"Mijn werk maakt me tot wie ik ben"
Ik las volgend artikel:
Tessa: ‘Fulltime thuisblijfmoeder zijn lijkt me verschrikkelijk’ (flaironline.nl)
en het is supergenuanceerd, en helemaal woke en respectvol naar een ieder die een andere keuze maakt, zoals het hoort in deze tijd, maar de zin 'mijn werk maakt me tot wie ik ben' triggert me.
Is dat zo? Je werk maakt je toch wie je bent? En verlies je dat als je minder gaat werken of gaat huismoederen?
als je op je sterfbed ligt was je werk dan het belangrijkste in je leven?
Mijn werk maakt mij zeker niet tot wie ik ben. Ik werk omdat ik ergens van moet kunnen leven en ik financieel zelfstandig wil blijven. Maar als het even zou kunnen zou ik echt een stuk minder gaan werken of zelfs niet meer werken.
Ik heb de tijd dat ik thuis heb kunnen doorbrengen als heerlijk ervaren met kind.
Mijn werk maakte me wel degelijk voor een groot deel wie ik was… toen ik ziek werd en afgekeurd voelde dat echt als niemand meer zijn. Natuurlijk was ik nog partner en moeder maar het verlies van mijn passie (docent VO) kwam echt keihard aan en ik voelde me echt even identiteitsloos. Moest echt weer op zoek naar mijzelf.
Ik was 18 toen ik mijn zoon kreeg en ik studeerde. Maar op collegevrije dagen voelde ik me net een paria als ik over straat liep met mijn zoon. ‘Daar heb je weer zo’n kansloze tienermoeder’ Dat zat in mijn hoofd hoor maar in feite liep ik daar terwijl je geen leeftijdsgenoten zag want die waren aan het studeren.
Uiteindelijk heb ik drie studies afgerond, vijf kinderen gekregen en toen werd ik ziek. Hoewel volledig afgekeurd heb ik mijzelf bij elkaar geraapt: ik ga niet 30 jaar thuiszitten tot mijn pensioen. Werk nu vrijwillig als leerlingbegeleider met alle voorwaarden die daarvoor gelden voor mij om dat te kunnen doen (eigen ruimte, eigen tijd indelen, zo prikkelarm mogelijk, kunnen afmelden als het niet gaat). Kost me bergen energie maar het voelt alsof ik weer een beetje leef. Sociale contacten en iets nuttigs kunnen doen dat nog iets te maken heeft met wat ik het liefste deed.
Soms is het moeilijk collega’s les te zien geven, het contact met de leerlingen enz.
Laatst was ik mee met een excursie van een leerjaar (als persoonlijk begeleider van een leerling). De collega die alles regelde moest even weg om kaartjes te halen. De klassen zaten bij elkaar. Er moest even instructie gegeven worden. Dat pakte ik even snel op. Dat zit gewoon in mijn natuur. Het voelde onwijs goed en tegelijkertijd ontzettend verdrietig. Zeker als de twee andere collega’s die erbij stonden dan zeggen: oh zo zonde dat je geen les meer kan geven, ze hingen aan je lippen.
Fulltime werkte ik bewust niet maar vind het wel belangrijk dat ook de kinderen zien dat je werkt. Dat je ook met beperkingen niet helemaal thuis hoeft te zitten. Dat plezier in je werk hebben belangrijk is. Dat je iets doet waar je gelukkig van wordt, dat je ook met minder kan enz.
Bij mij klopt het wel, denk ik, dat mijn werk mij maakt tot wie ik ben, meer dan mijn ouderschap. Ik heb werk waarin ik mijn kwaliteiten en aanleg heel goed kan benutten, mijn baan lijkt haast voor mij op maat gesneden te zijn en ik krijg er enorm veel energie van. Het ouderschap is voor mij veel meer ploeteren, sluit niet per se aan op mijn kwaliteiten/aanleg en zuigt juist vaak energie weg. Dus ja, dan maakt mijn werk mij voor een deel toch wel tot wie ik ben. En ja, ik zou dat verliezen als ik een andere werk/privébalans had.
Ik ben overigens dol op mijn kinderen en zie hen (en dus niet mijn werk) als het belangrijkste en waardevolste in mijn leven. En voor “werk” zou je bij mij ook een andere bezigheid kunnen invullen: ik heb een aantal veelomvattende hobby’s die ook heel goed aansluiten op mijn persoonlijkheid en die ik weer wil gaan doen als mijn kinderen de deur uit zijn.
