Dochter is eenzaam
Mijn dochter van 14 is een heel mooi meisje. Onzeker, heel onzeker, zit wat onder haar niveau op school en heeft geen aansluiting. Het doet echt pijn om haar zo eenzaam en ongelukkig te zien. Het is meer dat ze zelf niet durft en er bij moet worden getrokken maar meiden uit haatr klas denken dat ze niet wil omdat ze niets zegt. Logisch. School neemt geen actie omdat ze niets doen zonder mijn dochter te informeren en mijn dochter is bang dat anderen haar gek vinden. Elke pauze zit ze alleen, wil liever niet meer naar school. De eenzaamheid nekt haar.
Inmiddels is ze ook een eetstoornis aan het ontwikkelen. We lopen al bij een psycholoog. En het lijkt, mij zonder er verstand van te hebben, dat ik de onderliggende oorzaak wel weet. Ik gun haar zo graag een leuke vriendin. Ik heb alleen geen idee wat ik kan doen. Een verlegen meisje doe je ook niet in haar eentje op een sportclub. En echt het is een ontzettend leuke, grappige, moderne en slimme meid.
Iemand ervaring of een idee wat ik als moeder nog zou kunnen doen? Ik ben nu de enige in haar leven die op pad met haar gaat. Ik wil haar zo ontzettend graag gelukkig zien. Maar een vriendin tover je niet zomaar tevoorschijn. Alle ideeën zijn welkom!
Courage schreef op 01-04-2022 om 20:18:
[..]
Buitenkunst (vroeger heette het 'Kreatief kamp') heeft echt mijn leven gered als puber.
Was heel fijn voor mij.
Ja buitenkunst is fantastisch.
RosaMontana schreef op 01-04-2022 om 17:05:
Heb je al samen met je dochter met de mentor gesproken? De mentor kan er wel een rol in spelen om je dochter te helpen met contact maken en andere meiden daar wat op aan te sporen. Dan kunnen jullie met zijn drieën bespreken wat je dochter kan helpen en wat de mentor daarin kan doen, en wat ze zelf kan doen.
En heb je toevallig contact met andere ouders? Ik heb een appgroepje met moeders van het vriendengroepje van onze kinderen (toevallig ontstaan op een ouderavond). Die zijn allemaal niet zo'n ster in sociale contacten, dus helpen wij ze daar af en toe een beetje bij (verjaardag vieren, naar de film, samen pizza eten ofzo).
Ja zeker al veel contact gehad met haar mentor. Ze is heel lief maar er gebeurt toch niets. Ik ken 1 moeder die heb ik ook geappt, ze begreep het helemaal maar dat was het. Mijn dochter is echt verder een heel normaal meisje. Het is gewoon niet te bevatten. Ze heeft het gewoon niet goed getroffen op deze school. Maakt het probleem niet minder, maar nu ze ook zo ontzettend mager is geworden... ook hier gaan we mee aan de slag (wachtlijsten dat wel), maar hey is fijn als er wat gebeurt. Mijn verdriet is groot als ik haar zo zie.
Lief, alle mooie reacties hier. Raakt me.
Hier heeft een extreem verlegen dochter een korte cursus bij jeugdzorg gevolgd met een groepje meisjes van 13 14 jaar. Ze kregen heel praktische tips en opdrachten die ze met elkaar oefenden. Mijn dochter heeft er heel veel aan gehad. Ze durfde eerst met niemand te praten maar door die cursus heeft ze op eenvoudige manier contact leren leggen. Hopelijk is er in jouw stad ook zo’n cursus.
Bolmieke schreef op 01-04-2022 om 21:25:
Hier heeft een extreem verlegen dochter een korte cursus bij jeugdzorg gevolgd met een groepje meisjes van 13 14 jaar. Ze kregen heel praktische tips en opdrachten die ze met elkaar oefenden. Mijn dochter heeft er heel veel aan gehad. Ze durfde eerst met niemand te praten maar door die cursus heeft ze op eenvoudige manier contact leren leggen. Hopelijk is er in jouw stad ook zo’n cursus.
Oh wat goed! Ik ga eens googlen. Dank je wel!
en scouting misschien? Daar is vaak een fijne, open sfeer waar iedereen erbij hoort.
Zou een assertiviteitstraining wat voor haar zijn?
en ken je Vraagwijzer? Ik weet niet of die landelijk opereren maar hier in de buurt zijn er een aantal. Zij zijn een organisatie die goed op de hoogte zijn van wat er allemaal is aan hulp/trainingen etc.
je kunt ook contact opnemen met het CJG. Hebben ook te maken met wachtlijsten maar wij konden wel snel terecht.
Veel sterkte voor jou en je lieve dochter.
Irene6969 schreef op 01-04-2022 om 19:44:
[..]
Natuurlijk kan school geen vriendinnen toveren maar bijvoorbeeld wel zorgen dat ze in de klas niet altijd alleen zit. Maar snap wat je schrijft hoor, het ligt ook zeker bij haar. Ik zeg haar zo vaak: als iemand iets zegt of vraagt, ga er op in. Blijf erbij. Maar het blijft moeilijk.
Dat klopt. De mentor kan een plaatsenindeling maken en haar naast iemand zetten.
