Hoeveel vriendschappen heb je?

redbulletje schreef op 31-08-2021 om 14:23:

[..]

Ik vind het dan met terugwerkende kracht zonde van de energie die ik er in gestoken heb als het een intense 'vriendschap' betrof.

Is een vriendschap alleen waardevol als deze voor het leven is?  Ik begrijp uit je woorden dat jouw vriendschappen je alleen energie kosten en niets opleveren? 

Is alles wat niet voor het leven is verspilde energie?

 

Glamourlama schreef op 31-08-2021 om 19:24:

Hoe bepaal je nou wanneer een vriendschap verwaterd is?

Dat hangt van je definitie af.  Maar waarom zou je dat steeds willen bepalen? 

Ik heb vrienden, mensen die er zijn als ik ze nodig heb en andersom. Dat is voor mijn gevoel iets anders dan een bruisend sociaal leven waarin je alle kroegen en feestjes afloopt. 
Die laatste heb ik eigenlijk veel minder behoefte aan. Hoewel in Corona lockdown tijd het wel iets leek te zijn waar ik naar verlangde. Toen lockdown enigszins was opgeheven hadden we een klein feestje met buren waarin we het meest contact hadden afgelopen 2 jaar. Mijn vrienden van voor die tijd… die waren nog bezig met hun eigen dingen vermoed ik. Maar het heeft wel een afstand gecreëerd.. 
Dus hoeveel vriendschappen ik heb is nogal afhankelijk van de situatie waar je met zijn allen in verzeild raakt. Wie blijft er en wie niet en wellicht dat ik het zelf ook wel heb laten afweten.. 😂🙈 Mijn beste vriend is mijn man. Dus ik heb 3 gestemd, maar eigenlijk heb ik geen idee meer wat vriendschap nog is. 

Ik ben dus iets de enige met het definitie-probleem “wanneer is iemand een vriend(in) geworden?” (En wanneer nog gewoon een kennis?). Fijn om te weten 😄 ik houd me zelf aan ‘de definitie’ van Toon Hermans:

Gestemd op 'geen vrienden'. Ik ken wel veel mensen, maar dat gaat niet verder dan zwaaien als je elkaar tegenkomt en een oppervlakkige 'hoe is het?'. Altijd eenrichtingsverkeer trouwens. Ook met appen. Als ik geen initiatief neem gebeurd er niets. Lastig, want als er iets is, weet ik niet wie ik kan bellen naast mijn ouders en broertje. Op familie hoef ik namelijk ook niet te rekenen. Die zijn in 1,5 jaar tijd nog niet in mijn nieuwe huis geweest. 

Met een aantal collega's klikt het wel, maar ook dat is vooral eenrichtingsverkeer. Ook heb ik in het verleden wel vriendinnen gehad, maar zodra er een vriend is, ben ik niet meer in beeld.

Ik probeer nu weer dingen te ondernemen via bijvoorbeeld NMLK en ik sport veel. Ook singlereizen gedaan, maar dat blijft toch ook oppervlakkig en na een paar keer afspreken verwaterd dit ook weer. Dus ik zit niet dagen alleen thuis, dat trek ik niet. Soms heb ik het er heel moeilijk mee, maar ik hoef ook geen grote vriendengroepen. 1 of 2 vriendinnen waarbij de vriendschap wederzijds is zou heel fijn zijn. 

er.is.maar.1.Pino schreef op 23-10-2021 om 05:59:

Ik ben dus iets de enige met het definitie-probleem “wanneer is iemand een vriend(in) geworden?” (En wanneer nog gewoon een kennis?). Fijn om te weten 😄 ik houd me zelf aan ‘de definitie’ van Toon Hermans:

Deze klopt zeker wel, met échte vrienden kun je lachen en huilen en zullen er niet alleen in goeie en gezellige tijden voor je zijn, maar zeker ook in slechte tijden. Dát zijn voor mij vrienden, mensen die ik ook ‘s nachts kan bellen als dat nodig mocht zijn. Een goeie vriend van mij zegt altijd: echte vriendschap is ‘er voor iemand zijn als het jou eigenlijk niet uitkomt’!

