Is dit normaal gedrag in een relatie?
Hallo,
Ruim anderhalf jaar heb ik een relatie met een lieve man (ik 45, hij 55 jaar). En ja hij is echt wel lief voor me. We hebben het gezellig samen en hebben ook lol met elkaar. Toch zijn er dingen die een beetje aan me knagen. Zoals ik al zei, hij is zeker goed voor me, geeft me veel complimenten en we zeggen elke dag, in real life of per app, dat we van elkaar houden. Ik ben ook erg lief voor hem.
Maar waarom heb ik dan zo'n vreemd onderbuikgevoel wat maar niet weg wil gaan. In het begin van de relatie complimenteerde hij vaak actrices in films of series als we samen keken. Op een gegeven moment heb ik aangegeven dat ik dit niet steeds hoefde te horen, toen werd het zeker wel minder. Nog steeds draait z'n hoofd wel om naar vrouwen en maakt hij weleens opmerkingen over bijvoorbeeld hun borsten, maar dan meer in de trant van zo dat zal wel zwaar wegen, of als een vrouw haar topje goed doet zegt hij van "hijs ze maar op hoor". Nu doen denk ik veel mannen dat wel. Wat ik wel vreemd vind is dat hij over zijn nichtje van zestien tegen mij zei toen we daar geweest waren van ... is een flinke meid geworden hoor, stevige billen ook. En diezelfde avond begon hij over haar zus van 22 dat zij een doorschijnende jurk aanhad, of ik dat ook had gezien. Ik vond dat vreemd?
Wat ik soms moeilijk vind is dat als ik aangeef dat ik ergens behoefte aan heb in de relatie, bijvoorbeeld wat meer een avond echt tijd maken voor elkaar en fijn praten hij dan gelijk in de verdediging schiet. Ruzie is er eigenlijk niet want ik ben erg zacht van karakter maar ik durf niet goed meer aan te geven als ik iets wil of nodig heb want hij reageert dan erg overtrokken en dan lijkt het net alsof de relatie gelijk in gevaar komt. Want dan zegt hij gelijk van ik kan je dit niet bieden en dan zegt hij dat hij tijdens het piekeren dacht van dat ik maar iemand anders moet zoeken die mij wel kan bieden wat hij niet kan. (Ik vroeg niks bijzonders alleen eens wat meer tijd voor elkaar en fijn praten over alles).
Het is moeilijk uit te leggen. Ik voel me niet veilig om eens te zeggen wat ik nodig heb want dan wordt het een drama en lijkt het te voelen alsof hij het uit wil maken. Dus zeg ik vaak maar niks meer. Hij vat alles op als kritiek terwijl ik hem juist heel veel liefs zeg en complimenten geef, echt heel vaak.
Maar zelf heeft hij best vaak kritiek op mij, wel vaak verpakt in grapjes maar soms ook niet. Hij irriteert zich bijvoorbeeld als ik een paar keer achter elkaar iets zeg (gewoon uit enthousiasme doe ik dat bijvoorbeeld of om iets uit te leggen).
Hij lijkt zich steeds vaker aan me te irriteren.
Alsof hij mij wil veranderen ofzo. Gewoon van die opmerkingen die beleefd klinken maar toch laten doorschemeren dat hij mijn gedrag afkeurt. Hij vindt het niks dat ik veel liedjes ken van de radio en dan kijkt hij zo afkeurend en vraagt zich hardop af hoe het toch komt dat ik zoveel liedjes ken en wat ik toen toch allemaal deed in mijn leven.
Ook lijkt het alsof hij weinig empathie heeft. Een paar weken geleden had ik ontzettende migraine en was ik duizelig en misselijk dus ik ging op de vloer liggen, zeker wel een kwartier. Dat werkt het beste voor mij en ook tegen flauwvallen. Hij bleef gewoon tv kijken en vroeg een keer gaat het? Verder niets, hij kwam niet eens bij me kijken.
Of hij zegt dat ik extreem reageer als ik moet huilen om een doodgereden dier bijvoorbeeld. Soms ben ik wat emotioneel daar kan ik niks aan doen.
