Alleenstaande vader met autisme
Mijn vriendin is onlangs overleden als gevolg ik nu alleen sta voor mijn 2 zoontjes. Oudste is 4 jaar, kleinste is nog maar 3 maanden. Zelf heb ik autisme en daar krijg ik nu kritiek op van mensen uit mijn omgeving tot zelf dreigementen. Een stel buurtbewoners roepen dat ik niet in staat ben om mijn kinderen op te voeden en al zeker niet omdat mijn oudste zoontje ook autisme heeft. De kans dat de jongste het ook heeft is groot maar wat maakt het uit? Ik zie mijn kinderen graag, verzorg ze zoals het hoort, maak alle dagen vers eten, breng ze van en naar school alle dagen. Geef ze affectie, ben er 24/7 voor hen en zorg ervoor dat ze veilig en gezond zijn. Ik heb mijn oudste zoontje bijna altijd zelf verzorgd omdat mijn vriendin ernstig ziek was. Ik heb geen financiële problemen, heb geen strafblad enzovoort en toch zijn er mensen die op mij walgen en het kunnen verdragen dat iemand met autisme kinderen op aan het voeden is. Zelfs dreigde iemand om de kinderbescherming op mij af te sturen, die dienst heeft er gelukkig geen zaak van gemaakt want ze hadden geen deftige reden. Maar het stoort me zo enorm dat er mensen zijn die je zo proberen te raken. Dit gewoon omdat ze met hun hoofdje nog in de Middeleeuwen leven en alleen het negatieve fantaseren van ouders met autisme. Steun van familie is er niet. Mijn ouders zijn dood, die van mijn vriendin hebben al jaren geleden contact met haar verbroken en wonen in Canada. Omdat ik er met bijna niemand mee kan over spreken. Is het nu zo dramatisch en erg dat iemand met autisme kinderen heeft en ze opvoed?
Het probleem bij sommige mensen met autisme is, dat ze sommige dingen niet waarnemen, die de mensen om hun heen wel zien.
Mijn man is ook liefdevol naar de kinderen toe, hij verzorgd ze goed met eten en drinken, en ergens naar toe brengen.
Maar doet onbewust toch heel veel dingen verkeerd. Hij krijgt vaak niet mee, wat er om hem heen gebeurd of wat de kinderen gezegd hebben.
Hij gaat niet in op hun behoeftes, vind ik. En is vooral met zichzelf bezig.
Ik vind ook, dat dat zijn sporen al nagelaten heeft op de kinderen.
Voor mensen met autisme kan het lastiger zijn te herkennen wat de behoeftes van hun kind zijn maar dat betekent niet dat mensen met autisme dit niet kunnen leren. Ik ken mensen met autisme die juist heel goed aanvoelen wat iemand nodig heeft. Daarentegen ken ik ookeen heleboel vaders (en ook wel moeders) zonder autisme die lang niet altijd aanvoelen wat hun kinderen nodig hebben, vaak bezig zijn met zichzelf en niet in staat zijn altijd in te spelen op de behoeftes van hun kind.
CandyMetEenK schreef op 06-07-2022 om 11:40:
Ja, sorry. Ik schrijf soms man, maar bedoel mijn ex-man.
Ik moet nog aan het woord wennen.
Volgens mij gaat het toch het meest om het belang van de kinderen, in deze gevallen?
Waarschijnlijk zal ik het ook niet leuk vinden als mijn vrienden, buur of familie mij aanspreekt over de opvoeding van de kinderen. Maar het zou mij wel aanzetten tot nadenken. En hoe meer mensen iets zeggen, hoe meer ik zou gaan nadenken.
Het gaat erom of er echt iets niet goed gaat? En dat kan de autische persoon misschien niet zelf beoordelen. Het betekent niet dat hij het niet goed bedoelt en het beste wil voor zijn kinderen.
Het gaat wel om de manier waarop TO behandeld wordt. Als de buren daadwerkelijk bezorgd zijn, kunnen ze hem ook op een respectvolle manier vragen of het allemaal lukt en hem eventueel hun hulp aanbieden.
Vind dat er nu ook behoorlijk ingezoomd wordt op wat bij autisten allemaal niet goed is, ze moeten leren. Of is het gewoon lastiger en vooral aan de normen van anderen voldoen.
Een van mijn ouders is ook hoogstwaarschijnlijk autist zonder diagnose. Maar om echt van blijvende schade te spreken. Sociaal was het vroeger zeker niet de ouder waar je bij kon aankloppen maar op hele andere vlakken werd je toch met hoge zorgvuldigheid behandeld als je op je knietje was gevallen of noem maar iets anders wat kinderen graag van ouders verwachten.
Bovendien is het mogelijk genetisch bepaald ben je gemaakt door je ouders, alleen al technisch gezien en als iemand je begrijpt, mocht je ook een auti-denkwijze hebben, dan kun je voor ervaring goed bij je ouder terecht. Voor hoe die zaken oplossen. Niet altijd de meest charmante manier maar wel de manier die jou helpt. Dus ik vind het afknappen op een ex man tweeledig. Zolang er geen zaken gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen weet ik niet of je met je ermee bemoeien nou zoveel beter maakt.
Het is veel prettiger om dan te vragen in algemene zin of je iets kunt betekenen, extra opvangen etc. Maar als je geen contact kunt leggen op de normale manier dan is het gewoon loslaten en je eigen deel invullen naar wat ze elders minder krijgen. Daar kun jij dan in jouw tijd je best op doen als het zo nodig is. Maar kind blijft voor de helft zoals vader of moeder, dus mogelijk ook ‘besmet’ met hoe die hun leven invullen.