Lollypopje schreef op 24-10-2021 om 14:14:

[..]

Deels eens, deels ook niet.

Met dat laatste bedoel ik vooral als het verder gaat dan praktisch niet uitkomen, maar psychisch/emotioneel/qua energie niet.

Toevallig zit ik momenteel in een periode dat ik en meerdere vrienden tegelijkertijd niet lekker gaan op dat gebied. Waardoor in ons zelf niet de ruimte hebben elkaar echt te steunen. Voor mij is echte vriendschap ook elkaar die ruimte geven. Mijn beste vriendin spreek ik al drie kwart jaar amper, ze heeft genoeg aan zichzelf. Waardoor ze mij ook niet kan steunen met mijn long covid. Voor mij is vriendschap elkaar ook die ruimte geven en te weten dat je elkaar weer vind, als dat weer gaat.

Ik snap wat je zegt, maar voor mij kan het 1 ook naast het ander bestaan. Ik ben bijv ongeneeslijk ziek en vele vrienden vinden dan dat ze mij niet ‘mogen’ lastigvallen met hun problemen, omdat deze (voor hun) niet in de buurt komen van ongeneeslijk ziek zijn. Ik vind dat heel vervelend, hun gedachtengang, al begrijp ik wat zij bedoelen. Gelukkig heb ik hen aan hun verstand kunnen brengen dat ik het juist erg verdrietig zou vinden als ze denken bij mij niet hun ‘problemen’ kwijt zouden kunnen. Ik zie en voel dat namelijk niet als ruimte geven, eerder als voor mij invullen. Dat ik er praktisch minder voor hun kan zijn is een feit, maar vriendschap is zoveel meer dan dat. Ik kan me niet voorstellen een goeie vriend/vriendin driekwart jaar niet te spreken, maar dat zal voor iedereen anders zijn.

Kersje schreef op 24-10-2021 om 14:47:

[..]

Ik snap wat je zegt, maar voor mij kan het 1 ook naast het ander bestaan. Ik ben bijv ongeneeslijk ziek en vele vrienden vinden dan dat ze mij niet ‘mogen’ lastigvallen met hun problemen, omdat deze (voor hun) niet in de buurt komen van ongeneeslijk ziek zijn. Ik vind dat heel vervelend, hun gedachtengang, al begrijp ik wat zij bedoelen. Gelukkig heb ik hen aan hun verstand kunnen brengen dat ik het juist erg verdrietig zou vinden als ze denken bij mij niet hun ‘problemen’ kwijt zouden kunnen. Ik zie en voel dat namelijk niet als ruimte geven, eerder als voor mij invullen. Dat ik er praktisch minder voor hun kan zijn is een feit, maar vriendschap is zoveel meer dan dat. Ik kan me niet voorstellen een goeie vriend/vriendin driekwart jaar niet te spreken, maar dat zal voor iedereen anders zijn.

Ik denk dat de oorzaak daarbij een grote rol speelt. En vooral de invloed van het psychische en mentale deel. Dat stuk kan je zo leegzuigen dat je gewoon niks meer over hebt voor een ander. Dan kun je het misschien zelfs wel willen, maar dan lukt het gewoon niet. En ik weet dat dat bij mijn vriendin speelt. Zelf heb ik ook die periodes, alleen duren ze minder lang. Ik mis haar, maar zij mist mij net zo goed. Alleen is ze momenteel gewoon niet in staat daar iets aan te veranderen. Maar ik begrijp dat zoiets heel moeilijk is voor te stellen voor een ander.

