Zien jullie je ouders vooral uit plichtsbesef?
Ik ben toch benieuwd hoe dit nou bij andere mensen werkt..
Mijn situatie: ouders wonen dichtbij, vooral moeder heeft weinig sociale contacten, (maar zegt daar ook geen behoefte aan te hebben), ze nemen zelf nooit het initiatief tot contact/bezoek, behalve als ze echt te lang niks niks horen naar hun zin, dan stuurt moeder een appje of ik wat dingen wil meenemen uit de winkel die bij mijn werk zit (
) Dit gebeurt meestal na 2 weken niet echt contact. Ik probeer ze echt eens in de twee weken te zien, maar dat is eerlijk gezegd dus echt uit plichtsbesef en ik voel me dan ook best vaak een slechte dochter, ook doordat mijn partner véél meer contact heeft met zijn ouders.
We hebben geen slechte relatie, ik hou heus van ze en zij van mij, maar ik kan niet zeggen dat ik er echt naar uit kijk om tijd met ze door te brengen. De gespreksonderwerpen zijn veelal hetzelfde, iets doen zit er niet in, het is zitten, thee drinken en praten, en ik ben sowieso slecht in visite/koetjes en kalfjes, dat speelt ook mee.
Maar goed, ik denk niet dat er echt oplossingen zijn maar ik ben altijd jaloers op mensen die het écht leuk vinden om tijd met hun ouders door te brengen. En ik ben wel nieuwsgierig hoe de verhoudingen daarin liggen.
(Excuus voor het ontbreken van de optie ‘ik heb geen ouders meer’ maar misschien kun je een optie kiezen om aan te geven hoe het was toen ze er nog wel waren)
Peiling
Waarom spreek jij af met je ouder(s)
Maximaal 3 antwoorden.
Dolfje schreef op 05-02-2023 om 15:40:
[..]
Nee maar ik hoef er zelf niet ook depressief van te worden.
Mensen met een fijne relatie met hun ouders weten niet hoe vervelend en belastend het kan zijn als je dat niet hebt. Het is niet vanzelfsprekend dat je goed contact hebt.
Dat weet ik wel hoor, zal je de details besparen.
Maar depressie of doof doe je niet express
Miepjecody schreef op 05-02-2023 om 15:56:
[..]
Dat weet ik wel hoor, zal je de details besparen.
Maar depressie of doof doe je niet express
Dat zeg ik toch ook niet maar in het geval van mijn moeder kiest ze ervoor om in het negatieve te blijven hangen.
Er is nooit eens iets leuks. Elk gesprek gaat over hoe een eikel de huisarts, buschauffeur, buurman, caissière of wie dan ook is. Gaan we uit eten dan is er bij haar ( of mijn broer maar die is net zo) altijd wel iets mis. En dan kan daar weer over gezeikt worden. Ik denk dat ze door dat negatieve ook negativiteit aan trekken.
Miepjecody schreef op 05-02-2023 om 15:03:
[..]
Jammer dat dat zo voelt dan. Je hoeft er toch niet altijd zelf wat aan te hebben?
Het is niet jammer dat iemand dat vóelt, het is jammer dat het zo IS. En het is dan heel simpel iets wat valt onder plichtsbesef.
Ik zie mijn ouders graag en zij zien mij graag dus dat komt op deze manier mooi uit.
Dolfje schreef op 05-02-2023 om 16:02:
[..]
Dat zeg ik toch ook niet maar in het geval van mijn moeder kiest ze ervoor om in het negatieve te blijven hangen.
Er is nooit eens iets leuks. Elk gesprek gaat over hoe een eikel de huisarts, buschauffeur, buurman, caissière of wie dan ook is. Gaan we uit eten dan is er bij haar ( of mijn broer maar die is net zo) altijd wel iets mis. En dan kan daar weer over gezeikt worden. Ik denk dat ze door dat negatieve ook negativiteit aan trekken.
Zo herkenbaar.. Dat was/is bij mijn ouder dus ook zo. Het ligt altijd aan een ander, nooit aan zichzelf. En dat kwartje gaat nooit vallen helaas.
Broodjebrie schreef op 05-02-2023 om 16:36:
[..]
Zo herkenbaar.. Dat was/is bij mijn ouder dus ook zo. Het ligt altijd aan een ander, nooit aan zichzelf. En dat kwartje gaat nooit vallen helaas.
Ja dit dus.
Achter de rollator rondscharrelen over het laminaat in je huis op je Spaanse sloffen, want echte schoenen aandoen is zo'n gedoe. Uitglijden en niet meer zelf op kunnen staan. Dan heb je spierpijn. Dat komt niet doordat je (vermijdbaar volgens mij door schoenen aan te doen) bent gevallen maar doordat je te lang op de koude vloer hebt gelegen, omdat het wel bijna 20 minuten duurde voordat de thuiszorg er was om je te helpen opstaan.
Dan heb je wel weer een negatief verhaal dat je keer op keer kunt vertellen om te onderstrepen dat het toch maar slecht geregeld is bij de thuiszorg.
Echt geen idee dat er nog tig mensen geholpen moeten worden met vanalles en nogwat.
Dolfje schreef op 05-02-2023 om 15:40:
[..]
Nee maar ik hoef er zelf niet ook depressief van te worden.
