Teleurgesteld in beste vriendin
hallo allemaal,
Ik wil graag anoniem m’n verhaal kwijt over een situatie die me dwars zit. Ik ben net moeder geworden van mijn zoon die nu 9,5 weken oud is. En toen hij 10 dagen oud was raakte mijn moeder in het ziekenhuis voor een spoed operatie in haar buik. Na onderzoeken bleek dat ze kanker had, zonder te veel in detail te treden is dit helaas verschrikkelijk afgelopen en is zij vorige week onverwachts al overleden.
Het gene wat me naast dit enorme verlies en verdriet nog eens dwars zit is dat ik op weinig emphatie kan rekenen van “mijn beste vriendin”. Tijdens het ziektebed van mijn moeder heeft ze geen 1x er naar gevraagd en toen ze overleden was stuurde ze in eerste instantie een medelevend appje, maar een paar uur later begon ze alweer vragen te stellen en te praten over haar eigen sores en situatie, wat ik al erg ongepast vond. Ze heeft daarna ook niks meer gevraagd over m’n moeder, hoe het met mij gaat, hoe de uitvaart was. En als ze een appje stuurt dan gaat het over zichzelf en dan ook onzin onderwerpen (bijv haar haar).
Ik voel me gepasseerd. Alsof mijn verlies en verdriet er niet toe doet, terwijl we al van kinds af aan met elkaar omgaan en bijna elke dag appen normaal gesproken. Zij kent mijn moeder dus ook zelf.
Ik negeer haar veel omdat ik geen zin heb omdat ik geen zin heb in die “normale” gesprekken en ook omdat ik nu nog geen zin heb om de confrontatie aan te gaan. Maar ik weet wel dat ik dit eigenlijk niet als vriendschap zie en ben erg teleurgesteld.
Wat vinden jullie van deze situatie en hoe zouden jullie er mee omgaan?
Afschuwelijk zeg, Schagen! 
Heel veel sterkte gewenst in deze emotionele tijd.
Sowieso vind ik het gebruik van appjes in deze situatie echt niet kunnen.
En vragen hoe de uitvaart was, was ze daar niet bij aanwezig dan?
Niet kenmerkend voor een 'beste vriendin'.
Ik zou haar voorlopig negeren!
Allereerst heel veel sterkte gewenst. Wat vreselijk om zo je moeder te verliezen en dan ook nog als je net zelf moeder bent geworden.
Ik zou het denk ik wel proberen te bespreken. Denk ik nu, maar ik zit niet in jouw situatie. Ik zou me ook kunnen voorstellen dat je nu niet de energie, capaciteit, wat dan ook hebt om het aan te kaarten. En dat je dit er gewoon niet bij kunt hebben. Dan inderdaad maar negeren.
Ja, dat kan best teleurstellend zijn. Ze was kennelijk enorm bezig met haar eigen problemen. De ene heeft meer te geven dan de andere in dat opzicht.
Of dacht ze dat ze toch niet wist hoe ze anders moest reageren op jouw verlies. Je doet het makkelijk verkeerd. Dus deed ze maar luchtig.
Of je nog vriendinnen met haar moet blijven? Ik denk dat je nu gewaarschuwd bent voor de toekomst. Wil je iemand die fijn reageert op moeilijke dingen dan is zij dat niet. Als je het toch belangrijk vindt om het over daagse luchtige onderwerpen te hebben, dan houd je de vriendschap aan.
Meestal zijn dat niet dezelfde vriendinnen. Degenen die heel erg met jou meeleven zijn vaak niet de gezelligerds maar de mensen met een wat zorgelijke inslag.
Gefeliciteerd met je zoon, en gecondoleerd met je moeder. Dat zijn heftige dingen om zo vlak na elkaar mee te maken.
Ik begrijp niet goed hoe je al van kinds af aan bevriend kunt zijn, dat het je beste vriendin is, en dat ze je moeder kent, maar dat ze niet op de uitvaart is. Zelfs niet eens vraagt hoe het was.
Was het altijd al een vriendin die alleen voor de lol en de gezelligheid was? Zo ja, dan onderstreept dit nog eens dat jullie een vriendschap hebben waarin steun geen grote rol speelt.
