Zou je een 3de persoon kunnen aanvaarden in je relatie?
Hi,
Mijn naam is Alexander en ben ondertussen 8 jaar getrouwd met Vanessa. Zij is 32 en we hebben samen een dochtertje. Vanessa is een knappe blondine die bij het uitgaan steeds de aandacht van velen steelt. Ze heeft ook een erg hoog libido (veel hoger dan het mijne) en ik denk wel dat ik onbewust al van dag één door had dat ze niet trouw kon blijven.
We hebben een erg moeilijkere periode gehad achter de geboorte van onze dochter waar het woord scheiding meermaals werd uitgesproken. Uiteindelijk heeft het vreemdgaan ons vreemd genoeg gered. Ik heb het een plaats kunnen gegeven in onze relatie. We hebben het eindelijk kunnen bespreken en een regeling gevonden. Ze heeft naast ons huwelijk nu een vaste vriend waar ze bijna wekelijks blijft slapen. Verder gaat ze soms ook wel eens op tinder date. Het klinkt misschien wel erg, maar het is net zo dat onze relatie veel beter is geworden. Ook ons eigen sex leven is er kilometers op vooruitgegaan. Het enige jammer aan is dat vele mensen dit niet begrijpen en veroordelen.
Ik wil daarom de open vraag stellen of iedereen dit zo erg vind? Of zou je dit zelf kunnen in je relatie?
Waarom noem je je voornaam en die van je vrouw in de openingspost ?
Het kan mij niet schelen wat anderen in hun relatie doen, dus dat veroordelen en erg vinden lijkt mij niet nodig.
Wat maakt het uit wat een ander ervan vindt (voor jullie of voor zichzelf) als jullie er zelf gelukkig mee zijn?
Tippex schreef op 12-02-2024 om 11:00:
Waarom noem je je voornaam en die van je vrouw in de openingspost ?
Het kan mij niet schelen wat anderen in hun relatie doen, dus dat veroordelen en erg vinden lijkt mij niet nodig.
Waarom niet? Ik wil geen X gebruiken en getrouwd met X. Bovendien staat mijn adres of famillie naam er toch niet bij, maakt niet echt uit toch?
Alexander1982 schreef op 12-02-2024 om 11:03:
[..]
Waarom niet? Ik wil geen X gebruiken en getrouwd met X. Bovendien staat mijn adres of famillie naam er toch niet bij, maakt niet echt uit toch?
Bekenden zullen je toch echt herkennen.
Maar om op je vraag te beantwoorden, nee, ik zou dat niet accepteren. Ik ben monogaam en verwacht dat ook van mijn man. Maar als jullie er gelukkig mee zijn, prima toch?
Ik veroordeel jou niet maar ik zou het zelf absoluut niet kunnen accepteren.
lientje69 schreef op 12-02-2024 om 11:07:
[..]
Bekenden zullen je toch echt herkennen.
Maar om op je vraag te beantwoorden, nee, ik zou dat niet accepteren. Ik ben monogaam en verwacht dat ook van mijn man. Maar als jullie er gelukkig mee zijn, prima toch?
Thanks, maar we houden het niet echt als geheim. De meeste vrienden en collega's weten het min of meer. Mijn eigenlijke bedoeling is meer om te peilen of we echt zo uniek hierin zijn en waarom vele mensen dit (misschien wat minder traditioneel manier) afkeuren. Zeker nu ik eigenlijk merk dat de som ervan enkel beter is dan voordien.
Nee. Mijn hart is niet groot genoeg. En ik wil een eenvoudig leven waarin ik zelf de dienst uitmaak.
Hij zal moeten wieberen als hij verandering wil.
Heb je van het weekend Doortje Smithuizen gelezen? En voor de goede orde: Doortje is zélf een millenial.
https://www.volkskrant.nl/volkskrant-magazine/waarom-monogame-relaties-juist-voor-millennials-helemaal-geen-slecht-idee-zijn~b75f0df1/
Wat pareltjes eruit:
Dit ten tweede over open relaties: de open relatie is een hoax. Het is een door twintigers, dertigers en veertigers omarmde afleidingsmanoeuvre om hun eigenlijke problemen met het leven te maskeren. Het is een manier om de lastige kanten van monogamie te omzeilen – niet zozeer uit lust of avontuurlijkheid, veel meer omdat monogamie de millennial confronteert met zijn eigen egocentrisme, en de onhoudbaarheid daarvan.
