Mijn kind dreigt een thuiszitter te worden.
Mijn jongste van 18 gaat sinds twee weken niet meer naar school en stage. School sinds kerst steeds minder, stage nooit geweest. Hij heeft nog geen startkwalificatie. Ik wil zijn privacy waarborgen, dus niet al te veel details geven. Hij heeft autisme. Gemeente is op de hoogte, maar wat zijn de mogelijkheden? Reacollege is genoemd door gemeente, maar er is geen lokatie in de buurt die leerlingen aanneemt.
Praktische tips voor aansturen dagritme zijn ook welkom, al is dat ook al kernpunt van de begeleiding vanuit gemeente.
citroentje schreef op 12-04-2024 om 19:51:
Zoals je hierboven ziet Roos, posts kruisen even. Ja ik heb hulp en ik probeer leuke dingen voor mezelf te doen. En dan probeer ik ook nog tiener er soms bij te betrekken. Maar het dode paard is meer een dode mammoet.
Ik weet het
Tis zwaar. Hou vol .Dag voor dag Sterkte.
kaatjecato schreef op 12-04-2024 om 17:57:
Mijn ervaring met een kind (ADD overigens, geen autisme), die vastliep op zijn opleiding is dat je buiten de kaders moet denken. Hij was ook nog kwalificatie plichtig maar ik heb de ambtenaren op dat gebied op afstand weten te houden. Gelukkig had hij ook een ambtenaar die zich realiseerde dat naar school dwingen geen optie was. Mijn zoon is eerst heel laagdrempelig gestart bij meelopen met een vriend die zelf een bedrijfje had en een goede klik met hem had. Dat was meer dagbesteding dan werk. Inmiddels is hij zonder kwalificatie gaan werken en heeft geen enkel probleem om aan werk te komen.
Ik denk dat jullie ook buiten de kaders moet denken. Denk bijvoorbeeld aan jullie social netwerk: zijn er kennissen met een bedrijfje die hem onder zijn hoede willen nemen? Of zoiets als Digibende: https://www.digibendende.nl/
Kan het zijn dat het voor jou juist lastiger is om de vaste kaders los te laten? Leerplicht en kwalificatieplicht en het idee dat "ze toch een diploma moeten halen", kunnen soms in de weg liggen van mogelijkheden zoeken die daarbuiten liggen.
Dat gaat uiteraard gepaard met onzekerheid over hoe dat eruit moet komen te zien. Heb je daar zelf ondersteuning bij? Om met die onzekerheid om te gaan?
En thuis moet je misschien ook iets aan verwachtingen loslaten? Dat is zeker ook niet makkelijk, en wellicht kan je daar ook begeleiding bij krijgen. Waar krijg je bijvoorbeeld precies onrust van?
Mijn kind was nog net geen 18, en toch is het gelukt die kwalificatie plicht te omzeilen. Dat is gelukt omdat 1) de ambtenaar vrij snel zag dat zoon mentaal te diep zat om met drang naar school te krijgen, en 2) ik kon laten zien dat we andere opties hadden om te proberen. En inderdaad: een ww-uitkering krijg je niet zonder die startkwalificatie. Die andere opties waren cruciaal, maar betekende overigens helemaal niet dat die al in kannen en kruiken moesten zijn. Het ligt dus ook aan welke ambtenaar je treft. Overigens is er ook op het gebied van kwalificatie plicht bij ambtenaren sprake van voortschrijdend inzicht: ze zien inmiddels ook dat voor sommige jongeren school niet altijd de beste optie is.
Naar wat voor ervaringsverhalen ben je op zoek, TO? En kan je iets met mijn ervaringen? Of zijn er andere dingen waar je nu tegenaan loopt?
oja, en het aan het werk gaan ging echt niet zonder slag of stoot, hoor. Dat heeft echt tijd gekost, met vallen en opstaan. Mijn zoon wilde ook geen psychologische hulp. We hebben heeeeeel veel los moeten laten, zijn vooral energie gaan steken in het in verbinding blijven met hem, en uiteindelijk heeft hij zichzelf uit de put gewerkt.
Deze situatie vraagt ontzettend veel van je flexibiliteit, geduld en vertrouwen in je kind (dat het uiteindelijk goed komt), dus zelfzorg is inderdaad superbelangrijk
Goed dat je zelf al hulp hebt, TO!
