Samenwonen en kinderen
Mijn leven is niet altijd makkelijk, veel gedonder met ex, rechtszaken, kinderen fulltime bij mij en nog getraumatiseerd ook. Het is pittig, al jaren. Gelukkig is er een ding wat wel goed gaat en dat is dat ik een lieve vriend heb ontmoet.
Het plan was niet om samen te gaan wonen, maar door omstandigheden woont hij toch tijdelijk bij ons. Ik vind het fijn en in gedrag reageren de kinderen er goed op.
Alleen, ze mopperen en willen het liefst dat het weer was zoals vroeger en dat ze alleen met mij zouden zijn.
Aan de ene kant snap ik dat, maar na 6 jaar alleen ben ik wel heel erg toe aan een relatie en kan ervan genieten.
De kinderen mopperen ook bij de therapie over de situatie en nu proefde ik laatst bij de therapeut iets dat ze aan de kant van de kinderen staat.
Binnenkort zie ik haar weer voor een evaluatie en ik merk dat ik er niet zo goed weg mee kan. Eigenlijk vind ik dat de kinderen zich aan te passen hebben. Ze zijn eind basisschool, en ik snap dat het voor hun ook allemaal ingewikkeld is, maar zou hij ook niet een dankbaar onderwerp zijn om op te mopperen?
Het is toch niet meer dan normaal dat ik weer een nieuwe relatie krijg. Of ben ik nou raar?
Met vriend heb ik het er over gehad. Hij gaat nu af en toe een weekend elders slapen. Hopelijk komen we ze daarmee een beetje tegemoet.
Wat vinden jullie? Ik merk dat ik zoekende ben.
Ik vind de zelfopoffering die van een moeder vanzelfsprekend wordt gevonden ook gortig. Het klinkt haast alsof ze een egocentrisch stuk vreten is dat haar kinderen zwaar tekort doet, terwijl ze een intensief, belastend leven leidt met haar kinderen en haar ex. Je kunt heel gemakkelijk zeggen: die kinderen hebben daar niet voor gekozen. Maar zij heeft daar zelf ook niet voor gekozen. Ze is er gewoon in verzeild geraakt. En ze is zelf ook getraumatiseerd en overbelast door de situatie met de vader van de kinderen. Hoe zou zij de perfecte moeder kunnen en moeten zijn die zichzelf in belangrijke opzichten op de tweede plaats zet?
Ik lees dat ze haar vriend anderhalf jaar nadat ze hem heeft leren kennen, een jaar nadat de kinderen hem leerden kennen en zes jaar na de scheiding een tijdelijke oplossing heeft geboden en dat haar dit nu eigenlijk veel positiefs oplevert waardoor ze zich afvraagt of ze het mag omzetten in officieel samenwonen terwijl de kinderen aangeven er niet blij mee te zijn. Ik lees dat ze zich enorm gesteund en verblijd voelt door de aanwezigheid van een partner in huis. Dat is geen klein dingetje in de omstandigheden waarin TO leeft. Als ik het me goed herinner heeft ze de kinderen 100% van de tijd, in haar eentje dus. Dat is geen vanzelfsprekendheid.
Ik vind haar vraag dus helemaal niet zo’n eenvoudige kwestie. Ik zou denk ik vasthouden aan eigen woning voor vriend maar wel kijken of je het samenzijn langzamerhand wat meer kunt opbouwen zodat het niet alles of niks hoeft te zijn. Er zijn ook echt wel voordelen voor kinderen aan twee volwassenen in het dagelijkse leven. Hoe kun je daar meer vorm aan geven? Ik zou proberen erachter te komen wat de kinderen missen nu jullie niet meer met z’n drieën zijn en daar actief aandacht aan geven. En ik zou proberen de aantrekkelijke kanten van twee volwassenen in huis actiever vorm te geven.
Vanuit mijn oogpunt: een relatie is prima maar na 1,5 jaar al willen samenwonen is te snel zeker voor kinderen van gescheiden ouders.
Mijn eigen perspectief: gescheiden toen kind 11 maanden was. Vader is gelijk daarna getrouwd nog steeds samen met de nieuwe partner, 17 jaar verder: mijn zoon vind het nog steeds niet fijn dat stiefmoeder er altijd is. En koestert de uren alleen met zijn vader in de auto.