Maar goed, dan ben je nog niet meteen vrienden. Het zorgt wel voor een makkelijke opening voor een gesprek.
Ik had zelf op die leeftijd ook een fase dat ik niet echt vriendinnen had. Maar als er een klassenfeest was of iemand hield een fuif voor de hele klas, dan ging ik wel en het was ook niet zo dat ik niks zei.
Heeft ze ook geen vriendinnen op andere scholen?
Je schrijft dat ze het niet zo getroffen heeft op deze school. Kan ze van school wisselen?
Als de mentor zelf niet inziet dat hij/zij plaatsen kan toewijzen en andere meisjes kan stimuleren om haar te betrekken, kun je dat ook aangeven. Zo van, ik denk dat dit misschien wel eens zou kunnen werken.
Ik ken mensen die in zo'n zelfde situatie hebben gezeten. Het komt vaker voor dan je denkt. En het is niets raars (ook belangrijk dat je dochter dat weet).
Bij die kennissen van ons is het inmiddels goed gekomen.
Mijn tips zouden zijn:
1- Het is al door anderen gezegd, maar samen met haar een hobby bedenken die ze wel zou willen uitproberen. Laat haar dan een proefles doen en verplicht haar tot niks. Ook kan het misschien een optie zijn om haar samen met iemand die ze een beetje kent (kinderen van kennissen bijvoorbeeld) ergens te gaan kijken/uitproberen. Dan is het al makkelijker om aansluiting te vinden.
2- Een bijbaantje. Ik weet dat collega's van het werk niet automatische vrienden zijn, maar als is het maar dat ze een paar uur per week, terwijl ze werkt, gezellig kan praten met leeftijdsgenoten.
3- Werken aan zelfverzekerdheid. Dit is denk ik een van de belangrijkste dingen. Zoals jullie al doen, begeleiding bij een psycholoog, en ook thuis zelfverzekerdheid stimuleren. Het maakt een groot verschil wanneer iemand zelfverzekerd is, het is makkelijker om vrienden te maken, en ook al ben je alleen voel je je minder eenzaam.
4- Contact proberen te zoeken met mensen die ook nieuwe vrienden willen maken. Hier moet je ook een beetje geluk bij hebben, maar over het algemeen is het makkelijker om bevriend te raken met mensen die zelf ook opzoek zijn naar nieuwe vrienden, bijvoorbeeld met mensen die nieuw zijn op een school/in een klas.
Caroline80 schreef op 02-04-2022 om 07:02:
Zou een assertiviteitstraining wat voor haar zijn?
Al meerdere gevolgd. Haar zelfbeeld is niet goed. Door de eenzaamheid ontwikkelt ze nu een eetstoornis. Het voelt machteloos.
Irene6969 schreef op 04-04-2022 om 23:56:
[..]
Al meerdere gevolgd. Haar zelfbeeld is niet goed. Door de eenzaamheid ontwikkelt ze nu een eetstoornis. Het voelt machteloos.
Waar is ze goed in? Misschien helpt het om haar dat (meer) te laten doen, dat ze vaak merkt ergens goed in te zijn? Bijv. maakt ze graag muziek, laat haar dan naar een extra orkest gaan ofzo?
Als je nu het gevoel hebt dat ze een eetstoornis ontwikkeld zou ik proberen zo veel mogelijk advies van professionals te krijgen over wat te doen. Het lijkt me vreselijk complex, dus wellicht kan je ergens tips krijgen voor jou waar je haar evt mee kan helpen of wat je wel of niet moet stimuleren.
We hebben het nu steeds over vriendinnen. Maar hoe is haar aansluiting bij de jongens? Vrienden zijn in elke vorm belangrijk natuurlijk.
Ik ben eigenlijk precies zoals zij. Al is dat nooit echt goed gekomen. Dat mis ik soms echt wel. Terwijl ik echt wel leuk in de omgang ben. Maar er is gewoon niemand die aan mij denkt ofzo.
Denk dat sommige mensen dat gewoon hebben. Die vallen niet op en worden wel gewaardeerd, maar toch vergeten.
Het klinkt heel lastig met je dochter, lijkt me heel moeilijk om te zien.
Wel proef ik uit je berichtjes dat ze niet "gewoon" wat sociaal onhandig is, maar dat er veel meer speelt.
Zou je daar op in kunnen spelen? Ik weet niet of er contactgroepen zijn voor meisjes met psychische problemen? Lotgenoten (zeg ik heel voorzichtig)?
Ik denk dat ze daar meer herkenning vindt dan bij de doorsnee leeftijdsgenootjes.
Er zijn vast ook Facebook groepen van, daar wordt wel veel uitgewisseld, qua info, ervaringen, luisterend oor of misschien wel oproepjes.
Voor een beginnende eetstoornis zou ik nu al naar de huisarts gaan trouwens. En op school aankaarten. De wachtlijsten zijn erg lang en in die tijd glijden patiënten vaak al zo ver af, dat ze nog specialistischer hulp nodig hebben waarvoor weer een wachtlijst is etc.
Heeft school een zorgcoördinator/leerlingbegeleider? Misschien kan die meer betekenen dan de mentor.