BabaYaga's verhuisde hut op pootjes
Gelukkig heeft de hut van BabaYaga pootjes, zodat ze eenvoudig te verplaatsten was naar dit nieuwe forum.
Voor de nieuwkomers: Ben je gedumpt door je man (of vrouw) met een midlife en een zoolmeet? Of ben je zelf vertrokken?
Wees welkom voor steun en goede (en ongetwijfeld ook minder goede) raad. Hier gaan we verder met ons leven.
CaroMamaVan schreef op 02-09-2021 om 18:38:
Winterbloem
, niks sorry, daar zijn we voor!!!
Dankjewel Caro
Het stomme is dus dat ik hem tot op de dag van vandaag nog steeds niet als echt evil kan zien. Ik blijf nog altijd de schuld bij mezelf zoeken, een beetje het “Hij loopt bij haar de geweldige man uit te hangen dus het moet wel aan mij hebben gelegen” idee.
Hij was ook geen klassieke narcist, niet zo’n type dat achter gesloten deuren extreem anders was dan in gezelschap. Het was allemaal heeeeeeeeel subtiel, maar wel genoeg om me in de loop van al die jaren helemaal stuk te maken helaas….
datdus schreef op 03-09-2021 om 13:54:
Het stomme is dus dat ik hem tot op de dag van vandaag nog steeds niet als echt evil kan zien. Ik blijf nog altijd de schuld bij mezelf zoeken, een beetje het “Hij loopt bij haar de geweldige man uit te hangen dus het moet wel aan mij hebben gelegen” idee.
Hij was ook geen klassieke narcist, niet zo’n type dat achter gesloten deuren extreem anders was dan in gezelschap. Het was allemaal heeeeeeeeel subtiel, maar wel genoeg om me in de loop van al die jaren helemaal stuk te maken helaas….
Lees eens "een spiegel voor narcisten" van Martin Appelo. Een zeer genuanceerd boek, en ik gok zomaar dat je er veel in herkent.
Verder denk ik dat jij, net als sommige anderen van ons (ik wel in ieder geval) jezelf kapot maakt door telkens rode vlaggen te negeren en de oorzaken voor zijn gedrag bij jezelf te zoeken. En bij zijn nieuwe liefje.
Feit is dat je met haar verder geen reet te maken hebt. Zij is niet degene die jou zo rot behandelt, dat is hij en hij alleen.
Een vriendin gaf mij de tip om mezelf zo onafhankelijk mogelijk te maken van mijn ex. Verwacht niks, reken op niks en doe wat jou het beste uitkomt.
Mijn ex is ook heel subtiel in zijn streken. Maar ik heb genoeg bewijzen dat hij wel degelijk streken heeft en dat hij heel subtiel, maar heel misselijk manipuleert.
Mijn kinderen zijn net volwassen, en die zien het gelukkig zelf ook. Vooral de oudste is telkens een soort kop van jut op dit moment.
Jij bent niet gek, je wordt bespeeld. Mijn tip voor je ontmoeting met de andere vrouw? Houd het vriendelijk, beleefd en oppervlakkig. Je hebt met haar verder niets te maken. De enige reden dat je kennis maakt is omdat ze vermoedelijk tijd met je kinderen door zal brengen. Zie haar als een soort oppas, die je helaas niet kan ontslaan als ze niet bevalt.
Je boosheid is heel herkenbaar. Dat komt en gaat maar zal uiteindelijk langzaam uitdoven. Gun jezelf tijd daarvoor.
Bedank voor je tips Hex.
Dat boek ben ik inderdaad een keer tegengekomen maar ik heb hem destijds laten liggen omdat ik bang was dat het voor mij averechts zou werken. Ik kreeg op basis van de reviews de indruk dat het boek vrij "positief" was ingestoken, dat het er meer op gefocust is hoe je met een narcist kunt leven etc, of valt dat toch wel mee? Doordat ik nog steeds de neiging heb de oorzaak bij mezelf te zoeken ben ik bang dat ik mezelf alleen maar gekker maak "want als ik beter mijn best had gedaan had ik het dus kunnen voorkomen" en "zie je wel, hij voldoet niet aan alle criteria dus het lag toch gewoon aan jou".