Zelf heb ik in die 17 jaar 1x een langere relatie gehad, zoon was toen 5, na een half jaar hebben ze elkaar voor het eerst ontmoet, na een jaar hebben mijn partner en ik het toen gehad over samenwonen maar kwamen tot de conclusie dat dat voor de komende jaren niet handig was. We zijn wel steeds samen op vakantie gegaan, en mijn partner was ook regelmatig een weekend bij ons en zoon en ik ook bij hem. Hij had geen kinderen.
Zoon inmiddels dus 18 is nog steeds heel blij dat we het zo rustig aangedaan hebben en omdat de relatie verbroken is dat we ook niet samen gewoond hebben.
Dweedledee schreef op 16-01-2024 om 13:26:
En voor wat betreft mijn referentiekader; na een huwelijk van zes jaar met een geesteszieke ex met een persoonlijkheidsstoornis, die vreemdging en alles bij elkaar heeft gelogen, doe ik alleen maar aan lat-relaties.
Het afwikkelen van de scheiding heeft jaren geduurd. Het was een afschuwelijke tijd.
Omdat je kinderen dat wilden of omdat je dat zelf wilde? Maakt nogal een verschil
To, vanuit mijn referentiekader: gescheiden toen de kinderen 4 en 5 jaar waren. Binnen een jaar had ik een nieuwe vriend. Na drie jaar relatie zijn wij gaan samenwonen en een jaar later ging de relatie uit. Ik heb het intens pijnlijk gevonden dat ik de kinderen weer een breuk aandeed. Zij lijken er wel goed doorheen te zijn gekomen.
Nu weer een nieuwe relatie en ik hoop over 10 jaar in zijn stad te kunnen wonen. Tot die tijd blijven we latten. Ik heb de kinderen ook direct duidelijk gemaakt dat er nooit weer iemand bijkomt in ons gezin, dat is met z'n drietjes.
Prachtwacht schreef op 16-01-2024 om 13:27:
Zo wegens omstandigheden is het samenwonen niet; hij heeft de huur opgezegd.
Hoe kom je daarbij?
Vriend huurde iets tijdelijk voor een mooie prijs en die huur is opgezegd.
@Evaluna:
Natuurlijk reageren ze hier sterk op mij omdat ik niet de mening aanhang dat vrouwen alles maar op hun eentje moeten kunnen en dat kinderen de heilige boontjes zijn.
Naar wat ik in je andere topics las, heb jij al heel hard je best gedaan voor de kinderen en in dat opzicht denk ik niet dat het erg is om jezelf ook iets te gunnen.
Daarbij zeg ik wel: probeer je kinderen ook de meerwaarde van je partner te laten zien en onderschat niet hun angst om weer verlaten te worden.
Moirmel schreef op 16-01-2024 om 14:06:
@Evaluna:
Natuurlijk reageren ze hier sterk op mij omdat ik niet de mening aanhang dat vrouwen alles maar op hun eentje moeten kunnen en dat kinderen de heilige boontjes zijn.
Naar wat ik in je andere topics las, heb jij al heel hard je best gedaan voor de kinderen en in dat opzicht denk ik niet dat het erg is om jezelf ook iets te gunnen.
Daarbij zeg ik wel: probeer je kinderen ook de meerwaarde van je partner te laten zien en onderschat niet hun angst om weer verlaten te worden.
?
Wat raar om kinderen "heilige boontjes" te noemen in deze context?
Het gaat hier om getraumatiseerde kinderen, die verdienen nu de onverdeelde aandacht van hun moeder (thuis).
Mijn referentiekader is dat mijn ouders zijn gescheiden toen ik in groep 8 zat. Mijn vader woonde binnen 2 a 3 jaar samen en maakte daarin bijzondere keuzes. Mijn moeder ging pas samenwonen toen ik begin 20 was en had toen al 7 jaar een relatie.
Vriendin van me woonde na jaar samen met man die co-ouderschap heeft voor 3 kinderen. Relatie eindige 2 jaar later en daar hebben ze allemaal nu last van.
