Alleenstaande vader met autisme
Mijn vriendin is onlangs overleden als gevolg ik nu alleen sta voor mijn 2 zoontjes. Oudste is 4 jaar, kleinste is nog maar 3 maanden. Zelf heb ik autisme en daar krijg ik nu kritiek op van mensen uit mijn omgeving tot zelf dreigementen. Een stel buurtbewoners roepen dat ik niet in staat ben om mijn kinderen op te voeden en al zeker niet omdat mijn oudste zoontje ook autisme heeft. De kans dat de jongste het ook heeft is groot maar wat maakt het uit? Ik zie mijn kinderen graag, verzorg ze zoals het hoort, maak alle dagen vers eten, breng ze van en naar school alle dagen. Geef ze affectie, ben er 24/7 voor hen en zorg ervoor dat ze veilig en gezond zijn. Ik heb mijn oudste zoontje bijna altijd zelf verzorgd omdat mijn vriendin ernstig ziek was. Ik heb geen financiële problemen, heb geen strafblad enzovoort en toch zijn er mensen die op mij walgen en het kunnen verdragen dat iemand met autisme kinderen op aan het voeden is. Zelfs dreigde iemand om de kinderbescherming op mij af te sturen, die dienst heeft er gelukkig geen zaak van gemaakt want ze hadden geen deftige reden. Maar het stoort me zo enorm dat er mensen zijn die je zo proberen te raken. Dit gewoon omdat ze met hun hoofdje nog in de Middeleeuwen leven en alleen het negatieve fantaseren van ouders met autisme. Steun van familie is er niet. Mijn ouders zijn dood, die van mijn vriendin hebben al jaren geleden contact met haar verbroken en wonen in Canada. Omdat ik er met bijna niemand mee kan over spreken. Is het nu zo dramatisch en erg dat iemand met autisme kinderen heeft en ze opvoed?
Afhankelijk van de ernst van de roddels en bedreigingen, zou je kunnen overwegen de wijkagent te bellen. Dan weet hij/zij in elk geval dat er iets speelt (mocht het escaleren) en kan hij/zij eventueel bemiddelen. Wij hebben dat zelf gedaan toen een normaal gesprek over een probleem met een buurman niet mogelijk bleek en hij oa dreigde met zijn vrienden bij ons langs te komen. Van een gesprekje met haar was hij wel onder de indruk en sindsdien veroorzaakt hij veel minder problemen.
Anderen verbeteren ligt niet in je macht, het gaat erom dat dit ook mensen zijn die wellicht niet doorhebben wat ze een ander aandoen. Je hoeft ze geen hulp aan te bieden maar om dan gelijk een wijkagent in te schakelen.
Toevallig laatst ook iets om handen gehad en wat ik de wijkagent heb geadviseerd is dat hij aan anonieme melders eens vraagt wat ze zelf hebben gedaan voor ze gelijk naar de politie gaan. Het kan misschien opluchten maar waarom gaan mensen niet eerst zelf met elkaar in gesprek? Ja angst, blabla. Maar mensen beschuldigen zonder het hele verhaal te kennen is angst dat ze het zelf moeten oplossen.
Leer elkaar eens echt kennen en zo niet bemoei je dan niet met andermans zaken. In dit geval wordt een mening over een verleden een buurtverhaal met bedreigingen. Waarmee wordt je bedreigd doomske?
Wat zijn er toch ongelofelijk nare mensen op de wereld!
In plaats van dat men jou ondersteuning aanbiedt voor zover nodig trappen ze je in de grond. Dat zegt heel veel over die mensen. Gestoord als je het mij vraagt.
Met autisme kun je soms wel, soms niet een kind opvoeden. Er is immers niet zoiets als de autist. Van wat ik lees gaat het gewoon goed bij jou en dat is waar het om draait.
Sterkte.
Ik sta aan de andere kant.
Ik denk al 10 jaar dat mijn man een vorm van Autisme heeft.
Hij verzet zich met hand en tand tegen therapie en ook gezinstherapie, wat volgens mij hard nodig is.
En heel veel zou verduidelijken, voor hemzelf en de gezinsleden.
We zijn 2 jaar geleden uit elkaar gegaan en hebben nu co-ouderschap, maar ik maak me zorgen over de kinderen.
Ik vind dat hij hun behoeftes niet goed waar neemt.
Hij is veel te veel met zichzelf bezig en ze wonen helemaal achteraf.
Ik vind dat mijn kinderen daar (ander dorp) te weinig sociale contacten hebben.
Ze zitten heel veel binnen en op zichzelf.
Doordat ze van school wekenlang thuis moesten blijven vanwege Corona, is dat allemaal nog erger geworden.
Mijn ex-man en ik kunnen niet meer met elkaar communiceren. Ik heb geen contact meer met hem.
CandyMetEenK schreef op 05-07-2022 om 12:48:
Ik sta aan de andere kant.
Ik denk al 10 jaar dat mijn man een vorm van Autisme heeft.
Hij verzet zich met hand en tand tegen therapie en ook gezinstherapie, wat volgens mij hard nodig is.
