Wat is het meest vervelendste wat je ooit heb meegemaakt in een vriendschap?
Wat is het meest vervelendste, verdrietigst, ergste, vertrouwen beschadigend wat je ook hebt meegemaakt met een vriend/vriendin?
Doemijdieglazenbol schreef op 22-03-2024 om 00:44:
TO trapt af?
Beetje vergelijkbaar als wat een ander schreef, maar dan ben ik de andere partij, dat ik door plots ziek zijn kind (dan heb ik het niet over een griepje) totaal zwaar onder spanning stond, verdrietig was, onzeker, angstig over toekomst en angstig voor het verliezen kind, eigenlijk in een staat van overleven stond en altijd ' aan' en veel malen en piekeren en weinig ruimte had voor andere dingen. Al zag ik zeker wel vriendinnen, maar sporadisch.
Er was iemand die wel op de hoogte was en altijd supergezellig als we elkaar zagen, maar niet begreep dat ik een afspraak aflegde en een appje stuurde of ik nog wel contact wou hebben. Waar ik een beetje van schrok, omdat ik dat helemaal niet vervelend bedoelde, maar gewoon doodmoe was van alles. Weet ook niet meer goed hoe ik mezelf heb proberen te verwoorden in appje terug,maar wel dat het absoluut niks persoonlijks was.
Was meer lastig, omdat ze wat verder van mij afstond en daardoor niet goed doorhad wat we meemaakte in die tijd en nog, maar in mindere mate
Lieveheersbeest schreef op 22-03-2024 om 04:27:
Mijn schoolvriendinnen kozen de kant van mijn ex, toen ik de relatie met hem verbrak. Het was geen pijnlijk einde tussen ons, de koek was gewoon op. Ik had niet verwacht dat ik er alleen voor kwam te staan, daar ben ik lang verdrietig om geweest.
Wat ontzettend verdrietig 
Slechts-op-bezoek schreef op 22-03-2024 om 13:01:
[..]
Kijk, en dat vind ik dus desinteresse. Vooral dat "Lekker boeiend ook."
En dan al helemaal de eerste verjaardag na drie zelfdodingen en het dodelijke ongeluk van een vriendin. Dat je zelf denkt: "Au. Mijn eerste verjaardag zonder."
En dan de reactie: "Lekker boeiend."
Dat, mijn beste Miep, is dus precíes waarom ik steeds vaker zeg dat ik mensen maar een nare soort vind.
Maar bedankt dat je mij eraan herinnert dat ik mijn tijd verspil hier.
Blurgh.
Dan zit je pijn niet zo zeer in de verjaardag vergeten, maar heeft het extra lading, omdat de gebeurtenis je herinnert aan je verlies en afwezigheid van die mensen. Je pijn zit in het ' je niet gezien er erkent voelen in je verdriet'.
Ik heb ook niet veel vriendschappen meer over. Geen idee wat er gebeurd is met mensen de laatste jaren, maar het kost me zo ontzettend veel moeite om contact te houden, ik heb het opgegeven. Ik was er voor vriendin A toen ze ging scheiden, we kennen elkaar al jaren, ik deed dingen voor haar als ze uit de brand geholpen moest worden met de kinderen, we deelden veel met elkaar. En sinds ze een nieuwe relatie heeft, hoor ik helemaal niks meer. Op een gegeven moment bleef ik pogingen doen om af te spreken, ze kon nooit en toen ik niks meer deed hoorde ik niks meer. Ook niet toen ik wat heftigs meemaakte en waar ze van wist. Gewoon niet eens een appje.
Vriendin B ook al op zo'n manier. Tijdens corona veel contact, deden dingen samen. Ik ving haar kind op tijdens crisis in haar gezin. Corona voorbij, ze ging met gezin ineens weer veel reizen en wij pasten voor niks op het huis en huisdieren. Dat werd steeds meer tot het mij ook wel wat teveel werd, ook wij wilden wel weer eens op pad. Dus toen ze ongevraagd ervan uitging dat wij de volgende vakantie ook weer zouden oppassen en ik aangaf niet te kunnen... Waren ze blijkbaar not amused. Ik hoorde steeds minder en uiteindelijk ook doodgebloed.
Het maakt best dat ik me soms eenzaam voel en ik vind het ontzettend jammer dat er zo weinig interesse is vanuit andere mensen. Iedereen heeft het druk wordt er dan gezegd en ze hebben allemaal hun eigen leven. Dus ja, ook ik heb niet meer de illusie helaas dat ik vriendinnen heb.