Hij wil altijd zijn gelijk hebben in een discussie of gesprek. Zowel met familie als met mij.
Sorry voor het lange bericht maar ik ga erg aan mezelf twijfelen of ik nou dingen verkeerd zie ja of nee. Ik zeg ook heel vaak sorry en hij nooit. Die blik van afkeuring ga ik vaker bij hem zien.
Soms voelt het alsof ik een kind ben als hij me toespreekt. Dan wil ik iets voorstellen om met zijn moeder te gaan doen en is hij het er niet mee eens "en heeft hij dat al een keer gezegd " terwijl ik iets anders bedoel. Dan snauwt hij gelijk van nou moet je eens ophouden met je we gaan dit of dat doen. Terwijl ik leuke dingen voorstel en mijn best ervoor doe.
Sorry voor dit lange bericht. Ik ben ook een beetje in de war. Hij geeft veel complimenten en is vaak lief maar soms lijken mindere dingen vanaf zijn kant in de relatie heel subtiel te gaan. Hij toont ook nooit zelfreflectie. Alles moet op zijn manier gaan lijkt het. Alsof hij twee kanten heeft want het is zeker niet altijd zo. Herkent iemand dit?
Mandine45 schreef op 02-07-2025 om 19:18:
Ik vind het alleen zo moeilijk te begrijpen dat iemand dan twee kanten heeft. En zo lief en leuk kan zijn maar ook zo kil en dominant zijn. Dat maakt me zo in de war.
Je hoeft het ook niet te begrijpen of met je hoofd het besluit te nemen “hij is zoveel procent lief en zoveel procent niet lief, dus ik mag wel/niet er iets van zeggen/dit vervelend vinden/de relatie beëindigen.”
Je gevoel waarschuwt je om jezelf te beschermen. Dus je mag je gevoel hebben, zonder daar hele discussies over te voeren in je hoofd. Sterker nog, je mag ook je gevoel volgen en er naar handelen,, zonder zulke “ja maar”-discussies.
ja dat begrijp ik. Alleen blijf ik maar denken dat meer mannen zo doen als hij en dat het normaal is want iedereen heeft mindere kanten. Ik wou dat ik mn hoofd stil kan zetten maar het lukt niet
Mandine45 schreef op 02-07-2025 om 19:18:
Ik vind het alleen zo moeilijk te begrijpen dat iemand dan twee kanten heeft. En zo lief en leuk kan zijn maar ook zo kil en dominant zijn. Dat maakt me zo in de war.
Logisch gezien is dat niet zo raar te begrijpen. Als hij vanaf het begin en altijd een eikel was geweest, was jij al veel eerder uit deze relatie gestapt. Bijna niemand is 100% van de tijd een klootzak, dus hij ook niet.
Is dit echt wat je wil? Je hebt nog 45 jaar te gaan, altijd met zo’n knoop in je buik? Misschien is het tijd om voor jezelf te gaan zorgen, door mensen die je omlaag halen uit je leven te weren. Je hoeft niet perse een relatie, je mag ook alleen zijn.
Stel je toch voor dat je elke keer als je aan hem denkt, je tegen jezelf kunt zeggen ‘wat fijn dat ik van die man af ben’. Dat je die knoop in je buik kwijt bent en gewoon gesprekken kunt voeren zonder op hem te letten. Dat je migraine misschien wel afneemt, omdat je veel minder stress hebt. Hoe fijn zou dat zijn?
Dat je hoofd niet wil stoppen lijkt heel erg, maar het is net als stoppen met roken of afvallen; dwing jezelf om iets anders te gaan doen. Wandelen, bellen met vrienden die je verwaarloosd hebt, je eigen hobby’s weer oppakken. Ga je dan jezelf toch gek maken dat hij zo leuk was, herhaal je tegen jezelf; hij was niet leuk want hij kleineerde me. En zo noem je elke keer iets dat je buikgevoel voedt.
