Schoonouders - ik ben het zó zat
In een notendop is dit de situatie:
Onze kinderen staan bij opa en oma niet gelijk aan de andere kleinkinderen. De kinderen voelen dat, dus mede om die reden hebben we afstand genomen van opa en oma en gaan we er alleen heen als het niet anders kan. Man bezoekt ouders 2x per maand voor een uurtje. Ik kom er alleen als het moet, contact probeer ik tot een minimum te beperken.
Schoonouders worden nu wat ouder en hebben vaker hulp nodig. Noem me gestoord, dat ben ik ook, maar die hulp die bied ik. Ik kan het lastig over mijn hart verkrijgen om ze (en dan met name mijn schoonvader want hij gaat me aan het hart) te laten zwemmen, terwijl ik dat eigenlijk wel zou moeten doen. Maar goed, ik heb een goed hart en ben opgevoed met respect voor anderen en daarnaast zijn het de ouders van mijn man, dus ik help dan maar weer.
Wel met als gevolg dat wij altijd degenen zijn die gebeld worden - de andere kant zelden tot nooit. En als er hulp nodig is, dan ook het liefste meteen. Heb je het dan over dringende zaken? Nee, absoluut niet (het updaten van een app bijvoorbeeld). Schoonmoeder stuurt schoonvader om de klusjes te klaren. Daarbij wordt onzes inziens niet gerespecteerd dat wij ook een druk leven hebben – we moeten helpen als het hen uitkomt. Man heeft hier al eens wat van gezegd en dat gaat dan even goed, maar daarna gaat het weer bergafwaarts. Als er wat gedaan moet worden, dan weet ze me ook altijd te overvallen of me zo voor het blok te zetten dat nee zeggen geen optie meer is. En dus ga ik dan maar weer met mijn staart tussen mijn benen en doe ik wat er gevraagd wordt. Ergens dúrf ik ook niet te zeggen dat ik het niet doe.
Nu is er kortgeleden door onze jongste gezegd dat die duidelijk voelt dat oma geen warme gevoelens koestert voor hen. Dit was voor ons wel een breekpunt, maar we weten niet wat we er mee moeten. In de loop der jaren is mijn man het gesprek al weleens aangegaan en heeft hij gezegd dat er duidelijk verschil gemaakt wordt. Uiteraard wordt dit dan ontkent. Oma heeft geen zelfreflectie; nooit ligt er iets aan haar. Het levert ook niets op, alleen frustratie aan onze (en met name mijn) kant. We zijn alleen goed voor de klusjes, verder niet.
Ik ben opzoek naar meer manieren waarop we schoonouders op afstand kunnen houden. Zoals gezegd kom ik er al niet meer, alleen als het niet anders kan. De kinderen hebben wat ons betreft geen enkele verplichting naar opa en oma. Mijn man komt er ook niet vaak, maar meer letterlijke afstand nemen durft hij niet uit angst dat er vandaag of morgen wat gebeurt en hij achter zal blijven met een schuldgevoel. En dat snap ik.
Wie heeft er misschien nog tips over hoe om te gaan met deze situatie?
Ps ik kan boeken schrijven over wat er gebeurd is met mijn kinderen en wat er gedaan is tegen bijvoorbeeld mij, maar uit angst voor meelezers en herkenbaarheid probeer ik dat te beperken in de hoop dat dit al genoeg zegt.
De grenzen van jouw man zijn de grenzen van jouw man. Jij gaat er niet over.
Als hij vervolgens jou voor het karretje van zijn moeder wilt zetten dan ben jij aan zet. Dan is het jouw grens.
Bewaak jouw grens en die van de kinderen als die minderjarig zijn. Dat is al moeilijk genoeg voor je maar ga niet boos zitten zijn op je man. Het is zijn keuze.
Mijn ervaring is dat zelf grenzen trekken het beste werkt. Normen, waarden en respect gelden net zo goed voor jezelf en je eigen gezin als voor je schoonouders.
Als je schoonouders jullie grenzen (herhaaldelijk) overtreden op een manier waarop het schade heeft veroorzaakt, heb je alle reden om te zeggen tot hier en niet verder. Ook als je man het niet doet of niet kan.
Bijkomend voordeel is dat je je kinderen het goede voorbeeld geeft (dat je niet hoeft toe te laten dat familie je schade berokkend) en hun steunt in hun gevoelens in plaats van de situatie aan laten modderen waardoor de schade, ook voor hun, verder oploopt.