Nee, de soort en samenleving doet dat. Deze mensenmaatschappij stelt het individu in staat om betrekkelijk luxueus te leven en niet voor je eten dagelijks te hoeven vechten.
Waren onze soortgenoten chimpansees geweest dan dansten we nog steeds bananen stelend van de ranglageren in de rondte en werd ieder vrouwtje seksueel gevorderd door de ranghoogste of ze de baas nu aantrekkelijk vond of niet.
De o zo belangrijke functies worden dus gewoon geschapen door de samenleving omdat er vraag is naar de producten. Het is een kringloop waar ieder aan meedoet.
Nee, dat 'is' natuurlijk niet zo. Het is maar net wat we waarderen van onszelf en elkaar. Ik heb ook wel ervaren dat veel mensen op de vraag: "En wat doe jij?" een antwoord over betaald werk verwachten. Dus ik kan me goed voorstellen dat je zelfvertrouwen en eigenwaarde niet toenemen als je geen betaalde baan hebt. Ouderschap moet tegenwoordig ook naast een pittige bijna fulltime baan kunnen dus als dat het enige is wat je doet levert dat niet veel waardering op volgens mij. Haar uitspraak weerspiegelt de wereld om haar heen.
Ellori schreef op 27-10-2021 om 11:10:
Mijn werk maakt mij zeker niet tot wie ik ben. Ik werk omdat ik ergens van moet kunnen leven en ik financieel zelfstandig wil blijven. Maar als het even zou kunnen zou ik echt een stuk minder gaan werken of zelfs niet meer werken.
Ik heb de tijd dat ik thuis heb kunnen doorbrengen als heerlijk ervaren met kind.
Bij mij hetzelfde, ik werk omdat ik ook mijn bijdrage wil leveren in het inkomen van ons gezin. Een aantal jaar geleden heb ik er een paar uur per week bij gekregen omdat een collega overstapte naar een andere functie. Maar zodra onze zoon klaar is met zijn studie ga ik waarschijnlijk weer terug naar mijn vorige arbeidspercentage want zo ontzettend leuk vind ik mijn werk nu ook weer niet.
In mijn groep van vijf vriendinnen hebben drie van ons een prima-baan, één van ons heeft een wauw-baan en één van ons is werkeloos. Het maakt allemaal geen ene moer uit, onze banen bepalen niet wie wij zijn, het is irrelevant.
Voor mij is iemand persoonlijkheid/karakter bepalend voor wie hij/zij is. Vriendelijk, behulpzaam, trouw, narrig, arrogant, whatever.
Werk heeft daar niets mee te maken.
Ainne schreef op 27-10-2021 om 11:31:
In mijn groep van vijf vriendinnen hebben drie van ons een prima-baan, één van ons heeft een wauw-baan en één van ons is werkeloos. Het maakt allemaal geen ene moer uit, onze banen bepalen niet wie wij zijn, het is irrelevant.
Zo kijk ik er ook naar.
Ik heb zelf geen kinderen, maar ben wel ooit 1,5 jaar werkloos geweest.
Wat ik aan mijzelf merkte was dat ik de interactie met collega's miste, maar ook de psychische stimulans en uitdaging van een baan. Ik voelde me mentaal echt afgestompt na een tijdje.
Momenteel zit ik thuis door ziekte en hoewel dat anders voelt mede omdat mijn energie op gaat aan revalideren, merk ik dat ik met regelmaat mijn baan mis. Er gebeuren daar nu zoveel interessante dingen en die loop ik allemaal mis.
Mijn werk maakt me niet tot wie ik ben, maar het maakt me wel een completer mens. Het geeft mij uitdaging en vervulling die ik niet vind op andere vlakken in mijn leven.
Ik kan mij goed voorstellen dat dit ook geld voor ouders. Want voor een kind zorgt vraagt andere dingen van je dan een baan. Al zal het daarbij ook zeker afhangen van wat je van je baan vind.
Wat een mooie vraag.
Mijn werk alleen maakt me niet tot wie ik ben. Het is er wel een onderdeel van, net als dat moederschap er een onderdeel van is.
Ik denk ook dat het heel erg verschilt van persoon tot persoon, maar ook afhankelijk is van de fase waarin je zit. Voordat ik moeder werd nam werk een hele andere plaats in. Toen leefde ik letterlijk een beetje voor mijn werk en haalde ik daar veel eigenwaarde uit. Terwijl ik daar nu toch hoofdschuddend op terug kijk.
Nu staat mijn gezin echt met stip op 1. Ik kan nu net zoveel energie halen uit mijn dochter die iets nieuws leert als op mijn werk de deal van het jaar rondmaken. Hoewel ik mijn leven voor mijn dochter niets miste en heel gelukkig was, merk ik nu dat zij mij wel completer maakt.
