oma
LHBTIQ+
asielzoekers
statushouders
en waar hoor ik.dan ? oma van
2 kleinkinderen 1 van 4 jaar een van 7 maanden .
Geboren en getogen bij opa en oma, ik ben oma maar zorg wel samen met mijn dochter 24/7 voor de 2 kinderen. ,terwijl opa nog 60 uur werk in de week, en mijn dochter 32 uur, ik ben bestempeld als oma , maar dat ben ik niet en zo voel ik het niet , ik ben voor hun ook een moeder ,is er voor mij ook een andere naam ?
omama of zo ? kan ik ook herkenning krijgen. wie ben ik anders nog ?
ik voel me in het vergeethokje geduwd ben mijn identiteit kwijt ,kan zo maar dat ze hier nog 6 jaar wonen .voordat mijn dochter een huurhuis krijgt toegewezen, dan staat ze 12 jaar ingeschreven,
tegen die tijd zijn ze de kinderen.tien en zes jaar oud.
Mijn. man en ik zijn tegen die tijd met pensioen. Nee mijn dochter is geen urgent geval volgens de gemeente .heeft geen recht op een sociale huurwoning,.maar hoeveel verdriet heeft ons gezin dan als het uit elkaar getrokken word over 6 jaar of langer ,als ze niet beter weten dan dat wij bij elkaar horen.?
Ik hou met heel mijn hart van deze twee kinderen .maar het oma zijn is mij ontnomen ,en de kinderen een toekomst met hun moeder samen.
Ik ben. bang voor de toekomst ,ik weet ze moeten zo snel mogelijk een huis krijgen,voor de pijn en het verdriet te groot word voor ons als gezin.
waar blijft onze hulp ?
intussen geniet ik van de kinderen
ze doen het geweldig, ze zijn geweldig
en ik hou van ze of ze van mezelf zijn .
maar dat zijn ze niet en zo mag ik niet denken.
dus verheug ik mij voor hun en mezelf
als zij hun eigen stekje krijgen en ik weer oma mag zijn.
P.S zou graag in contact komen
met oudere in dezelfde situatie
Eens met de overige reageerders. Er valt als ik het zo lees zeker nog e.e.a. te verbeteren in jullie situatie door andere afspraken te maken.
Je schrijft ook dat je kleinkinderen bij jullie geboren en getogen zijn. Dus niet dat je dochter door scheiding of andere ellende plots met haar kinderen bij jullie in moesten trekken. Dus daar hebben jullie of heeft zij een bewuste keus in gemaakt. Dan had je daar van tevoren misschien beter over na moeten denken.
Verder snap ik sowieso niet dat mensen (vinden dat ze) 60 uur in de week moeten werken. Dat is niet gezond voor jezelf en niet voor je relatie volgens mij. Dus wat mij betreft mag opa best wat minderen zodat hij ook tijd kan doorbrengen met de kinderen en kan helpen in het huishouden.
Je dochter werkt 32 uur. Werk jij? Zo nee, dan is er wat voor te zeggen om zelf ook aan de slag te gaan en de kinderen naar de opvang te doen. Dan heb je in ieder geval wat tijd waarin je een eigen (werk)kring hebt, ben je even niet bezig met het huishouden en kan je dochter meer in de rol stappen van moeder en verantwoordelijke voor haar kinderen en medeverantwoordelijke voor het huishouden.
Los van dit alles, het heeft geen zin om te kijken naar 'schuldigen' zoals asielzoekers. Het is zoals het is, we moeten er allemaal het beste van maken. En het zal allemaal nog wel moeilijker worden in de wereld en ook in Nederland. Het is niet meer zoals het was, daar zullen we aan moeten wennen met zijn allen. En ach, woningnood is niet iets nieuws. Mijn ouders zaten ook op een zolderetage zonder verwarming bij een bejaarde hospita tot ze na jaren wachten een flatje konden huren.
Veel oudere mensen hebben nog een klassiek kostwinnersgezin. Man werkt, vrouw doet huishouden en kinderen. Dus op zich vind ik het niet gek dat TS niet werkt.