Wat goed dat zowel jij als je vriend het 'gemopper' van de kinderen serieus nemen door vriend de weekenden elders te laten verblijven! Ik denk dat het heel goed is om je kinderen te erkennen in hun gevoelens en daar iets mee te doen in normale situaties, maar in jouw geval zeker gezien de trauma's die je kinderen hebben.
Het is de taak van de therapeut om aan de kant van de kinderen te staan, dus dat doet ze goed! Ik zou dat ook niet als afwijzing van jou of je keuzes opvatten. Probeer open het gesprek hierover aan te gaan met therapeut en de kinderen.
Ik lees jou in andere topics als een moeder die de wereld op zn kop zet om voor haar kinderen te zorgen, ook al is dat vaak niet makkelijk. Ik vind dat je heel trots mag zijn op jezelf! Het lijkt mij heel pittig. Natuurlijk mag jij ook voor jezelf zorgen, gelukkig zijn en liefde ervaren. En nu je deze liefde in je leven hebt zal dit als een grote verademing, een zucht van verlichting voelen, maar misschien ook angst dat dit toch van je wordt afgenomen/ voorbij gaat? Zou dat misschien ook je scherpe toon richting kinderen en therapeut kunnen verklaren?
Moirmel schreef op 16-01-2024 om 14:06:
@Evaluna:
Natuurlijk reageren ze hier sterk op mij omdat ik niet de mening aanhang dat vrouwen alles maar op hun eentje moeten kunnen en dat kinderen de heilige boontjes zijn.
Naar wat ik in je andere topics las, heb jij al heel hard je best gedaan voor de kinderen en in dat opzicht denk ik niet dat het erg is om jezelf ook iets te gunnen.
Daarbij zeg ik wel: probeer je kinderen ook de meerwaarde van je partner te laten zien en onderschat niet hun angst om weer verlaten te worden.
Nounounou, wat een nare aanname weer.
Ik denk dat de volgorde omgedraaid is dat het daarom spaak loopt en dan zul je als ouder (nee, niet slechts als moeder, maar als ouder) in mijn optiek wel degelijk flink rekening moeten houden met je getraumatiseerde kinderen. eerst die meerwaarde tonen, dan pas samenwonen, en dat gaat verdomde langzaam (anderhalf jaar is in mijn ogen echt wel heel erg snel).
Moirmel schreef op 16-01-2024 om 14:06:
@Evaluna:
Natuurlijk reageren ze hier sterk op mij omdat ik niet de mening aanhang dat vrouwen alles maar op hun eentje moeten kunnen en dat kinderen de heilige boontjes zijn.
Je doet wel interessante aannames. Ik heb de mening die jij formuleert door niemand gedeeld zien worden. Jij wel? Of TO nou een moeder of een vader is, dat maakt niet uit. Wel is het zo dat de kinderen fulltime bij haar zijn omdat de andere ouder het allemaal niet zo lekker aanpakt. Dus, als TO nu niet verantwoordelijk is voor het wel en wee van de kinderen, wie dan wel? Of hebben de kinderen gewoon pech en moeten ze het er maar mee doen?
Zilver_gray schreef op 16-01-2024 om 14:17:
[..]
?
Wat raar om kinderen "heilige boontjes" te noemen in deze context?
Het gaat hier om getraumatiseerde kinderen, die verdienen nu de onverdeelde aandacht van hun moeder (thuis).
Die moeder heeft ook steun nodig, en niet van haar kinderen. De kinderen zijn niet de enige die getraumatiseerd zijn.
Zilver_gray schreef op 16-01-2024 om 14:17:
[..]
?
Wat raar om kinderen "heilige boontjes" te noemen in deze context?
Het gaat hier om getraumatiseerde kinderen, die verdienen nu de onverdeelde aandacht van hun moeder (thuis).
De term is misschien niet geweldig gekozen maar ik kan Moirmel wel volgen. Ook ik vind dat de belangen van kinderen superbelangrijk zijn. Maar de belangen van moeder zijn dat ook. Zij is ook een mens die dingen nodig heeft en nodig mag hebben in het leven, die voor zichzelf moet zorgen en ervoor moet zorgen dat ze overeind blijft en balans bereikt in geven en ontvangen. Natuurlijk is het belangrijk om zorgvuldig afwegingen te maken, om daarbij vragen te stellen. Dat doet ze dus ook door hier deze vraag te posten. Maar te doen alsof het gaat om de belangen van moeder versus die van de kinderen maakt van haar een dader en de kinderen haar slachtoffers. Er zijn andere manieren om daarnaar te kijken, zonder van haar een egocentrische vrouw te maken. Wat ze gezien de achtergrond zeker niet is.