Wat betreft je man snap ik je dilemma. Toch, als jij zijn grenzen blijft beschermen zal hij er ook niet tegenaan lopen.
Wat mij goed heeft geholpen is de boodschap bij mezelf houden en kort & duidelijk communiceren. Dat betekende ook uit de situatie stappen (letterlijk gewoon ophangen, deur dichtdoen, weglopen uit de situatie) als mijn grens -zowel op persoonlijk als gezinsvlak- genegeerd werd.
BritgetJones007 schreef op 17-10-2023 om 17:12:
[..]
Wat is er voorgevallen waarin ze jullie niet geholpen hebben? Weten ze dat ook? Hoe kijkt jou man ertegenaan?
Hoe komt het dat jou kind zich niet geliefd voelt door opa en oma? Wat is daarin voorgevallen en weten zij dit ook?
... verwijderd ivm herkenbaarheid.
EnglishmaninNewYork schreef op 17-10-2023 om 19:23:
Mijn ervaring is dat zelf grenzen trekken het beste werkt. Normen, waarden en respect gelden net zo goed voor jezelf en je eigen gezin als voor je schoonouders.
Als je schoonouders jullie grenzen (herhaaldelijk) overtreden op een manier waarop het schade heeft veroorzaakt, heb je alle reden om te zeggen tot hier en niet verder. Ook als je man het niet doet of niet kan.
Bijkomend voordeel is dat je je kinderen het goede voorbeeld geeft (dat je niet hoeft toe te laten dat familie je schade berokkend) en hun steunt in hun gevoelens in plaats van de situatie aan laten modderen waardoor de schade, ook voor hun, verder oploopt.
Wat betreft je man snap ik je dilemma. Toch, als jij zijn grenzen blijft beschermen zal hij er ook niet tegenaan lopen.
Wat mij goed heeft geholpen is de boodschap bij mezelf houden en kort & duidelijk communiceren. Dat betekende ook uit de situatie stappen (letterlijk gewoon ophangen, deur dichtdoen, weglopen uit de situatie) als mijn grens -zowel op persoonlijk als gezinsvlak- genegeerd werd.
Ik heb gister nog eens goed gesproken met mijn man en bij de eerstvolgende keer dat we weer een hulpverzoek krijgen dan zal hji het bespreken met hen en zal inderdaad nog eens bespreken dat we het bij onszelf houden.
Wat jij aanhaalt over de kinderen is inderdaad een heel goed punt! Dat zij ook zien dat we het voor hen opnemen.
Verdrietig hoor Edje, kan me voorstellen dat je er klaar mee bent.
en jouw ouders zijn wel lief en behulpzaam?
Ja, gelukkig wel. En niet omdat het mijn ouders zijn hoor, maar die zijn er altijd, dag en nacht indien nodig.
Dat is fijn
Je hoeft helemaal niets prijs te geven hoor Edjekroketje.
Je bent niemand op het forum een gedetailleerde verklaring schuldig over het hoe en waarom je het zo zat bent.
Als je het eigenlijk niet prettig vindt om dit op het internet te hebben staan, is er niets mis mee om een grens voor jezelf te trekken en het weg te halen.
Ik heb er misschien over gelezen, TO. Maar had je al geantwoord op mijn vraag of je steun hebt aan jouw man in deze problematiek? Of denken jullie er beiden anders over. Want dat is natuurlijk ook nog wel een belangrijk punt.
En de vragen van BridgetJones, dat zijn ook wel belangrijke opdat wij een echt oordeel zouden kunnen maken.
@ Letterkoekje, in je post zit wat mij betreft een probleem. 'We' hoeven helemaal geen oordeel te geven. TO kan nooit op een goede manier antwoord geven op de vragen zonder details prijs te geven en ze heeft duidelijk aangegeven dat liever niet te willen doen. Lijkt mij een mooie gelegenheid om de grens die TO aangeeft te respecteren en niet alsnog toch verder te vragen.
De situatieschets lijkt mij in ieder geval duidelijk genoeg. Schoonouders gaan over de grenzen van TO en haar gezin met aanhoudende negatieve gevolgen voor TO en haar gezin. Man is opgegroeid binnen die dynamiek, weet niet goed hoe hij daar verandering in kan brengen maar ziet dat er problemen zijn en probeert daarin een weg te vinden.
Uit eigen ervaring denk ik dat man te dichtbij staat en door de bomen het bos niet ziet. Het is tevens mijn ervaring dat door als partner zijnde daarin het voortouw te nemen, het goed werkt om het bos in zicht te krijgen.
