Mijn kind dreigt een thuiszitter te worden.

Heb je al begeleiding vanuit de Wijkcoach? De gemeente en je huisarts kunnen dat voor je aanvragen. Of bedoel je dat met de begeleiding vanuit de gemeente. Let op dat het financieringspotje verandert als ze 18 zijn, dat geeft enige bureaucratische rompslomp. Of heb je die al achter de rug omdat je kind al 18 is. 
Hulp bij het gemeentelijke oerwoud en de mogelijkheden kun je krijgen bij stichting MEE of een andere organisatie die door jouw gemeente is aangewezen als onafhankelijke cliëntondersteuning. Gratis en verplicht. 

Bijvoorbeeld een coach gespecialiseerd in autisme. 
De situatie nu bij mij:

Mijn ene ASS’er heeft een Wajong uitkering en is gestopt met school, die heeft dagbesteding en woont met nog 7 anderen in een groot huis met begeleiding. 
De andere heeft een reguliere baan, huurt een kamer en heeft ambulante begeleiding. Die krijgt ook nog steeds Psycho educatie. 

Ik heb er ook midden in gezeten.
Geen tips verder. 

Alleen zorg goed voor jezelf.

Heb je helder waarom hij niet meer naar school gaat? Is hij overvraagd en dus overspannen? Depressief wellicht? Ging hij naar speciaal of regulier onderwijs?

Ik heb een zoon met autisme en ADD, die volkomen vastliep in 4 VWO. Toen volgde de diagnose ASS, dus pas met 16 jaar. Hij kwam toen depressief thuis te zitten. Gelukkig kon hij vanwege de diagnose en zijn leeftijd naar speciaal onderwijs, waar hij de havo heeft afgerond. Vervolgopleiding op hbo-niveau liep stuk op verliefd worden, samenwonen, slechte begeleiding vanuit school en vervolgens Corona. Nu is hij (na het stuklopen van de relatie) weer thuis en na 2 jaar gewerkt te hebben is hij nu weer gestart met een hbo-opleiding waar hij helemaal op zijn plek is.

Mijn ervaring is dat kinderen met ASS en met ADD er langer over doen om uit te rijpen. Ik vermoed dat jouw zoon dus nu middenin de puberteit zit. En er is niks lastiger dan om een dwarse puber aan het leren te krijgen. Het is heel vervelend dat hij nog geen startkwalificatie heeft, anders had ik gezegd, laat hem even werken en kijk dan verder. Het heeft mijn zoon echt goed gedaan. Heeft de tijd gehad om uit te rijpen en om te ervaren dat ongeschoold werk, ook al was hij er goed in, niet is wat hij zijn hele leven wil doen. Zijn laatste baan was met een busje rondrijden om huurscooters van een vers opgeladen accu te voorzien. Lekker solistisch, en lekker buiten, helemaal wat hij nodig had.

Ik weet niet of bij 18-jarigen de leerplichtambtenaar nog een rol speelt. Zo ja, dan zou ik met deze persoon bespreken of een jaar gaan werken (en dus dispensatie van de startkwalificatie) een optie is. Met duwen en trekken zo'n jongen naar school sturen, volgens mij wordt niemand daar gelukkig van.

Mijn zoon kreeg trouwens begeleiding vanuit Boba, is dat ook bij jullie in de regio? Dat ging om begeleiding met zelfstandig wonen (toen nog), studeren, financiën beheren en een sociaal netwerk opbouwen. Heeft hij toch wel wat aan gehad.

Wat ik je vooral wil zeggen: wanhoop niet, houd er vertrouwen in dat alles goed komt. Straal dat ook uit naar je zoon. Denk ik mogelijkheden, onderzoek waarvoor hij wél in actie wil komen. Echt, dit is geen onoverkomelijke ramp. Al kan ik me goed voorstellen dat je de toekomst somber inziet. Op de een of andere manier vindt ook jouw zoon zijn weg. Alleen duurt dat bij autisten gewoon (heel) wat langer. Als jullie als ouders hem maar steunen, no matter what.

Edit: is hij al onderzocht op een depressie? Want als dat zo zou zijn moet hij daar eerst voor behandeld worden! Hier is man een paar maanden thuis gebleven om zoon actief te houden in die tijd. Iedere dag naar buiten met de hond en iedere dag tenminste 1 taak. Van vuilnisbak buiten zetten tot gras maaien tot koken. Dat was voor zoon heel verhelderend trouwens, hij bleek koken en tuinieren zowaar leuk te vinden. Dus dat zijn nu geen klussen meer voor hem, maar ontspanning. Ik raad je aan om je zoon ook zo te proberen te activeren. Zoek activiteiten in de lijn van zijn hobby/fiep. Dan heb je de grootste kans dat het lukt.

Oké, dus overvraging en overprikkeling zijn het probleem. Wel fijn dat hij dat zelf kan aangeven. Ik neem aan dat jullie al met school hebben gesproken over wat hieraan gedaan kan worden? En wat voor stageplek heeft hij? Misschien is het te regelen dat hij alleen stage doet voorlopig? Ik kan me voorstellen dat hem dat rust geeft. Dan doet hij maar een jaartje langer over de opleiding.
Op zijn stageadres zullen ze vast vaker jongeren van deze opleiding hebben. Dikke kans dat hij zich daar prettiger voelt dan op school. Goed zijn in je werk geeft zelfvertrouwen. En het fijne van werken is dat je gewoon klaar bent aan het einde van de dag. 
Ik weet niet waar PO voor staat, kun je dat nog toelichten?

