Minnaar/Minnares deel 43
Al 42 delen lang schreven we over het wel en wee om en rond onze minnaars en/of minnaarrelaties in het algemeen. De voorgaande 42 delen sterven helaas een vroege dood met het verdwijnen van het Viva forum. Met de komst van Viafora mag een topic als dit natuurlijk niet ontbreken! 
Vliegt jouw hart vrij rond, vangbaar met een netje voor elke jager met stoute ogen of ben je een stoere krijg(st)er met pantser en harnas? Moeten de mannen/vrouwen hún hart beschermen omdat jij voor de lust gaat en niet voor de liefde?
Met andere woorden.....
Kun jij een minnaar/minnares hebben zonder verliefd te worden? Blijf jij met het grootste gemak in de verlust fase hangen of verleg jij constant je grenzen?
Of je status nu een open relatie, huwelijk of single bestaan betreft, het hebben van een minnaarrelatie is meestal een lastig onderwerp om te bespreken met je omgeving, terwijl het (vaak) een rollercoaster aan gevoelens en emoties met zich meebrengt. Met dit topic hopen we een ‘veilige’ plek te creëeren voor deze emoties. Elkaar een spiegel voorhouden, prima, maar behandel elkaar vooral met respect!
Dit topic is voornamelijk bedoeld voor gelijkgestemden, al staan we natuurlijk ook een beetje open voor andere meningen.
Offtopic: Vind je het alleen maar leuk om je ongezouten ongenoegen over vreemdgaan hier te komen verkondigen, open dan vooral je eigen topic! Dit geldt tevens voor ongevraagde/ongewenste psychologische adviezen.
Het is fijn als je een avatar uploadt, zo blijven we kleurrijk en is het makkelijker om de verhalen bij de naam te plaatsen.
Probeer zo weinig mogelijk te QUOTEN, door het precaire onderwerp wensen sommige schrijf(st)ers hun postings later aan te passen. Bedankt!
SportySpice schreef op 05-11-2021 om 19:16:
Inderdaad. Eerst dacht ik ook even dat ik het wel kon, gebaseerd op angst hem te verliezen. Maar dat idee heb ik na een dag weer laten gaan. Teveel kaders en regels, dat is voor mij geen vriendschap. Het was een mooie tijd, toffe vent. Maar nu weer vooruit en op zoek naar andere (wel legale, haha) avonturen!
En vetgedrukte speelt bij mij dus totaal niet, vind ik ook wel frappant, maar kom er ook niet achter waarom dit gevoel bij mij mist?! Hij heeft dit dus wel, maar daar wil en kan ik geen rekening mee houden helaas.
Alleen maar mooi toch? Je bent voor jezelf dus niet afhankelijk van een ander en kan gevoelens en personen ook los van elkaar zien. Klinkt in zo'n situatie als een mooie eigenschap.
Ik ga denk ik vooral ook de gewoontes missen, standaard momenten dat je elkaar even spreekt over wat je gedaan heb enzo. Daarnaast is er zeker wel sprake van genegenheid naar elkaar en dan toch ergens bang zijn dat te verliezen.
SportySpice schreef op 05-11-2021 om 19:40:
Alleen maar mooi toch? Je bent voor jezelf dus niet afhankelijk van een ander en kan gevoelens en personen ook los van elkaar zien. Klinkt in zo'n situatie als een mooie eigenschap.
Ik ga denk ik vooral ook de gewoontes missen, standaard momenten dat je elkaar even spreekt over wat je gedaan heb enzo. Daarnaast is er zeker wel sprake van genegenheid naar elkaar en dan toch ergens bang zijn dat te verliezen.
Oh nee, ik heb ook wel heel diep gezeten in het begin van ons contact hoor, maar door er samen over te praten en mezelf kwetsbaar op te stellen hebben we de juiste balans gezocht en gevonden destijds! Hij overviel mij enorm qua gevoelens, maar mijn uitgangspunt is daarnaast nooit veranderd en ik denk dat dat ervoor heeft gezorgd dat wij die juiste balans ook hebben kunnen bereiken. Ik ben, in zoverre, nooit afhankelijk van hem (of überhaupt van anderen) afhankelijk geweest van mijn zelfbeeld. Geen man hoefde mij te bevestigen in wie ik was als persoon zijnde, dat wist ik zelf wel inmiddels.
Denk dat dit wel een groot verschil kan maken na zoveel jaar meelezen/meeschrijven op het minnaartopic. Ik voel mij niet meer/minder belangrijk als persoon bij het wegvallen van minnaar (of man in het algemeen). Daarom hamer ik ook vaak op liefde voor jezelf, want daar haal je zoveel kracht uit, al klinkt het ook als een cliché.