Je post heb je weggehaald ivm herkenbaarheid. Begrijpelijk hoor, maar ik heb het niet kunnen lezen.
Dit zijn altijd lastige situaties. Voor beide partijen. Omdat ik niet heb kunnen lezen wat er is voorgevallen allemaal, omdat daar de kern (het pijnpunt) ligt, waardoor de onderlinge verhoudingen op spanning staat. Er speelt veel onuitgesproken pijn.
De inhoud weet ik dus niet, maar als dit jezelf zoveel spanning, verdriet en boosheid oplevert en jullie gezin, je kinderen en je relatie beïnvloed, dan is dat een harde grens. En dat moet er iets veranderen.
letterkoekje schreef op 18-10-2023 om 09:57:
Ik heb er misschien over gelezen, TO. Maar had je al geantwoord op mijn vraag of je steun hebt aan jouw man in deze problematiek? Of denken jullie er beiden anders over. Want dat is natuurlijk ook nog wel een belangrijk punt.
En de vragen van BridgetJones, dat zijn ook wel belangrijke opdat wij een echt oordeel zouden kunnen maken.
Hoi letterkoekje,
Ja mijn man en ik delen dezelfde mening, alleen wel met het verschil dat hij het heel lastig vindt omdat het toch zijn ouders zijn en blijven. Hij weet van jongs af aan niet beter dan dat hij niet warm en liefdevol is opgevoed en had in die zin ook geen warme band verwacht van zijn ouders naar onze kinderen. Maar dat neemt niet weg dat het hem pijn doet. En precies in het verschil in opvoeding zit misschien ook wel een deel van het probleem: zijn moeder is nooit een liefdevolle moeder geweest, kil. En mijn nest was, en is, heel warm. Mijn man weet niet beter en heeft geaccepteerd dat bepaalde dingen zo zijn en nooit zullen veranderen.
Het laatste wat ik wil is hem een keuze laten maken tussen zijn ouders en mij. Dat is mijn bedoeling niet.
Op de vragen van BJ had ik geantwoord, maar dat heb ik ivm eventuele herkenbaarheid ook rap weer verwijderd, maar geloof me maar dat ik genoeg redenen heb om me te voelen zoals ik me voel.
Gister en vandaag ook veel nagedacht en dan kom ik exact uit op wat Mija hier postte: dat je tóch weer aan jezelf twijfelt, je afvraagt of het allemaal zo erg wel is en blablabla.
BritgetJones007 schreef op 18-10-2023 om 16:27:
Je post heb je weggehaald ivm herkenbaarheid. Begrijpelijk hoor, maar ik heb het niet kunnen lezen.
Dit zijn altijd lastige situaties. Voor beide partijen. Omdat ik niet heb kunnen lezen wat er is voorgevallen allemaal, omdat daar de kern (het pijnpunt) ligt, waardoor de onderlinge verhoudingen op spanning staat. Er speelt veel onuitgesproken pijn.
De inhoud weet ik dus niet, maar als dit jezelf zoveel spanning, verdriet en boosheid oplevert en jullie gezin, je kinderen en je relatie beïnvloed, dan is dat een harde grens. En dat moet er iets veranderen.
He vervelend! Ik wil je wel een pb sturen als dat mag?
Edjekroketje schreef op 18-10-2023 om 18:45:
[..]
En precies in het verschil in opvoeding zit misschien ook wel een deel van het probleem: zijn moeder is nooit een liefdevolle moeder geweest, kil. En mijn nest was, en is, heel warm. Mijn man weet niet beter en heeft geaccepteerd dat bepaalde dingen zo zijn en nooit zullen veranderen.
Het stuk over verschil in 'opvoeding ' / thuis situatie is voor mij heel herkenbaar.
Mijn gezin koud, en het gezin van mijn ex man heel warm. Dat is nog steeds zo.
Mijn ouders zijn na 40 jaar huwelijk gescheiden en mijn vader is veranderd in een lieve warme vader en opa, mijn moeder blijkt (met een diagnose op 76 jarige leeftijd) autisme te hebben en vertoont precies het gedrag dat jouw schoonmoeder laat zien. Mijn vader in het verleden ook het gedrag van jouw schoonvader idd om mijn moeder maar 'rustig' te laten blijven.
Wat mij helpt is om idd afstand te bewaren tot mijn moeder, letterlijk en figuurlijk. Nu ze in een verzorgingshuis woont gaat het beter omdat ze nu haar hulpvraag gelijk kwijt kan.