Minnaar/Minnares deel 43

Kersje schreef op 13-12-2021 om 15:09:

[..]

Kan ik snappen, staat er ook zonder enige onderbouwing, maar dit werd eerder in een ander draadje toebedeeld aan single vrouwen die vreemdgaan faciliteren 😉

Laat ze het maar eens omdraaien. Getrouwde vrouwen denken toch ook alleen maar aan zichzelf als ze ‘hun’ man niet willen delen 🤣

Ik ben er voor de zoveelste keer achter dat mijn geworstel niet zo heel veel met vlam te maken heeft. En dat hij het dus ook niet voor mij gaat oplossen.
Ik heb een heel goede sessie bij m’n psycholoog gehad, terugkijkend op jaren therapie. Heel veel stof tot nadenken.
Mijn conclusie mbt Vlam: hij kan best af en toe mijn pijnstiller zijn, maar ook niet meer dan af en toe. Het blijft belangrijk om pijn te voelen en om erachter te komen waar die vandaan komt: uit het hier&nu of uit een ver verleden. Hoe het ook zij: hij is er eigenlijk nooit de oorzaak van en dus ook niet de remedie.

ik had gisteren eigenlijk een koffiedate met hem maar heb die afgezegd, en dat voelt eigenlijk wel goed. 

Flower89 schreef op 13-12-2021 om 16:25:

K

Ben ook benieuwd hoe hij het gaat ervaren als het moment daar is. Las laatst een stuk over verlies en het verschil hoe mannen en vrouwen ermee om gaan. Bij de man komt het besef later. (Is dat niet bij alles zo? Haha )

Best zonde dat zij zich laten tegenhouden door de buitenwereld. Zou deze constructie voor de lange termijn wel voor je werken, als ze er wel open voor zouden staan denk je? Jammer dat dat potentieeltje zo'n kleuter is. Weg sex appeal! Voor de rest sluit ik me aan bij Kersje, zij schrijft precies wat ik ook zou willen schrijven.

Wat een mooie realisatie Blauwevrouw. En wat een krachtig besluit om dan daadwerkelijk die koffiedate af te zeggen.

Cenote, lekker hoor, zo'n dubbelop gebeuren. Jij bofkont.

Sportyspice, lijkt me eigenlijk alleen maar een goed teken, dat je hem af en toe vergeet. En zeker fijn dat je nu ook weet dat er een leven na hem prima te doen is. En ach, af en toe een beetje flirterige aandacht kan ook best lekker zijn..

Ik teer nog een beetje na op mijn geilzellige ochtend. Geen idee of en wanneer er een vervolg komt, maar ik doe het heel lekker op deze kruimel.

Die constructie zou voor mij heel goed werken. Kan best delen, doe ik nu ook. In de toekomst wil ik ook niet samenwonen maar latten. 
Het gaat mij er vooral om dat ik er voor mijn gevoel 'niet mag zijn'. Als hun er openlijk voor uitkomen kan ik ook ter sprake komen. Hoef echt niet aan te schuiven met kerst maar ik besta dan wel. Meer verweven je elkaars leven. Hij kan mijn kinderen ontmoeten als 'mijn vriendje'. Elkaar vaker zien, kan ook richting hem voor een lunch bezoek.
Voor mij is het vooral het geheim, het 'niet goed genoeg gevoel', niet verder kunnen dan waar we nu staan waardoor ik hem los moet gaan laten.
Het heeft ook geen zin dit te bespreken, ze blijven hun geheim behouden.
Aan de andere kant denk ik, dan is het ook ZIJN verlies, het had anders gekund en mag hij dat ook voelen.
Maar dat is misschien niet zo aardig van me.

Wij hebben elkaar nooit ontmoet. Wel elkaars foto zien. Hij verteld wel eens wat over haar en visa versa volgens mij ook. Denk dat we het best goed zouden kunnen vinden zoals ik haar vind/hoor overkomen. Leuke vrouw om te zien ook.
Soms lijkt ze te meten met 2 maten maar daar spreekt hij haar wel op aan. Het is bij hun af en toe een balans zoeken. Lijkt me voor haar ook moeilijk als je man gevoelens deelt met een andere vrouw. Zij date vooral bezette mannen.