Zo nee, dan zou ik haar eens expliciet zeggen dat je wel wat meer steun en medeleven zou kunnen gebruiken van haar, en aandacht voor het overlijden van je moeder. Afhankelijk van haar reactie kun je besluiten of je nog veel energie in deze vriendschap wil stoppen.
Gecondoleerd met je verlies. Heeft je vriendin een rouwkaart ontvangen/was ze bij de uitvaart? Vreemd dat ze niet aanwezig was, maar misschien was ze wel niet uitgenodigd.
Ik denk dat je haar niet hoeft te negeren, en ook geen confrontatie hoeft aan te gaan. Het klinkt niet alsof die vriendin dat verdient heeft, ze is zich waarschijnlijk van geen kwaad bewust. Je kan toch zeggen dat je erg veel verdriet hebt en het moeilijk voor je is over allerlei luchtige onderwerpen te praten? En van daaruit kijken hoe ze reageert.
wat een heftige periode. Moeder worden en je eigen moeder verliezen. Gefeliciteerd met het een en gecondoleerd met het ander.
Wat verdrietig dat je vriendin er niet voor je is. Ik snap dat je teleurgesteld bent. Zou je dit met haar kunnen bespreken? Aangegeven wat het met je doet?
Aviendha schreef op 05-11-2025 om 12:44:
Gecondoleerd met je verlies. Heeft je vriendin een rouwkaart ontvangen/was ze bij de uitvaart? Vreemd dat ze niet aanwezig was, maar misschien was ze wel niet uitgenodigd.
Ik denk dat je haar niet hoeft te negeren, en ook geen confrontatie hoeft aan te gaan. Het klinkt niet alsof die vriendin dat verdient heeft, ze is zich waarschijnlijk van geen kwaad bewust. Je kan toch zeggen dat je erg veel verdriet hebt en het moeilijk voor je is over allerlei luchtige onderwerpen te praten? En van daaruit kijken hoe ze reageert.
Dat lijkt mij een goede aanpak.
Wat een emotionele roallercoaster. Gefeliciteerd en gecondoleerd.
Mijn bestie vond het juist heel fijn dat ik over mijn sores begon toen er iemand van heel dichtbij was overleden.
Want ik wist ook niet hoe ik moest reageren.
Bel haar op en vertel haar dat je iemand kunt gebruiken die meeleeft en haar eigen problemen even kan parkeren.
Oprecht, ik ben jouw vriendin, die denkt goed te doen en niet doorheeft dat ze het fout doet.
Wat ontzettend verdrietig Schagen. Ik heb in dezelfde situatie gezeten, en al is dat 30 jaar geleden, ik denk dat ik enigszins kan begrijpen wat je nu doormaakt. Twee zulke levensveranderende gebeurtenissen tegelijk, hormonaal uit balans, het is bijna niet te doen. De grond wordt onder je voeten weggeslagen. Als mensen van wie je steun verwacht dat niet geven, komt de teleurstelling extra hard binnen, het voelt als onvergefelijk.
Bij mij betrof dat mensen die ik niet uit mijn leven kon skippen. Ik heb ze wel een half jaar ontlopen. Daarna voelde ik me pas weer wat evenwichtiger om die confrontatie aan te gaan. Ik heb de gevoelens op een rijtje gezet, een brief geschreven die ik niet verstuurd heb. Pas daarna heb ik mijn teleurstelling uitgesproken. En heb ik ook gevraagd wat ze van mij zouden verwachten in moeilijke omstandigheden.
Heel veel sterkte. Door het verdriet genoot ik misschien wel extra uitbundig en bewust van mijn baby (die gelukkig heel rustig was). Ik hoop dat dat jou ook lukt. Weet je, als mensen zo reageren is het vaak meer uit onvermogen dan uit onwil of onverschilligheid.
kenfan schreef op 06-11-2025 om 10:40:
Wat ontzettend verdrietig Schagen. Ik heb in dezelfde situatie gezeten, en al is dat 30 jaar geleden, ik denk dat ik enigszins kan begrijpen wat je nu doormaakt. Twee zulke levensveranderende gebeurtenissen tegelijk, hormonaal uit balans, het is bijna niet te doen. De grond wordt onder je voeten weggeslagen. Als mensen van wie je steun verwacht dat niet geven, komt de teleurstelling extra hard binnen, het voelt als onvergefelijk.