En ik kan gevoelens toch ook niet helemaal los zien van personen, wel van liefde in bepaalde situaties, want ik voel bijv heel veel liefde voor mijn vrienden. Afscheid van hen nemen kost mij zoveel meer moeite, maar als het voor mijn gevoel niet meer klopt dan neem ik wel afscheid is gebleken in de afgelopen 2 jaar. Daar heb ik dan ook wel vrede mee ook.
Aanvulling: ook ik moet dan wennen aan afscheid vd gewoontes hoor, de dagelijkse chit/chat al gaat het nergens over. Ben nog steeds een mens en geen robot 😃
kersje; denk ook wel dat je van meerdere mensen kan houden. Hou ook van beide kinderen evenveel en elk heeft zijn fijne en minder fijne kanten. Zo zie ik dat ook met andere mannen/vrouwen.
Weet ook dat velen dat anders zien en dat is prima. Het is niet dat ik dit altijd zo zag maar mede door minnaar is mijn kijk hierop veranderd.
Vind jou zelfliefde zo onwijs mooi. Daarin ben je een voorbeeld en hoop ook dat te bereiken. Merk dat ik nog wel die bevestiging nodig heb van anderen om mij goed (genoeg) te voelen. Vind dat stom maar er is altijd ruimte voor zelfontplooiing
Kersje schreef op 05-11-2021 om 19:52:
Denk dat dit wel een groot verschil kan maken na zoveel jaar meelezen/meeschrijven op het minnaartopic. Ik voel mij niet meer/minder belangrijk als persoon bij het wegvallen van minnaar (of man in het algemeen). Daarom hamer ik ook vaak op liefde voor jezelf, want daar haal je zoveel kracht uit, al klinkt het ook als een cliché.
Ik lees in dat op zicht nog maar een jaar mee. Maar mezelf minder voelen zonder minnaar is zeker ook niet aan de orde. Ik hoefde door hem alleen even niet naar een stukje van mezelf te kijken (op persoonlijk vlak). Heel fijn was dat. Zelf liefde is idd het allerbelangrijkste. Dat heb ik jaren geleden al mogen ervaren, gelukkig zou ik bijna willen zeggen, haha.
Flower89 schreef op 05-11-2021 om 20:06:
Vind jou zelfliefde zo onwijs mooi. Daarin ben je een voorbeeld en hoop ook dat te bereiken. Merk dat ik nog wel die bevestiging nodig heb van anderen om mij goed (genoeg) te voelen. Vind dat stom maar er is altijd ruimte voor zelfontplooiing
Flower, je bent al mooi genoeg zoals je bent, als moeder en als persoon. Ik weet, klinkt mss heel kotserig (haha, zo zou ik het heel wat jaren geleden genoemd hebben), maar het is gewoon zo! Zaken zoals minaarschap maken niet de persoon die je bent, want je wás daarvoor ook al een persoon. De vader van jouw kinderen heeft jou misschien ook niet het juiste zelfvertrouwen gegeven, maar het échte zelfvertrouwen kun je enkel uit jezelf halen en dat kost wat tijd en bij de één wat meer als bij de ander. Zo ook zelfliefde, want hoe meer je gaat en kunt accepteren dat bepaalde eigenschappen bij jouw persoontje horen, hoe meer je deze gaat en kunt waarderen.
Altijd even lief en aardig zijn voor iedereen kán gewoon niet, om wat voor redenen dan ook, maar dat ligt niet altijd aan jou. En ook ik heb eigenschappen die ik liever anders had gezien, maar ze zitten nu eenmaal in mij en in mijn genen, maar ook daar valt enorm goed mee te leven. Niemand is volmaakt toch? Ik heb zoveel dierbare vriendschappen die al +20 jaar duren, lief en heel veel leed gedeeld inmiddels, dus ook zij kunnen leven met deze ‘mindere’ eigenschappen.
Op deze manier heb ik mezelf in de afgelopen 20 jaar steeds beter leren kennen en daar voorafgaand vooral vele moeilijke en pijnlijke jaren. Heb ik hiermee de wijsheid in pacht? Welnee! Maar wél steeds meer zelfliefde ontwikkeld, ondanks dat ik soms dingen doe die het licht in de samenleving niet kunnen verdragen vlgs de “maatschappij”. Maar dat maakt mij absoluut geen minder goed mens, al denken anderen daar anders over, maar zij kennen mij helemaal niet, dus heb ik er (inmiddels) ook geen boodschap meer aan.
