Hoeveel vriendschappen heb je?
In aansluiting op een ander topic wat hier loopt vroeg ik me af hoeveel vriendschappen jullie hebben? Met vrouwen, mannen of beide.
Mijn ervaring is helaas dat naarmate je ouder wordt er steeds meer vrienden wegvallen. Gelukkig heb ik nog wel een aantal vriendinnen over maar ik zou eigenlijk best een wat bruisender sociaal leven willen hebben. Tegelijkertijd heb ik daar ook niet echt tijd voor met werk, sport en een gezinsleven.
Wat zijn jullie ervaringen met het verloop van vriendschappen door de jaren heen? Heb je behoefte aan een grote vriendengroep, of juist liever een aantal losse vrienden? Ben benieuwd hoe jullie hier in staan!
Peiling
Mijn vriendschappen bestaan uit
De vrienden die ik nu heb zijn er overigens al bijna 20 jaar. Eigenlijk altijd uit dezelfde fase van mijn leven. Meesten zijn kinderloos. Dat zijn er 4 hele goede, 10 goede en de rest schaar ik dus meer onder kennissen of ze maken onderdeel uit van een vriendengroep. Verder leuke contacten met enkele collega's maar vrienden zullen het nooit worden. Wel veel vriendschappen overgehouden aan de baantjes toen ik 20 was en de studententijd.
Een paar wonen in het buitenland en niet om de hoek. Dat is wel jammer, want 2 daarvan zijn nu net vriendinnen waar ik toch close mee was. Dat online geneuzel verwatert dan toch.
Ik heb ook vier dierbare vriendinnen vanaf mijn prille jeugd, aan wie ik ook alles kan vertellen en die ik desnoods midden in de nacht kan bellen en vice versa.
Ik vind dit toch een lastige poll hoor. Ik heb 2 echte echte echte vriendinnen, ben onderdeel van een grotere vriendengroep en heb ook nog 2 collega's die ik vaak spreek en zie. Maar als de vraag is hoeveel echte vrienden heb je? Dan moet ik toch zeggen:2
Ik vind dat ik wel meer dan 6 vrienden heb. Maar dat hangt ook af van hoe je het definieert. Ik heb maar 1 echte beste vriend en de rest verschilt in gradaties. Maar behalve de beste vriend wisselt de rest ook vaak m.b.t. de hoeveelheid contact en de diepgaandheid. Soms valt er iemand af en soms komt er iemand bij. Dat is bij mij wel een proces van jaren, je komt dus ook niet zo snel van me af.
Voor mij is een vriend iemand waar ik de afgelopen jaren iets waardevols mee heb gehad. Goede gesprekken, een festivalbuddy, of een collega die nadat 1 van ons ontslag heeft toch de moeite waard is om mee af te spreken. Ik noem mensen die ik op dit moment maar 1x per jaar zie dus ook wel vrienden.
Leuke vraag! Ik dacht van mezelf dat ik weinig vriendinnen had, maar bij elkaar kom ik uit op 5 goede vriendinnen (meesten kennen elkaar niet), en verder nog kleine groepjes waarmee ik af en toe afspreek om spelletjes te doen of iets te eten/drinken.
De poll is moeilijk in te vullen. Het ligt niet zwart/wit.
Ik heb 1 goede vriendin waar ik regelmatig dingen mee onderneem. Met haar ben ik al meer dan dertig jaar bevriend. Verder ook nog wat "stellen" kennissen samen met mijn man en nog wat "stellen" familie waar we af en toe komen en zij hier.
Mensen die ik 's nachts uit bed zou kunnen bellen zijn mijn volwassen kinderen, die ene vriendin en mijn broer.
4 hele goede ( zijn 2 stellen) waarvan 1 persoon ik al zeker 30 jaar ken. Verder nog 4 die wel goede vrienden zijn maar die we nu wat minder zien maar het is altijd goed. Paar collega's die ik ook wel als vriendin zie. En verder hoop kennissen. Een echte hele goede vriendin heb ik nu ook niet meer.
Ik heb 4 goede vriendinnen daarnaast hele lieve kennissen. Kennis doet eigenlijk geen recht aan de relatie. Ik zie ze niet vaak maar wel fijn contact. Het zijn geen vriendinnen, maar zijn ook meer dan kennissen.
Ik heb geen behoefte aan meer. Ik ben niet zo sociaal. Geen behoefte aan een bruisend sociaal leven.
Ik heb nu 3 vriendinnen waar ik alles bij kwijt kan. 2 daarvan ken ik al sinds mijn basisschooltijd en de derde inmiddels ook alweer 10 jaar. En verder heb ik ook best een aantal mensen in mijn leven die ik ook onder mijn vrienden schaar, maar die ik niet heel veel zie. Als we afspreken, is het echter net alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien. Ik vind het ook niet erg als vriendschappen een beetje verwateren en ik blijf het ook leuk vinden om nieuwe vriendschappen te sluiten. Ik kan zo periodes heel close zijn met iemand, ze vervolgens twee jaar niet zien en dan weer de draad met ze oppakken.
Zeer weinig helaas 
Ik ben pas 24 jaar maar vriendschappen van de middelbare school/opleiding zijn allemaal verwaterd, 2 meiden die ik af en toe nog eens op de app spreek en misschien hooguit 2 keer per jaar zie maar dat kan ik niet echt vriendschappen noemen..
Ik heb ook geen behoefte aan een vriendschap waarbij je elkaar zelden ziet, ik wil gewoon een echt goede vriendschap met iemand die je regelmatig appt en waarbij je ook terecht kan als het even niet zo goed gaat. Iemand die je vaker dan eens per jaar ziet maar dat blijkt toch lastig. Ik heb altijd gauw het gevoel dat alles vanuit mij moet komen, beetje eenrichtingsverkeer is.
