Samenwonen en kinderen
Mijn leven is niet altijd makkelijk, veel gedonder met ex, rechtszaken, kinderen fulltime bij mij en nog getraumatiseerd ook. Het is pittig, al jaren. Gelukkig is er een ding wat wel goed gaat en dat is dat ik een lieve vriend heb ontmoet.
Het plan was niet om samen te gaan wonen, maar door omstandigheden woont hij toch tijdelijk bij ons. Ik vind het fijn en in gedrag reageren de kinderen er goed op.
Alleen, ze mopperen en willen het liefst dat het weer was zoals vroeger en dat ze alleen met mij zouden zijn.
Aan de ene kant snap ik dat, maar na 6 jaar alleen ben ik wel heel erg toe aan een relatie en kan ervan genieten.
De kinderen mopperen ook bij de therapie over de situatie en nu proefde ik laatst bij de therapeut iets dat ze aan de kant van de kinderen staat.
Binnenkort zie ik haar weer voor een evaluatie en ik merk dat ik er niet zo goed weg mee kan. Eigenlijk vind ik dat de kinderen zich aan te passen hebben. Ze zijn eind basisschool, en ik snap dat het voor hun ook allemaal ingewikkeld is, maar zou hij ook niet een dankbaar onderwerp zijn om op te mopperen?
Het is toch niet meer dan normaal dat ik weer een nieuwe relatie krijg. Of ben ik nou raar?
Met vriend heb ik het er over gehad. Hij gaat nu af en toe een weekend elders slapen. Hopelijk komen we ze daarmee een beetje tegemoet.
Wat vinden jullie? Ik merk dat ik zoekende ben.
Ik vind de reacties hier best pittig. Natuurlijk heb je zelf voor kinderen gekozen en geef je je kinderen zoveel mogelijk de liefde, aandacht die ze nodig hebben en hou je rekening met hen, de behoeftes die ze hebben, de begeleiding die ze nodig hebben etc. Maar daarnaast ben je zelf ook een mens met eigen behoeftes. Moet je je eigen behoeftes volledig aan de kant schuiven voor de kinderen?
Anne1234! schreef op 15-01-2024 om 21:43:
Ik vind de reacties hier best pittig. Natuurlijk heb je zelf voor kinderen gekozen en geef je je kinderen zoveel mogelijk de liefde, aandacht die ze nodig hebben en hou je rekening met hen, de behoeftes die ze hebben, de begeleiding die ze nodig hebben etc. Maar daarnaast ben je zelf ook een mens met eigen behoeftes. Moet je je eigen behoeftes volledig aan de kant schuiven voor de kinderen?
Eens, ik veronderstel ook dat zij een ander plaatje in haar hoofd had toen ze die kinderen kreeg en ik snap ook dat zij zelf ook gewoon gelukkig wil zijn
Ze hoeft ze helemaal niet volledig aan de kant te schuiven. Ze kan gewoon een relatie hebben. Waarom maak je er zo’n zwart-wit verhaal van?
Anne1234! schreef op 15-01-2024 om 21:43:
Ik vind de reacties hier best pittig. Natuurlijk heb je zelf voor kinderen gekozen en geef je je kinderen zoveel mogelijk de liefde, aandacht die ze nodig hebben en hou je rekening met hen, de behoeftes die ze hebben, de begeleiding die ze nodig hebben etc. Maar daarnaast ben je zelf ook een mens met eigen behoeftes. Moet je je eigen behoeftes volledig aan de kant schuiven voor de kinderen?
Ze hoeft haar behoeftes toch niet volledig aan de kant te schuiven. Die relatie kan ook gewoon voortbestaan zonder dat ze samenwoont. Dat was ze nota bene sowieso eigenlijk niet van plan nu, dus het lijkt niet eens haar behoefte, maar meer een omstandigheid die slecht uit pakt voor haar kinderen. Terug gaan naar waar je vandaan komt met de relatie, lijkt me een prima en wenselijke optie.
Tja, pittige reacties. Had ik kunnen verwachten natuurlijk.
