Schuldgevoel als kind naar ouders
Goedenavond,
Ik ben nieuw op dit forum en ik heb geen flauw idee of ik op de goede plek ben beland, maar naar aanleiding van gevoelens waar ik mee kamp kwam ik dit forum tegen via Google. Ik ben ook geen ouder, maar ik ben benieuwd hoe jullie hier vanuit jullie ouderlijk perspectief naar kijken.
Ik heb altijd een erg goede band gehad met mijn ouders. Op mijn negentiende ben ik uit huis gegaan omdat ik een studie wilde volgen die alleen op 1,5 uur rijden afstand gevolgd kon worden. Ik ben op kamers gaan wonen en heb na mijn afstuderen een woning gekocht in deze stad.
Ik probeer eens in de 1 á 2 maanden bij mijn ouders langs te gaan en blijf daar dan logeren, wat zij erg leuk vinden. Maar, de laatste tijd voel ik mij erg schuldig wanneer ik weer weg ga. Ik denk dat dit te maken heeft met het feit dat ik ze ouder zie worden.
Inmiddels woon ik samen en probeer ik zwanger te worden, maar ik merk dat dit mijn schuldgevoelens enkel versterkt. Want: mijn leven is dan echt officieel hier. Mijn kinderen zullen hier opgroeien en naar school gaan en ik zal het druk genoeg gaan hebben met mijn eigen gezin. Dit zorgt voor de realisatie dat ik niet meer bij mijn ouders zal logeren en dat ik er niet makkelijk voor hen kan zijn als zij hulpbehoevender worden.
Hoe kijken jullie hiernaar? Zijn dit herkenbare gevoelens?
NB: mijn ouders hebben altijd benadrukt dat ze mij al het geluk gunnen en dat ze het alleen maar fijn vinden dat ik het hier zo naar mijn zin heb.
Ted68 schreef op 21-04-2024 om 11:37:
Ik woon 860 kilometer van mijn moeder vandaan, en ik ga 1 tot 2 keer per jaar naar NL, om haar te bezoeken. Ze is oud, niet meer mobiel. En ja, dan moeten man en kinderen maar even voor zichzelf zorgen. En Nee: ik ga echt niet mijn fijne leven opzeggen om in de buurt van mijn moeder te gaan wonen.... Moet je je voorstellen wat voor inpact dat heeft: Kinderen moeten opnieuw beginnen met vrienden krijgen...etc...
En daarbij heeft mijn moeder echt niet het eeuwige leven....
Ik denk dat ik het fijner vind alsik zie dat mijn kinderen gelukkig zijn, en een fijne partner hebben... En iets uit hun leven maken. En dat maakt niet uit waar in de wereld.
Dus ik zou me echt niet schuldig voelen...
goh ja, en wie zorgt er dan voor je moeder?
MRI schreef op 22-04-2024 om 10:57:
[..]
goh ja, en wie zorgt er dan voor je moeder?
Is het niet de verantwoordelijkheid van moeder, toch een volwassen vrouw, om daar bijtijds over na te denken als ze weet dat haar kind 860 kilometer verderop woont?
MRI schreef op 22-04-2024 om 10:57:
[..]
goh ja, en wie zorgt er dan voor je moeder?
Er zijn toch ook heel veel hoogbejaarde mensen zonder kinderen, die krijgen toch ook hulp.
AlisonH schreef op 22-04-2024 om 11:33:
[..]
Is het niet de verantwoordelijkheid van moeder, toch een volwassen vrouw, om daar bijtijds over na te denken als ze weet dat haar kind 860 kilometer verderop woont?
In welke zin? Dat ze genoeg kapitaal moet opbouwen om zorg in te kopen? Niet iedereen is in zoń positie... door ziekte of omdat ze altijd voor de kinderen heeft gezorgd of omdat haar overleden man haar met een schuld achterlier
Maar afgezien van dat fysieke zorgaspect... zorgzaam zijn is ook bij iemand langs gaan en iemands hand vasthouden.
Je kan ook zeggen: goh is het feit dat je moeder ooit oud zou worden, de zorg hier wordt afgebouwd etc een overweging geweest in 860 km verderop gaan wonen?
MRI schreef op 22-04-2024 om 11:48:
[..]
In welke zin? Dat ze genoeg kapitaal moet opbouwen om zorg in te kopen? Niet iedereen is in zoń positie... door ziekte of omdat ze altijd voor de kinderen heeft gezorgd of omdat haar overleden man haar met een schuld achterlier
Maar afgezien van dat fysieke zorgaspect... zorgzaam zijn is ook bij iemand langs gaan en iemands hand vasthouden.