En heel veel zou verduidelijken, voor hemzelf en de gezinsleden.
We zijn 2 jaar geleden uit elkaar gegaan en hebben nu co-ouderschap, maar ik maak me zorgen over de kinderen.
Ik vind dat hij hun behoeftes niet goed waar neemt.
Hij is veel te veel met zichzelf bezig en ze wonen helemaal achteraf.
Ik vind dat mijn kinderen daar (ander dorp) te weinig sociale contacten hebben.
Ze zitten heel veel binnen en op zichzelf.
Doordat ze van school wekenlang thuis moesten blijven vanwege Corona, is dat allemaal nog erger geworden.
Mijn ex-man en ik kunnen niet meer met elkaar communiceren. Ik heb geen contact meer met hem.
Dat is een specifiek probleem lijkt mij zo.
Nou, ik vind dat de jeugdzorg in dit geval te weinig doet voor mijn kinderen.
Ik heb al meerdere malen erover gesproken met de jeugdzorg en hulpinstanties en ze zeggen dat ze in geval van Autisme weinig kunnen doen. Ze hebben schijnbaar al ervaring ermee. Ze kunnen iemand niet dwingen in therapie te gaan. Hoewel ze beamen, dat dat beter zou zijn.
Ik zou willen dat meer mensen, mijn buren, vrienden, familie (ook van hem), zich hiermee zou bemoeien.
Maar iedereen lijkt te denken: “Leven en laten leven”.
Ik vind dat in dit geval niet oké. Maar ik heb het gevoel dat ik alleen sta.
CandymeteenK, jouw situatie is echt heel anders dan van de topicopener, niet te vergelijken. De ene autist is de andere niet en TO lijkt het prima te doen. Maar de roddels en onaangenaamheden van de buren helpen hem niet.
TO, ik hoop dat je je netwerk wat kunt uitbreiden als je oudste zoon naar school gaat. Dat is vaak het moment waarop je andere ouders leert kennen en er mogelijk vriendschappen kunnen ontstaan.
Je klinkt als een liefdevolle vader.
sorry, ik heb niet het hele draadje gelezen alleen de openingspost. Ik denk dat je het hardstikke goed doet en van goede wil bent. Ik ben zelf met een autistische vader opgegroeid en dat heeft zijn sporen nagelaten. Iedere persoon is anders natuurlijk, ook mensen op het spectrum. Toch zou ik aanraden een opvoedcoach in te schakelen die gespecialiseerd in autisme bij de ouder om zaken die je wellicht over het hoofd ziet aan te reiken, niet om je te veroordelen natuurlijk
CandyMetEenK schreef op 05-07-2022 om 14:15:
Nou, ik vind dat de jeugdzorg in dit geval te weinig doet voor mijn kinderen.
Ik heb al meerdere malen erover gesproken met de jeugdzorg en hulpinstanties en ze zeggen dat ze in geval van Autisme weinig kunnen doen. Ze hebben schijnbaar al ervaring ermee. Ze kunnen iemand niet dwingen in therapie te gaan. Hoewel ze beamen, dat dat beter zou zijn.
Ik zou willen dat meer mensen, mijn buren, vrienden, familie (ook van hem), zich hiermee zou bemoeien.
Maar iedereen lijkt te denken: “Leven en laten leven”.
Ik vind dat in dit geval niet oké. Maar ik heb het gevoel dat ik alleen sta.
Oprechte vraag wat verwacht je dat bemoeienis van vrienden, buren en familie gaat uithalen? En wat voor bemoeienis verwacht je dan (met hem praten, praktische hulp bieden of melding Jeugdzorg)?
Picunia schreef op 05-07-2022 om 14:41:
CandymeteenK, jouw situatie is echt heel anders dan van de topicopener, niet te vergelijken. De ene autist is de andere niet en TO lijkt het prima te doen. Maar de roddels en onaangenaamheden van de buren helpen hem niet.
Dat weten we toch niet? Aan liefde komen de kinderen zo te horen niet te kort, maar misschien is er wel iets anders waar de TO een blinde vlek voor heeft. Mijn partner ‘ziet’ bv. niet wanneer kleding vies of kapot is, of merkt niet op dat het uren in de wind stinkt. Dat geeft de buitenwereld wel een bepaald beeld zullen we maar zeggen. Nu weet ik niet of hier de buurt specifieke zaken heeft aangestipt, maar wat ik maar wil zeggen is dat we hier natuurlijk maar 1 kant van het verhaal horen.
Saffron schreef op 05-07-2022 om 15:49:
[..]
Dat weten we toch niet? Aan liefde komen de kinderen zo te horen niet te kort, maar misschien is er wel iets anders waar de TO een blinde vlek voor heeft. Mijn partner ‘ziet’ bv. niet wanneer kleding vies of kapot is, of merkt niet op dat het uren in de wind stinkt. Dat geeft de buitenwereld wel een bepaald beeld zullen we maar zeggen. Nu weet ik niet of hier de buurt specifieke zaken heeft aangestipt, maar wat ik maar wil zeggen is dat we hier natuurlijk maar 1 kant van het verhaal horen.