Over hoe snel het is gegaan. Ik ben zo'n 6 jaar alleen geweest met de kinderen en na anderhalf jaar gaan samenwonen. De kinderen kenden hem toen een jaar.
Vriend huurde iets tijdelijk voor een mooie prijs en die huur is opgezegd. Hij staat hoog bij de woningbouw, maar nog net niet bovenaan. Al is hij laatst wel uitgenodigd voor bezichtiging.
De kinderen zijn dubbel, aan de ene kant heel gezellig en vriendelijk en betrekken ze hem bij dingen. Aan de andere kant klagen ze dat ik beter geen vriend kan hebben, want dan zijn we weer met ons drieën. Concrete dingen hebben ze niet over hem te zeggen.
Ik vind het lastig, wil de kinderen niet passeren, maar nu het even zo uitkomt is samenwonen ook wel erg fijn.
Het geeft wat meer fleur aan het leven en zit daardoor wel beter in mijn vel. Waardoor ik de rest beter handelen kan.
Geen relatie hebben tot de kinderen het huis uit gaan vind ik te zwart wit. De jongste was 3, dan zou ik 20 jaar zonder partner zijn. En alleen latten, daar gaan we weer naar terug, maar voor nu...
Natuurlijk ga ik open het gesprek aan met de therapeut en heb het ook met vriend erover gehad. Er is wel wat mogelijk, maar toch worstel ik er mee.
Hoe reageerden ze toen samenwonen onderwerp van gesprek werd?
Ik moet zeggen dat ik deze situatie niet per se heel tijdelijk vind klinken 
Ik kan me echt enorm goed voorstellen dat je gelukkig wordt van je vriend, en ik ben absoluut niet van de school dat je maar alleen moet blijven tot je laatste kind het huis uit is. Wel denk ik dat gaan samenwonen in zo'n situatie iets is wat je in overleg met je kinderen doet en waar bij voorkeur toch ietsje langer overheengaat dan een jaar. Als je allebei single bent kun je natuurlijk uit pragmatische overwegingen gaan samenwonen, maar jij had nu eigenlijk geen "plek" voor hem in die situatie, en hij heeft die plek wel ingenomen. Tijdelijk is altijd tricky bij huisvesting, zeker in dit woningklimaat. Verder denk ik dat het belangrijk is om je te realiseren dat de onvrede van je kinderen niets te maken hoeft te hebben met wie je vriend verder is. Hij is voor hun een niet-gezinslid die ineens op hun veilige plek zit. Dat alleen al is nogal wat, en het feit dat ze zo uitgesproken zijn zou ik serieus nemen. Hoe aardig en vriendelijk ze verder doen lijkt me niet zo belangrijk, het is niet de taak van je kinderen om die relatie vorm te geven. Het kan ook please-gedrag zijn, want als je als kind geen keuze hebt in de situatie zul je toch wat moeten. Kan je vriend niet gewoon de eerstvolgende woning die hij krijgt aannemen, dan kunnen jullie daarna in vrijheid naar een vorm van gezinsleven toegroeien, dat lijkt me veel rustiger voor jou, en veiliger voor je kinderen.
Anne1234! schreef op 15-01-2024 om 21:43:
Ik vind de reacties hier best pittig. Natuurlijk heb je zelf voor kinderen gekozen en geef je je kinderen zoveel mogelijk de liefde, aandacht die ze nodig hebben en hou je rekening met hen, de behoeftes die ze hebben, de begeleiding die ze nodig hebben etc. Maar daarnaast ben je zelf ook een mens met eigen behoeftes. Moet je je eigen behoeftes volledig aan de kant schuiven voor de kinderen?
Ik zou kinderen nooit dwingen samen te wonen met iemand als ze dat niet willen. Want dat is wat TO doet. Stel je voor dat je partner beslist dat je schoonouders bij jullie komen wonen? Geen volwassene zou dat zomaar accepteren. En toch verwachten we dat wel van kinderen.
En niemand zegt dat ze geen relatie kan aangaan, dus om het dan te hebben over "je eigen behoeftes volledig aan de kant schuiven" is wat onzinnig. Het gaat om het samenwonen, niet om de relatie.