BritgetJones007 schreef op 22-03-2024 om 12:51:
[..]
Heel eerlijk gezegd lees ik hier vooral dat jou vriendin het zwaar heeft en daarom geen tijd en ik lees vooral 0 energie heeft voor haar sociale leven door alles wat ze meemaakte om zo overeind te blijven om de moeilijke situaties waarmee ze te maken mee om te kunnen gaan.
Het is natuurlijk jammer, omdat je zelf ook je vriendin nodig hebt, maar hier heeft die vriendin ook niet om gevraagd.
Je kan ook geregeld een kaartje sturen om je betrokkenheid te tonen en dat je meeleeft.....soms maak je inderdaad moeilijke dingen mee die al je aandacht opeisen en waarbij het moeilijk is om overeind te blijven staan. Ik zou vooral met veel compassie naar deze situatie kijken en die vriendin de tijd gunnen die ze klaarblijkelijk nodig had. En dan later het contact weer actief oppakken...
Het lijkt net alsof je me er bewust van wil maken dat ik niet goed doorhad dat het een plausibele reden had dat ze geen initiatief toonde. Maar ik schrijf juist precies hetzelfde.
En ik krijg door jouw laatste alinea het idee dat je denkt dat ik het haar kwalijk neem. En dat je me in plaats daarvan aanraadt met compassie naar haar situatie te kijken. Terwijl ik al aangeef dat ik niet boos op haar ben. Ik heb er dus altijd al met compassie naar gekeken. Anders was het me nooit gelukt om meer dan 20 jaar haar te steunen en de kar te trekken wat betreft initiatief nemen. Hoe lang moet je iemand de tijd gunnen?
Kun je je misschien voorstellen dat de vriendschap voor mij heel scheef begon te voelen en dat het me pijn deed om me te realiseren dat er voor mij geen ruimte was in haar leven?
Inmiddels heb ik al ruim 10 jaar lang geen contact meer met haar. Om nu nog weer contact te gaan leggen heb ik geen behoefte meer aan. Dat boek heb ik echt gesloten.
Slechts-op-bezoek schreef op 22-03-2024 om 13:10:
[..]
Dank je wel. Nog even een laatste reactie van mij hier, na Miepie's "Lekker boeiend."
De voormalig "vriendin" uit mijn voorbeeld is zelf gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis.
Ik heb mezelf heel erg afgevraagd of ze misschien zelf tegen een psychose aan zat ofzo, maar hoe dan ook. Ze had mij uitgenodigd voor thee en een half uurtje later begon die scheldpartij. Uit het niets.
Omdat in het verleden vaker steeds iets bij mij werd gedropt wat ik in de maanden ervoor fout had gedaan - een eerdere traktatie moest ineens toch terugbetaald worden bijvoorbeeld, anders maakte ik misbruik van haar - maakte dat ik steeds meer op eieren ging lopen.
Het gaat mij niet om dat mensen geen fouten mogen maken. Uitglijders vanuit een stoornis begrijp ik. Maar kom er dan op terug. Dat gebeurde nooit. Er kwam steeds meer bij.
Dan vraag ik me af wie er uiteindelijk nog tegenover mij zit.
Tot slot: ik heb zelf autisme en trauma. Heb zelf vaak gehoord dat ik dood moet, dat iedereen mij haat, etcetera. Ik ben dus gevoelig voor o.a. "Lekker boeiend." Dst bevestigt dat iets dat voor mij belangrijk is, er voor een ander niet toe doet, met minachting.
Dat bevestigt mij dat ik niets meer te zoeken heb hier. Niet op het forum, niet op aarde.
Tot zover.
Ik vind dit heel verdrietig om te lezen wat je allemaal hebt meegemaakt. Dat zegt echt niks over jou, maar vooral over die ander. Die ging niet goed en vertoont bizar gedrag.
Er zijn zeker wel mensen die aardig zijn en empathie hebben naar jou. Laat je niet leiden door die mensen, maar zoek de goeden ertussenuit, die zijn er echt.
En vriendin en ik zijn lang vrijgezel gebleven. We waren al over de 30 toen ik mijn vriend leerde kennen. In het begin gunde ze mij deze relatie nog wel. Maar toen het steeds serieuzer werd tussen vriend en mij werd ze jaloers. Alles was fout aan onze relatie. Alles was burgerlijk en belachelijk. Toen was het snel gedaan met onze vriendschap. Heb daar veel verdriet van gehad. Vooral omdat ze door haar jaloezie mij het geluk niet gunde.