De vraag is wel of zoiets jeugdzorg waardig is. De kinderen worden vanzelf oud genoeg om dat te kunnen aangeven. Ik denk dat elke ouder wel dingen heeft waarop ze minder goede ouders zijn. Mijn dochter heb ik vaak genoeg bij de opvang afgeleverd met ontbijt vlekken rondom haar mond. Tja dat zie ik dan in het hele proces van klaar maken over het hoofd. Een vriendin vergeet haar dochter regelmatig in te smeren met zonnebrand voor ze naar de opvang gaat als het zonnig is. Gelukkig is onze opvang daar relaxt in en heb ik niet het idee dat die ons nu zullen doorgeven aan Jeugdzorg. Ook al zal het sommige mensen een "bepaald beeld" over mij en vriendin opleveren.
Je hebt als ouder nu eenmaal oneindig veel kansen om fouten in de verzorging en/of opvoeding te maken.
Jillz schreef op 05-07-2022 om 15:47:
[..]
Oprechte vraag wat verwacht je dat bemoeienis van vrienden, buren en familie gaat uithalen? En wat voor bemoeienis verwacht je dan (met hem praten, praktische hulp bieden of melding Jeugdzorg)?
Ja, inderdaad. Met hem praten en praktische hulp. Geen melding bij de jeugdzorg.
Ik ben het met Lexus en Saffron eens.
Ik denk ook dat het goed is een opvoedcoach in te schakelen die gespecialiseerd is in autisme bij de ouder.
Het probleem bij sommige mensen met autisme is, dat ze sommige dingen niet waarnemen, die de mensen om hun heen wel zien.
Mijn man is ook liefdevol naar de kinderen toe, hij verzorgd ze goed met eten en drinken, en ergens naar toe brengen.
Maar doet onbewust toch heel veel dingen verkeerd. Hij krijgt vaak niet mee, wat er om hem heen gebeurd of wat de kinderen gezegd hebben.
Hij gaat niet in op hun behoeftes, vind ik. En is vooral met zichzelf bezig.
Ik vind ook, dat dat zijn sporen al nagelaten heeft op de kinderen.
Saffron schreef op 05-07-2022 om 15:49:
[..]
Dat weten we toch niet? Aan liefde komen de kinderen zo te horen niet te kort, maar misschien is er wel iets anders waar de TO een blinde vlek voor heeft. Mijn partner ‘ziet’ bv. niet wanneer kleding vies of kapot is, of merkt niet op dat het uren in de wind stinkt. Dat geeft de buitenwereld wel een bepaald beeld zullen we maar zeggen. Nu weet ik niet of hier de buurt specifieke zaken heeft aangestipt, maar wat ik maar wil zeggen is dat we hier natuurlijk maar 1 kant van het verhaal horen.
Gelukkig heeft Doomske een goede kinderverzorgster als back-up en als vraagbaak. Dus eigenlijk heeft hij al een opvoedcoach bij de hand.
CandyMetEenK schreef op 05-07-2022 om 16:35:
[..]
Ja, inderdaad. Met hem praten en praktische hulp. Geen melding bij de jeugdzorg.
Ik ben het met Lexus en Saffron eens.
Ik denk ook dat het goed is een opvoedcoach in te schakelen die gespecialiseerd is in autisme bij de ouder.
Het probleem bij sommige mensen met autisme is, dat ze sommige dingen niet waarnemen, die de mensen om hun heen wel zien.
Mijn man is ook liefdevol naar de kinderen toe, hij verzorgd ze goed met eten en drinken, en ergens naar toe brengen.
Maar doet onbewust toch heel veel dingen verkeerd. Hij krijgt vaak niet mee, wat er om hem heen gebeurd of wat de kinderen gezegd hebben.
Hij gaat niet in op hun behoeftes, vind ik. En is vooral met zichzelf bezig.
Ik vind ook, dat dat zijn sporen al nagelaten heeft op de kinderen.
In een eerder bericht schreef je ex, nu schrijf je man?
Wat denk je dat het effect is als buitenstaanders met hem gaan praten over wat hij "verkeerd" doet in de opvoeding van zijn kinderen? Hoe zou jij daar zelf op reageren als een buur je aanspreekt op jouw opvoeding?
Ja, sorry. Ik schrijf soms man, maar bedoel mijn ex-man.
Ik moet nog aan het woord wennen.
Volgens mij gaat het toch het meest om het belang van de kinderen, in deze gevallen?
Waarschijnlijk zal ik het ook niet leuk vinden als mijn vrienden, buur of familie mij aanspreekt over de opvoeding van de kinderen. Maar het zou mij wel aanzetten tot nadenken. En hoe meer mensen iets zeggen, hoe meer ik zou gaan nadenken.
Het gaat erom of er echt iets niet goed gaat? En dat kan de autische persoon misschien niet zelf beoordelen. Het betekent niet dat hij het niet goed bedoelt en het beste wil voor zijn kinderen.