Je hebt wel een punt denk ik. Als hij twijfelt ga ik nog harder mijn best doen om te laten zien dat ik er nog wel ben. Een pleaser. Mij aanpassen naar zijn/hun wensen. Merk dat het langzaam wel veranderd. Zit in een heel traject, heb ontzettend veel aan mijn 'behandelaar'. Zij geeft mooie inzichten.
Uiteindelijk kies ik voor wat ik wil en wat goed voor mij is maar dat is een proces van verschillende stapjes.

Heb het al eerder benoemd en blijf het doen maar kers, echt, jij bent nog steeds mijn voorbeeld. Jou kennis, jou kijk, jou zelfliefde en hoe je het de afgelopen periode ook steeds weer oppakt, zo knap. Leuk fijn mens ben je

Flower, dat er niet mogen zijn terwijl je geen geheim in de relatie bent, kan me best voorstellen dat dat aan je vreet. Wat is dan eigenlijk de moeilijkheid he? Mijn minnaar is hier niet geheim, ik kan best een goede grap thuis over hem maken, hij kan het nooit over mij hebben bij hem thuis omdat ik daar niet besta. Maar als de vrouw van jouw minnaar al wel weet dat jij bestaat, hoe jammer is het dan dat je dan nog steeds een geheim moet zijn? Ik ben het met Kersje eens, je bent veel te lief! Als zij niet aan jouw wensen tegemoet kunnen komen dan is het inderdaad jammerdebammer voor hen. En op een andere manier heel jammer voor jou 

Poeh, word een beetje sentimenteel van je tekst. 
Ja, ik geloof ook in het proces van leren en zeker niet in weggegooide jaren. Hoewel ik mijn passieve jaren waarin ik niet echt naar mezelf durfde te kijken toch enigszins als jammer beschouw. Juist dat middelmatige gevoel wil ik niet meer. Liever alles aangaan met de nodige pijn erbij. Juist die dieptepunt periodes ervaar ik als waardevol. Precies een jaar geleden begon ik met jullie mee te schrijven. Elke dag was het huilen onder de douche. Het moest er gewoon uit, alle verdriet, het voelde tegelijkertijd ook heel goed, zelfs op de huilmomenten zelf. Ik beschouwde het als een geestelijke schoonmaak.
Confronterend is het nog steeds om tegen m’n valkuilen of oude patronen aan te lopen, zoals reageren uit emotie en angst. Of dat ik bijvoorbeeld meteen afstand van iemand neem als ik ook maar denk dat de ander me zou kunnen afwijzen, op m’n hoede bij dreigend ‘gevaar’. Deze patronen worden steeds meer herkenbaar en hoe tof is het als het lukt om het gevoel erachter om te buigen. Niet altijd even natuurlijk hoor. Struggle soms nog behoorlijk en dan schrijf ik de emoties van me af. Meestal druk typend en tunnelvisie achtig
Bepaalde gevoelens zitten behoorlijk diep maar ze borrelen steeds meer aan de oppervlakte. Ik vind mezelf de moeite waard en erken steeds meer wie ik ben en in contact (vooral op liefdesgebied) met anderen neem ik mezelf steeds meer als uitgangspunt. Wat wil ik? En kan ik deze behoeftes naar de ander uitspreken zonder de drama die ik herken vanuit hoe ik ben opgevoed? Zonder te denken in doemscenario’s? Nou ja, dat soort dingen.

Deze hele topicreeks vind ik zo ontzettend leerzaam. Ik ben blij dat er ruimte is voor gedachtes die misschien niet als correct worden beschouwd. Het leert me situaties van meerdere kanten te bekijken. Aldus mijn lofzang over dit topic en vooral haar schrijvers. 

Dikke kus  terug!

En Flower, je komt er wel waar je wil zijn. Op jouw manier en tempo met jouw behoeftes waar je zelf gevoelsmatig en bewust achter staat. Daar ben ik van overtuigd.

En bij het woord ‘bewust’ doemt er nu de volgende gedachte op. Hoe bewuster ik mijn keuzes maak of naar mezelf luister, hoe veiliger ik ook voor de ander ben dwz mijn nee is een duidelijke nee en mijn ja een overtuigende ja. Ik wil die zekere/veilige partner zijn die in connectie met mezelf en de ander staat. Dat is wat ik wil. Vind ik voor mezelf een goed streven, beetje mijn thema de laatste tijd.
Enne, er wordt hier onwijs veel genoten, de warmte, zintuigen die op scherp staan, harde porneau, sekszovoort.