"Mijn werk maakt me tot wie ik ben"
Ik las volgend artikel:
Tessa: ‘Fulltime thuisblijfmoeder zijn lijkt me verschrikkelijk’ (flaironline.nl)
en het is supergenuanceerd, en helemaal woke en respectvol naar een ieder die een andere keuze maakt, zoals het hoort in deze tijd, maar de zin 'mijn werk maakt me tot wie ik ben' triggert me.
Is dat zo? Je werk maakt je toch wie je bent? En verlies je dat als je minder gaat werken of gaat huismoederen?
als je op je sterfbed ligt was je werk dan het belangrijkste in je leven?
Mijn werk heeft mij erg bepaald en bepaalt me nog steeds, als ik ontslagen zou worden, zou ik mezelf opnieuw moeten definiëren denk ik. Man en dochter werken bij dezelfde werkgever en zoon studeert/werkt op een vergelijkbaar vakgebied als ik, dus eigenlijk heeft ons werk ons hele gezin bepaald. Natuurlijk hebben we meer dan werk alleen, maar het drukt toch wel een behoorlijke stempel op ons.
Nee, ik vind de dingen die je in je vrije tijd doet voor je eigen plezier je meer definiëren dan wat je doet om geld te verdienen (mensen uitgezonderd die van hun passie hun werk hebben gemaakt)
Als je 12 jaar gestudeerd hebt om medisch specialist te worden, en daarvoor heel veel opzij hebt moeten zetten, en nu lange werkweken maakt, dan kan ik me haast niet voorstellen dat je werk níet voor minstens een deel je identiteit bepaalt.
Aan de andere kant als je handig bent in iets administratiefs en je hebt daar je beroep van gemaakt, maar je hebt er niet speciaal veel voor hoeven doen en je zou ook zo iets anders kunnen doen, dan kan ik me voorstellen dat je je helemaal niet identificeert met je beroep.
En velen zullen ergens daar tussenin zitten. Dat wil niet zeggen dat je dan leeft om te werken of zo.
Ginevra schreef op 27-10-2021 om 15:00:
Als je 12 jaar gestudeerd hebt om medisch specialist te worden, en daarvoor heel veel opzij hebt moeten zetten, en nu lange werkweken maakt, dan kan ik me haast niet voorstellen dat je werk níet voor minstens een deel je identiteit bepaalt.
Aan de andere kant als je handig bent in iets administratiefs en je hebt daar je beroep van gemaakt, maar je hebt er niet speciaal veel voor hoeven doen en je zou ook zo iets anders kunnen doen, dan kan ik me voorstellen dat je je helemaal niet identificeert met je beroep.
En velen zullen ergens daar tussenin zitten. Dat wil niet zeggen dat je dan leeft om te werken of zo.
Goeie definitie!
Ginevra schreef op 27-10-2021 om 15:00:
Als je 12 jaar gestudeerd hebt om medisch specialist te worden, en daarvoor heel veel opzij hebt moeten zetten, en nu lange werkweken maakt, dan kan ik me haast niet voorstellen dat je werk níet voor minstens een deel je identiteit bepaalt.
Aan de andere kant als je handig bent in iets administratiefs en je hebt daar je beroep van gemaakt, maar je hebt er niet speciaal veel voor hoeven doen en je zou ook zo iets anders kunnen doen, dan kan ik me voorstellen dat je je helemaal niet identificeert met je beroep.
En velen zullen ergens daar tussenin zitten. Dat wil niet zeggen dat je dan leeft om te werken of zo.
Goed omschreven.
Aanvulling sommigen identificeren zich niet met het beroep, maar wel met de vaardigheden.
Ik ontleen wel een deel van mijn identiteit aan mijn werk ja. Maar dat ligt er misschien ook aan wat voor werk je doet. Toen ik vroeger bijbaantjes had had ik dat gevoel namelijk helemaal niet.
En het is ook een beetje andersom natuurlijk: wat voor werk ik doe vloeit voort uit wie ik ben. Met een bepaalde interesse en aanleg ben ik nl. aan mijn studie begonnen. En ik doe mijn werk omdat ik het waardevol werk vind.
Een tekst die begint met ....... zijn lijkt me verschrikkelijk is genuanceerd noch respectvol naar een groep. Dat is verkapt beleefd afkraken. Vervang dat thuisblijfmoeder bv eens door gay, transgender of een huidskleur.
kenfan schreef op 27-10-2021 om 16:54:
Een tekst die begint met ....... zijn lijkt me verschrikkelijk is genuanceerd noch respectvol naar een groep. Dat is verkapt beleefd afkraken. Vervang dat thuisblijfmoeder bv eens door gay, transgender of een huidskleur.