Je kan ook zeggen: goh is het feit dat je moeder ooit oud zou worden, de zorg hier wordt afgebouwd etc een overweging geweest in 860 km verderop gaan wonen?
En wat nu als je een partner ontmoet uit het buitenland? Dan is er altijd minimaal een die niet vlakbij kan wonen, moet je dan maar geen toekomst opbouwen samen?
MRI schreef op 22-04-2024 om 11:48:
[..]
In welke zin? Dat ze genoeg kapitaal moet opbouwen om zorg in te kopen? Niet iedereen is in zoń positie... door ziekte of omdat ze altijd voor de kinderen heeft gezorgd of omdat haar overleden man haar met een schuld achterlier
Maar afgezien van dat fysieke zorgaspect... zorgzaam zijn is ook bij iemand langs gaan en iemands hand vasthouden.
Je kan ook zeggen: goh is het feit dat je moeder ooit oud zou worden, de zorg hier wordt afgebouwd etc een overweging geweest in 860 km verderop gaan wonen?
Zo voelt het hier wel. Mijn ouders zijn echt hulpbehoevend en mijn zus is een paar jaar geleden naar de andere kant van het land verhuisd. Niet voor werk, maar omdat ze een groter huis wilde. Dat is haar goed recht, maar ik sta nu mooi in mijn eentje voor de zorg. Zus zegt dan dat ik dat ook niet hoef te doen, maar dan doet niemand het. Zij zit daar niet mee. Ik wel. Thuiszorg is hier heel moeilijk te krijgen en ze komen vaker niet dan wel.
Ysenda schreef op 22-04-2024 om 09:55:
[..]
De vraag is of je daar dan terecht kunt want de druk op de zorg is enorm en ze geven voorrang aan bewoners in de eigen regio.
Ik zou het uberhaubt al fijn vinden als wij in een zorgcentrum terecht kunnen. En dan hoeft het geen verpleeghuiszorg te zijn maar het ouderwetse bejaardenhuis mag van mij wel terugkomen, zorg in de buurt, wat je zelf kan doen doe je nog, maar die dagelijkse hulp met bv het in doen van je gehoorapparaten, het even vragen hoe het met je gaat is wel heel erg fijn.
Ja, dat is afwachten, of ik daar terecht kan. Ik zal het gesprek in ieder geval op tijd aangaan met mijn dochter.
Bolmieke schreef op 22-04-2024 om 11:43:
[..]
Er zijn toch ook heel veel hoogbejaarde mensen zonder kinderen, die krijgen toch ook hulp.
Nou dat is nog maar de vraag. En dan zie je je moeder dus als iemand zonder kinderen? Waar is je band met haar dan?
Maar het gaat mij niet om thuishulp die tien minuten de tijd heeft haar te komen wassen.
Natuurlijk begrijp ik wel dat je je niet kan laten leiden door eventuele zorgafhankelijkheid in de toekomst van je ouders.
Maar ik vind het allemaal zo hard worden... Het is je moedertje. Ik zie zoveel vriendinnen die hard sappelen om voor hun ouders te zorgen terwijl ze broers (meestal broers) en zussen hebben die hun schouders ophalen en vinden dat ze zich niet druk moeten maken want ja, voor mensen zonder kinderen wordt toch ook gezorgd? Zeker als je met meerdere kinderen bent, kan je de zorg (of de emotionele aandacht) een beetje verdelen.
Ik heb het in mijn eentje gedaan. En dat was zwaar, want mijn moeder was een gedagnosticeerd narcist. Maar ook een mens met een hart die op haar manier haar best heeft gedaan. Ik had het niet over mijn hart kunnen verkrijgen mijn handen er maar vanaf te trekken ihkv 'doe maar gewoon of ze geen dochter heeft'
Waarmee ik dus niet wil zetten dat TO zich schuldig moet voelen hoor. Ze lijkt me een hele lieve dochter die met haar ouders begaan is.
Dymo schreef op 22-04-2024 om 11:59:
[..]
Zo voelt het hier wel. Mijn ouders zijn echt hulpbehoevend en mijn zus is een paar jaar geleden naar de andere kant van het land verhuisd. Niet voor werk, maar omdat ze een groter huis wilde. Dat is haar goed recht, maar ik sta nu mooi in mijn eentje voor de zorg. Zus zegt dan dat ik dat ook niet hoef te doen, maar dan doet niemand het. Zij zit daar niet mee. Ik wel. Thuiszorg is hier heel moeilijk te krijgen en ze komen vaker niet dan wel.