Hoe je het ook wendt of keert: een lange monogame relatie gaat gepaard met het vervliegen van verliefdheid. Na een jaar of drie is de oxytocine wel uitgewerkt en moet je vooral jezelf weer weten te overtuigen dat je de moeite waard bent, in plaats van daarvoor de partner aan te kijken. Om niet over te hoeven gaan tot deze vorm van werken aan jezelf, beginnen millennials schrikachtig om zich heen te kijken als dit moment zich aandient: wie kan mij nu nog bevestigen van het idee dat ik speciaal ben? Met wie kan ik op date nu mijn partner elke avond in een joggingbroek op de bank ligt? In plaats van accepteren dat een duurzame relatie niet altijd overkookt van de geilheid, en dat lange verkering een vorm van gezamenlijk werken vereist, gaan millennials de straat op voor een nieuw shot oxytocine en het bijbehorende zelfvertrouwen. Of beter gezegd: ze gaan een app op – veel meer moeite doen ze liever niet om een ander te ontmoeten.
De open relatie past ook perfect bij de generatie die niet lijkt in te zien dat voorspelbaarheid en saaiheid – relationeel gezien, maar eigenlijk in elk departement van het leven – in wezen iets is om extreem dankbaar voor te zijn, in plaats van iets om je zorgen over te maken. ‘De open relatie is een statussymbool’, kopte Het Parool onlangs. Dat klopt, in die zin dat mensen met een open relatie kennelijk niet inzien hoe geprivilegieerd ze zijn in hun welvarende verveling. Wat een voorrecht het is om elke avond op de bank te kunnen zitten met een stabiele, voorspelbare partner. De tijd en mentale ruimte te hebben om je aan die situatie te ergeren.
rionyriony schreef op 12-02-2024 om 11:18:
Nee. Mijn hart is niet groot genoeg. En ik wil een eenvoudig leven waarin ik zelf de dienst uitmaak.
Hij zal moeten wieberen als hij verandering wil.
Thanks voor het delen. Het is bij ons nu ook niet zonder vallen en opstaan gegaan. We hebben het echt moeilijk gehad. Ik voelde toch dat ik niet volledig kon geven waar zij nood aan had. En ja, in het beging heel hard maar uiteindelijk weet ik zelf niet echt waarom het zo hard voelde.
Wij hebben de semi-stilzwijgende afspraak dat er geen 3e persoon is. Heel simpel en we dealen er maar gewoon mee. Ik zit ook tussen de sleutelparty-generatie en de Doortje Smithuizens in. Een 3e persoon maakt je leven wel onnoemlijk interessant enzo, maar ik ben het wel met haar eens dat het behoorlijk afleidt.
watertoren schreef op 12-02-2024 om 11:13:
Ik veroordeel jou niet maar ik zou het zelf absoluut niet kunnen accepteren.
Thanks voor je antwoord 
Kan je ook (of een poging tot) verwoorden waarom je het niet zou kunnen? Wat eraan precies heel moeilijk zou zijn? En last but not least, als je partner zou vreemdgaan, weet je het liever niet?
Mevrouw75 schreef op 12-02-2024 om 11:35:
Wij hebben de semi-stilzwijgende afspraak dat er geen 3e persoon is. Heel simpel en we dealen er maar gewoon mee. Ik zit ook tussen de sleutelparty-generatie en de Doortje Smithuizens in. Een 3e persoon maakt je leven wel onnoemlijk interessant enzo, maar ik ben het wel met haar eens dat het behoorlijk afleidt.
Hey Mevrouw75, wel interresant De "semi stilzwijgend" lijkt me ruim voor interpretatie vatbaar. Dan komen we meer in de buurt van: het kan (al liever niet) maar het mag niet geweten worden. Of vergis ik mij?
Nee, maar ik heb er geen oordeel over mochten mensen in een relatie zijn waar dit werkt. Integendeel, ik kan dat soort openheid wel waarderen. Voor mij persoonlijk zou het niet werken. Dat weet ik omdat ik het heb ervaren.
Alexander1982 schreef op 12-02-2024 om 11:37:
[..]
Hey Mevrouw75, wel interresant
Nee, we hebben er weinig woorden aan vuilgemaakt. We hebben niet (sorry, ik zit nog even helemaal in dat artikel weer) allerlei afspraken gemaakt, maar weten van elkaar dat de ander het moeilijk gaat vinden en dáarom doe je het niet.
Lexus schreef op 12-02-2024 om 11:38:
Nee, maar ik heb er geen oordeel over mochten mensen in een relatie zijn waar dit werkt. Integendeel, ik kan dat soort openheid wel waarderen. Voor mij persoonlijk zou het niet werken. Dat weet ik omdat ik het heb ervaren.
Ok, thanks voor het delen. Ik wil niemand overtuigen of zo, enkel meer inzicht hebben in waarom het zo moeilijk is of waarom vele mensen het nog veroordelen. Jij darentegen weet dat het niet voor jou is omdat je het ervaren hebt. Dat is wel waardevolle informatie!! Weet je nog wat je zo moeilijk ervaarde?
Dieper in de vraag, gaat het meer om de mening van de mensen rondom je heen of je eigen gevoel? Indien je eigen gevoel; is het het deel waar je een persoon of liede deelt die zo moeilijk is?