Hoe belangrijk zijn biologische ouders?
Inmiddels zorg ik al 7 jaar voor een kind wat biologisch gezien niet van mij is, wettelijk trouwens wel. Maar dat kind weet daar niks van, en alles gaat goed, gewoon een happy kind.
Als het aan mij lag vertel ik niks hierover aan kind maar ik begrijp dat het niet eerlijk is tegenover kind. Wat ook meespeelt is dat niet echt duidelijk is wie de vader dan wel is, dus ook al vertel ik het wel, de kans dat de biologische ouder gevonden word is zeer klein.
Hoe belangrijk is het dat kinderen weten wie hun biologische ouder is? Of is de persoon die voor het kind zorgt ook genoeg?
Wat goed TO! Heel veel succes met deze eerste stappen.
OptimusMaximus schreef op 08-06-2022 om 18:26:
[..]
Dat zei die advocaat ook,dat er zat bewijs is voor familylife en ik me geen zorgen hoef te maken maar dat doe ik wel, ik ken hem al sinds hij geboren werd en heb mij daarvoor al ontfermd over hem en zijn moeder maar ik ben gewoon echt bang dat ik hem kwijtraak aan een wildvreemde man. Ik had graag gewild dat hij van mij was maar helaas.
Hoe kan je hem kwijtspelen aan een wildvreemde man als niemand lijkt te weten wie die wildvreemde man is?
Zelfs als er ooit iets gebeurt met moeder weet die wildvreemde verwekker nog altijd van niets.
Hoogstens raak je kind kwijt omdat je pas veel te laat eerlijk bent. Maar dan niet aan de verwekker. Eerder aan een kind dat razend het huis uit rent naar god-mag-weten-waar.
Zijn er intussen (half)broers of -zussen? Want soms worden verschillen na een tijd toch écht zichtbaar. Al was het maar omdat de halve familie bijvoorbeeld goed is in wiskunde en alleen kind goed is in talen. Of kind heeft onverklaarbaar ros haar terwijl de rest van de familie bruine haren heeft.
Hij is ook van jouw! Jij bent de wettelijke vader en de emotionele vader.
Z'n verwekker heeft alleen een gemeenschappelijk pakketje DNA. Zelfs als hij bekend zou zijn heeft hij nergens recht op, en kan hij niets doen. Bovendien is hij niet bekend, en weet hij ook nergens van.
Hij is ook van jou! Jij bent de wettelijke vader en de emotionele vader.
Z'n verwekker heeft alleen een gemeenschappelijk pakketje DNA. Zelfs als hij bekend zou zijn heeft hij nergens recht op, en kan hij niets doen. Bovendien is hij niet bekend, en weet hij ook nergens van.
Tijgeroog schreef op 08-06-2022 om 19:19:
Hij is ook van jou! Jij bent de wettelijke vader en de emotionele vader.
Z'n verwekker heeft alleen een gemeenschappelijk pakketje DNA. Zelfs als hij bekend zou zijn heeft hij nergens recht op, en kan hij niets doen. Bovendien is hij niet bekend, en weet hij ook nergens van.
Maar hij kan het wel te weten komen...
De biologische vader heeft haar rond die tijd gekend en kan op de hoogte zijn van haar zwangerschap door haar hebben zien lopen meteen dikke buik. Dat hij nu niets van zich laat horen, mogelijk omdat hij geen zin heeft in die verantwoordelijkheid, is geen garantie dat die onwil over bv vijf jaar nog steeds geldt. Stel de biologische vader krijgt bij een andere vrouw een kind en gaat zich afvragen of er misschien gelijkenis is met een kind waar hij misschien ook de vader van is.
Ik denk sowieso dat het belangrijk is dat dat geheim niet in dat gezin staat. Soort van schone lei.
MamaE schreef op 03-06-2022 om 11:50:
Als kind wil weten wie zijn biologische vader is, kun je daar eerlijk over zijn dat jullie dat niet weten. Als hij op zoek gaat, dan is dat zijn goed recht en geenszins per definitie een afwijzing naar jou toe.
Precies dit.... Mijn tante kwam op haar 50e erachter dat haar vader niet haar biologische vader was dmv een erfelijke ziekte. Ondertussen waren beide ouders overleden en ze was de 3e van 7 kinderen dus bijv. niet de eerste of laatste.
De onwetendheid heeft haar zoveel verdriet gedaan en ook haar broers en zussen...
uiteraard kun je zelf beter inschatten op welke leeftijd dat t beste verteld kan worden.
Flanagan schreef op 08-06-2022 om 19:32:
[..]
Maar hij kan het wel te weten komen...
De biologische vader heeft haar rond die tijd gekend en kan op de hoogte zijn van haar zwangerschap door haar hebben zien lopen meteen dikke buik. Dat hij nu niets van zich laat horen, mogelijk omdat hij geen zin heeft in die verantwoordelijkheid, is geen garantie dat die onwil over bv vijf jaar nog steeds geldt. Stel de biologische vader krijgt bij een andere vrouw een kind en gaat zich afvragen of er misschien gelijkenis is met een kind waar hij misschien ook de vader van is.
Ik denk sowieso dat het belangrijk is dat dat geheim niet in dat gezin staat. Soort van schone lei.
Als moeder beweert niet te weten wie het is kan het natuurlijk ook gewoon een dronken one night stand in een andere stad tijdens 't uitgaan geweest zijn.
Veel kans dat ze elkaar dan nooit meer gezien hebben.
Anders wist ze toch op zijn minst zijn naam.