Ik werk nu vier dagen en merk daarin geen verschil met fulltime werken. Ik heb geen idee hoe volledig thuis blijven zou voelen en of ik dan iets zou gaan missen. Ik vermoed dat ik werk wel zou missen, maar wie weet vult dat zich wel heel snel op met andere activiteiten. En die andere activiteiten maken je dan uiteindelijk toch ook weer tot wie je bent?
Ik vind nog altijd dat betaald werk in oorsprong een noodzakelijk iets is voor brood en dak boven je hoofd, niet een levensdoel. Vroeger zorgde je daar voor door zelf een hut te bouwen, een hert te schieten, groenten te verbouwen en te ruilen. En in feite gaat het daar nog steeds om. Met de kanttekening dat er natuurlijk ook zat noodzakelijke beroepen zijn (en ook een hoop niet-noodzakelijke...). In de regel betekent het iig dat de meeste mensen betaald zullen moeten werken voor hun brood en dak. En uiteraard is het heel fijn als je je werk leuk vindt en voldoening geeft. Maar dat leuke en die voldoening kan je natuurlijk ook uit een heleboel andere dingen en bezigheden halen, zolang er maar voldoende geld binnenkomt voor je brood en je dak.
Ik heb een tijdje geen baan gehad en ik merkte wel een stukje verlies van identiteit en invulling van mijn leven ja.
Niet het geheel, ik ben meer dan mijn baan, maar mijn baan is wel een stuk van wie ik ben en hoe ik mijn leven leef.
Het is toch ook niet raar om te zeggen dat getrouwd zijn of moeder zijn of Nederlander (Marokkaan, Surinamer, Achterhoeker, wat dan ook) zijn, of gelovig zijn of blind zijn mede bepaalt wie je bent?
bieb1963 schreef op 27-10-2021 om 11:54:
Ik vind nog altijd dat betaald werk in oorsprong een noodzakelijk iets is voor brood en dak boven je hoofd, niet een levensdoel. Vroeger zorgde je daar voor door zelf een hut te bouwen, een hert te schieten, groenten te verbouwen en te ruilen. En in feite gaat het daar nog steeds om. Met de kanttekening dat er natuurlijk ook zat noodzakelijke beroepen zijn (en ook een hoop niet-noodzakelijke...). In de regel betekent het iig dat de meeste mensen betaald zullen moeten werken voor hun brood en dak. En uiteraard is het heel fijn als je je werk leuk vindt en voldoening geeft. Maar dat leuke en die voldoening kan je natuurlijk ook uit een heleboel andere dingen en bezigheden halen, zolang er maar voldoende geld binnenkomt voor je brood en je dak.
Ik denk dat ik zeker wel voldoening zou kunnen halen uit bijvoorbeeld vrijwilligerswerk, dat zie ik mezelf "later" nog wel doen. Jaren geleden haalde ik ook voldoening uit mijn bezigheden als lid van de ouderraad op school (basis en middelbare school). En uit leuke dingen doen met kleinkinderen, maar die zijn er nog niet, zou ik ook zeker voldoening kunnen halen.
In principe werk ik voor het geld. Ik zal ook altijd zeggen dat ik mijn functie uitvoer en niet dat ik mijn functie ben.
Maar... ook mijn werk maakt uit van mijn identiteit. Want in mijn werk spreek ik bepaalde talenten/eigenschappen aan die ik wel heb, maar privé niet of nauwelijks hoef te gebruiken.
Ik ben werkloos geweest en dan miste ik niet zozeer het werken zelf, maar wel het aanspreken van die talenten/eigenschappen (en de sociale contacten/structuur). Zelfs als ik genoeg geld zou hebben om te stoppen, dan zou ik dat niet doen, omdat ik het leuk vind om die talenten/eigenschappen te gebruiken. Hoogstens dat ik naar een ander beroep zou gaan kijken.
Daarnaast als ik genoeg geld zou hebben om thuis te zitten, dan mis ik ook sociale contacten met mensen van mijn eigen leeftijd. De meesten zijn aan het werk of als ze thuis zijn, vaak druk met kinderen/mantelzorg of zijn thuis ivm ziekte. Dus daar zou ik ook al niet zoveel zin in hebben. Qua activiteiten kan ik het prima opvullen, maar vrijwilligers werk ipv werk ook niet. Misschien omdat ik het idee heb dat vrijwilligerswerk wel leuk kan zijn, maar geestelijk niet perse uitdagend genoeg voor mij.