Slechts-op-bezoek schreef op 22-03-2024 om 00:32:
Iemand die zich 25+ jaar lang kennelijk 180° anders heeft voorgedaan. Ik denk nog met enige regelmaat "Hoe heb ik zo blind kunnen zijn," maar ze deed zich kennelijk heel anders voor dan dat ze werkelijk dacht.
Het meest kwetsende vind ik nog wel dat ze weet dat ik stelselmatig mishandeld ben (heb complex trauma en zit in een euthanasietraject). Zij is zelfs meegeweest naar een eerste gesprek m.b.t. die euthanasie. Op een dag nodigde ze me uit en binnen no time kreeg ik de wind van voren, begon ze me uit te schelden en te roepen dat iedereen mij haat, dat niemand mij mag. En dat op de repeat. Terwijl ze weet dat dit o.a. dingen zijn die ik als kind ook altijd al hoorde.
Ik zat vastgenageld aan de bank terwijl haar geschreeuw maar toenam. Ik weet echt niet waar dit vandaan kwam. Ik kan niet anders bedenken dan dat ze kennelijk al die jaren heeft lopen liegen; sommige eerdere gebeurtenissen staan ineens in een ander licht. Mijn dagbesteding had ze ook al eens verknald door te beweren dat een deelnemer die mij helemaal niet kende en ik haar niet, mij haatte. Wat wel als resultaat had dat ik mij er niet meer veilig voelde.
Ik wil niet beweren dat ik geen fouten maak. Maar als iemand je zo keihard pakt op je trauma, nee, dan ben je lager dan laag bezig.
Ik heb er nog regelmatig nare dromen over.
Mocht mijn euthanasie doorgaan, is zij absoluut niet welkom op de crematie. Al denk ik dat ze te laf is om ooit ergens op terug te komen of toenadering te zoeken (wat dan een beetje te laat is).
Voor haar is de deur sowieso dichter dan dicht.
Dit heeft me minstens zo gekwetst als alle mishandelingen.
Woorden schieten tekort als ik lees wat jij hebt meegemaakt en hoe je je nu voelt...Hoop dat je ook mensen hebt ontmoet bij wie je je wel fijn voelt!!!
Slechts-op-bezoek schreef op 22-03-2024 om 13:01:
[..]
Kijk, en dat vind ik dus desinteresse. Vooral dat "Lekker boeiend ook."
En dan al helemaal de eerste verjaardag na drie zelfdodingen en het dodelijke ongeluk van een vriendin. Dat je zelf denkt: "Au. Mijn eerste verjaardag zonder."
En dan de reactie: "Lekker boeiend."
Dat, mijn beste Miep, is dus precíes waarom ik steeds vaker zeg dat ik mensen maar een nare soort vind.
Maar bedankt dat je mij eraan herinnert dat ik mijn tijd verspil hier.
Blurgh.
Ik had het niet over jouw specifieke situatie he?
Maar goed, knap dat je weet dat ik een naar mens ben.
@slechtsopbezoek ik ben zo’n iemand die verjaardagen vergeet en onbelangrijk vind. Van 1 vriendin weet ik dat ze er veel waarde aan hecht om wat te horen, voor haar heb ik diverse wekkers ingesteld en dergelijke om het maar te onthouden. Dan nog is het twee keer misgegaan (in de 30 jaar dat ik haar ken). Al mijn vriendinnen (ik heb 4 losse vriendinnen met wie ik al heel lang bevriend ben) weten dat ik niet goed in data ben, en ze weten ook dat ik wel goed ben in luisteren, meevoelen, kritisch meedenken, helpen, gek doen, etc. Ze weten ook dat het geen desinteresse is, maar gewoon oprecht dat het me moeite kost die verjaardag.
Jouw situatie is niet een ‘gewone’ verjaardag. Jij hebt heel veel situaties meegemaakt die traumatisch zijn (geweest) voor je en je hebt het dusdanig zwaar dat je suïcide pogingen hebt gedaan. Ik zou denk ik, als ik me een vriendin van je beschouwde, mogelijk ook voor jou heel verkeerde signalen geven. Niet omdat ik dat wil, maar wel omdat jij dusdanig kwetsbaar bent dat iets dat ogenschijnlijk klein is, voor jou niet klein is gezien de hoeveelheid pijn die jij ervaart. Ik denk dat ik het heel ingewikkeld zou vinden en ook een hele grote verantwoordelijkheid/zwaar zou vinden om je vriendin te zijn omdat ik echt ontzettend bang zou zijn iets te doen of zeggen, per ongeluk, dat schadend voor jou is. Om eerlijk te zijn heb ik dat al met dit bericht.