Je geaardheid en huidskleur zijn geen keuzes. Thuisblijfmoeder zijn wel, tenzij je door ziekte niet kunt werken. Maar dan zou je ook niet kunnen werken als je geen kinderen had.
80 uur per week werken lijkt mij ook verschrikkelijk. Bepaalde beroepen lijken me ook verschrikkelijk. Daarmee kraak ik mensen die daar wel voor kiezen toch niet af? Sterker nog, van bepaalde beroepen ben ik juist blij dat andere mensen dat werk wél doen.
Een beetje dubbel, ja ik vind vele dingen belangrijker dan werk, en ja ik werk om te leven. Maar ik zou geen werk kunnen doen dat ik niet leuk vind tot het einde, je moet er toch bijna elke dag naartoe.
kenfan schreef op 27-10-2021 om 16:54:
Een tekst die begint met ....... zijn lijkt me verschrikkelijk is genuanceerd noch respectvol naar een groep. Dat is verkapt beleefd afkraken. Vervang dat thuisblijfmoeder bv eens door gay, transgender of een huidskleur.
Wat een rare stelling. Als je wil vergelijken, doe dat dan met andere beroepen.
Hersenchirurg zijn lijkt me verschrikkelijk. Ik zou er de zenuwen van krijgen.
Offshorewerker zijn lijkt me verschrikkelijk, want ik krijg heimwee.
Slangenkweker zijn lijkt me verschrikkelijk, ik ben bang voor slangen.
Rockster zijn lijkt me verschrikkelijk, al die tournees.
Heeft niks met afkraken te maken, gewoon met keuzes die jou wel of niet aantrekkelijk lijken.
MamaE schreef op 27-10-2021 om 17:01:
[..]
Je geaardheid en huidskleur zijn geen keuzes. Thuisblijfmoeder zijn wel, tenzij je door ziekte niet kunt werken. Maar dan zou je ook niet kunnen werken als je geen kinderen had.
80 uur per week werken lijkt mij ook verschrikkelijk. Bepaalde beroepen lijken me ook verschrikkelijk. Daarmee kraak ik mensen die daar wel voor kiezen toch niet af? Sterker nog, van bepaalde beroepen ben ik juist blij dat andere mensen dat werk wél doen.
Ginevra schreef op 27-10-2021 om 17:16:
[..]
Wat een rare stelling. Als je wil vergelijken, doe dat dan met andere beroepen.
Hersenchirurg zijn lijkt me verschrikkelijk. Ik zou er de zenuwen van krijgen.
Offshorewerker zijn lijkt me verschrikkelijk, want ik krijg heimwee.
Slangenkweker zijn lijkt me verschrikkelijk, ik ben bang voor slangen.
Rockster zijn lijkt me verschrikkelijk, al die tournees.Heeft niks met afkraken te maken, gewoon met keuzes die jou wel of niet aantrekkelijk lijken.
En toch voelen weinig mensen de aandrang om zoiets over die beroepsgroepen te schrijven. Hoe zou dat toch komen. Laten we mekaar geen mietje noemen : als iemand een stuk over hoe het afschuwelijk het haar zou lijken kinderen naar een kdv te brengen kreeg die iedereen over zich heen.
als je er een discussie over de maatschappelijke positie van thuisblijfmoeders van wil maken, is het zuiverder om onderscheid te maken tussen “ik vind het vreselijk als jij X doet” en “het lijkt mij vreselijk om X te doen”.
maar misschien is het nóg zuiverder om dat in een ander topic te doen en het hier te hebben over identificatie met je werk/dan wel je bezigheden overdag.
Ik ben een professional, maar ik ben een ook een moeder. Ik heb mijn eigen onderneming, waarmee ik de wereld een stukje duurzamer probeer te maken.
Mijn werk is mijn passie. Ik kan daarin mijn overtuigingen kwijt. Doordat ik mijn eigen onderneming heb, kan ik het zo inrichten dat mijn kinderen er niet onder lijden.
Ted68 schreef op 27-10-2021 om 14:08:
Mijn werk vind ik heel leuk, maar maakt me niet tot wie ik ben. Als ik nu heel erg veel gld zou winnen, zou ik ook ontslag nemen. Mijn werk is een aangename bezigheid om geeld te verdienen.
Nou dit dus. Ik ben nu een paar maanden thuis ivm zwangerschapsverlof en ik moet zeggen het bevalt uitstekend.
Ik moet over een paar weken weer werken maar ik zou er zo nog een paar maanden aan willen plakken.