Liefdesverdriet, dubbele klap
pff, okay.. niet kort geworden. Sorry, wil even spuien en wat steun. Eerste post van een long-time meelezer.
Anyway, na een lange relatie incl. samenwonen en een buitenland avontuur (in tijden van COVID), terug in NL, uit elkaar gegaan. Reden: we voelden ons beide niet gesteund door de ander, worstelde beide met onze eigen dingen (hij miste NL en miste mijn emotionele steun en ik miste zijn steun in mijn carrière en het huishouden).
Altijd wel contact gehouden en elkaar gesteund. En gek genoeg ging het steeds beter. We deden veel leuke dingen samen, hadden veel lol, veel fysiek contact (geen sex overigens) en beiden veel steun aan elkaar op alle vlakken die we eerst misten.
Mijn gevoel was dat we echt weer naar elkaar toe groeiden. Ik werd weer verliefd en alles. Dus van de week gevraagd hoe hij er tegenover stond weer echt te gaan daten. En toen kwam de klap: Hij blijkt al een tijdje serieus met een andere dame aan het daten te zijn.
Dit komt als een mega klap, mede omdat het zo onverwacht. Maar ook: wij waren helaas nooit getrouwd en geen kids, had dat wel gewild het hem. Ik ben nu eind 30. Hij is 50. Zijn nieuwe vlam is begin 30. Dus voor hem nog zat kans op een gezin (wil hij ook).
En ja, dit maakt het extra pijnlijk voor mij.
Ik gun hem zijn geluk, maar ik ga kapot van verdriet. Tips of ervaringen?! Slijt dit ooit?!
toen jullie een relatie hadden en samenwoonden wist je toch ook dat je steeds ouder werd. Wat maakt dat je niet al aan kinderen begonnen was met die veel oudere man. Misschien helpt het antwoord met verwerken.
Blauwe_Regen86 schreef op 25-03-2024 om 21:33:
Ha Jolanda. Ja, we gaan het zien maar ik heb voor mijzelf weinig hoop.
Ik ga hem missen als vriend, maar ik heb wel al besloten dat ik mijzelf niet ga tergen door hem en zijn nieuwe (18 jaar jongere) vriendin /date /prela /whatever op termijn wellicht een gezin te zien stichten. Dat is dus die dubbele klap. Als hij iemand van meer zijn eigen leeftijd was gaan daten (of desnoods mijn leeftijd), was het al anders geweest. Dan was het 'maar' bij 1 klap gebleven.
Ik gun hem zijn geluk. Liefst met mij natuurlijkMaar mijzelf pijnigen door als vriendin in de coulissen zijn geluk, straks misschien bekroond met een baby, te mogen bewonderen. Nee, dank.
Voor nu makkelijker gezegd dan gedaan, weet ik ook hoor. Maar ik kom er wel.
Weet dat het bij jou anders zit. Veel sterkte en knuffel!
Ik kom tzt wel weer een update geven hoe het bij mij gaat.
Ja moet heftig zijn een jongere vriendin. Maar je weet de situatie natuurlijk ook niet. Wie zegt dat ze een gezin gaan stichten of gelukkig zijn. Eerste drie maanden is iedere relatie leuk. Ze leren elkaar nu kennen, maar dat houdt niet in dat ze direct een gezin gaan stichten. Er kan nog zoveel gebeuren.
Natuurlijk moet je verder met je leven. Maar denk vooral niet gelijk dat hij zijn liefde voor het leven gevonden heeft. Ookal is ze jong… uiteindelijk maakt dat niet veel uit.
Dit klinkt misschien niet aardig maar mijn ex is verre van een mooie man… vele hebben zich afgevraagd wat ik met hem deed…. Maar het was/is mijn grote liefde en dat is een gevoel. Ik zou iedere knappe jonge adonis voor hem laten staan….De nieuwe liefde van je ex kan jong zijn of knap zijn… maar dat is nooit een bindende factor. Maak jezelf vooral niet wijs dat hij nu intens gelukkig is. Hij heeft iemand leren kennen en zal haar graag zien … maar in de fase waarin ze zitten is nog geen stabiliteit. Dus hecht er niet teveel aan.
