Relatie ten einde? Hoe kijken jullie er tegenaan?

Hallo allemaal 👋

Allereerst wil ik je bedanken dat je dit wilt lezen en helemaal als je besluit om te reageren! Ik denk dat ik een beetje in de knoop zit tussen het emotionele en het rationele, ik verwacht niet dat de knoop direct weg zal gaan, maar als het een iets 'losser' knoopje wordt zou dat erg veel voor mij betekenen. Verder vind ik het wel lastig om dit zo op het internet te gooien, maar het van me afschrijven zal wellicht al veel doen. Ik hoop dat het niet teveel tekst zal zijn en de letters op den duur gezellig gaan dansen (geef het anders gerust aan!)

Oké, de situatieschets. Ik ben een man, jongen of opa (kies de juiste benaming) van 31 lentes en ik heb een vriendin van 29 jaar. Vooral de term ‘opa’ komt vaak terug, aangezien ik op latere leeftijd weer de schoolbanken in ben gedoken en vaak de oudste ben. Helaas was mijn thuissituatie vroeger dermate gevaarlijk dat ik noodgedwongen uit huis moest. Mijn vader is gediagnostiseerd met narcisme wat zich vooral richting mij uitte in de vorm van dagenlang negeren of juist fysiek geweld. Toen ik uit huis moest, direct na de middelbare school, heb ik geld gespaard zodat ik dit kon investeren in een opleiding. Na dat diploma besloot ik verder te studeren waarbij ik nu (eindelijk) bezig ben met afstuderen.

Mijn vriendin heeft helaas een gelijkwaardige thuissituatie meegemaakt, maar dan met haar moeder. Haar moeder was gediagnostiseerd met borderline en op 20-jarige leeftijd heeft mijn vriendin deze diagnose óók gekregen. Toen wij elkaar leerden kennen (3 jaar terug) vertelde ze dit direct, ik schrok ervan maar vond het knap dat ze zich zo kwetsbaar durfde te tonen! Ik kwam erachter dat als minimaal 5 van de 9 criteria voldoen, dat je de diagnose borderline krijgt, wat op mij aangaf dat er dus een zeer grote spreiding is tussen de uitwerking van borderline als de criteria zo divers kunnen zijn. Uiteraard zijn er ook, zeker qua gevoel denk ik, veel overeenkomsten juist. Zoals de emotionele pieken en schommelingen. Ik wilde er altijd open-minded in blijven staan, ik zag haar juist als het mooie meisje die emotionele instabiliteit ervaarde vanwege haar verleden. Ze communiceerde er duidelijk over, gaf aan wat ze voelde, hoe ik ermee om kon gaan. Dat was erg fijn, zodat ik haar beter kon begrijpen, wist waar ik aan toe was en ik haar kon geven waar ze behoefte aan had 🙂 (hé er zijn zelfs smileys, tof!)

We groeiden steeds dichter naar elkaar toe, hoewel de rode draad van borderline zichtbaar werd: ze vond het erg lastig vond zich te binden. Hier communiceerde ze altijd heel eerlijk over, waardoor ik het geduld kon opbrengen. Het duurde bijna een jaar voordat we eindelijk onze relatie uitspraken! Als jullie een man, jongen of opa op een wolkje voorbij zagen komen, grote kans dat ik dat was 😉 En naast een relatie voelde het alsof we ook elkaars beste maatjes waren. Toch waren er enkele dingen die ik soms lastig vond: ze toonde weinig interesse en kwam met momenten egocentrisch over. Naast dat kan ik 20 prachtige kanten van haar noemen, waardoor ik het aangaf maar me er niet druk over maakte.

Omdat ze emotioneel instabiel kan zijn, waren er momenten dat ze me plotseling belde. Ik paste mijn planning aan en ging diezelfde dag naar haar toe als ze dat graag wilde. Ik heb haar geholpen met haar financiële problemen, nieuw werk zoeken, het bijhouden van haar huishouden, ze heeft mijn connecties mogen gebruiken om zichzelf te promoten en meermaals per week stuurde ik een ‘slaap lekker’ berichtje. Naast beste maatjes voelde het ook als een team. Ik was gek op haar en vond het fijn dat ik haar kon helpen. Ook gaf ik regelmatig kleine cadeautjes, hoewel ze dat nooit terug deed. Mogelijk was dat al een signaal? Maar ze hielp mij ook, vooral emotioneel, ze leek me altijd erg goed te begrijpen en ik vond ons contact fijn. Ze gaf aan dat ze het gevoel had dat ze zich vooral aan mij optrok, dat ik haar veelal hielp in plaats van andersom. Dat was geen probleem voor mij, ik ging er vanuit dat als er iets met mij was, dat ze dan ook klaar zou staan voor mij. Toch? 

Maar het viel me op dat het gebrek aan interesse en haar egocentrische gedrag met de tijd groter werd, in zo’n mate dat ik het duidelijker begon aan te geven. Hoewel ze het bevestigde en ze me leek te begrijpen, bleef de uitwerking in haar gedrag uit. Ik moest haar voortaan onderbreken als ik zelf iets wilde zeggen en wanneer ik iets vertelde voelde het steeds meer alsof het een pauze was, waarna zijzelf doodleuk verder begon te ratelen, alsof ik niets had gezegd. Daarbij heeft ze geen idee wat ik op mijn afstudeerstage doe, terwijl ik daar al een halfjaar zit. Ze hoeft uiteraard niet ieder detail te weten / vragen, maar ooit eens vragen hoe het gaat of wat ik daar zoal uitspook is hoop ik niet teveel gevraagd? Maar dat bleek wel het geval te zijn helaas. Dit heb ik meermaals tegen haar gezegd, uiteraard face to face. Ik schreef ook regelmatig gedichtjes voor haar waar ik het op een laagdrempelige manier benoemde en soms ook via whatsapp. Ik denk dat ik het één keer per maand aangaf, omdat ik ook niet opdringerig over wil komen.