Goed van jullie! Ik denk dat jullie enorme mooie stappen maken in jullie gezamenlijk ouderschap. Alleen al dat je dit samen aangaat, je emoties en verlangens met elkaar doorpraat en vormen vindt, alleen dat al is super voor jullie zoon.
De kans dat de biologische vader van je zoon er zelf achter komt dat hij een kind heeft en dan ook nog erkenning/gezag wil is heel klein. De leeftijd waarop je zoon misschien zou kunnen/willen gaan zoeken is op zijn vroegst einde puberteit of als hij al volwassen is. Dan doet gezag er niet meer toe omdat hij dan zelf keuzes kan en mag maken.
Richt je op het gezamenlijk ouderschap. Met moeder op één lijn komen. Eerlijk zijn naar jezelf, elkaar en jullie zoon. Ik begrijp dat het lastig is voor jou dat je zoon niet van jou is. Dat is een heel normaal gevoel. Geef jezelf de ruimte en de tijd om dat zo te voelen en er een weg in te vinden.
Er was vandaag een heel stuk bij 1vandaag over kinderen van anonieme donors. Ook met iemand van fiom. Misschien interessant om even terug te kijken to
Ik vind het wel interessant dat zelfs kinderen die in een goed pleeggezin of adoptiegezin terechtgekomen zijn, toch al vrij jong "ergens" voelen dat het niet hun echte natuurlijke familie is. Ik weet niet waar ze dat aan merken, maar vaak merk je dat het gevoel er wel is. Dat ze vaak daadwerkelijk op zoek gaan naar hun biologische familie, snap ik ook. Je wilt toch weten waar je van afstamt, wat je roots zijn, wat voor mensen dat zijn, wat je ermee gemeen hebt, of juist niet.
Pejeka1 schreef op 15-06-2022 om 19:45:
Ik vind het wel interessant dat zelfs kinderen die in een goed pleeggezin of adoptiegezin terechtgekomen zijn, toch al vrij jong "ergens" voelen dat het niet hun echte natuurlijke familie is. Ik weet niet waar ze dat aan merken, maar vaak merk je dat het gevoel er wel is. Dat ze vaak daadwerkelijk op zoek gaan naar hun biologische familie, snap ik ook. Je wilt toch weten waar je van afstamt, wat je roots zijn, wat voor mensen dat zijn, wat je ermee gemeen hebt, of juist niet.
Een goed pleeggezin is daar sowieso open over en geeft de biologische ouders, waar mogelijk, een rol in het leven van een kind. Dus de vraag waar ze vandaan komen, welke genen, zou eigenlijk niet onderzocht moeten hoeven worden....
Nou wij hebben het zoon verteld hoe het zit, nu spijt daarvan want hij reageerde niet zo best, menneke zit nu op zn kamertje sinds gisteren, hij ging na school direct door naar boven, zn snackje en drinken nam hij mee naar zn kamer. Ik denk dat het lastig verteren is voor hem. We zijn naar fiom geweest en zo terecht gekomen bij een psycholoog maar als ik dit zo zie heb ik echt zoveel spijt, we hebben zn wereldje omgeschud en hij trekt zich terug zie ik, hij weet niet hoe hierop te reageren en ik ook niet terwijl ik dat wel zou moeten weten want ik heb meer levenservaring. En ik voel me echt gewoon zwaar kut, ik heb nu geen zoon meer want hij weet het nu. Zij heeft hem alles verteld onder mijn dwang. Zij heeft deze leugen de wereld ingeholpen dus zij moet het oplossen was mijn gedachte maar zo ging het niet, mn zoon trok zich terug, met haar maakte ik ruzie vanwege alles. Mn relatie staat voor mijn gevoel op losse schroeven en mn aangenomen zoon is duidelijk flabbergasted en niet blij. Ik heb veel spijt en wil hem overtuigen dat ik van hem houd en zn pa ben. Ik zal doen wat nodig is voor hem, ik zie dat mama, die ik ook echt liefheb en van haar houd de schuld krijgt
Ach Optimus, wat verdrietig om te lezen, hoe ontredderd je je voelt. En je mannetje wat niet weet wat ‘ie ermee moet. Maar ergens is het ook wel logisch dat het een schok teweegbrengt en dat jullie ergens doorheen zullen moeten werken. Is dat niet ook een beetje voorbesproken met die FIOM-psycholoog? Anders ga je toch gewoon nog een keer terug?
En natuurlijk is hij nog altijd je zoon en ben jij zijn vader. Er zijn zoveel niet-biologische ouder-kind koppels die zich toch echt diep verbonden voelen met elkaar. Familie zijn betekent juist ook dat je samen door de taaie tijde heenworstelen. Probeer de gewone dagelijkse routine vast te houden. Jullie zijn gewoon een gezin en alles waar vorige week uit bleek dat je van hem houdt, is deze week nog precies hetzelfde. Dus hou vol. Ga niet doemdenken. als de eerste schok eraf is, herneemt het leven ook wel weer z’n loop. Als jullie dat tenminste weer oppakken.
‘Zij heeft hem alles verteld onder mijn dwang. Zij heeft deze leugen de wereld ingeholpen dus zij moet het oplossen was mijn gedachte’
Wat een rare gedachte; zoiets vertel je samen, zonder elkaar te dwingen.
‘met haar maakte ik ruzie vanwege alles’ dat is zo fijn voor de jongen, die het al zo moeilijk heeft. Twee ouders die elkaar afvallen ipv steunen.
Best onvolwassen en weinig inlevend, als ik het mag zeggen.
Ga maar snel een afspraak maken met een therapeut van het fiom
ps je hebt wel een zoon, een heel verdrietig manneke dat mag aanhoren hoe jullie met elkaar ruzie maken.