Mensen met een fijne relatie met hun ouders weten niet hoe vervelend en belastend het kan zijn als je dat niet hebt. Het is niet vanzelfsprekend dat je goed contact hebt.
Dit ja. Ik ben wekelijks bij m'n pa om weer wat op te lossen of zorgen dat hij eten in huis krijgt en doe het niet met een pistool op m'n hoofd. Maar het is wel belastend en ik mis een zorgende ouder die mij ook eens helpt als ik het zwaar heb. En ja, groot deel is uit plichtsbesef omdat m'n vader geen vrienden heeft en weinig contact met z'n familie. (ook niet zonder reden).
In de poll heb ik 'omdat ik ze wil zien' aangeklikt, maar onze frequentie ligt op minder dan eens in de maand. Zij zijn volgens mij ook tevreden met hoe veel/weinig we elkaar zien.
En heel eerlijk, als ik appjes zou krijgen data ze me te weinig zien, maar ze zelf nooit initiatief nemen en/of naar mij komen zou ik daar gewoon wat van zeggen. Op zo'n relatie zit ik niet te wachten en snap dat het dan als een moetje voelt
Dolfje en Bakblik, ik snap jullie goed!
Mijn vader zie ik eens in de paar maanden, als ik er ben is het wel okay en soms ook gezellig, maar het plannen voelt als verplichting. Ik ga ook altijd daar heen. Hij leeft nogal in zijn eigen wereld en vindt de frequentie prima zo. Tussendoor alleen af en toe app-contact.
Ik heb al een zorgende rol gehad voor mijn moeder sinds mijn pubertijd (parentificatie) en ze is een meester in je een schuldgevoel geven c.q. manipulatie. De zorgende rol van mij naar haar is nooit echt over gegaan en de laatste jaren (jaar) krijgt het echt de vorm van mantelzorg. Mijn moeder blinkt niet uit in warmte en empathie, en klaagt ook over van alles en iedereen. Dus het voelt vaker wel dan niet als verplichting. Bij vlagen is het wel gezellig, dus dat maakt het dragelijk. Maar als het aan mij lag, ging de frequentie ook flink omlaag, maar ik kies voor de gulden middenweg. Zie haar nu zo eens in de 2 weken en bel om de dag.
En MiepCody: ik zou het op prijs stellen als je voor je houdt wat je hier van vindt.
Mijn ouders en ikzelf zien elkaar heel graag. En spreek mijn moeder dagelijks en zie de rest van mijn familie ook meerdere keren per week. Niet omdat het moet maar omdat we veel van elkaar genieten. en ja ik heb genoeg andere dingen ook te doen sociaal 
Mijn ouders leven niet meer.
Amazooi schreef op 06-02-2023 om 12:49:
Ze verwelkomde me hartelijk en lachte naar me. Ze gaf nog wat advies. Het was een van de ergste nachtmerries die ik ooit had beleefd trouwens.
kwam de nachtmerrie omdat je haar zag of omdat ze overleed? Ik kan uit je korte beschrijving niet halen welke kant je bedoelt (misschien moet ik eerdere postings lezen bedenk ik, heb ik niet gedaan)
gr Angela
Angela1967 schreef op 06-02-2023 om 13:36:
[..]
kwam de nachtmerrie omdat je haar zag of omdat ze overleed? Ik kan uit je korte beschrijving niet halen welke kant je bedoelt (misschien moet ik eerdere postings lezen bedenk ik, heb ik niet gedaan)
gr Angela
Omdat mijn moeder stierf.
Ik heb een hele goede band met mijn ouders en ze wonen dichtbij. Ik zie hen 1 tot meerdere keren per week. Omdat ik het fijn vind hen te zien en omdat ik weet dat zij het fijn vinden mij (en de mijnen...) te zien. Man en pleegkind zijn ook dol op mijn ouders en vice versa, die hoef ik niet mee te slepen en gaan ook vaak zonder mij even langs. Mijn ouders zijn nog vitaal en zelfstandig.
Ik heb het getroffen met mijn schoonouders, maar de bezoekjes aan hen worden helaas inmiddels wel steeds meer 'omdat het moet'. Schoonvader heeft dementie en hoe pijnlijk ook, de bezoekjes aan hem zijn inmiddels echt plichtplegingen. Ook voor mijn man. Schoonvader heeft er niets meer aan en wij ook niet, maar we gaan uiteraard toch geregeld even op bezoek bij hem.
Schoonmoeder is heel erg bezig met haar eigen gemis en verdriet en heeft eigenlijk geen ruimte meer voor het leven van anderen. Dat maakt het contact met haar absoluut minder fijn en vaak ook enorm frustrerend. Desalniettemin gaan we wekelijks bij haar op bezoek en nodigen we haar daarnaast ook geregeld uit voor een kopje koffie bij ons of vragen we haar mee te eten (ze woont ook vlakbij). We hebben het gelukkig ook nog vaak heel gezellig met haar, maar het negatieve overheerst steeds vaker.
Ik bezoek mijn moeder (83j) minstens 2 keer per week.
Ze woont in een serviceflat en is slecht te been. (Mijn vader en schoonouders zijn allang overleden).
Mijn kinderen die allang op zichzelf wonen bezoeken mijn moeder ook wekelijks.
Mijn kleinkinderen, haar achterkleinkinderen dus bezoeken haar ongeveer maandelijks.
Allemaal gaan we graag op bezoek. Het is altijd gezellig bij mijn moeder.