Hier veel meer ervaring dan me lief is
Hier werkte toch echt (alleen maar) : loslaten. Achterover leunen en tot rust laten komen. De rest (een hele hoop…) werkte niet.
Uiteindelijk (na heeeel veel tijd!!!) is het ‘goed’ gekomen, startkwalificatie etc, studeert nu.
Dat goed voor jezelf zorgen, klinkt zo makkelijk, is het enige dat je écht kunt doen en ook het moeilijkste. Maar wel écht nodig.
citroentje schreef op 12-04-2024 om 19:22:
[..]
Deze regels ken ik tot uitentreure. Maar heb al eerder gezegd. De hulpverlening is ook zeer ruim op orde. Ik wil vooral mijn verhaal kwijt en ervaringsverhalen van andere ouders.
Want ik zit met een kind wat volledig thuis zit, alle hulpverlening trekt aan dood paard en ik krijg hier als advies: kind moet buiten komen. Denken jullie echt dat ik dit niet zelf kan bedenken?
Ik wil geen discussie over leerplicht, maar over wat wel mogelijkheden zijn en hoe we dit als gezin vol kunnen houden.
Het lijkt me ongelofelijk zwaar, is hij de hele dag op zijn kamer? Spreekt hij dan vrienden online of ook niet? Is er iets wat hem interesseert? Ik kan me je onmacht heel goed voorstellen. Het zuigt je leeg als ouder zijnde, lijkt me. Hoe zit hij verder in zijn vel?
@citroentje, voor ervaringsverhalen van ouders met kamerzittende tieners kun je misschien iets hebben aan het topic ‘tiener op z’n kamer’ hier op het forum. Niks over leerplicht, wel over de gevoelens van ouders met kind met ASS en de frustraties die erbij komen kijken. Het topic is nu een soort clubje van lotgenoten geworden.
Misschien wajong voor hem aanvragen?
Je vroeg tips voor aansturen dagritme. Mijn dochter heeft adhd en is jonger dan jouw zoon, maar ik herken heel erg het gevoel aan een dood paard te trekken. Het is heel veel accepteren en berusten. Werken aan 1 of 2 dingen tegelijk, niet meer, en dan kleine stapjes zetten. Weet je wat hem hindert precies?
Ervaring in de zeer nabije omgeving. En daar is ingezet op begeleid wonen. Dat heeft uiteindelijk voor alle partijen de meeste winst opgeleverd. Ouders waren hulpverleners geworden. Kind gefrustreerd en ouders ook omdat je in je huis dagelijks geconfronteerd wordt met een kind dat niets wil. Enorme bende in de kamer, teveel gamen en weinig huishoudelijke vaardigheden. Ouders konden eigenlijk ook niet zomaar een volledige dag of nachtje weg. Laat staan op vakantie.
Nu woont kind met begeleiding. Ouders zijn weer gewoon ouders. Geen dagelijkse frustratie meer. Kind is enorm vooruit gegaan en er is toegewerkt naar passende dagbesteding.
hier een kind van 9 die al met 7 al een jaar thuis heeft gezeten en nu weer. School gaat ook niet meer lukken vrezen wij, dus we gaan ons toch verdiepen in vrijstelling vragen van de leerplicht op psychische gronden.
Onze zoon is gediagnosticeerd met ASS PDA profiel (pathalogical demand avoidence) en ADHD. Hij is wel erg leergierig dus op cognitief gebied maak ik mij niet zoveel zorgen (autodidact) maar wel op sociaal emotioneel gebied en voor de toekomst. Qua dagindeling volg ik zijn behoefte. Maar er blijft geen ruimte over voor mijzelf ik kan niet meer werken geen sociale contacten onderhouden en er is weinig structuur die ik wel echt nodig heb het is inderdaad heel erg pittig. Ik lees dus mee voor tips ook al is het een heel andere leeftijdsfase waarin wij zitten.
Sterkte
Hier een dochter van 17 die bijna een jaar heeft thuisgezeten. Wij zijn de tijd dat ze thuis zat goed doorgekomen. We hadden een vaste planning en daar hield ze zich aan, dat sch
hier ook een kind met ASS/ADD. Geen thuiszitter, maar in de coronatjjd natuurlijk wel thuis gezeten. En die periode was voor hem behoorlijk stressvol door het onbekende van Corona. Hij kon het niet overzien en zat dus vol spanning. Was wel iets jonger dan jouw zoon, maar al wel VO-leeftijd.