Ooit ga jij ervaren wat ik bedoel, want het is best lastig onder woorden te brengen 
SportySpice schreef op 05-11-2021 om 20:14:
[..]
Ik lees in dat op zicht nog maar een jaar mee. Maar mezelf minder voelen zonder minnaar is zeker ook niet aan de orde. Ik hoefde door hem alleen even niet naar een stukje van mezelf te kijken (op persoonlijk vlak). Heel fijn was dat. Zelf liefde is idd het allerbelangrijkste. Dat heb ik jaren geleden al mogen ervaren, gelukkig zou ik bijna willen zeggen, haha.
Ik begrijp wat je zegt, minnaar was ook een soort van ‘vlucht’, niet enkel ‘invulling van’. Inmiddels heb je gewerkt aan jezelf en heb je deze ‘vlucht’ steeds minder nodig gehad en nu heeft dit gezorgd voor disbalans? Zie ik dat deels goed?
Die vlucht was verdwenen inderdaad en dan toch nog een tijd blijven hangen uit gewoonte en gezelligheid. Wel al die tijd bij mezelf gedacht 'wat wil ik hier uithalen?' en 'Is het me waard?'. De eerste vraag matchde niet met hem en de tweede vraag kom ik geen 'Ja' op zeggen... fan gaat daar nog steeds wel even overheen en voila, here I am!
wat een mooie post kersje. Heb er screenshots van gemaakt. Kan ik hem nog heel vaak terug lezen....
(En misschien kom ik er nog wel op terug)
Liefff
Zeker mooi gezegd. Zelfliefde is belangrijk en jezelf kunnen vergeven dat je niet perfect bent ook.
ik heb niet van die diepzinnige bespiegelingen over vlam en mij. Ik ben ‘gewoon’ verliefd op hem en geniet van alle interactie die we hebben, vooral de spaarzame dates maar zeker ook de minder spaarzame appjes.
Ja ik zou meer willen maar meestal kan ik prima accepteren dat meer er niet in zit. Sommige dagen (jeej overgang met haar stemmingswisselingen!) heb ik er moeite mee, maar ik weet inmiddels dat die dagen ook weer voorbij gaan en dan ben ik gewoon content met mijzelf.
SportySpice schreef op 06-11-2021 om 08:04:
Die vlucht was verdwenen inderdaad en dan toch nog een tijd blijven hangen uit gewoonte en gezelligheid. Wel al die tijd bij mezelf gedacht 'wat wil ik hier uithalen?' en 'Is het me waard?'. De eerste vraag matchde niet met hem en de tweede vraag kom ik geen 'Ja' op zeggen... fan gaat daar nog steeds wel even overheen en voila, here I am!
Begrijp het en je lijkt er vooral ook achter te staan en dat is belangrijk. En zeker ben je dan niet zomaar opeens los van die ander, dat is gewoonweg onmogelijk en geldt voor iedere relatie, niet enkel bij verboden liefde.
Wel vind ik het stoer van je, want al is iets niet meer in balans, het brengt ook goeie dingen, hoe minimaal ook.
blauwevrouw schreef op 07-11-2021 om 15:07:
Zeker mooi gezegd. Zelfliefde is belangrijk en jezelf kunnen vergeven dat je niet perfect bent ook.
Ik vind persoonlijk ‘vergeven’ niet het juiste woord, noem het zelf liever ‘accepteren’. Bij vergeven denk ik aan het feit dat ik iets verschrikkelijks heb gedaan waar ik niet achter stond, maar dat is absoluut niet het geval. Ik ben zeer bewust de relatie aangegaan met een gebonden man en ik kan mezelf nog steeds elke dag in de spiegel aankijken, want ik heb er oprecht geen spijt van. Dat je dit niet hardop mag uitspreken (althans, niet voor iedereen) is wat anders, maar het is voor mij gewoon zo en zoek er ook geen excuses voor.
@Blauwevrouw, hoop je stiekem dat vlam van gedachten gaat veranderen in de loop der tijd? Wat als zijn vrouw zou ontdekken wat er tussen jullie speelt, wat zou er dan gebeuren denk je? En natuurlijk heeft niemand die glazen bol, maar gezien jij hun beiden al heel wat jaren kent…..
Kersje schreef op 07-11-2021 om 15:24:
[..]