Bij mij betrof dat mensen die ik niet uit mijn leven kon skippen. Ik heb ze wel een half jaar ontlopen. Daarna voelde ik me pas weer wat evenwichtiger om die confrontatie aan te gaan. Ik heb de gevoelens op een rijtje gezet, een brief geschreven die ik niet verstuurd heb. Pas daarna heb ik mijn teleurstelling uitgesproken. En heb ik ook gevraagd wat ze van mij zouden verwachten in moeilijke omstandigheden.
Heel veel sterkte. Door het verdriet genoot ik misschien wel extra uitbundig en bewust van mijn baby (die gelukkig heel rustig was). Ik hoop dat dat jou ook lukt. Weet je, als mensen zo reageren is het vaak meer uit onvermogen dan uit onwil of onverschilligheid.
Dit is precies hoe ik het ook zie en voel inderdaad! Bedankt voor je fijne reactie, en ik geniet gelukkig inderdaad heel erg van m’n zoon. Hij voelt als een grote steun momenteel
rionyriony schreef op 05-11-2025 om 12:30:
Meestal zijn dat niet dezelfde vriendinnen. Degenen die heel erg met jou meeleven zijn vaak niet de gezelligerds maar de mensen met een wat zorgelijke inslag.
Wat een onzin. Ik heb vriendinnen waar ik erg mee kan lachen, maar die er zijn en waren als het met mij niet goed ging. Ook kwamen ze naar de uitvaarten van mijn moeder en schoonmoeder.
Schagen, gefeliciteerd met de geboorte van je zoon. En gecondoleerd met het overlijden van je moeder. Wat afschuwelijk dat je zo hebt meegemaakt dat (nieuw) leven en dood zo dichtbij elkaar kunnen voorkomen.
Jammer, dat je vriendin er niet voor je is. Ik zou voor nu het contact maar even laten. Afwachten of zij weer contact met jou opneemt en hoe het gesprek dan verloopt. Misschien dan aangeven wat haar gedrag met jou doet, maar ik zou er nu niet teveel energie in steken.
rionyriony schreef op 05-11-2025 om 12:30:
Ja, dat kan best teleurstellend zijn. Ze was kennelijk enorm bezig met haar eigen problemen. De ene heeft meer te geven dan de andere in dat opzicht.
Of dacht ze dat ze toch niet wist hoe ze anders moest reageren op jouw verlies. Je doet het makkelijk verkeerd. Dus deed ze maar luchtig.
Of je nog vriendinnen met haar moet blijven? Ik denk dat je nu gewaarschuwd bent voor de toekomst. Wil je iemand die fijn reageert op moeilijke dingen dan is zij dat niet. Als je het toch belangrijk vindt om het over daagse luchtige onderwerpen te hebben, dan houd je de vriendschap aan.
Meestal zijn dat niet dezelfde vriendinnen. Degenen die heel erg met jou meeleven zijn vaak niet de gezelligerds maar de mensen met een wat zorgelijke inslag.
Wat een onzin die laatste alinea
Gefeliciteerd en gecondoleerd in 1 zin . Hoe bizar .
Ik zou mij op zoon en eigen gezin focussen.
En mocht je er aan toe zijn het gesprek aangaan. Wat hier boven ook ergens staat . Het is vaak geen onwil maar heel vaak onmacht. Vooral als jezelf nog niks hebt meegemaakt.
En is jouw conclusie dit wil ik niet meer als vriendin dan is dat ook goed .
Wat een ontzettend intense periode maak je door. Moeder worden én je moeder verliezen. Gebeurtenissen die je raken tot de grond van je bestaan.
Kan me helemaal vinden in de reactie van Kenfan.
Ga die goeie vriendin een tijdje uit de weg. Ze zal totaal niet beseffen wat je doormaakt.
Laat er een flink aantal maanden overheen gaan. Dan zie je later wel of er nieuwe kansen zijn voor jullie vriendschap.
Veel goede tijden samen met jullie zoon. En je moeder blijft altijd dichtbij, je draagt haar in je hart. Meer dan woorden kunnen zeggen.