieuwd...
Leer jij je kind dat hij/zij u moet zeggen tegen volwassenen die hij niet kent? Of is dat verouderd en is het inmiddels (eindelijk) toegestaan om elkaar te tutoyeren?
Los van de 'wat zegt kind'-discussie, vind ik dat er bij volwassenen wel een soort wederkerigheid bij hoort. Als een arts mij aanspreekt met u, doe ik dat ook bij de arts - ongeacht leeftijd, hetzelfde geldt in een winkel. De situatie dat je de directeur van het bedrijf waar je werkt met u aanspreekt en andersom niet, sterft volgens mij wel uit.
Ik erger me wel aan bedrijven die mij in een brief aanspreken met 'je', terwijl ik het in bijvoorbeeld de bolcom chat geen probleem vind.
Ik vond het vroeger wel lastig bij familie. Mijn ene ouder komt uit een Duitstalig land en hoe formeel men daar ook is in de Sie-Du discussie, familie is pertinent Du. Dus bij de Nederlandse familie voelde u zeggen heel gek.
Pejeka1 schreef op 18-06-2022 om 08:29:
[..]
Ook dat zijn we in Nederland een beetje verleerd, een verzoek gepaard te laten aan met alstublieft en vooral: dankuwel te zeggen.
Huh, ik ben niet anders gewend dan dat dat gewoon gedaan wordt hier.
Nee, zeker niet verouderd. Ik heb zelf kinderen en heb de afgelopen 14 jaar ontelbare kinderen langs zien trekken op de scholen, clubjes, verenigingen, feestjes etc. In mijn ervaring zeggen eigenlijk alle kinderen in eerste instantie u.
Mugske schreef op 18-06-2022 om 09:30:
Ik heb geleerd dat je u zegt tegen oudere mensen. Daardoor voel ik me oud als mensen u tegen mij zeggen. Dat geldt dan weer niet in meer formelere settings (arts, restaurant).
Vriendjes van kind zeggen je of moeder van mini mugske. Helemaal prima, want ik stel me ook met mijn voornaam voor. Op basisschool worden leerkrachten bij voornaam genoemd (juf / meester naam). Andere basisschool in de buurt worden leerkrachten met mevrouw/ meneer achternaam aangesproken.
Bij ons op het werk wordt is iedereen je/jij. Pas een sollicitant (net afgestudeerd) die netjes met u begon. Ik geef dan aan dat dat niet hoeft, maar in zo'n setting is dat wel netjes.
De buurman noemt kind buurman Kees. Geen idee hoe die van zijn achternaam heet.
Hee wat grappig. Wij hebben onze kinderen ook geleerd buurman/buurvrouw Voornaam te zeggen tegen onze (inmiddels) bejaarde buren. Wij vonden het een beetje raar als onze peuters ze rechtstreeks bij de voornaam noemden.
Op basisscholen is het meestal je, maar ben ik meestal wel juf Voornaam (behalve op conservatieve scholen). Dat schept toch een klein beetje afstand die ik zelf ook wel prettig vind. Mijn kinderen zaten op een basisschool waar de leraren alleen met voornaam werden aangesproken, net iets te amicaal naar mijn smaak. Op middelbare scholen vrijwel altijd u en mevrouw Achternaam. Tenzij je daar bent als gastdocent (bijvoorbeeld voor theaterworkshop, iemand van bureau Halt ofzo)
Ik heb altijd geleerd u te zeggen tegen volwassenen, ook tegen mijn ouders en ooms en tantes zeg ik u. En ik heb altijd geleerd om met twee woorden te spreken ("ja, papa", "dank u wel, oma"). In het gezin van mijn man zijn ze door het dialect je en jij gewend, dus hij wisselt het af bij zijn eigen ouders. We zullen ons kind leren om u te zeggen tegen volwassenen, maar we zijn er nog niet over uit of we zelf ook u genoemd willen worden door hem/haar.