Veel opa's en oma's hebben ook een oppasdag voor de kleinkinderen. Je hoort tegenwoordig ook vaker dat mensen minder gaan werken als er kleinkinderen komen om op te passen.
Maar vier hele dagen per week en daarnaast ook nog de hele tijd aanwezig zijn is gewoon erg veel. Als TS niet werkt en moeder wel, dan is het op zich niet onlogisch gedacht dat TS de nachten voor haar rekening neemt. Maar ja, ze is geen 30 meer, dus kan me ook voorstellen dat dat erg zwaar is. En de verantwoordelijkheid voor de kinderen ligt uiteindelijk bij de moeder.
Je kunt bijvoorbeeld vaste oppasdagen afspreken en de andere dagen kunnen de kinderen dan naar de opvang. Dat voelt misschien vreemd omdat er wel iemand thuis is, maar het geeft ook lucht en ruimte. Als ik thuis werkte ging kind ook naar de opvang (want met een peuter thuis, krijg je echt niks gedaan). Mijn moeder was ook gewoon thuis, ook al woonde ze ergens anders.
Dus je wil graag dat alle lbt**ers en vluchtelingen de schuld krijgen dat jouw kind en kleinkind bij je inwoont. Want hullie krijgen alles en wij niets. Toch?
Je dochter hoopt toch op hetzelfde? Zij krijgt een kind zonder woonruimte te hebben. Ze had ook eerst met haar vent kunnen werken en geld verdienen, zodat ze vrije huur konden huren. Of iets kleiners, groot genoeg voor twee, om geld te sparen. Eerst huis, dan kind is best een gezonde volgorde.
Niets weerhoudt haar (en jou overigens ook) en haar man ervan om zoveel te gaan werken dat ze wél kunnen huren. Zich suf te sparen zodat ze straks meer kunnen missen. Zeker als je man dan het aantal uur gaat werken waar hij voor betaald wordt en de rest van tijd besteed aan het huis en huishouden. Dan kan je kind wellicht sneller gaan huren viaantikraak, een particuliere verhuurder of meer vrije sector.
Dat zij bij jou woont is echt het gevolg van haar keuze om maar te blijven wachten op een sociale huurwoning en toch een kind te krijgen. Dat kun je al die anderen niet kwalijk nemen. Dat maakt dat je overkomt als Calimero en dat is niet echt een prettige levensgiuding
Wat ik niet zo goed begrijp is waar is de vader van de kinderen in dit verhaal? Is die in beeld/bekend? Is er omgang? Woont die ook bij jullie? Wat doet hij?
Isabella2016 schreef op 26-09-2022 om 06:42:
Wij hebben ook een tijd lang noodgedwongen bij mij grootouders ingewoond toen mijn vader overleed toen ik nog jong was. Maar ik zag mijn moeder echt als moeder en mijn oma toch echt gewoon als oma. Een hele lieve dat wel. We hebben ook geen moeite gehad met het daarna weer verhuizen naar huis voor ons als gezin.
Ik snap niet helemaal wat je wil met dit topic? Erkenning?
Ze zoekt een oplossing. Natuurlijk zien die kinderen haar als oma maar als je 4 dagen in de week de zorg draagt voor de kinderen omdat ma uit werken is en er de rest van de week ook bent omdat de kinderen nu eenmaal bij jou zijn dan gaan vooral die kleintjes bij een probleem sneller naar oma dan naar moeder. Feitelijk is oma degene die het meeste zorgt voor de kinderen, en dat is geen gezonde situatie.
Het zou zich oplossen als ma zorgt voor een eigen huis, maar ja de wachtlijsten zijn gewoonweg al snel 15 jaar en koopwoningen die met een enkel inkomen te financieren zijn zijn schaars. Een andere oplossing is als oma aangeven dat dit gewoon te zwaar en teveel is voor haar, dus moeder moet gewoon op zoek naar opvang en een omgangsregeling waarbij vader ook een deel van de zorg op zich neemt.