Hierboven zei Roos het al: zorg (ook) goed voor jezelf. Dat is heel belangrijk. En ook dat is opvoeden, want opvoeden is voorleven. Dus neem ook tijd voor jezelf, om te sporten, ontspannen, andere mensen te ontmoeten. En stimuleer je zoon daar ook in. Ik weet niet of er ook een vader in beeld is? Dan zou ik voorstellen om de zorg af te wisselen zodat je allebei voldoende energie hebt en houdt.
Kun je uitleggen waarom jij geen rustmomenten hebt? Zit je zoon nooit op zijn eigen kamer? Heeft hij wellicht vrienden waar hij wel eens contact mee heeft? Een hobby? Ik herken dat namelijk niet, dat wij geen rustmomenten hadden.

En zoals ik al zei, probeer hem op andere vlakken dan school en werk te activeren. Van stilzitten (achter een scherm hangen) zakt hij alleen maar verder weg. En nogmaals, het komt echt goed. Al is dat lastig om in te blijven geloven als je zoveel zorgen hebt. Ik heb echt ervaren dat positief benaderen vele malen beter werkt dan dreigen met hel en verdoemenis of roepen dat je je zo'n zorgen maakt. Je zoon maakt zich ook zorgen en snapt heus wel dat jullie het hier moeilijk mee hebben. Hij zal zelf op dit moment niet geloven dat er een mooie toekomst voor hem is weggelegd, daarom is het des te belangrijker dat jullie uitstralen dat je daar zeker wel in gelooft. Er is een oplossing, hoe dan ook. Het is alleen even zoeken naar wat bij hem past.

citroentje schreef op 12-04-2024 om 16:48:

De mensen op die hier vaker komen op het forum weten dat ik zelf Asperger, nu dus ASS heb. Ik heb dus zelf wel behoefte aan duidelijkheid over toekomst, terwijl kind nu vooral rust nodig heeft. Ik ben steeds veel stappen vooruit.

Oh, oké, dat wist ik niet. Het lastige met de toekomst is dat die nooit duidelijk is, voor niemand. Ik zou dus voor je eigen gemoedsrust kijken of je die 'toekomst' wat naar voren kunt halen. De focus leggen op 'morgen' of volgende week' of op stappen die jullie kunnen nemen, gesprekken die jullie kunnen voeren. Door jouw zorgen over de 'hele lange termijn' maak je het voor iedereen lastiger. Want jouw zoon voelt jouw spanning aan. En dat het nu niet lekker gaat wil niet zeggen dat het nooit lekker meer gaat he. Behaalde resultaten zijn geen resultaten voor de toekomst. Dat geldt in positieve maar ook in negatieve zin.

Ook deze fase is onderdeel van je zoon zijn groeiproces. En van jouw groeiproces als ouder. Er zo tegenaan kijken heeft mij geholpen, misschien helpt het jou ook.

Hij is al 18 en daarmee niet meer leerplichtig. Dat maakt het lastiger hem te dwingen om hier hulp bij te aanvaarden.
Ik zou vooral inzetten op het nu en wat er wél kan. De hele dag niks doen, daar wordt niemand gelukkig van en het brengt hem ook niet verder.
Structuur is belangrijk. Elke dag vaste tijd opstaan en één of enkele taken doen. Als hij heel de dag thuis is terwijl jullie naar werk zijn, dan kan hij best stofzuigen, een was draaien of koken. Elke dag even naar buiten is ook goed voor hem.
Mensen willen doorgaans zich nuttig voelen en het idee hebben ertoe te doen.
Door werk kan dat. Heeft hij een bijbaantje? Is dat een optie?
En is er al een gesprek geweest met school; waar gaat het mis en wat heeft hij nodig om het wel te laten slagen?

Mijn ervaring met een kind (ADD overigens, geen autisme), die vastliep op zijn opleiding is dat je buiten de kaders moet denken. Hij was ook nog kwalificatie plichtig maar ik heb de ambtenaren op dat gebied op afstand weten te houden. Gelukkig had hij ook een ambtenaar die zich realiseerde dat naar school dwingen geen optie was. Mijn zoon is eerst heel laagdrempelig gestart bij meelopen met een vriend die zelf een bedrijfje had en een goede klik met hem had. Dat was meer dagbesteding dan werk. Inmiddels is hij zonder kwalificatie gaan werken en heeft geen enkel probleem om aan werk te komen. 

Ik denk dat jullie ook buiten de kaders moet denken. Denk bijvoorbeeld aan jullie social netwerk: zijn er kennissen met een bedrijfje die hem onder zijn hoede willen nemen? Of zoiets als Digibende: https://www.digibendende.nl/

Kan het zijn dat het voor jou juist lastiger is om de vaste kaders los te laten? Leerplicht en kwalificatieplicht en het idee dat "ze toch een diploma moeten halen", kunnen soms in de weg liggen van mogelijkheden zoeken die daarbuiten liggen. 

Dat gaat uiteraard gepaard met onzekerheid over hoe dat eruit moet komen te zien. Heb je daar zelf ondersteuning bij? Om met die onzekerheid om te gaan? 

En thuis moet je misschien ook iets aan verwachtingen loslaten? Dat is zeker ook niet makkelijk, en wellicht kan je daar ook begeleiding bij krijgen. Waar krijg je bijvoorbeeld precies onrust van?