Helaas is het herkenbaar voor me. Zijn lieve kant is er, juist die lieve kant speelt een grote rol. Dus dat klopt. Daardoor zie je zijn tekortkomingen in het begin niet. Maar op een gegeven moment valt die "roze bril" en dan ga je dingen zien waar je aan gaat twijfelen. Er over praten blijkt geen optie, dus pas je je maar weer een beetje meer aan. Met zo lang totdat je aan jezelf gaat twijfelen of jij nou gek bent? Je hebt eigenlijk geen idee meer wat je voelt en of dat dat juist is.
Dat kost tijd. Goed dat je erover schrijft. Je zou je in kunnen lezen, want het is een patroon die bij bepaalde mensen voorkomt. Een deel bij jou (meegaand, lief, moeilijk grenzen aangeven) en een groot deel bij hem. Vaak er sprake van persoonlijkheids problematiek. Intiem terreur zou je ook eens op kunnen googelen.
Blijf vooral schrijven, meerdere voorgangers van je zijn er doorheen gesleept door een forum als dit.
Dankjewel voor de lieve en informatieve reacties. Ik heb even wat ik op het andere forum ook gevraagd heb gekopieerd en geplakt hiernaartoe. Is het begrijpelijk dat deze dingen die hij doet niet goed voelen? En ook bijvoorbeeld als ik iets twee keer zeg van ik zou deze pan kopen (we stonden in een winkel en hij weet niet zoveel van pannen) dat hij dan gelijk geïrriteerd zegt dat ik het al twee keer heb gezegd? Er komt nu het gekopieerde stukje.
De voorbeelden zijn heel subtiel. Mijn vriend zelf praat nogal eens door mensen heen. Vorige week op een verjaardag was ik wat met m'n moeder en hem aan het praten en opeens zei hij echt heel duidelijk van dat ik moet stoppen met steeds door m'n moeder heen te praten want hij wilde luisteren naar wat m'n moeder zei. Maar hij sprak me zo luid en duidelijk toe alsof ik een kind was. En ik praatte volgens mij helemaal niet door m'n moeder heen want ik praat überhaupt niet door mensen heen naar ik weet. Ik sta juist bekend als iemand die goed kan luisteren en meer op de achtergrond is.
Ook een tijdje terug toen waren we bij mijn familie en had ik (nog toen we bij hem waren eerder die dag) zijn eczeem op zijn gezicht met iets ingesmeerd wat goed had geholpen dus ik zei zo tegen hem (zachtjes en de rest was rond de tafel bezig, wij zaten op de bank), van het heeft goed geholpen hè op je gezicht. Toen kapte hij me ook gelijk af want dat hoefde ik niet te zeggen met anderen erbij. Oké dat begrijp ik dan nog wel.
Maar als ik bijvoorbeeld iets zeg tegen mijn zus over haar broek (die print leek op een wit/blauw printje van vroeger het melkmeisje of iets) gewoon op een vrolijke manier zei ik dat van heej grappig het lijkt daar en daarop. Dan zegt m'n vriend ook gelijk van ah joh niet zeggen en dan doet hij heel kritisch. Hij kapt vaker dingen af van mij. Terwijl hij over alles en iedereen opmerkingen mag maken. Maar het is allemaal heel subtiel. Vandaar mijn twijfels van zie ik het goed.
Het ergste is dat jij inmiddels zo onzeker bent geworden dat je zijn gedrag wil goedpraten.
Hij komt op mij over als een typisch ‘haantje’ of ‘alfa-mannetje’. Jij bent zijn decorum, voor zijn sier, en het is niet de bedoeling dat je hem tegenspreekt. Hij is de baas, punt.
Jullie zijn nog niet zo lang bij elkaar en nu al merk je dit soort dingen. Ik zou zeggen: neem afscheid van hem, wens hem het allerbeste maar jij bent je eigen gevoel voor hem (en jezelf!) onderweg kwijtgeraakt.
Sterkte met alles, maar je kunt het beter nu doen dan het voort laten sukkelen en steeds meer en verder verstrikt raken in deze emotioneel ongezonde relatie. Pak de regie over jezelf weer terug!
