Kinderwens zorgt voor relatietwijfel?
Hoi, ik ben benieuwd of mijn gevoel misschien bij sommige van jullie bekend voorkomt, of dat jullie adviezen hebben.
Ik ben bijna 10 jaar samen met mijn partner, grofweg van mijn 20ste tot 30ste. We zijn nu op het punt dat we over kinderen nadenken. Maar, sinds ik actief over dat scenario aan het nadenken ben, voel ik me ineens veel minder zeker over mijn relatie. Er is niks echt mis in mijn relatie, er zijn wat dingen niet perfect maar daar was ik nooit zo mee bezig. Maar nu de keuze voor samen kinderen komt, wordt alles ineens uitvergroot en weet ik niet of ik nog 20+ jaar met deze man verder wil. Maar dat voelt zo stom, want tot een half jaar geleden twijfelde ik helemaal niet over mijn relatie. Is dit koudwatervrees of openen mijn ogen nu gewoon meer? Ik weet het niet.. hebben jullie ideeen hierover? Herkenbaar?
Hey, lief dat je er naar vraagt!
Ik heb het laten bezinken en er nog veel over nagedacht.
Omnik schreef op 24-09-2021 om 15:58:
[..]
Dat is zeker zo! Maar als je dan in een relatie zit waarin partners het logisch vinden om elkaar af en toe vrij te plannen, bijvoorbeeld voor ontmoetingen met vrienden, cursussen of hobby’s, is dat heel anders dan dat je erachter komt dat van jou wordt verwacht dat je je altijd voegt naar de behoeften van man en kind(eten) en je niet geacht wordt daarbuiten ruimte nodig te hebben om jezelf te voeden en en te inspireren. Sommige mensen hebben niet heel veel eigen ruimte nodig. Maar als je dat eigenlijk wel nodig hebt en je loopt daar zonder kinderen al tegenaan, is dat wel een aandachtspunt.
Dit slaat eigenlijk precies de spijker op zijn kop: mijn vriend heeft heel weinig eigen ruimte nodig, hij wil het liefst alles samen. Ik heb die ruimte wel nodig, maar het voelt egoistisch die te nemen, want als hij zo lief en romantisch alles samen wil doen, wie ben ik dan om hem weg te sturen? Door jullie reacties besef ik me beter dat het belangrijk is dat ik in ieder geval gedeeltelijk de ruimte claim die ik nodig heb.
Kaoru schreef op 26-09-2021 om 15:19:
Is het ook niet zo dat je weinig ruzie hebt omdát je jezelf naar zijn wensen schikt? Ik ben zelf iemand die een bloedhekel heeft aan ruzie en er alles aan doet om het te voorkomen.
Dit is ook wel een beetje zo, inderdaad.. vriend en ik gaan allebei liefst ruzie uit de weg, maar cijferen onze eigen wensen daarbij misschien te veel weg.
Ik heb gisteren met mijn vriend gepraat (vond ik erg spannend..), hem verteld dat ik denk dat er dingen moeten veranderen voor mij. Hij was verbaasd, niet over dat er iets was, want dat hij al wel aangevoeld, maar wel omdat hij de afgelopen 2 jaar juist super had gevonden. Dat bevestigd dus wel dat ik me erg veel naar zijn kant heb gevoegd, voor hem was het perfect zo, maar voor mij niet.
Er is nog behoorlijk wat werk te doen denk ik en dat moet zeker gebeuren voordat een kinderwens iets concreets zou worden. Een groot gedeelte van de verandering moet denk ik wel vanuit binnen komen bij mij, ik voel me nu heel snel schuldig als ik iets wil op een manier die goed is voor mij, maar minder goed is voor mijn vriend/een familielid/een vriendin. Dat schuldgevoel, daar moet ik zelf aan werken, maar het zal ook schelen als mijn vriend geen signalen uitzendt die dat gevoel triggeren.
Lieveheersbeest schreef op 24-09-2021 om 10:44:
Niet herkenbaar... Het enige wat ik je kan zeggen is dat je jouw gevoel niet te snel van tafel moet vegen en vertrouwen moet hebben in je intuïtie. Daarmee bedoel ik niet dat je dan maar beter meteen je relatie kan verbreken, maar dat je je niet wijs moet laten maken dat dit erbij hoort en niets betekenend is. Succes gewenst met het uitvogelen van de twijfels en de kinderwens
Op het moment dat je gaat nadenken over kinderen, verandert het perspectief op de ander. Iemand kan bijv. een hele leuke partner blijken als je niet de zorg en verantwoordelijkheid hebt over ander leven. Dan maakt het veel minder uit of iemand een flierefluiter is, bij voorkeur uithuizig en geen lange termijn plannen wil aangaan. Maar op het moment dat je kinderen in je leven wil brengen, worden andere aspecten heel belangrijk. Want kinderen grootbrengen vraagt een grote investering. En dat doe je het liefst met iemand die betrouwbaar is, waar je op kunt bouwen, die voorspelbaar kan zijn, dit soort verantwoordelijkheden kan en wil dragen, etc.
Je zet een toekomst uit en bij elke toekomstvisie past een andere persoon. Iemand die met een partner wil emigreren naar Australie en daar een hiking groep wil opzetten, heeft meer last van een partner die heel erg honkvast is en veel voorspelbaarheid nodig heeft. Terwijl dit voor een gezin misschien wel hele handige eigenschappen zijn.