Ik vind het heel erg naar dat je je zo voelt, het leven zo zwaar is en er zoveel teleurstelling is en was. Ik wens je heel veel liefde en ook licht en luchtigheid want dat lijken me gevoelens die je niet (of maar heel weinig) ervaart.
@Ninoea
Wat heb je dat mooi geschreven, ik denk er namelijk exact hetzelfde over, dus heb niets aan jouw post toe te voegen.
BritgetJones007 schreef op 22-03-2024 om 12:41:
[..]
Was ze in het geheim getrouwd of echt met een feest? Dan is het wel erg zuur om daar op deze manier achter te komen
Met alles erop en eraan. Ja heel zuur, hoef ze ook nooit meer te zien .
Een vriendin had een vriend. Heel leuk voor haar, maar het was nou niet echt een betrouwbaar type. Maar ja, haar keus, zij was gelukkig. Dit ging een hele tijd goed totdat ik op een feestje de schuld kreeg van iets wat hij gedaan had (een onbenullig klein iets, niet iets in de trant van vreemdgaan) Ik had hem er toe aangezet. Ik kreeg de volle laag. Ze vertrokken kwaad en schreeuwend van het feestje. Ik had de week erop even geen zin om haar te zien, heb ik duidelijk gezegd. Later zag ik haar bij gezamenlijke vrienden, maar geen excuses, niks.
Toen bedacht ik me dat het bij contact ook altijd alleen maar over haar ging, en haar vriend. Zelfs toen mijn moeder ziek was, ging het altijd over haar en haar nieuwe huis, en vroeg ze na 20 minuten bellen: ‘hoe is het eigenlijk met jou?’
Ineens had ik geen zin meer om er energie in te steken, die ruzie en beschuldigingen waren wel de druppel.
We hebben er nog wel over gepraat later, maar eigenlijk is het contact daarna verwaterd van beide kanten. Was prima eigenlijk. Hoorde later wel dat ze uit elkaar was met haar vriend. Hij hield er meerdere vrouwen op na. Toen heb ik haar nog wel een berichtje gestuurd om haar sterkte te wensen. Maar die beschuldiging sloeg werkelijk nergens op.
Slechts-op-bezoek schreef op 22-03-2024 om 13:10:
[..]
...
Tot slot: ik heb zelf autisme en trauma. Heb zelf vaak gehoord dat ik dood moet, dat iedereen mij haat, etcetera. Ik ben dus gevoelig voor o.a. "Lekker boeiend." Dat bevestigt dat iets dat voor mij belangrijk is, er voor een ander niet toe doet, met minachting.
Dat bevestigt mij dat ik niets meer te zoeken heb hier. Niet op het forum, niet op aarde.
Dus als anderen minachtend zijn (over voor jouw belangrijke dingen) heb je een bevestiging gekregen dat je niets meer te zoeken hebt op een forum of op aarde? Wat houd je dan overeind als alles wegvalt?
Het klinkt alsof je de haat van buiten naar binnengetrokken hebt en ten prooi bent gevallen aan een proces waarin je signalen gevoelsmatig bent gaan overtaxeren in plaats van zien zoals ze zijn. Lomp en ongericht. Maar goed. Duizenden speldenprikken kunnen ook een groot gat worden.
Of je iets te zoeken hebt weet ik ook niet. Volgens mij is er niets te vinden maar ik gun je het beste, ook als dat de stilte is.
MRI schreef op 22-03-2024 om 11:40:
[..]
Inderdaad, ik schrik best van de mensen die gewoon niet aan vriendschap doen omdat ze het te druk hebben. Begrijpelijk hoor, maar hoe moet dat later? Vraag ik (oud en grijs) me af.
Tja de meesten baren wat kinderen in de tussentijd? Ik heb geen kinderen en krijg regelmatig de vraag wie er voor me gaat zorgen als ik oud ben? Maar zij zijn nu juist diegenen die nauwelijks tijd hebben om af te spreken. Gelukkig appen we veel en is dat een fase van een paar jaar, kleine kids onder de 10.
dus een gezin (en tzt kleinkinderen) hebben zal dat wel opvangen.