"Mijn werk maakt me tot wie ik ben"
Ik las volgend artikel:
Tessa: ‘Fulltime thuisblijfmoeder zijn lijkt me verschrikkelijk’ (flaironline.nl)
en het is supergenuanceerd, en helemaal woke en respectvol naar een ieder die een andere keuze maakt, zoals het hoort in deze tijd, maar de zin 'mijn werk maakt me tot wie ik ben' triggert me.
Is dat zo? Je werk maakt je toch wie je bent? En verlies je dat als je minder gaat werken of gaat huismoederen?
als je op je sterfbed ligt was je werk dan het belangrijkste in je leven?
Op dit moment werk ik zeker puur voor het geld. Maar ik wil me laten omscholen en hoop dan toch ook wel te werken omdat ik het leuk vind.
Mijn werk maakt me niet tot wie ik ben. Mijn persoonlijkheid, mijn overtuigingen en mijn gedrag maken me voor mijn gevoel tot wie ik ben. Al die zaken komen natuurlijk ook tot uiting binnen mijn werk, maar zeker niet uitsluitend.
Ik vind sowieso dat iemands persoonlijke waarde in deze maatschappij veel te veel aan werk wordt gekoppeld.
Mijn werk is niet het enige dat ik ben, maar wel belangrijk om te kunnen zijn wie ik wil zijn. Ik vind mijn werk erg leuk, haal er veel voldoening uit en ben in staat mij hier als persoon verder door te ontwikkelen. Overigens doet het moederschap dat gedeeltelijk ook, maar fulltime thuis zou ik echt niet willen zijn. Dan mis ik inderdaad een stukje van het uit kunnen oefenen van mijn identiteit
Nee, mijn werk is niet wie ik ben. Als ik iets heel anders ga doen, ben ik nog steeds dezelfde persoon. Wel vind ik het belangrijk om onafhankelijk te zijn en inhoudelijk uitdaging te hebben (en dat haal ik niet uit de strijk, de was, de afwas en stofzuigen).
Na mijn bevalling ben ik lang ziek thuis geweest en hoewel ik toen baalde dat ik zo weinig kon, was die tijd met dochter doorbrengen ook heel waardevol.
Inmiddels is mijn dochter zes en gaat dus naar school. Ik zou me echt vervelen als ik niet zou werken denk ik. Ik ben echt geen uren per dag met het huishouden bezig.
Ik denk ook niet dat het per se heel gezond is om je identiteit op te hangen aan je werk, want als dat werk om welke reden dan ook wegvalt, valt ook je identiteit deels weg.
Mijn werk maakt mij wel gedeeltelijk wat ik ben. Omdat het toch een groot onderdeel is van mijn leven, naast mijn gezin die natuurlijk eerst komt.
Ik kom uit een ondernemersfamilie met een hoog werkethiek en een liberale achtergrond. Work hard play hard is ons moto.
Ik werk gedeeltelijk in de zaak van mijn ouders, en ik werk in de zorg.
In de zorg werken geeft me vooral veel voldoening, en ik wil later op mijn leven kunnen terug kijken op een manier dat ik wat voor de samenleving heb betekent.
Werk geeft me energie en maakt mij een beter mens en dankbaar mens.
Noodzakelijk kwaad. Meer niet
Mijn werk alleen maakt mij niet tot wie ik ben. Maar ik denk wel dat ik dingen op mijn werk leer waardoor ik een bepaalde ontwikkeling doormaak of heb gemaakt die ook bijdragen aan de vorming van mijn persoonlijkheid. Het is net als nature en nurture welke zaken zijn aangeboren en welke aangeleerd en wat maakt dan dat jij jij bent. Stel dat ik op de zuidas zou werken dan zou ik misschien een totaal andere kijk op de wereld hebben dan nu. De kijk op de wereld wordt denk ik wel daardoor mede bepaald en dat bepaalt ook weer je persoonlijkheid denk ik. Alhoewel misschien zorgt wie ik ben er wel voor dat ik überhaupt nooit op de Zuidas terecht zal komen 
. Het is denk ik interactie. Net als de mensen die je ontmoet. Maar nee ik ontleen mijn identiteit niet aan mijn werk. Ik ben meer dan dat
Ik merk geen verschil in wie ik ben zonder en met werk.
Het werk is heel solistisch en ik heb een vergelijkbare solistische hobby die ik (meer) zou doen als ik geen werk had. Daar geen verschil.
Bij mijn vrijwilligerstaken merk ik dat ik veel meer overzicht heb dan andere mensen, maar ik vind dit dus helemaal niet leuk. Ik wil helemaal niet de hele tijd mensen checken, mensen aansturen, navragen of iets gedaan is, regelen dat iets gedaan wordt. Terwijl ik dan wel de enige ben die het ziet.