Ja precies dat zie ik zoveel om me heen: broers en zussen die het aan die ene zus overlaten om voor ouders te zorgen. En dan zeggen 'nou dan doe je het toch ook niet? Dat doe je zelf hoor". En dan word ik best wat verdrietig. Het wordt allemaal zo hard, en egocentrisch. Nee je bent je ouders niks verplicht maar joh, een oud mensje dat 95 % van de tijd alleen zit en in die 5 % alleen maar mensen ziet die ervoor betaald worden. Wil je dat nou voor je moeder of vader? Zou je dat voor jezelf willen?
Joszy schreef op 22-04-2024 om 11:59:
[..]
En wat nu als je een partner ontmoet uit het buitenland? Dan is er altijd minimaal een die niet vlakbij kan wonen, moet je dan maar geen toekomst opbouwen samen?
Ja dat is een dilemma, dat snap ik ook. En als de ouders hulpbehoevend worden dan zou dat met broers en zussen overlegd moeten worden.
Het gaat me er meer om dat het helemaal geen overweging meer is hoe het met je ouders moet gaan later. In het kader van 'ja dag is mijn leven, moeten ze zelf maar bekijken'. Dat stuit me tegen de borst. Maar goed, ieder kiest wie ze wil zijn in deze, en als je zussen hebt die wel dichtbij wonen is de keuze wellicht ook makkelijker want dan pakt iemand het toch wel op of zo.
MRI schreef op 22-04-2024 om 12:10:
[..]
Ja precies dat zie ik zoveel om me heen: broers en zussen die het aan die ene zus overlaten om voor ouders te zorgen. En dan zeggen 'nou dan doe je het toch ook niet? Dat doe je zelf hoor". En dan word ik best wat verdrietig. Het wordt allemaal zo hard, en egocentrisch. Nee je bent je ouders niks verplicht maar joh, een oud mensje dat 95 % van de tijd alleen zit en in die 5 % alleen maar mensen ziet die ervoor betaald worden. Wil je dat nou voor je moeder of vader? Zou je dat voor jezelf willen?
Vanaf hoe oud zie jij iemand als oud mensje?
Valeria schreef op 22-04-2024 om 12:21:
[..]
Vanaf hoe oud zie jij iemand als oud mensje?
vanaf het moment dat men hulpbehoevend wordt, en niet meer in staat is zelf contacten op te zoeken. (ik heb het niet over mensen die zelf kiezen voor isolement)
Want natuurlijk heeft het geen zin er een leeftijd aan te hangen want er zijn tachtigers die heel vief zijn en allerlei clubjes hebben en er zijn mensen van in de zestig die door ziekte e.d. gedoemd zijn tot generaniumzitten. Het gaat me meer om een bepaalde mate van zorgzaamheid op het moment dat je ziet dat het nodig is. En er ook als kind rekening mee houden dat zo'n moment kan komen.
Aha, dus je bent verplicht om als Kind bij je ouders in de buurt te wonen????? Wat een onzin....En je krijgt dus kinderen omdat ze later voor je moeten zorgen???? Net zo"n onzin....
MRI schreef op 22-04-2024 om 12:27:
[..]
vanaf het moment dat men hulpbehoevend wordt, en niet meer in staat is zelf contacten op te zoeken. (ik heb het niet over mensen die zelf kiezen voor isolement)
En hoe zie je het verschil dan?
Ysenda schreef op 22-04-2024 om 13:02:
[..]
En hoe zie je het verschil dan?
Sommige mensen "kiezen" zelf voor isolement, omdat ze op "miraculeuze" wijze iedereen wegjagen. Zelf zien ze niet wat ze fout doen.
Gemaakte fouten:
- hoge eisen aan de frequentie van bezoek van de kinderen
- hoge eisen aan de invulling van het bezoek van de kinderen
- het nodig hebben van hulp bij iets niet verpakken in een vraag maar deponeren als "eis".
- nooit meer bij anderen op bezoek gaan maar verwachten dat bezoek altijd bij jou komt
- weinig bereidheid om in te leven in de situatie van de ander, het moet altijd over jou gaan
- altijd met iedereen ruzie maken (de siblings, de kinderen, de thuiszorg)