1 is genoeg - kletstopic
Hier kletsen we over het hebben van 1 kind.
iedereen met 1 kind is welkom, leeftijd kind maakt niet uit.
op Viva was er een groepje dat sinds medio 2019 vrij veel met elkaar kletste in een topic met dezelfde naam als dit hier.
Wees welkom!
Hobbelster schreef op 09-07-2021 om 21:20:
Jij beschrijft echt precies hoe het bij mij ging Lady Dana. Hier ook geen oer gevoel en nooit zeker geweten of ik het wilde, moeder worden.
Toen ik begin 30 mijn man ontmoette (die wel super graag wilde, en ook met mij!) had ik ook nog wel even koudwatervrees. Moest echt aan het idee wennen. Maar wilde het ook weer niet missen. En áls ik het dan met iemand wilde, dan was het wel met hem. Hij valt ook absoluut niet tegen als vader (en partner) trouwens
Inmiddels lopen we beiden ook tegen de 40 en vinden we het qua leeftijd ook wel mooi zo.
Fijn om zoveel herkenning te lezen. Vind het altijd lastig om uit te leggen dat ik geen kind voor mijn man heb gekregen, maar dat ik vrij zeker ben dat zonder mijn man er voor mij geen kindje was gekomen. Voor sommige mensen klopt die optelsom niet.
Voor mij geldt het verhaal over minder draagkracht niet. Ik geloof dat ik ook goed voor meer kinderen zou kunnen zorgen, maar ik heb die nu eenmaal wens niet.
Ik lees hier ook veel over gebrek aan draagkracht en mindere belastbaarheid, maar hoe gaam jullie daarmee om? Ik merk dat ik soms gewoon te veel wil (eigenlijk ook dus nog een tweede, maar daar word ik geen leukere moeder van ben ik bang). Ik zie en lees inderdaad vrouwen met 2-3 of meer kinderen en dan vraag ik me echt af hoe zij dat doen? Hebben ze dan minder me-time enzo nodig? Bij mij speelt ook mee dat ik het eerste jaar echt als heel zwaar heb ervaren en er niet echt van heb kunnen genieten, het was meer overleven. Vind het zo lastig dat veel mijlpalen al voorbij zijn (gelukkig komen er ook nog veel meer) en je maakt het dus niet nog een keer mee..
Is baggal hier ook?
Aardbei, dat ermee om gaan is de ene keer moeilijk en gaat soms makkelijker. Voor mij is de sleutel om in het nu te leven. Dus niet spijt hebben van wat is geweest / niet zal zijn, maar bewust nu genieten van wat wel fijn is (en met chronische ziekte en nu ook nog long covid is dat geen gemakkelijke opgave).
En ik ben gestopt met proberen te begrijpen hoe het kan dat anderen zoveel makkelijker door het (moeder)leven lijken te fietsen. Ik heb geaccepteerd dat ik veel dingen lastig vind en dat ik ik ben en niet een ander. Daarmee is het oké en veroordeel ik mezelf niet. Dat maakt het vervolgens draaglijker en makkelijker om te genieten van de fijne dingen.
misschien raaskal ik maar misschien kan je (of anderen) er wat mee.
Hobbelster schreef op 10-07-2021 om 21:53:
Aardbei, dat ermee om gaan is de ene keer moeilijk en gaat soms makkelijker. Voor mij is de sleutel om in het nu te leven. Dus niet spijt hebben van wat is geweest / niet zal zijn, maar bewust nu genieten van wat wel fijn is (en met chronische ziekte en nu ook nog long covid is dat geen gemakkelijke opgave).
En ik ben gestopt met proberen te begrijpen hoe het kan dat anderen zoveel makkelijker door het (moeder)leven lijken te fietsen. Ik heb geaccepteerd dat ik veel dingen lastig vind en dat ik ik ben en niet een ander. Daarmee is het oké en veroordeel ik mezelf niet. Dat maakt het vervolgens draaglijker en makkelijker om te genieten van de fijne dingen.
misschien raaskal ik maar misschien kan je (of anderen) er wat mee.
lief. En nee je raaskalt niet, ik kan er wel wat mee
Aardbei_86 schreef op 10-07-2021 om 21:48:
Ik lees hier ook veel over gebrek aan draagkracht en mindere belastbaarheid, maar hoe gaam jullie daarmee om? Ik merk dat ik soms gewoon te veel wil (eigenlijk ook dus nog een tweede, maar daar word ik geen leukere moeder van ben ik bang). Ik zie en lees inderdaad vrouwen met 2-3 of meer kinderen en dan vraag ik me echt af hoe zij dat doen? Hebben ze dan minder me-time enzo nodig? Bij mij speelt ook mee dat ik het eerste jaar echt als heel zwaar heb ervaren en er niet echt van heb kunnen genieten, het was meer overleven. Vind het zo lastig dat veel mijlpalen al voorbij zijn (gelukkig komen er ook nog veel meer) en je maakt het dus niet nog een keer mee..