MamaE schreef op 27-10-2021 om 12:51:
Nee, mijn werk is niet wie ik ben. Als ik iets heel anders ga doen, ben ik nog steeds dezelfde persoon. Wel vind ik het belangrijk om onafhankelijk te zijn en inhoudelijk uitdaging te hebben (en dat haal ik niet uit de strijk, de was, de afwas en stofzuigen).
Na mijn bevalling ben ik lang ziek thuis geweest en hoewel ik toen baalde dat ik zo weinig kon, was die tijd met dochter doorbrengen ook heel waardevol.
Inmiddels is mijn dochter zes en gaat dus naar school. Ik zou me echt vervelen als ik niet zou werken denk ik. Ik ben echt geen uren per dag met het huishouden bezig.
Ik denk ook niet dat het per se heel gezond is om je identiteit op te hangen aan je werk, want als dat werk om welke reden dan ook wegvalt, valt ook je identiteit deels weg.
Zeker. Maar als ik ander werk zou doen, zijn er nog steeds bepaalde vaardigheden/talenten ed die ik zou willen aanspreken in dat werk. Dus ik zou een volgende baan/beroep daar wel op uitzoeken.
Ik heb het geluk om een uitdagende en interessante baan te hebben. En ik spendeer gemakkelijk 1/3 of meer van mijn tijd aan werk. Dus in die zin is het een belangrijk onderdeel van mijzelf.
Maar als mijn baan wegvalt, blijf ik nog altijd gewoon mezelf. Geen ervaring, maar als ik 100% huis-vader zou zijn, zou ik anders zijn... maar niet minder.
In de kern blijf ik natuurlijk hetzelfde.
Wellicht slightly off topic, maar ik volg een blog van iemand die 100% is afgekeurd en dus geen werk heeft (alleen vrijwilligerswerk) en dus feitelijk 100% "vrije tijd" heeft. Het is interessant en intrigrerend om te zien hoe zo iemand een mooie invulling van zijn/haar leven geeft. Anders. En dan denk ik: "hoe zou ik daarin gedeien?" Ik zou nog steeds mezelf zijn, maar anders.
Mijn werk is toch een belangrijk deel van mijn leven. Er gaat veel tijd en energie inzetten. En wat ik op mijn werk doe is wel degelijk deel van mij. Mijn werk en ik vallen voor een groot deel samen. Ik werk als docent/onderzoeker op een universiteit en als ik college geef of een artikel schrijf of iets dergelijks dan is dat uiteraard een deel van mij. Het zijn mijn gedachten en ideeën die ik uit kan dragen. Ook als je feitelijke informatie doorgeeft dan bepaal ik welke informatie dat is, welke feiten belangrijk zijn en door welke lens ik ze interpreteer. Een boek wat ik publiceer daar staat mijn naam op en niet de naam van mijn werkgever. De inhoud van mijn werk is niet los te zien van wie ik ben.
En natuurlijk zijn er genoeg dingen aan het werk die vervelend zijn, de randvoorwaarden zijn niet optimaal, er is veel te veel bureaucratie, de administratie is verstikkend.... dat zou ik allemaal geen seconde missen. Maar de kern van het werk, doceren en onderzoek, dat zou ik enorm missen. Zeker het onderzoek doen.
Ik ben ook niet van plan om ooit echt met pensioen te gaan (als de omstandigheden mij er niet toe dwingen.)
nee, zeker niet! Ik ben dit vak ingerold. En het gaat me relatief makkelijk af. Er zijn in NL niet zo heel veel mensen die hetzelfde werk doen. Die combinatie maakt dat ik zonder teveel moeite mijn werkweek doorkom, collegas/werkgevers blij zijn met mijn werk en mijn arbeidsvoorwaarden erg goed zijn. Da's allemaal heel prettig. Maar als ik morgen ontslagen word en ik ben genoodzaakt om iets totaal anders te gaan doen, geen probleem.
In mijn geval maken relaties, hobbies en avonturen mij tot wie ik ben. Mijn baan helpt dat alleen mede mogelijk te maken 
Mijn werk vind ik heel leuk, maar maakt me niet tot wie ik ben. Als ik nu heel erg veel gld zou winnen, zou ik ook ontslag nemen. Mijn werk is een aangename bezigheid om geeld te verdienen.
Ik denk wel dat werk een onderdeel is van de identiteit. Vraag maar eens iemand iets over zichzelf te vertellen. Grote kans dat het beroep genoemd wordt.
Wat mij intrigeert is waarom je de vraag stelt op de ouderschaps-pijler. 
Ik denk dat je -naast aangeboren eigenschappen- gevormd wordt door alles dat je doet. Of je je tijd nou doorbrengt op kantoor, ziek in bed of happy stones schilderend aan de keukentafel met je kinderen. Elk uur telt. Dus ja, als je werkt, bepaalt dat deels wie je bent.