Zoontje met autisme wordt niet begrepen
Hoi allen,
Ik ben niet echt op zoek naar advies ofzo denk ik ,maar wil even mijn ei kwijt, gezien ik nogal eenzaam ben.
Ik heb 3 kinderen waarvan een zoontje van 4,5 met ASS, diagnose gekregen op 2,5 jarige leeftijd.
Praten kwam pas rond 3,5 jaar, en dan enkel woorden. Op aanraden van de kinderpsychiater logopedie gestart om zijn praten wat te ondersteunen. Ik heb dit toen aangekaart van zijn autisme, en dit zou geen probleem zijn. Bij zijn ass- testing hebben ze toen ook een intelligentie-schaal gemaakt, om te kijken op welk niveau hij mentaal zit qua opdrachten. Deze schaal heb ik ook besproken met de logopediste om duidelijk te maken waar hij het moeilijker mee heeft e.d.
Nu is hij sinds september gestart 2x per week en krijg ik meer dan niet te horen dat alles moeizaam gaat, hij is afgeleid, hij wilt niet etc... Ik heb al een paar keer duidelijk proberen maken dat hij visualisatie nodig heeft, stappenplan e.d, maar het blijft hetzelfde. Ook zit ze echt op niveau van 5 jaar, terwijl hij sociaal emotioneel niet eens zo ver staat. Mijn zoontje is echt superleergierig en neemt goed leerstof op, maar als hij iets niet begrijpt dan valt hij stil of gaat hij stimmen met zijn handjes of voeten om toch iets te doen. Misschien is dit overdreven, maar het doet mij enorm pijn om hem dan zo uitgeblust thuis te zien komen. Ik zou er al zo mee willen stoppen en gewoon willen zien hoe het loopt (op school krijgt hij elke vrijdag ondersteuning ook in de klas)
Ik heb nu de visie van de leerkracht gevraagd.
Hij heeft gewoon veel moeite met meerdere opdrachten te gelijk en dat willen ze precies maar niet snappen. Hij moest in 1 opdracht figuurtjes bekijken welke verschillende er allemaal zijn, dan moet hij elk figuurtje tellen en een kaartje zoeken met het juiste getal er op en dit goed leggen.
Misschien overdrijf ik , maar dit is niet de eerste keer dat zoiets voorvalt en ik denk maar aan zijn welzijn, want het is al moeilijk genoeg voor hem.
Bedankt om te lezen
Cbanu schreef op 23-11-2025 om 10:24:
[..]
Het is idd een jong meisje en ze zei ook dat het moet leren met hem en dat is helemaal waar. Maar als ik bijstuur waar nodig en al vaker heb gemeld dat hij geen standaard niveau heeft , om dan te zeggen dat hij niet gemotiveerd is, vind ik niet zo fijn. Ze kan het gerust zeggen van ik vind het te moeilijk zonder ervaring of dergelijke.
maar nu lijkt het alsof er niet wordt geluisterd, zeker nadat ze een schooloverleg heeft meegedaan voor zijn aanpassingen….
Het lastige is dan ook (en wat zij dus niet inziet) is dat jou zoon natuurlijk niet gemotiveerd is, want hij heeft zelf geen weet en inzicht in zijn problematiek. Aan haar en jou de taak om je zoontje geboeid en te enthousiasmeren met leuke speelse opdrachten, wat hem cognitief net een beetje uitdagen, maar wel aansluiten bij zijn niveau.
Bedoeld ze niet ( en mist ze hierin ervaring ), dat jou zoontje nog te speels is en te ongeconcentreerd en te veel moeite met contactname voor de opdrachten die zij geeft. Dan moet ze bijsturen op een leuke manier.
Je klinkt als een betrokken moeder en ik zou, hoe moeilijk ook, toch aangeven of jou zoontje niet bij een meer ervaren logopediste terecht kan? Eentje, die bekent is met zijn problematiek?
Er zijn namelijk ook leuke en speelse dvds gemaakt voor kinderen met de problematiek van jou zoontje. Leren communiceren met ondersteunen met gebaren. Je kind zal er ook flink van opfleuren, omdat dit gewoon bij zijn niveau past. Dit als start, ook omdat hij zich dan beter kan uitten naar jullie toe. Is dit al wel eens besproken vanuit zijn ondersteunend team?
Je zoontje is gebaat bij de juiste ondersteuning en inzet, dus bespreek jou zorgen anders met de kinderpsychiater.
Ja, ik snap dat nu weer afhaken voor hem ook weer een verandering is. Dan toch eens een goed gesprek met de logopediste proberen, met begrip voor haar gevoelens?
Zij probeert natuurlijk ook vooral te doen wat goed is. Ik kan me niet voorstellen dat zij van huis gaat met een ander idee dan dat.
Hij maakt haar onzeker, en misschien kunnen jullie het daar over hebben. Dat het voor haar gerust een leertraject mag zijn, dat je graag samen met haar naar een goede aanpak wil zoeken, en dat ze om te beginnen er beter vanuit kan gaan dat hij sowieso een paar jaar jonger reageert (qua emoties en motivatie en concentratie) dan zijn kalenderleeftijd. Soms geeft dat wat meer houvast. Dat zij wat onervaren is maakt misschien dat het voor haar enger is om nieuwe manieren uit te proberen en mogelijk erachter te komen dat het niet lukt. Maar dat zou voor haar juist ook interessant kunnen zijn, om haar creativiteit te gebruiken en niet de standaard protocollen. Misschien valt daar over te praten met haar.
Als zij op het standpunt blijft dat haar aanpak goed is en het kind niet deugt, dan wordt het lastig. Zij zal moeten aanpassen, je kunt niet van een kind verwachten dat het zich aan de therapeut aanpast. Hij heeft die opleiding niet gedaan, hij is niet volwassen en aan het werk.
(Je ziet ook niet voor je hoe een hovenier tegen een struik moppert dat die struik zich aan moet passen omdat de aanpak van de hovenier klopt, toch? Dan probeert hij gewoon wat anders).