CandyMetEenK schreef op 06-07-2022 om 11:40:
Ja, sorry. Ik schrijf soms man, maar bedoel mijn ex-man.
Ik moet nog aan het woord wennen.
Volgens mij gaat het toch het meest om het belang van de kinderen, in deze gevallen?
Waarschijnlijk zal ik het ook niet leuk vinden als mijn vrienden, buur of familie mij aanspreekt over de opvoeding van de kinderen. Maar het zou mij wel aanzetten tot nadenken. En hoe meer mensen iets zeggen, hoe meer ik zou gaan nadenken.
Het gaat erom of er echt iets niet goed gaat? En dat kan de autische persoon misschien niet zelf beoordelen. Het betekent niet dat hij het niet goed bedoelt en het beste wil voor zijn kinderen.
De vraag is wat in dit geval in het belang van de kinderen is. In het allerbeste geval reageert je ex zoals jij denkt dat jij zou doen, namelijk nadenken en uiteindelijk actie ondernemen. In de meeste gevallen voelt iemand zich echter aangevallen en neemt afstand van de persoon die kritiek levert. Dan ben je dus uiteindelijk nog verder van huis.
ik weet natuurlijk niet hoe TO zijn vaderschap invult, maar zoals hij het beschrijft klink het heel liefdevol. Ik zeg in mijn berichtje dan ook dat hij het goed lijkt te doen.
Wat ik wel weet is dat TO niet wordt geholpen met roddel en dreigementen. De buren klinken niet als mensen waar hij wat aan heeft, integendeel.
TO, nogmaals veel sterkte. Ik hoop dat je ook nog een beetje van je kindjes kunt genieten.
Ik vind ook dat de mensen om hem heen TO verkeerd benaderen.
Maar die mensen weten misschien niet wat voor Autisme TO precies heeft?
Het is inderdaad jammer als alle vormen over een kam gescheerd worden.
Er zijn ook vormen van autisme, waarbij de opvoeder wel hulp nodig heeft, als hij alleen komt te staan voor de opvoeding van de kinderen.
Ik weet niet of TO dit zelf kan beoordelen. Mijn ex-man kan dit niet, en hij wil ook van niemand hulp of therapie of familie-therapie op dit gebied.
Bij TO zou het misschien goed zijn als een buitenstaander ernaar kijkt. Er zijn toch ook Psychologen waarmee je vertrouwelijke gesprekken kunt voeren? Die Psycholoog kan ook een keer met de kinderen spreken en met allen samen en misschien tips geven.
Als het dan goed is, kan TO dat ook tegen zijn omgeving vertellen, dat de Psycholoog het wel goed vindt gaan.
Daardoor voelt hij zich misschien een beetje sterker staan in deze situatie.
Ik weet niet of de mensen om hem heen het slecht bedoelen?
Ze komen toch alleen maar voor de kinderen op?
Dat kan ook wel eens onterecht zijn,
maar liever een keer teveel, dat mensen dat doen, dan te weinig.
In de meeste gevallen gebeurt dat namelijk te weinig.
Er gebeurt heel veel achter gesloten deuren in onze maatschappij, waar van niemand iets van weet of waarbij weggekeken wordt.
(oa Alcoholmisbruik, psychische problemen, etc.)
Het kan zijn dat mensen dergelijke dingen wel al eens meegemaakt hebben van veraf of dichtbij.
En daarvan weet vaak (bijna) niemand iets. De meeste dingen worden namelijk niet openlijk besproken, omdat ze een taboe zijn.
Wat een rot situatie maar zoals ik het lees doe je het harstikke goed!
Wat zouden tips zijn voor TO om zijn netwerk uit te breiden (op kort termijn) als je geen vrienden en familie om je heen hebt?
Ik heb ook ervaring met een autistische ouder, die het best moeilijk vind de kinderen op te voeden, dat wil hij op zich wel toegeven en hij zoekt hulp bij in eerste instantie consultatie bureau. Hij mist soms ook net het inzicht, waardoor er bizarre situaties ontstaan. Hij ziet dat zelf niet helemaal.
Inmiddels zijn de kinderen wat ouder en hoor ik via via dat hij toch wel vragen stelt die voor veel mensen vanzelfsprekend zijn.
Bijvoorbeeld het idee om het kind te waarschuwen voor het vmbo, omdat daar een bepaald soort kinderen op zit. Hij wil dat dan op zijn manier heel zwart wit gaan uitleggen. Goed bedoeld, maar denkt niet na over de gevolgen hoe kind gaat denken over klasgenootjes die wel naar het vmbo gaan.
KortomTO, ik denk dat je een hele liefdevolle vader bent, maar dat een vraagbaak geen kwaad kan. Gewoon om af en toe eens te sparren of te verifiëren.
Echt, en dan komen jullie er wel.
Een neef van mij is ook alleenstaande vader met autisme en is een geweldige vader. Hij heeft een dochter van 15 en een zoontje van 6. Met de puber dochter heeft hij wel niet echt gemakkelijk momenteel en die prikkels geven hem af en toe huilbuien wanneer hij even alleen is. Zijn vader is gelukkig een goede steunpilaar die hem ook helpt in de situaties rond de puberdochter. Maar dat gesleep met pubers jeb je evengoed bij ouders zonder autisme. Mijn neef past soms ook wel eens op mijn kinderen en ze stoefen altijd over hem. Bij iedere persoon met autisme zal dit ook allemaal anders zijn net zoals bij mensen zonder autisme.
Negeer de buurt, hou de band met je zus sterk en geniet van je kinderen. Buren, vooral roddeltantes moeten eerst eens zelf in de spiegel kijken voor eigen deur vegen.