We gaan steeds meer richting het heden: oud en nieuw hadden we ook samen doorgebracht. En misschien was het omdat ik er erg naar uitkeek en daardoor hoge verwachtingen had ofzo? Want het viel heel erg tegen. Ik had het gevoel de hele dag op eieren te lopen en ze ieder moment als een bom kon ontploffen. Ik vroeg of er iets was, waarna ik een snauwende reactie terugkreeg. Er was dus iets, maar ze leek er niet over te willen praten. Terwijl onze communicatie altijd een van onze sterke kanten van de relatie was… Toch wilde ik er voor haar zijn, maar ook mijn gevoel uiten bij haar, waarna ik een email stuurde. In die email heb ik aangegeven dat ze de tijd en ruimte mag nemen die ze nodig heeft, maar dat ik zou willen dat ze wel blijft communiceren, wat uiteraard gerust op een lager pitje mag zijn als dat beter voelt voor haar. Met hier en daar een geintje of een leuke foto van ons om het laagdrempelig te houden. Ze gaf aan dat ze de email had gelezen, erop zou reageren, maar liever niet zou willen afspreken totdat zij het aangeeft dat het weer lukt voor haar.

Het gevolg was dat ik vrijwel niets meer van haar vernam. Na een week niets van haar gehoord te hebben gaf ik aan me zorgen te maken, dat ik het erg fijn zou vinden iets van haar te horen en hoop dat het iets beter gaat. Geen reactie. Weer een week later gaf ik aan of de mail verkeerd was overgekomen? Geen reactie. Vervolgens gaf ik aan dat ik hoopte voor het einde van de week iets van haar te vernemen, al was het een klein berichtje. En ook dat bleef uit. De 3e week gaf aan dat ik me echt zorgen maak en haar mis, dat ik het heel fijn zou vinden iets te vernemen doordat het al zo’n lange tijd geleden is. En weer niets. Hierop gaf ik aan dat ik negeren geen oplossing vind, dat ze in eerlijkheid alles mag zeggen, maar indien ze blijft negeren dat ik moet gaan nadenken over ons contact en dat ik me, naast zorgen maak, ook erg frustreer. Het laagdrempelige begint nu ook weg te gaan voor mij, het voelt zwaar en pijnlijk... Wellicht raad je al dat ook hierop geen reactie kwam. En dit is waar we nu zijn en het voelt alsof ik aan een dood paard aan het trekken ben.

Het doet me zeer dat we samen redelijk wat hebben gedeeld en dat het plots zo verloopt. Terwijl ik altijd voor haar klaar heb gestaan, word ik plots buitenspel gezet en genegeerd. Dit zorgt ervoor dat er bij mij vrij sterke emoties vrijkomen en ik weet niet goed waar ik wel of niet uitwerking aan zou moeten geven…

Ik zit erover te denken om - en wellicht ben ik ontzettend naïef… - een brief te schrijven met een ultimatum (2 weken nadat ik die brief heb geschreven bijvoorbeeld) om iets van haar te vernemen en dat haar gedrag hierin veranderd. Dat hoeft niet direct, als is het een plan van aanpak, dat de communicatie terugkomt zoals ie eerst ook was. En zo niet, dat ik dan mijn spullen zal ophalen bij haar en uit haar leven zal verdwijnen. Enerzijds voelt dat nogal dwingend. Allereerst verwacht ik niet, dat als ze op een laagdrempelige manier al niet reageert, dat ze op een dwingende manier al zeker niet zal reageren. Mijn gevoel overbrengen heb ik al zo vaak gedaan, hoewel het begrepen lijkt te worden, is er helaas nog geen enkele uitwerking aan gegeven. Maar een brief is een persoonlijke manier om te communiceren, waardoor dat me geschikt leek. Maar zou het überhaupt zin hebben en wat zou ik er dan in kunnen zetten?

Verder zit ik erover te denken om in de loop van volgende week naar haar werk te gaan (wat een openbare ruimte is), zodat ik haar in ieder geval kan spreken (haar thuis opzoeken vind ik niet fijn, omdat dat haar persoonlijke ruimte is en dat wil ik respecteren). Hoewel ik niet verwacht dat ze vanwege haar werk ruimte zal hebben om uitgebreid te reageren, zat ik namelijk over die brief te denken als allerlaatste poging zodat ik die dan aan haar kan geven. Vanzelfsprekend ben ik niet van plan om ruzie te maken of boos te worden. Ik wil op een lieve, eerlijke (en daarmee kwetsbare) manier aangeven wat dit met mij doet. Ik ben blij dat ik haar zo heb geholpen, maar dit voelt nu als een mes in mijn rug. En dat gevoel is verschrikkelijk 😟

Als je helemaal hier bent: nogmaals ontzettend bedankt voor het lezen! Mocht je wijsheden, adviezen of invalshoeken hebben, zou ik het erg op prijs stellen mocht je die willen delen! Ik ben het spoor bijster wat te doen, het voelt alsof ik aan een dood paard aan het trekken ben...

Moonglade