Ik vind persoonlijk ‘vergeven’ niet het juiste woord, noem het zelf liever ‘accepteren’. Bij vergeven denk ik aan het feit dat ik iets verschrikkelijks heb gedaan waar ik niet achter stond, maar dat is absoluut niet het geval. Ik ben zeer bewust de relatie aangegaan met een gebonden man en ik kan mezelf nog steeds elke dag in de spiegel aankijken, want ik heb er oprecht geen spijt van. Dat je dit niet hardop mag uitspreken (althans, niet voor iedereen) is wat anders, maar het is voor mij gewoon zo en zoek er ook geen excuses voor.
Volgens mij heb ik hier een tijd geleden al eens geschreven. Ik heb geen minnaarsrelatie maar ben al wel lange tijd heimelijk verliefd op een getrouwde man. Dit wat jij hierboven schrijft is eigenlijk precies wat mij steeds tegenhoud om een volgende stap te zetten, het gevoel dat ik mijzelf daarna niet meer recht in de spiegel aan kan kijken. Jij hebt daar duidelijk geen last van. Het gevoel dat ik een gezin op zou breken waar ook kinderen bij betrokken zijn, dat ik het leven van meerdere mensen negatief zal beïnvloeden. Het is niet eens dat ik bang ben daarna door iedereen uitgekotst te worden, ook al zou dat ongetwijfeld ook gebeuren.
En dit hele verhaal is dan ook nog eens allemaal “wat als”, want ik heb geen idee hoe hij er in staat. Maar, heel eerlijk, ik merk dat ik steeds meer de behoefte voel aan contact met hem, en mijn eigen oordeel over mijzelf mij daar steeds iets minder bij in de weg zit.
@Yvaine
Ik lees jouw post als dat jij single bent of vul ik dat verkeerd in?
Grote verschil tussen jouw en mijn situatie is volgens mij ons uitgangspunt, maar ook dat vul ik gemakshalve in?! Ik was niet op zoek naar een partner, dus had ook niet de intentie een gezin op te breken. Daarnaast is het nog altijd de persoon met het gezin die zijn/haar gezin wel/niet laat opbreken, niet in handen van die ander al wordt het faciliteren door velen als net zo schuldig bevonden, maar daar ben ik het dus duidelijk niet mee eens 😉.
Het gevaar voor jou zit m in het feit dat je verliefd bent en zo te lezen is desbetreffende man daar niet eens van op de hoogte of wel? Doet er eigenlijk ook niet echt toe, maar als jij nastreeft een relatie te willen dan is mijn advies in deze situatie er niet aan te beginnen, garantie voor pijn en verdriet lijkt mij. Niemand kan voor jou bepalen of jij jezelf nog recht in de spiegel kunt aankijken, enkel jijzelf. Want stel dat je een stapje verder gaat met hem, neem je dan genoegen met een geheime affaire, is dit voldoende voor jou? Is het iemand uit je directe omgeving die je regelmatig ziet? Allemaal belangrijke zaken waarbij je jezelf moet afvragen of je het jezelf niet moeilijker maakt met een stap verder te gaan. Ik weet, klinkt allemaal simpel op papier (forum), maar wel lastig als je verliefd bent.
@kersje: ik twijfelde tussen accepteren en vergeven. Koos toch voor het laatste omdat het toch negatieve gevolgen voor anderen kan hebben en dat vind ik wel verkeerd. Als ik het zou accepteren klinkt het voor mij alsof ‘het aanleggen met een gebonden man’ nu eenmaal onderdeel van mijn persoonlijkheid is en dat zie ik toch anders. Maar dat is de uitleg die ik eraan geef, dat kan voor jou anders zijn.
of ik hoop dat hij van gedachten verandert? Ja, eigenlijk wel. Maar ik weet dat die hoop ongegrond is. Ik hoop ook dat ik de loterij win.
En dan de kristallen bol vraag. Moeilijk. Ik ken haar nauwelijks, alleen een paar keer ontmoet in (grote) vriendengroep. Wat mij het meest waarschijnlijk lijkt is dat ze enorme ruzie krijgen, ze het hem vergeeft maar mij niet en dat ik door een deel van de vriendengroep niet meer gepruimd zal worden. Ik ben goed in worst case scenario’s… vlam zal het richting vrienden misschien nog voor mij opnemen (onder het motto dat hij nog fouter zat dan ik) maar ongetwijfeld voor zijn relatie kiezen.
Bij onze laatste ontmoeting zei hij te overwegen eens een balletje op te gooien bij zijn vrouw, over het zoeken van hartstocht buiten de echtelijke sponde. Ik hoop maar dat hij dat heel goed overdenkt want (zoals Rooss al eens voorhield) zij zal het niet op prijs stellen dat hij die hartstocht al gevonden heeft.