Voor hem was het belangrijk om een schema te hebben. Boeide eigenlijk niet echt wat erop stond, als het maar vast stond, op uur en tijd. En dit waren echt mega-kleine dingen, maar het gaf houvast.
- om 8.30 douchen.
- om 9.00 ontbijten.
- om 9.30 de hond uitlaten etc.
Er stond ook 1 uur jezelf vermaken op je kamer op (zodat wij ook even niks hadden), maar ook een uur 'iets met mama of papa doen (had kind behoefte aan). Kon een spelletje zijn, of een stukje fietsen. Maar ook samen een band plakken of koken. We hadden hem nl gevraagd wat hij nog zou willen leren. Spaghetti maken en banden plakken leken hem wel nuttig.
Je hebt hulp schreef je, maar je klinkt nog behoorlijk gespannen. Zorg echt nóg beter voor jezelf. Dat heb jij nodig, maar je zoon heeft er ook niks aan als jij straks omvalt. Regel dit dus voor jezelf.... Ga een uur wandelen met een lekker luisterboek op, spreek af met een vriendin, doe iets anders dat je leuk vindt. Liefst buitenshuis, zodat je even echt los kan komen uit de situatie.
Voor mij is het niet helemaal duidelijk of hij nu nog op Pro zit (PO is officieel Primair Onderwijs) of dat hij naar het MBO is overgestapt. Op pro mag je nog zitten tot je 19 bent.
Stiefzoon is ook min of meer uitgevallen en is toen van het vmbo naar Pro gegaan. Ik weet wel zeker dat hij ASS heeft maar ouders wilden dit lang niet laten onderzoeken en vervolgens kwam er eerst nog een angststoornis die voorliggend werd. Nu is ie bijna 18 en wilden ze het dossier sluiten en heeft ie geen diagnose anders dan gegeneraliseerde angststoornis. Terecht werd er wel gezegd dat dat eerst ‘verholpen’ moest zijn voordat ze verder konden.
Mijn oudste, inmiddels 24 met ADD, zei na een half jaar opleiding, zodra ie 18 was: toedeloo, ik ga niet meer, te weinig uitdaging hier. Maar geen startkwalificatie dus hebben we de LPA hierin betrokken. Ik zou dus daar ook even mee contact opnemen en kijken wat die kan doen.
Uiteindelijk was begeleid kamerwonen in zijn situatie een goede stap geweest.
Hij is bijna 19, dus al jaar van PO af. Deed mbo entree.
De eerste stappen naar begeleid wonen zijn gezet. Ik ben vooral blij met de reacties van ouders van kinderen met wie het uiteindelijk toch goed is gekomen.
Met veel rust nemen de paniekaanvallen snel af, dus het is zoeken naar een goede plaats zonder overvraging. De regelgeving doet coach vanuit gemeente voor een groot deel.
felija schreef op 12-04-2024 om 21:04:
[..]
Het lijkt me ongelofelijk zwaar, is hij de hele dag op zijn kamer? Spreekt hij dan vrienden online of ook niet? Is er iets wat hem interesseert? Ik kan me je onmacht heel goed voorstellen. Het zuigt je leeg als ouder zijnde, lijkt me. Hoe zit hij verder in zijn vel?
Hij praat nier over emoties. Zelfs hulp van het Kannerhuis heeft daar geen verandering in aangebracht. Hij heeft veel online contacten, maar in andere tijdzones, dat zorgt mede voor verstoring ritme. Geen contacten in dagelijks leven met echte mensen, behalve ouders, zus, coach. Rest van de familie probeert hij te ontwijken, maar daar gaan we vaak niet in mee.
Heeft hij interesses waar je bij aan kan haken? Een jongeman die ik ken heeft zich ontwikkeld tot een zeer goede imker. De bijen zijn zijn leven. Daarnaast werkt hij fulltime bij een kwekerij, productiewerk. Heeft niet veel vaste sociale contacten maar vanwege zijn werk als imker komt hij wel onder de mensen. Hij staat met zijn honing, kaarsen en andere spullen op fairs en braderieën en hij haalt overlast gevende volken weg.
Hij is happy en behoorlijk zelfstandig.