Het probleem is dat ik al mijn hele leven af en aan met depressies kamp (ondertussen overigens gewoon normaal functionerend, WO+ opgeleid en met een goede baan). Mijn psycholoog heeft wel eens gesuggereerd dat het ontstaan van het merendeel van die depressies wellicht door hem werd gedreven overigens. Hij heeft daarentegen weinig problemen: hij is stabiel, totaal niet onzeker (oke, misschien wel dusdanig zeker van zichzelf dat het ook ziekelijk is), functioneert goed etc. Voor de buitenwereld is hij het perfecte plaatje en oh zo leuk met de kinderen terwijl ik nu door de omstandigheden alleen maar meer worstel met alles. Ik ben stiekem ook best bang dat de kinderen daardoor uiteindelijk liever bij hem dan bij mij zullen zijn, al helemaal als daar straks weer een soort gezinsdynamiek is met haar erbij terwijl ik nog alleen ben.
Ik ben nog steeds bang om op een dag tot de conclusie te komen dat het toch echt aan mij lag, en dat hij helemaal niet zo narcistisch is. En dat zou eigenlijk niets uit moeten maken, want (narcistisch of niet) hij heeft me op een onmenselijke manier aan de kant gezet en behandeld daarna. Daar is hij blijkbaar toe in staat en dat zegt iets over hem, maar toch blijf die angst in mijn achterhoofd smeulen. Gillend gek word ik van die eindeloze rondjes die ik hierover in mijn hoofd draai omdat er geen eenduidige conclusie lijkt te zijn.
Ik ben blij dat jullie de kennismaking inderdaad allemaal een beetje hetzelfde zien als ik (kort, neutraal, alleen kinderen, klaar). Mensen in mijn omgeving hebben hier geen ervaring mee en ik merk dat ze vaak (nog meer dan ikzelf eigenlijk) vanuit emotie reageren als het op dit onderwerp aankomt, dus dat zijn niet echt wijze raadgevers op dit moment...
Ik verslikte me overigens in een slok thee toen ik je suggestie las om haar te zien als oppas, briljant! Gezien haar leeftijd kon haar laatste ervaring in een oppasbaantje nog wel eens vrij recent zijn 
Dat de boosheid komt en gaat is erg herkenbaar. Het is al veel minder dan het ooit was, maar het laait op onverwachte momenten soms ineens heel heftig op en daar baal ik dan van want ik hoop steeds dat ik het achter me heb weten te laten. Ik hoop echt dat het ooit uitdooft want ik zie zelf dat ik er totaal geen energie van krijg maar op dit moment is het blijkbaar toch gewoon nog te sterk. Ik gok dat dat is wat ze bedoelen met dat je dingen moet "doorvoelen" voordat je daadwerkelijk iets los kunt laten.
Achja, what doesn't kill you makes you stronger zeggen ze dan geloof ik...
En al eens eerder genoemd, dus sorry voor de mensen die hem al kennen van mij, maar zou het niet raarder zijn als je niet boos zou zijn? Is je boosheid niet heel logisch en heeel terecht? Hij heft je toch slecht behandeld en op een extreme manier aan de kant gezet? Het zou toch raar zijn als je daar een paar weekjes last van hebt en het daarna wel best vindt.
heb ik dus van mijn psych geleerd, om te leren dat je gevoelens er mogen zijn.
Hoi allemaal, hoe gaat het met iedereen?
Hier gaat het heel erg op en af. Het ene moment heb ik zoiets van het komt wel goed al ben ik alleen. Maar het andere moment vliegt alles me enorm aan schrik ik gewoon echt van mijn eigen wanhoop. Ben ook enorm bang in een gat te vallen straks als ex weg is en dat ik er niet meer uit weet te komen. We zijn nu bezig om vanalles op te ruimen aan troep die we door de jaren heen verzameld hebben (stond al op de planning voor de breuk overigens) en ik twijfel nu aan mijn hele eigen situatie. Ik blijf wonen waar ik zit, het is een eensgezinswoning (huur) waar ik al mijn hele leven woon (huur overgenomen na dood ouders, en dus ook de huurprijs waardoor ik voor hetzelfde geld huur als je nu voor een beetje appartement betaalt). Maar nu twijfel ik of ik wel wil blijven, of ik niet moet verhuizen en ergens anders opnieuw beginnen. (Al kan je herinneringen niet achterlaten en ik ben ook heel angstig dat alles me alleen nog herinnert aan ex) Het is echt heel groot voor 1 persoon, met een voor en achtertuin die ik niet alleen bij kan houden ook. Maar tegelijk wordt ik doodsbenauwd van het idee te verhuizen naar een appartement en dan spijt te hebben. Ik weet wel dat ik nu niets moet beslissen en eerst maar even moet kijken hoe het loopt alleen. Maar mijn angst en paniek maken overuren nu en ik lijk maar op alles wat enigzins mogelijk is de controle extra sterk te willen houden. Hebben jullie dit gevoel ook gehad? Vind het lastig te bepalen wanneer ik 'gewoon' reageer en wanneer ik misschien overreageer.