Geen idee of ik als moeder van 2 hier mag reageren, maar om antwoord te geven op je vraag. Ik heb zeker me-time nodig en die tijd neem ik voor mezelf, dat is erg belangrijk voor mij.
Ik heb niet het idee dat dit anders is geworden na nr 1 en ook niet na nr 2. Die behoefte blijft en daar geef ik zeker gehoor aan. Zonder voldoende tijd en ruimte voor mezelf zou ik namelijk geen leuke moeder kunnen zijn.
Aardbei_86 schreef op 10-07-2021 om 21:48:
Ik lees hier ook veel over gebrek aan draagkracht en mindere belastbaarheid, maar hoe gaam jullie daarmee om? Ik merk dat ik soms gewoon te veel wil (eigenlijk ook dus nog een tweede, maar daar word ik geen leukere moeder van ben ik bang). Ik zie en lees inderdaad vrouwen met 2-3 of meer kinderen en dan vraag ik me echt af hoe zij dat doen? Hebben ze dan minder me-time enzo nodig? Bij mij speelt ook mee dat ik het eerste jaar echt als heel zwaar heb ervaren en er niet echt van heb kunnen genieten, het was meer overleven. Vind het zo lastig dat veel mijlpalen al voorbij zijn (gelukkig komen er ook nog veel meer) en je maakt het dus niet nog een keer mee..
Daar ga ik rationeel mee om. Als in: beseffen dat het voor ons simpel risico's afwegen was. Even heel persoonlijk: zwanger worden en blijven was niet zo gemakkelijk. En toen was ik zwanger en bleef ik zwanger. Zwangerschap uit een boekje dus geen klagen. Bevalling verliep eigenlijk ook super vlot voor een eerste. En toen begon de nachtmerrie: postpartumpsychose. Dat bedenk je echt niet van tevoren, dat je dat lot uit de loterij trekt. En helaas heb je na één keer dat lot trekken een nog grotere kans op weer die 'prijs'. En als ik iets nooit meer wil meemaken is het dat. Dat was echt nog gruwelijker dan op de IC wakker worden en niet meer kunnen praten.
En we hebben gesproken met mensen van een pop-poli, huisarts, etc. En al die 'succesverhalen', sorry maar ik vond dat allesbehalve succesverhalen (continue moeten leunen op de omgeving/legertje hulpverleners). En dan al een kind hebben dat het meekrijgt... nee. En ik denk eerlijk ook niet dat onze relatie nog zo'n ellenlange toestand zou overleven (het hele gedoe heeft wel anderhalf jaar geduurd voordat ik weer een beetje mijzelf was).
Lady_dana schreef op 10-07-2021 om 20:04:
[..]
Fijn om zoveel herkenning te lezen. Vind het altijd lastig om uit te leggen dat ik geen kind voor mijn man heb gekregen, maar dat ik vrij zeker ben dat zonder mijn man er voor mij geen kindje was gekomen. Voor sommige mensen klopt die optelsom niet.
Dit is bij mij ook zo. Ik heb mijn man leren kennen toen ik al in de 30 was en daarvoor wilde ik geen kinderen. Niet omdat ik ze niet leuk vond maar omdat ik dacht dat ik het niet zou kunnen. Ik heb veel tijd voor mezelf nodig, ben ongeduldig en snel gestresst. Maar mijn man is een geboren vader en met hem durfde ik het wel aan. En al hou ik meer van mijn zoon dan van wie dan ook, ik zou het niet in mn eentje of met iemand anders willen
Julali schreef op 11-07-2021 om 00:19:
[..]
Geen idee of ik als moeder van 2 hier mag reageren, maar om antwoord te geven op je vraag. Ik heb zeker me-time nodig en die tijd neem ik voor mezelf, dat is erg belangrijk voor mij.
Ik heb niet het idee dat dit anders is geworden na nr 1 en ook niet na nr 2. Die behoefte blijft en daar geef ik zeker gehoor aan. Zonder voldoende tijd en ruimte voor mezelf zou ik namelijk geen leuke moeder kunnen zijn.