Mooi gesprek, ik val zomaar even binnen. Hier ook alles aan het herdefiniëren, soort van, na Corona. Vroeger hoefde ik vriendschappen niet echt te definiëren of te herdefiniëren. Nu merk ik dat ik daar wel behoefte aan heb. Heb ik zin om twee uur te reizen voor koetjes en kalfjes? Wie kan ik bellen als ik midden in de nacht met een kapotte fiets sta... etc. 

Kersje, wel treffend wat je zegt. Als een ander gaat bepalen waar jij wel of geen ruimte voor zou hebben, dan is dat heel vervelend. Of als iemand zegt: Vraag Mientje maar niet want die heeft al zo veel aan haar hoofd. 
Het kan ook fijn zijn als je heel even luisteren naar iemand anders omdat je dan even uit je eigen sores bent, met je hoofd. 

Lollypop mooi hoe je begrip opbrengt voor je vriendin.  

Ik zit in een vriendengroep, dat maakt contact onderhouden makkelijker omdat er altijd wel iemand is die iets organiseert. Een aantal ervan zijn ook echte gangmakers (ik niet). Binnen die groep zijn er vier of vijf mensen die ik als echte vrienden zou bestempelen en die ik bijvoorbeeld ook ‘s nachts zou bellen. Dus ik heb gestemd op 4-6 vrienden.

Buiten deze vriendengroep heb ik alleen kennissen. Eén vriendin is helaas een paar jaar geleden overleden en met andere vrienden is het contact in de loop der jaren verwaterd. Ik heb wel een aantal collega’s die ik als meer dan kennissen zou omschrijven, maar ook weer niet als vrienden. Hoewel ik een van hen ook zo ‘s nachts zou bellen. Maar ik moet zeggen: mijn diepste gevoelens deel ik alleen met mijn man. Dat was vroeger wel anders, maar nadat we kinderen kregen ben ik me toch steeds meer op mijn man gaan richten en hij ook op mij. 

Ik ben in de 40 en heb al jaren geen nieuwe vrienden meer gemaakt. Iedereen met wie ik omga ken ik echt al jaren en jaren.

@Damoontje dankjewel. 
Het scheelt dat ik zelf ook die periodes heb. Nu met mijn long covid ben ik er ook niet altijd even goed in. En ik zie het bij meer mensen om mij heen de laatste maanden, alsof het eerste coronajaar de druppel was die de mentale emmers deed overlopen.
Het enige dat ik dan kan is zeggen dat ik er ben, het begrijp en dat ze zich niet schuldig hoeven te voelen.

Eigenlijk sluit dit ook wel aan bij Kersje. Wij kunnen niet voor anderen bepalen wat ze aan kunnen en wat ze met hun energie mogen doen. Soms betekent dat een stap achter uit zetten om de ander ruimte voor zichzelf te geven, andere keren weer juist andere de ruimte geven er voor jou te zijn. 
De ander zou daarin leidend moeten zijn, niet wat wij denken.

En als het gaat om de ander ruimte geven weet ik inmiddels dat echte vrienden altijd weer komen, als het weer gaat.

Dank je wel. Ik zit in een situatie waarbij iemand ook langere tijd 'niet beschikbaar' was en vooral tijdens Corona vond ik dat wel moeilijk. Soms kun je elkaar wel opzoeken en even samen op een bankje zitten ergens en dan hoef je niet eens te praten. 

Maar bij deze persoon was het daarvoor ook al lastig. We hebben nog nooit met zijn tweeën afgesproken. Toen ik dat een keer voorstelde, moest ze er over nadenken en later kwam ze er op terug. 'Karin komt ook en dan kunnen we met zijn drieën naar Jeanette.'
En dat vind ik dan lastig. Want voor mij is met 2 personen in het bos lopen iets anders dan met zijn allen in de auto naar Jeanette. 

Het is bij iedereen anders natuurlijk. Ik probeer door hier te lezen een beetje meer te begrijpen hoe dat bij de ander kan werken.