Het valt niet mee om je staande te houden, TO, want niet alleen de kinderen zijn getraumatiseerd; jij ook! Je moet twee ouders ineen zijn voor kinderen die extra zorg nodig hebben, terwijl je dat zelf ook nodig hebt: extra zorg en steun. En op de achtergrond duurt de conflictsituatie met hun vader voort, wat jou (en de kinderen) stress geeft, als een zwaard van Damocles boven jullie hoofden.
Mocht jouw vriend je daarin steun bieden, dan begrijp ik wel dat je het samenwonen ziet zitten. De vraag is dan of dit verenigbaar is met de behoeften van jouw kinderen. Je zou dat kunnen onderzoeken.
Zo vonden mijn kinderen het vooral vervelend dat er een vreemde vent in huis was rond badkamertijd. Mijn vriend kwam dus pertinent niet boven als er gependeld werd tussen kamers en badkamer. Om maar een voorbeeld te noemen. Ook hield hij de bank vrij zodat ze tegen mij konden aanhangen indien gewenst. Het lijken soms futiele dingen die ze aangeven, maar die zijn voor hún belangrijk en goed daarnaar luisteren én handelen gaat helpen. Want je komt er niet met dan ‘ze moeten ze zich maar aanpassen’.
En je leest het hier al: ik heb op een gegeven moment de keuze gemaakt tot samenwonen. Mijn lief is hier ingetrokken toen ik ernstig ziek werd, om voor mij te zorgen. Ik kon de zorg voor de kinderen niet meer leveren en één kind is naar een gezinsvervangend huis gegaan, waar ze eerst alleen weekenden verbleef. Ze waren toen al (bijna) 18 overigens. Ik heb een tweeling en ook de andere dochter heeft toen meer ondersteuning gekregen want ik kon geen mantelzorg meer leveren. Ik kon alleen nog moeder zijn. Ik kon amper voor mezelf zorgen. Ik was overvraagd en zij ook.
Geen gemakkelijke situatie voor mijn vriendlief om in te stappen, maar hij heeft ons er echt doorheen gesleept.
Het maakt wat mij betreft wel verschil of je het voor hém doet of voor jezelf, dat samenwonen. Als je uit een beschadigende relatie komt, kun je daaraan een slechte smaak in mannen overhouden, van dat gevaar ben ik me lang bewust geweest. En daarom ben ik extra voorzichtig en onderzoekend wat mijn motivatie voor een besluit is, dat zal nooit meer zijn: “als hij maar gelukkig is”.
Mija schreef op 16-01-2024 om 15:51:
[..]
De term is misschien niet geweldig gekozen maar ik kan Moirmel wel volgen. Ook ik vind dat de belangen van kinderen superbelangrijk zijn. Maar de belangen van moeder zijn dat ook. Zij is ook een mens die dingen nodig heeft en nodig mag hebben in het leven, die voor zichzelf moet zorgen en ervoor moet zorgen dat ze overeind blijft en balans bereikt in geven en ontvangen. Natuurlijk is het belangrijk om zorgvuldig afwegingen te maken, om daarbij vragen te stellen. Dat doet ze dus ook door hier deze vraag te posten. Maar te doen alsof het gaat om de belangen van moeder versus die van de kinderen maakt van haar een dader en de kinderen haar slachtoffers. Er zijn andere manieren om daarnaar te kijken, zonder van haar een egocentrische vrouw te maken. Wat ze gezien de achtergrond zeker niet is.
Ik vind de term nogal ongelukkig gekozen.
Nergens zeg ik dat de moeder geen steun nodig heeft of niet voor zichzelf aandacht, tijd en zorg nodig heeft.
Ik kan me voorstellen dat in deze situatie de moeder er verstandig aan doet niet te gaan samen wonen met de man. Blijven latten klinkt misschien niet ideaal, maar voor de kinderen belangrijk om het huis voor henzelf te houden. Dat is voor nu hun veilige plek.