Voor mij gaat het wel verder dan de behoefte aan me-time (die ik ook heel sterk heb), dat geloof ik ook wel dat ik met 2 met heel strak plannen op zou kunnen lossen. Maar als ik bijvoorbeeld mijn twee nichtjes een uur over de vloer heb gehad, ben ik kapot. Die interactie van, zij raakt mijn speelgoed aan etc. zuigt me helemaal leeg. Natuurlijk is dat een momentopname en niet de hele dag zo, maar dit een uurtje per dag zou ik al echt niet trekken. Dat verandert vast wel met de leeftijd en ik begrijp ook waarom mensen het dan ook als tropenjaren beschrijven. Maar heel heerlijk, met 1 ervaar ik het nauwelijks als tropenjaren. Eenmaal zwanger en bevallen is alles bij ons relatief makkelijk gegaan (en alsnog is het dan soms zwaar). Ik voel gewoon weinig behoefte om alles wat we nu hebben weer om te gooien.
O ja, dat snap ik wel. Het is een gigantische gok, want je kunt niet controleren hoe je kinderen zullen zijn en al helemaal niet of ze samen een klik hebben.
Het lijkt me de hel als je kinderen de hele tijd ruzie hebben, of elkaar niet liggen. Wij hebben geluk gehad, ze zijn de beste maatjes, maar ik begrijp heel goed dat je het er niet op gokt, want het kan totaal anders lopen.
Dat is ook mijn schrikbeeld van meerdere kinderen, het onderlinge ruzie maken. Ik hoor de buurjongetjes altijd tegen elkaar gillen en dan schiet bij mij de kramp al in mn schouders omdat de ouders niet ingrijpen en het (denk ik) als normaal beschouwen. Ik zou in zo'n geval ben ik bang er constant bovenop zitten dat ze lief moeten spelen. Ik vind het nu al vervelend om politieagent te moeten spelen als mijn kind iets doet wat ik niet wil hebben.
Wat ik ook zo fijn vind is dat het best makkelijk is om 1 kind onder te brengen bij bijv grootouders of andere familie / vrienden, ook voor een nachtje of zelfs aantal nachten logeren. Dat zie ik bij mensen met meer kinderen veel minder vaak gebeuren, of je moet al meerdere oppassadressen hebben om ze verdeeld onder te brengen. Ons kind is erg geliefd voor logeerpartijtjes bij alle grootouders. We maken er dankbaar gebruik van en kind vindt het er heerlijk. Iedereen blij.
behalve dan de neefjes en nichtjes die soms jaloers zijn, maar hun ouders staan er sowieso anders in dan wij, ik heb de indruk dat wij vrij makkelijk de zorg uit handen geven (en dus ook accepteren dat kind allerlei invloeden mee krijgt qua leefgewoonten en dergelijke). In ons geval gaat 'it takes a village to raise a child' best wel op.
Uilskuiken schreef op 11-07-2021 om 07:02:
[..]
Dit is bij mij ook zo. Ik heb mijn man leren kennen toen ik al in de 30 was en daarvoor wilde ik geen kinderen. Niet omdat ik ze niet leuk vond maar omdat ik dacht dat ik het niet zou kunnen. Ik heb veel tijd voor mezelf nodig, ben ongeduldig en snel gestresst. Maar mijn man is een geboren vader en met hem durfde ik het wel aan. En al hou ik meer van mijn zoon dan van wie dan ook, ik zou het niet in mn eentje of met iemand anders willen
"
Haha, dit zou ik geschreven kunnen hebben. Bij ons is het overigens wisselend, wie het meeste geduld heeft, soms zit ik sneller op de kast en soms mijn man. Hij is sowieso strenger en strikter, ik geef te snel toe. Kind zit in de fase van uitproberen en ik heb de energie niet om de machtsstrijd aan te gaan en ben meer van de afleidingsmanoeuvres 
Hobbelster schreef op 11-07-2021 om 12:38:
Kind zit in de fase van uitproberen en ik heb de energie niet om de machtsstrijd aan te gaan en ben meer van de afleidingsmanoeuvres
Ik heb ook nooit zin in de machtsstrijd. Ik krijg weleens commentaar dat ik teveel beste vriendjes wil zijn ipv ouder met autoriteit. Ik ben meer van het: hee, kunnen we het een beetje gezellig houden!
Ik kom ook maar eens meeschrijven hier. We hebben een zoon van 5. De knoop een tijdje terug eindelijk doorgehakt: het blijft bij 1.
Vooral de eerste 2 jaar hebben wij als behoorlijk zwaar ervaren: ik bijna overspannen, huilbaby, bijna iedere avond flinke ellende met slapen, toch geen baby-moeder blijken te zijn, man flinke moeite met "inperken van zijn vrijheid". Uiteindelijk toch besloten voor een tweede te gaan, maar in een jaar is man tig keer geswitcht van wel naar niet en terug.
Ik heb er nog geen 100% vrede mee, maar zie vaak dat het in ieder geval wel voordelen heeft: geen gesleep met meerdere kinderen, geen gedoe als de één A wil en de ander B, activiteiten volledig op leeftijd zoon kunnen richten, etc.