Moederkareltje schreef op 25-03-2024 om 22:07:
toen jullie een relatie hadden en samenwoonden wist je toch ook dat je steeds ouder werd. Wat maakt dat je niet al aan kinderen begonnen was met die veel oudere man. Misschien helpt het antwoord met verwerken.
Dit vraag ik me ook af. Als je eind 30 bent, waardoor is niet eerder het besluit om voor kinderen te gaan genomen? Is er echt de kinderwens, of is je vrijheid zonder gebondenheid nog belangrijker?
Sneeuwklokje schreef op 26-03-2024 om 06:01:
[..]
Dit vraag ik me ook af. Als je eind 30 bent, waardoor is niet eerder het besluit om voor kinderen te gaan genomen? Is er echt de kinderwens, of is je vrijheid zonder gebondenheid nog belangrijker?
Waarschijnlijk door omstandigheden zogelopen bij TO. Op dat moment andere prioriteiten en nog niet die drang gehad wb kinderwens...zoiets.
Maar goed. Hoop dat ze snel doorverwezen kan worden en dat ze er lichamelijk nog positief voorstaat. Want kan me haar paniek wel voorstellen, buiten al het andere wat nu speelt.
TO: je schreef dat je niet te overhaast te werk wil gaan. Dus geen slechte relatie omdat je te snel voor kinderen bent gegaan. Snap wat je schrijft. Maar hoop dat je beseft dat het 'nu of nooit' is misschien wel. En je hebt ook misschien de keuze om je kinderwens alleen te vervullen.?
Die relatie komt wel. Maar als je te weinig tijd hebt, dan is dat misschien een optie?
Ik wens je alle goeds toe voor de toekomst en hoop dat al je wensen in vervulling gaan 
Ah, wat een enorme klap. Ik kan me je verdriet zo goed voorstellen.
Ik hoop dat je de kracht gaat vinden om dit te verwerken.
Sterkte!
Moederkareltje schreef op 25-03-2024 om 22:07:
toen jullie een relatie hadden en samenwoonden wist je toch ook dat je steeds ouder werd. Wat maakt dat je niet al aan kinderen begonnen was met die veel oudere man. Misschien helpt het antwoord met verwerken.
Ik was eigenlijk niet van plan meer te reageren even, maar dit voelt beschuldigend (al is het vast niet zo bedoelt!)
Toen we begonnen te praten over trouwen en kids, kwam vrij onverwacht het buitenland avontuur om de hoek. Eenmaal in het buitenland kwam COVID. Toen wilde ik alsnog toch wel graag en juist daar: We woonde in Scandinavie (daar is de belans qua zorg en werk beter geregeld, m.a.w. vrouwen worden carierre-technisch minder afgestraft door het krijgen van een kind) en we werkten allebei (veel) vanuit huis. En ook het ideale moment, dacht ik.
Helaas, kwam de relatie juist toen in zwaar weer, kon meneer o.a. zijn draai niet vinden in het land en toen werd de focus verlegd naar de remigratie. En remigreren doe je ook weer niet op een blauwe maandag..
Kortom: ik was er (relatief) op tijd bij, maar zoals Bridget al zegt, door omstandigheden is het er toen niet van gekomen.
Ik had gehoopt (en gedacht) dat het goed zou komen tussen hem en mij, we dan alsnog die vervolgstappen zouden zetten wellicht. Verkeerd gedacht dus.
@bridget: ik heb een afspraak bij de huisarts, om te kijken hoe het er bij mij vruchtbaarheidstechnisch voorstaat. Maar een kind alleen doe ik niet. Dat zie ik totaal niet zitten.
samenloop van omstandigheden dus.