Evaluna schreef op 16-01-2024 om 06:55:
Tja, pittige reacties. Had ik kunnen verwachten natuurlijk.
Over hoe snel het is gegaan. Ik ben zo'n 6 jaar alleen geweest met de kinderen en na anderhalf jaar gaan samenwonen. De kinderen kenden hem toen een jaar.
Vriend huurde iets tijdelijk voor een mooie prijs en die huur is opgezegd. Hij staat hoog bij de woningbouw, maar nog net niet bovenaan. Al is hij laatst wel uitgenodigd voor bezichtiging.
De kinderen zijn dubbel, aan de ene kant heel gezellig en vriendelijk en betrekken ze hem bij dingen. Aan de andere kant klagen ze dat ik beter geen vriend kan hebben, want dan zijn we weer met ons drieën. Concrete dingen hebben ze niet over hem te zeggen.
Ik vind het lastig, wil de kinderen niet passeren, maar nu het even zo uitkomt is samenwonen ook wel erg fijn.
Het geeft wat meer fleur aan het leven en zit daardoor wel beter in mijn vel. Waardoor ik de rest beter handelen kan.
Geen relatie hebben tot de kinderen het huis uit gaan vind ik te zwart wit. De jongste was 3, dan zou ik 20 jaar zonder partner zijn. En alleen latten, daar gaan we weer naar terug, maar voor nu...
Natuurlijk ga ik open het gesprek aan met de therapeut en heb het ook met vriend erover gehad. Er is wel wat mogelijk, maar toch worstel ik er mee.
Het klinkt toch wel alsof je je mening allang gevormd hebt..
Evaluna schreef op 16-01-2024 om 06:55:De kinderen zijn dubbel, aan de ene kant heel gezellig en vriendelijk en betrekken ze hem bij dingen. Aan de andere kant klagen ze dat ik beter geen vriend kan hebben, want dan zijn we weer met ons drieën. Concrete dingen hebben ze niet over hem te zeggen.
Ik vind het lastig, wil de kinderen niet passeren, maar nu het even zo uitkomt is samenwonen ook wel erg fijn.
Concrete dingen hebben ze niet over hem te zeggen, want ze hebben geen probleem met de persoon. Het gaat erom dat er een niet-gezinslid in het gezin zit. Die kan nog zo aardig en gezellig zijn, hij hoort daar niet.
Je zegt dat je de kinderen niet wilt passeren, maar je doet dat wel.
Evaluna schreef op 16-01-2024 om 06:55:
Tja, pittige reacties. Had ik kunnen verwachten natuurlijk.
Over hoe snel het is gegaan. Ik ben zo'n 6 jaar alleen geweest met de kinderen en na anderhalf jaar gaan samenwonen. De kinderen kenden hem toen een jaar.
Vriend huurde iets tijdelijk voor een mooie prijs en die huur is opgezegd. Hij staat hoog bij de woningbouw, maar nog net niet bovenaan. Al is hij laatst wel uitgenodigd voor bezichtiging.
De kinderen zijn dubbel, aan de ene kant heel gezellig en vriendelijk en betrekken ze hem bij dingen. Aan de andere kant klagen ze dat ik beter geen vriend kan hebben, want dan zijn we weer met ons drieën. Concrete dingen hebben ze niet over hem te zeggen.
Ik vind het lastig, wil de kinderen niet passeren, maar nu het even zo uitkomt is samenwonen ook wel erg fijn.
Het geeft wat meer fleur aan het leven en zit daardoor wel beter in mijn vel. Waardoor ik de rest beter handelen kan.
Geen relatie hebben tot de kinderen het huis uit gaan vind ik te zwart wit. De jongste was 3, dan zou ik 20 jaar zonder partner zijn. En alleen latten, daar gaan we weer naar terug, maar voor nu...
Natuurlijk ga ik open het gesprek aan met de therapeut en heb het ook met vriend erover gehad. Er is wel wat mogelijk, maar toch worstel ik er mee.