Dat maakt je partner niet fout, alleen misschien niet per se geschikt voor de ouderrol. Dus dat wordt dan een kwestie van bespreken en elkaar bevragen. Hoe denk je over dit en hoe denk je over dat. Zo leer je elkaar kennen. Wel zo fijn om dat te doen vóór je aan kinderen begint.
De vriend wil juist alles samen doen en TO heeft veel eigen ruimte nodig. Ik denk dus eerder dat TO juist ongelukkig zal worden door een kind aan de relatie toe te voegen.
redbulletje schreef op 03-10-2021 om 08:23:
De vriend wil juist alles samen doen en TO heeft veel eigen ruimte nodig. Ik denk dus eerder dat TO juist ongelukkig zal worden door een kind aan de relatie toe te voegen.
Want met een kind kun je geen eigen ruimte innemen?
Desire schreef op 03-10-2021 om 13:16:
[..]
Want met een kind kun je geen eigen ruimte innemen?
Een stuk minder dan met een volwassen partner natuurlijk. En nu voelt TO zich al niet gelukkig met haar gebrek aan me-time, laat staan als dat ook nog met de zorg voor een kind gecombineerd moet worden.
redbulletje schreef op 03-10-2021 om 13:20:
[..]
Een stuk minder dan met een volwassen partner natuurlijk. En nu voelt TO zich al niet gelukkig met haar gebrek aan me-time, laat staan als dat ook nog met de zorg voor een kind gecombineerd moet worden.
Minder is ook nog steeds me-time natuurlijk en altijd meer dan wat ze nu heeft zonder kind. Het ‘probleem’ ligt bij partner en niet bij wel/niet kind.
Desire schreef op 03-10-2021 om 13:40:
[..]
Minder is ook nog steeds me-time natuurlijk en altijd meer dan wat ze nu heeft zonder kind. Het ‘probleem’ ligt bij partner en niet bij wel/niet kind.
Het probleem wordt alleen maar groter. Onrealistisch om dat te blijven ontkennen.
redbulletje schreef op 03-10-2021 om 13:54:
[..]
Het probleem wordt alleen maar groter. Onrealistisch om dat te blijven ontkennen.
Bij gelijkblijvende omstandigheden wel ja. Daarom is het ook goed om daar nu aandacht aan te besteden, om de balans tussen de partners beter te krijgen voordat er kinderen zijn.
Omnik schreef op 03-10-2021 om 13:59:
[..]
Bij gelijkblijvende omstandigheden wel ja. Daarom is het ook goed om daar nu aandacht aan te besteden, om de balans tussen de partners beter te krijgen voordat er kinderen zijn.
Ook als de man de helft doet wordt de individuele me-time minder natuurlijk. De man wil nu juist graag dingen samen doen dus zal hij dat als gezin vast ook willen.
redbulletje schreef op 03-10-2021 om 14:04:
[..]
Ook als de man de helft doet wordt de individuele me-time minder natuurlijk. De man wil nu juist graag dingen samen doen dus zal hij dat als gezin vast ook willen.
Mooie invulling van jezelf en als persoon die in eerste instantie al niet van kinderen houdt. Gelukkig zijn er meerdere wegen die naar Rome leiden en die start bij haar partner. Eerst hem maar eens laten inzien dat een goeie relatie niet enkel goed is door alles samen te doen, het idee alleen al brrrrr.
redbulletje schreef op 03-10-2021 om 14:04:
[..]
Ook als de man de helft doet wordt de individuele me-time minder natuurlijk. De man wil nu juist graag dingen samen doen dus zal hij dat als gezin vast ook willen.
Waarom? Doet ie gewoon de helft terwijl hij tegelijkertijd zijn kind heeft. Hoe denk je dat alleenstaande ouders het doen?
Ongelooflijk dat blijven ontkennen van de impact die een kind op je me-time heeft...
redbulletje schreef op 03-10-2021 om 14:10:
Ongelooflijk dat blijven ontkennen van de impact die een kind op je me-time heeft...
Dat ontken ik nergens, beetje zwaktebod ook. TO zal graag wat me-time inleveren gezien haar kinderwens. Nu heeft ze én geen kind én geen me-time. Ongelooflijk dat blijven ontkennen en het enkel op een kind te steken.
redbulletje schreef op 03-10-2021 om 14:04:
[..]
Ook als de man de helft doet wordt de individuele me-time minder natuurlijk. De man wil nu juist graag dingen samen doen dus zal hij dat als gezin vast ook willen.
Ik denk dat het heel wat gemakkelijker is om een tijdlang flink wat ruimte in te leveren voor kinderen als je weet dat je elkaar als partners ruimte gunt om ook geregeld even uit te stappen als je dat nodig hebt. De beklemming zit voor een belangrijk deel in het vast zitten in patronen, in verwachtingen waar je niet aan wil en kan voldoen. Als die druk eraf gehaald kan worden, is er een andere mentale belasting.
Omnik schreef op 03-10-2021 om 14:14:
[..]
Ik denk dat het heel wat gemakkelijker is om een tijdlang flink wat ruimte in te leveren voor kinderen als je weet dat je elkaar als partners ruimte gunt om ook geregeld even uit te stappen als je dat nodig hebt. De beklemming zit voor een belangrijk deel in het vast zitten in patronen, in verwachtingen waar je niet aan wil en kan voldoen. Als die druk eraf gehaald kan worden, is er een andere mentale belasting.
Exact, het is geen hogere wiskunde ofzo.