Maar nu hopelijk binnenkort wat meer duidelijkheid over je lichamelijke toestand.
Hopelijk geeft zit wat inzicht en rust
Voor nu even door het verdriet heen en wie weet hoe je er over een paar maanden bijstaat
Blauwe_Regen86 schreef op 26-03-2024 om 17:35:
[..]
Ik was eigenlijk niet van plan meer te reageren even, maar dit voelt beschuldigend (al is het vast niet zo bedoelt!)
Toen we begonnen te praten over trouwen en kids, kwam vrij onverwacht het buitenland avontuur om de hoek. Eenmaal in het buitenland kwam COVID. Toen wilde ik alsnog toch wel graag en juist daar: We woonde in Scandinavie (daar is de belans qua zorg en werk beter geregeld, m.a.w. vrouwen worden carierre-technisch minder afgestraft door het krijgen van een kind) en we werkten allebei (veel) vanuit huis. En ook het ideale moment, dacht ik.
Helaas, kwam de relatie juist toen in zwaar weer, kon meneer o.a. zijn draai niet vinden in het land en toen werd de focus verlegd naar de remigratie. En remigreren doe je ook weer niet op een blauwe maandag..
Kortom: ik was er (relatief) op tijd bij, maar zoals Bridget al zegt, door omstandigheden is het er toen niet van gekomen.
Ik had gehoopt (en gedacht) dat het goed zou komen tussen hem en mij, we dan alsnog die vervolgstappen zouden zetten wellicht. Verkeerd gedacht dus.
@bridget: ik heb een afspraak bij de huisarts, om te kijken hoe het er bij mij vruchtbaarheidstechnisch voorstaat. Maar een kind alleen doe ik niet. Dat zie ik totaal niet zitten.
Hoe gaat het nu?
Hi, lief dat je aan mij denkt!
Het gaat iets beter. Ik ben het aan het verwerken, wel een hoop gebeurd in de tussentijd:
Mijn kat heeft een spoedoperatie moeten ondergaan waardoor de planning overhoop lag. Daarna heeft ex wel voor de kat gezorgd, heel lief. Het had wel tot gevolg dat bij het ophalen van mijn kat zijn pre-la / nieuwe vriendin er ook was (wist ik al wel)... dat was wel even slikken natuurlijk. Nieuwe dame is leuk, slim en lief (wel vrij bleu voor iemand van 30), maar gek genoeg klikte het best okay. Ze bleek behoorlijk stukje verzorging van de kat op haar te hebben genomen en was erg begaan met het beestje, dus daar hadden we het vooral over. De ontmoeting met haar gaf mij het stukje 'afsluiting' wat ik nodig heb.
Veel gesprekken met ex gehad ook, die wil echt graag vrienden blijven en geeft aan op die manier ook echt nog heel veel om mij te geven. Ik een vriendschap wel proberen ook, maar op mijn eigen tempo. Rustig aan dus. Ik ga ook overstappen naar een andere sport.
Huisarts denkt overigens meer in de richting van praten met een psycholoog. Ik heb zelf vrijwel geen familie. Alleen 1 ouder die vanwege gezondsheidsredenen nooit volwaardig ouder heeft kunnen zijn (inmiddels komen daar ook leeftijdsgerelateerd issues bovenop), en een sibling die veel in het buitenland zit. Dus ondanks mijn lieve vrienden, mis ik een familie. Ik denk dat daarom kwam 'de klap' voor mij zo heftig was.
Afspraak gynaecoloog is nog niet gemaakt. Ik twijfel nog. Denk dat een beetje therapie mij nu meer brengt dan duidelijkheid over mijn vruchtbaarheid: Ik weet niet hoe zo'n boodschap straks emotioneel aankomt en ik sta net weer fatsoenlijk mentaal op mijn pootjes. Vandaar.