Mandine45 schreef op 02-07-2025 om 20:46:
ja dat begrijp ik. Alleen blijf ik maar denken dat meer mannen zo doen als hij en dat het normaal is want iedereen heeft mindere kanten. Ik wou dat ik mn hoofd stil kan zetten maar het lukt niet
Iedereen heeft mindere kanten. Maar de meesten begrijpen ongeveer waar de grenzen liggen. Natuurlijk zeggen veel (jonge) mannen weleens wat over aantrekkelijke vrouwen. Maar hun eigen nichtje?
Dat hij zich grotendeels lief gedraagt, zegt bovenal dat hij graag aardig gevonden wordt. Het zegt niks over zijn eigen empathische vermogen.
Die twee zaken staan los van elkaar.
In een goede relatie voel je je veilig en ben je niet telkens bang om iets verkeerds te zeggen of te doen. Hoef je je niet telkens af te vragen waarom hij niet aardig reageert. Hoef je niet op je tenen te lopen en hem constant te pleasen.
In een goede relatie laat je partner je in je waarde en kun je jezelf zijn.
Jij hebt geen veilige, gezonde,.liefdevolle, gelijkwaardige relatie. Stap eruit!
Mandine45 schreef op 02-07-2025 om 20:46:
ja dat begrijp ik. Alleen blijf ik maar denken dat meer mannen zo doen als hij en dat het normaal is want iedereen heeft mindere kanten. Ik wou dat ik mn hoofd stil kan zetten maar het lukt niet
Je hoeft je hoofd ook niet stil te zetten, dat kan ook niet. Je hoeft alleen niet op alle gedachten aan te haken. Zie gedachten als treinen die binnen komen rijden, je kunt instappen of op het perron blijven staan. Misschien kan een cursus mindfullness je helpen om te gaan met je gedachten.
er.is.maar.1.Pino schreef op 02-07-2025 om 23:11:
[..]
Je hoeft je hoofd ook niet stil te zetten, dat kan ook niet. Je hoeft alleen niet op alle gedachten aan te haken. Zie gedachten als treinen die binnen komen rijden, je kunt instappen of op het perron blijven staan. Misschien kan een cursus mindfullness je helpen om te gaan met je gedachten.
Altijd goed hoor zo'n cursus, maar ga daar niet heen met de verwachting dat je je dan wel veilig voelt in deze relatie.
Voor de verwerking van deze relatie en stappen naar de toekomst is het een goed idee.
Misschien ook eens googelen op giftige / toxische relaties.
Wat zou je tegen een vriendin/zus of je eigen kind zeggen als ze in zo’n relatie zat?
Mijn man zegt nooit lelijke of twijfelachtige dingen tegen mij. Hij maakt ook nooit seksueel getinte opmerkingen over het uiterlijk van andere vrouwen. In elk geval niet waar ik bij ben. Nooit. We hebben wel eens een beetje ruzie of een meningsverschil, of zijn even wat kattig tegen elkaar, maar ik heb 0 redenen om me niet veilig en fijn bij hem te voelen.
Bij jou lees ik heel veel kleine en grotere speldeprikjes. Elk voor zich misschien overkomelijjk, maar allemaal bij elkaar prikken ze je helemaal lek. Kan hij misschien soms nog zo lief en leuk zijn, je loopt er helemaal op leeg.
Als jij twijfelt, dan zit het niet goed. Geloof in je zelf en vertrouw op je gevoel. Het is geen fijne relatie voor jou.
Mandine45 schreef op 02-07-2025 om 21:12:
Dankjewel voor de lieve en informatieve reacties. Ik heb even wat ik op het andere forum ook gevraagd heb gekopieerd en geplakt hiernaartoe. Is het begrijpelijk dat deze dingen die hij doet niet goed voelen? En ook bijvoorbeeld als ik iets twee keer zeg van ik zou deze pan kopen (we stonden in een winkel en hij weet niet zoveel van pannen) dat hij dan gelijk geïrriteerd zegt dat ik het al twee keer heb gezegd? Er komt nu het gekopieerde stukje.