Omama post zo warrig, emotioneel geladen en gefrustreerd dat ik niet denk dat een rationele discussie over macro-economie en huisvestingspolitiek aan haar besteed is. het zoeken naar "waarom is er geen term voor mensen zoals ik" is ook maar een manoeuvre die niet over het echte probleem gaat. Ze haalt er van alles bij en er moet kennelijk een hoop frustratie uit, en ik vind het best sneu maar ik denk dat ze vooral dit zoekt 
en "het is toch wat"
Index224 schreef op 26-09-2022 om 07:59:
[..]
Ohja, op je 35e bij je moeder wonen is natuurlijk véél erger dan in een oorlogsgebied wonen.
Nee, natuurlijk niet. Maar ik betwijfel sterk hoeveel procent daadwerkelijk uit oorlogsgebied komt. Mannen die allemaal hun vrouw en kinderen achterlaten (in de "oorlog" dus?!). Zouden wij dat doen? Je kinderen achterlaten waar oorlog is? Never nooit! Voor hen die echt uit de oorlog vluchten zoals Oekraïners moet er altijd plek zijn.
Okki21 schreef op 26-09-2022 om 13:38:
[..]
Nee, natuurlijk niet. Maar ik betwijfel sterk hoeveel procent daadwerkelijk uit oorlogsgebied komt. Mannen die allemaal hun vrouw en kinderen achterlaten (in de "oorlog" dus?!). Zouden wij dat doen? Je kinderen achterlaten waar oorlog is? Never nooit! Voor hen die echt uit de oorlog vluchten zoals Oekraïners moet er altijd plek zijn.
Dit is nogal off topic. En zoals in al die andere topics die op "ja maar de vluchtelingen" uitdraaiden al is uitgelegd: zelfs al zouden we 0 vluchtelingen opnemen dan nog hadden we hier een gigantisch huisvestingsprobleem.
Blijkbaar ben jij zelf een vluchteling? Want je weet zo goed wat een "echte" vluchteling wel en niet zou doen. En dat "wij" toch echt superieur zijn, want "wij" zouden nooit zoiets doen. Zonder het expliciet te schrijven doe je hier akelige (racistische) insinuaties.
Okki21 schreef op 26-09-2022 om 13:38:
[..]
Nee, natuurlijk niet. Maar ik betwijfel sterk hoeveel procent daadwerkelijk uit oorlogsgebied komt. Mannen die allemaal hun vrouw en kinderen achterlaten (in de "oorlog" dus?!). Zouden wij dat doen? Je kinderen achterlaten waar oorlog is? Never nooit! Voor hen die echt uit de oorlog vluchten zoals Oekraïners moet er altijd plek zijn.
Volgens mij ligt dat gecompliceerder, vaak gaat dat om mannen die hun gezin dan bijvoorbeeld achterlaten in vluchtelingkampen in de regio waar het bestaan uitzichtsloos is.
Okki21 schreef op 26-09-2022 om 13:38:
[..]
Nee, natuurlijk niet. Maar ik betwijfel sterk hoeveel procent daadwerkelijk uit oorlogsgebied komt. Mannen die allemaal hun vrouw en kinderen achterlaten (in de "oorlog" dus?!). Zouden wij dat doen? Je kinderen achterlaten waar oorlog is? Never nooit! Voor hen die echt uit de oorlog vluchten zoals Oekraïners moet er altijd plek zijn.
Wat een rare manier om aandacht te vragen voor je mening. Wat heeft TO's kind die in TO's huis een gezin begon, te maken met vluchtelingen?!
Ook wij hebben geen geld om onze kinderen aan woonruimte te helpen. Hun studie moeten ze grotendeels zelf betalen. Maar de oudste twee (23 & 25) zijn al jaren de deur uit.
Hebben ze zelf gedaan.
Verdere reacties over lhbtiq+ etc en vluchtelingen wordt verwijderd.
Staar je niet blind op die sociale huurwoning. Ik weet niet wat het opleidingsniveau is van je dochter, maar veel mensen gaan over de inkomensgrens heen voordat ze aan de beurt zijn.