Ik heb het hier best wel eens moeilijk mee (gehad). Ik ben nu mijn bruiloft aan het plannen en dan is het best wel confronterend als je naar de gastenlijst kijkt...
Maar ik zit denk ik ook in een wat andere levensfase dan de meeste mensen van mijn leeftijd.
Ik heb wel online een meisje leren kennen die ook nog eens vlakbij woont, we appen regelmatig en zien elkaar ook af en toe, heb wel het idee dat ik met haar nu een vriendschap opbouw.
Ik heb werkelijk geen idee hoeveel vrienden ik heb. Vooral omdat ik niet weet wanneer iemand een vriend, kennis of bekende is. Waarbij het bij mij ook is dat ik soms periodes veel met de een om ga en dan weer met anderen. Dus geen idee hoe je dat klassificeert. Daar komt bij dat ik eigenlijk niemand in de buurt heb wonen en daardoor sowieso gewend ben dat contact en vriendschap grootdeel digitaal gaat en we elkaar misschien 1 of 2x per jaar zien. Tegelijkertijd zou ik, als ik dat zou willen, bijna elk weekend wel iets kunnen hebben. Wat voor corona ook regelmatig zo was 
Diepgang van gesprekken is ook een lastige maatstaf, want met bijna iedereen heb ik dat. Als ik dat niet zou kunnen hebben, dan zou ik waarschijnlijk uberhaupt geen behoefte hebben aan contact.
Ik ben inmiddels midden 30 en herken dat vriendschappen kunnrn verwateren. Tegelijkertijd kan ik het contact met iemand die ik heel lang niet heb gesproken soms ook weer opnieuw oppakken als we elkaar tegen komen. Ook ontmoette ik voor corona, regelmatig nieuwe mensen. Waardoor ik altijd de kans had nieuwe vriendschappen te ontwikkelen.
Ik heb alleen een wat grotere vriendengroep gehad toen ik op de middelbare school zat. Verder nooit meer dan kleine groepjes van 3a4 man en losse vrienden. Ik vlinder altijd gewoon een beetje rond. Ook geen behoefte aan een hele grote groep. Mijn ervaring is dat dat vaak oppervlakkig en/of een hoop gedoe is. Past niet bij me.
En de gendervraag. Net als leeftijd zegt mij dat eigenlijk helemaal niks in vriendschap.
Ik heb veel oude vrienden - mensen waarmee ik een periode heel close ben geweest, maar waarbij we door omstandigheden elkaar bijna niet meer zien en spreken. Dat zijn vrienden die ik gemaakt heb toen ik in het buitenland woonde, of vrienden die (weer) naar het buitenland verhuisd zijn. "Kennis" doet daar geen recht aan, maar ook geen vrienden, want het contact is uitgedoofd. Maar als we elkaar weer zien, zou het meteen weer helemaal vertrouwd zijn.
Daar heb ik er stapels van.
In Nederland heb ik een stuk of 6 vrienden & vriendinnen die ik al 10-20 jaar ken, waarvan ik met 2 alles kan bespreken. Maar intens contact heb ik met geen van hen; ik hou niet zo van appen of (video)bellen, dus dat doe ik alleen maar met een doel (om af te spreken bijvoorbeeld), en we hebben het allemaal erg druk met kleine kinderen, werk, en de afgelopen tijd kwam daar natuurlijk corona bovenop. Als ik ergens mee zit, en ik heb niet al toevallig een afspraak staan, leg ik het liever aan het forum voor. 
Een vriendengroep heb ik niet meer. Dat vind ik wel jammer.
Geen vrienden en ik heb er ook geen behoefte aan.
Mijn laatste beste vriendinnen bleken achteraf mijn allergrootste vijanden te zijn en sinds die ervaring doe ik niet meer aan vrienden. Ik heb een lieve man (jeugdliefde), fijne collega's en een paar aardige buren en dat is prima.
LydiaDietz schreef op 22-08-2021 om 22:49:
Ik vind dat zo bijzonder he. Vriendschappen waarvan je denkt dat het voor het leven is, en dat je die mensen jaren later dus niet meer ziet of spreekt.
Ik heb geen grote vriendengroep, en als ik dan zie of hoor dat bijvoorbeeld een aantal gezinnen samen op vakantie gaat dan denk ik leeeeeuk! Om even later te bedenken dat ik daar helemaal niet geschikt voor ben. De hele tijd zoveel mensen om je heen.
Precies, dit voel ik ook zo. Ik kan er naar een ander wat jaloersig naar kijken, dat ik denk dat lijkt me toch wel leuk om zo’n persoon te hebben waar je mee op reis kunt, of zelfs met hele gezinnen, om me dan later te bedenken dat ik mezelf kennende toch ook aan die mensen ga irriteren na een tijdje,en zou dan gillend gek worden. Het voelt dan benauwd voor alsof ik niet helemaal m’n eigen plan kan trekken.
Ik ga ook het liefst alleengaand Walibi, dan kan ik achter elkaar in de achtbanen die ik wil, zonder dat ik dan met iemand loopt die dan andere dingen wil.., wellicht egoïstisch, maar dat is dan maar zo. Met mijn kinderen ga ik wel heel graag naar dat soort dingen nu nog vooral hellendoorn avonturenpark, voor Walibi zijn zij nog veel te jong.
het is overigens wel zo dat als ik ergens kom, ik zó aanspraak heb, ik ben volgens mij vrij toegankelijk., mensen stappen redelijk snel op me af, knopen gauw een praatje aan en ik word soms uitgenodigd door een moeder van school maar dat houd ik dan toch af…