De voorbeelden zijn heel subtiel. Mijn vriend zelf praat nogal eens door mensen heen. Vorige week op een verjaardag was ik wat met m'n moeder en hem aan het praten en opeens zei hij echt heel duidelijk van dat ik moet stoppen met steeds door m'n moeder heen te praten want hij wilde luisteren naar wat m'n moeder zei. Maar hij sprak me zo luid en duidelijk toe alsof ik een kind was. En ik praatte volgens mij helemaal niet door m'n moeder heen want ik praat überhaupt niet door mensen heen naar ik weet. Ik sta juist bekend als iemand die goed kan luisteren en meer op de achtergrond is.
Ook een tijdje terug toen waren we bij mijn familie en had ik (nog toen we bij hem waren eerder die dag) zijn eczeem op zijn gezicht met iets ingesmeerd wat goed had geholpen dus ik zei zo tegen hem (zachtjes en de rest was rond de tafel bezig, wij zaten op de bank), van het heeft goed geholpen hè op je gezicht. Toen kapte hij me ook gelijk af want dat hoefde ik niet te zeggen met anderen erbij. Oké dat begrijp ik dan nog wel.
Maar als ik bijvoorbeeld iets zeg tegen mijn zus over haar broek (die print leek op een wit/blauw printje van vroeger het melkmeisje of iets) gewoon op een vrolijke manier zei ik dat van heej grappig het lijkt daar en daarop. Dan zegt m'n vriend ook gelijk van ah joh niet zeggen en dan doet hij heel kritisch. Hij kapt vaker dingen af van mij. Terwijl hij over alles en iedereen opmerkingen mag maken. Maar het is allemaal heel subtiel. Vandaar mijn twijfels van zie ik het goed.
Jazeker maar dat is helemaal niet relevant, jij voelt je niet goed bij zijn gedrag, dat is wat telt.
Btw i.m.o kun je beter alleen zijn dan een relatie hebben die niet fijn is.
Mandine45 schreef op 02-07-2025 om 19:18:
Ik vind het alleen zo moeilijk te begrijpen dat iemand dan twee kanten heeft. En zo lief en leuk kan zijn maar ook zo kil en dominant zijn. Dat maakt me zo in de war.
Ik vind je wel naïef overkomen. Bijna alle mensen hebben meerdere kanten. Soms komende verschillende kanten er niet privé uit maar wel op het werk of juist anders om. Ik ken er genoeg die ene grote mond hebben in bijzijn van hun vrienden maar in ene niet meer als partner erbij is etc.
Ik loop misschien al op zaken vooruit TO, maar ik vraag me af hoe deze lieve, leuke man gaat reageren als jij ooit toch zou beslissen om ermee te stoppen.
Maar nog enkele vragen: weet jij hoeveel relaties hij al gehad heeft voor jou? Hoe lang duurden die relaties? Heeft hij een ex-echtgenote (of meerdere) en zijn er kinderen? Hoe is het contact met die mensen? Wat geeft hij als reden dat die relatie(s) niet is/zijn blijven duren? Hoe lang is de relatie voor die met jou geleden, ik bedoel, hoeveel tijd zat het tussen het stoppen van vorige relatie en het begin met jou?
Je voelt zelf ook TO dat het niet normaal is dat hij je terecht wijst over dingen die niet zijn gebeurd (je moeder in de rede vallen), dat jij niks over een broek van je zus mag zeggen terwijl hij over alles en iedereen een (corrigerende) mening heeft.
Ik denk echt TO dat deze relatie al zo lang kan duren omdat jij water in je ... water doet. Het is bij jullie als volgt verdeelt: jij alleen water, hij alleen wijn. Dat is toch geen bevredigend omgaan met iemand anders. En ik begrijp dat je liever niet zonder hem wil, dat je angstig bent om alleen te komen. Waar komt die angst vandaan? Je bent toch geen dweil waar hij al zijn ongenoegen, frustraties, arrogantie en vieze karaktertrekken aan afveegt!
Bekijk jezelf in de spiegel en zeg hardop: ik ben meer waard dan dit.