Je bent gelukkig geen toeslagpartner van je dochter. Je dochter heeft recht op kinderopvangtoeslag voor maximaal 4 dagen per week.
Waar heb je het meest moeite mee? Het aantal uren dat je 'alleen' verantwoordelijk bent voor de kinderen, of hoe de rolverdeling is op het moment dat er meerdere volwassenen thuis zijn?
Mijn advies zou zijn, neem een hobby of vrijwilligersbaan buiten huis. En plan dat bewust op de momenten waar jij er minder van wilt hebben. Als daar kinderopvang voor nodig is, geef je dochter 2 maanden om het te regelen.
Ontvangt je dochter kinderalimentatie? En zo niet, kun je haar helpen/aansporen om dat wel te gaan krijgen? Bijvoorbeeld een afspraak maken om naar een rechtswinkel te gaan.
syboor schreef op 26-09-2022 om 17:14:
Staar je niet blind op die sociale huurwoning. Ik weet niet wat het opleidingsniveau is van je dochter, maar veel mensen gaan over de inkomensgrens heen voordat ze aan de beurt zijn.
.
Of vallen, tegen de tijd dat ze aan de beurt zijn, juist terug, waardoor zij weer wel voor een sociale huurwoning in aanmerking komen!
Dit wordt namelijk best vaak over het hoofd gezien en is de reden dat mensen zich vaak niet of te laat inschrijven voor een sociale huurwoning. Ingeschreven staan kost je hooguit (soms) een paar Euro per jaar, ongeacht je inkomsten, en kan nooit kwaad. Zo kun je 20 jaar lang veel teveel verdienen voor sociale huur, maar in het 21e jaar bijv. arbeidsongeschikt raken óf scheiden óf………noem maar op en opeens wel in aanmerking komen.
Ik ben 2 jaar geleden onverwachts blijvend arbeidsongeschikt geworden en kwam 30 jaar niet in aanmerking voor een sociale huurwoning, omdat ik teveel verdiende. Door mijn arbeidsongeschiktheid ging ik qua inkomsten een flinke stap terug en kwam ik uiteindelijk weer wél in aanmerking.
Nu heb ik onlangs weer gekocht (en andere huis verkocht), maar behoud ik mijn jarenlange inschrijving voor sociale huur. Niemand kan nl in de toekomst kijken, dus inschrijven loont áltijd vind ik persoonlijk.
Kersje schreef op 26-09-2022 om 17:37:
[..]
Of vallen, tegen de tijd dat ze aan de beurt zijn, juist terug, waardoor zij weer wel voor een sociale huurwoning in aanmerking komen!
Dit wordt namelijk best vaak over het hoofd gezien en is de reden dat mensen zich vaak niet of te laat inschrijven voor een sociale huurwoning. Ingeschreven staan kost je hooguit (soms) een paar Euro per jaar, ongeacht je inkomsten, en kan nooit kwaad. Zo kun je 20 jaar lang veel teveel verdienen voor sociale huur, maar in het 21e jaar bijv. arbeidsongeschikt raken óf scheiden óf………noem maar op en opeens wel in aanmerking komen.
Ik ben 2 jaar geleden onverwachts blijvend arbeidsongeschikt geworden en kwam 30 jaar niet in aanmerking voor een sociale huurwoning, omdat ik teveel verdiende. Door mijn arbeidsongeschiktheid ging ik qua inkomsten een flinke stap terug en kwam ik uiteindelijk weer wél in aanmerking.
Nu heb ik onlangs weer gekocht (en andere huis verkocht), maar behoud ik mijn jarenlange inschrijving voor sociale huur. Niemand kan nl in de toekomst kijken, dus inschrijven loont áltijd vind ik persoonlijk.
Helemaal mee eens! Om deze reden ben ik ook ingeschreven in verschillende regio's. Je weet nooit wat er kan gebeuren waardoor je het nodig hebt!
Maar al die 'voor het geval dat' inschrijvingen kunnen het beeld van de woningnood wel vertekenen denk ik.
Ik zal niet ontkennen dat het er is maar vraag me af of de getallen dan wel kloppen.