Weet je wat hun verwachting is wanneer je zou gaan latten? Je vriend blijft dan alsnog in hun leven natuurlijk. Echt met z’n drieën zal het nooit meer worden.
Anne1234! schreef op 15-01-2024 om 21:43:
Ik vind de reacties hier best pittig. Natuurlijk heb je zelf voor kinderen gekozen en geef je je kinderen zoveel mogelijk de liefde, aandacht die ze nodig hebben en hou je rekening met hen, de behoeftes die ze hebben, de begeleiding die ze nodig hebben etc. Maar daarnaast ben je zelf ook een mens met eigen behoeftes. Moet je je eigen behoeftes volledig aan de kant schuiven voor de kinderen?
Hier sluit ik me eigenlijk wel bij aan.
Ze heeft anderhalf jaar gewacht om te gaan samenwonen (dan nog door omstandigheden) en de kinderen kenden hem al een jaar. Voor mij is dit tijd genoeg voor een kind om zich aan te passen aan een nieuwe realiteit, zeker op de leeftijd van 11-12.
De reactie dat een alleenstaande ouder maar moet latten en wachten met samenwonen tot de kinderen uit huis zijn, lees ik vaak op forums maar is voor mij totaal onzinnig en past volgens mij volledig in deze tijdsgeest waarin kinderen als kleine prinsesjes/prinsen worden behandelt en alles in hun belang staat. Wanneer ze 18 zijn kunnen ze volledig hun eigen keuzes maken, daarvoor ligt de eindbeslissing bij de ouders.
@Evaluna:
Laat je niet meeslepen door die therapeut omdat je meent dat haar mening zwaarder moet wegen als de jouwe.
Als de kinderen ginds mopperen over je partner, kun je dan ook ontdekken waarover het gaat en kun je hen misschien ook wijzen op de voordelen die het samenwonen biedt?
Als je de ruimte hebt in je woning zodat een extra persoon geen probleem oplevert, zou ik eigenlijk de voorkeur geven aan samenwonen juist omdat de kinderen al geen contact meer hebben met hun vader en ze op deze manier wel met een mannelijke rol in contact komen.
Daarnaast zal het samenwonen allicht financiële en huishoudelijke voordelen opleveren, naast een blijere mama.
Open vraag: zit bij de kinderen niet vrees dat ze een herhaling zullen zien? Dat ze zich beginnen hechten aan een mannelijk figuur en deze vervolgens weer zal vertrekken?
Due-scimmie schreef op 15-01-2024 om 20:06:
Mijn stiefvader is een topper, maar ik ben heel blij dat mijn moeder pas is gaan samen wonen toen wij al bijna het huis uit gingen (lees begin 20 waren). Hoeveel ik ook van hem houdt, het nieuwe huis voelde nooit meer als een thuis omdat alles toch verandert.
Ik vind het egoïstisch klinken hoe je zegt dat de kinderen zich maar aan moeten passen. Jij koos voor kinderen en jij koos voor een nieuwe relatie. Je kinderen hebben hier niet voor gekozen.
Om Een relatie te hebben hoef je niet samen te wonen.
Absoluut dat. Mijn stiefvader is een sympatieke man, maar ik had het toch ongemakkelijk gevonden als hij er was komen wonen toen ik er nog woonde. Want je moet er toch rekening mee houden dat er een vreemde in huis is, die ook wensen en eisen heeft. Je bent toch minder vrij dan met mensen die eigen zijn.
Dat was trouwens ook voor mij de reden om vaker naar mijn vriend te gaan dan hij naar mij. Hij had een eigen huis en dan hoefde daar de rest van de familie geen rekening mee te houden. Ook al was hij echt welkom.
Dus ik begrijp die kinderen wel.
moirmel je laat je weer van je beste kant zien! Getraumatiseerde kinderen die al 6 jaar verwikkeld zijn in een drama van de ouders, die nu hun grenzen aangeven… prinsen en prinsessengedrag is het!
Met alle respect Moirmel, maar ik denk niet dat jouw stellige mening representatief is.