Het mooie is: je woont daar prima, je hoeft niet weg en dus hoef je ook niet meteen te beslissen. Want weggaan uit angst voor je verdriet gaat je niet helpen.
Neem geen voorschot op negatieve gevoelens. Als hij weg is, je bent weer tot rust gekomen en je wil dan nog steeds weg, kijk dan eens op je gemak om je heen en overweeg je opties.
Vluchten helpt alleen als je in levensgevaar bent, en dat ben je niet.
HexOpBezemsteel schreef op 07-09-2021 om 15:42:
Het mooie is: je woont daar prima, je hoeft niet weg en dus hoef je ook niet meteen te beslissen. Want weggaan uit angst voor je verdriet gaat je niet helpen.
Neem geen voorschot op negatieve gevoelens. Als hij weg is, je bent weer tot rust gekomen en je wil dan nog steeds weg, kijk dan eens op je gemak om je heen en overweeg je opties.
Vluchten helpt alleen als je in levensgevaar bent, en dat ben je niet.
Je hebt ook gewoon helemaal gelijk Hex. Dankjewel, echt fijn een stem van rede en rust ben je
Winterbloem schreef op 07-09-2021 om 15:57:
[..]
Je hebt ook gewoon helemaal gelijk Hex. Dankjewel, echt fijn een stem van rede en rust ben je
Als het over mijzelf gaat een stuk minder hoor. 😘 hou vol het wordt beter. Echt. Alleen niet meteen.
datdus schreef op 06-09-2021 om 12:03:
Bedank voor je tips Hex.
Dat boek ben ik inderdaad een keer tegengekomen maar ik heb hem destijds laten liggen omdat ik bang was dat het voor mij averechts zou werken. Ik kreeg op basis van de reviews de indruk dat het boek vrij "positief" was ingestoken, dat het er meer op gefocust is hoe je met een narcist kunt leven etc, of valt dat toch wel mee?Het is geschreven met wat meer afstand. Een beetje beschouwend. Ik vind het een verademing na al die boeken die schreven alsof het over de duivel zelf ging. Zo erg was het namelijk nou ook weer niet. Met wat meer nuance krijg je een beter beeld denk ik.
Doordat ik nog steeds de neiging heb de oorzaak bij mezelf te zoeken ben ik bang dat ik mezelf alleen maar gekker maak "want als ik beter mijn best had gedaan had ik het dus kunnen voorkomen" en "zie je wel, hij voldoet niet aan alle criteria dus het lag toch gewoon aan jou".
Ja, want jij kan de hele wereld beïnvloeden dat ze het juiste doen? Zo werkt dat toch niet? Het is toch niet zo dat mensen automatisch het juiste doen als jij nooit een "fout" maakt? En dan hebben we het nog niet eens over wat die "fout" dan wel is en waarom iets eigenlijk fout zou zijn. Het is ook zeker niet de strekking van het boek.
Het probleem is dat ik al mijn hele leven af en aan met depressies kamp (ondertussen overigens gewoon normaal functionerend, WO+ opgeleid en met een goede baan). Mijn psycholoog heeft wel eens gesuggereerd dat het ontstaan van het merendeel van die depressies wellicht door hem werd gedreven overigens. Hij heeft daarentegen weinig problemen: hij is stabiel, totaal niet onzeker (oke, misschien wel dusdanig zeker van zichzelf dat het ook ziekelijk is), functioneert goed etc. Voor de buitenwereld is hij het perfecte plaatje en oh zo leuk met de kinderen terwijl ik nu door de omstandigheden alleen maar meer worstel met alles. Ik ben stiekem ook best bang dat de kinderen daardoor uiteindelijk liever bij hem dan bij mij zullen zijn, al helemaal als daar straks weer een soort gezinsdynamiek is met haar erbij terwijl ik nog alleen ben.
Ik ben nog steeds bang om op een dag tot de conclusie te komen dat het toch echt aan mij lag, en dat hij helemaal niet zo narcistisch is. En dat zou eigenlijk niets uit moeten maken, want (narcistisch of niet) hij heeft me op een onmenselijke manier aan de kant gezet en behandeld daarna. Daar is hij blijkbaar toe in staat en dat zegt iets over hem, maar toch blijf die angst in mijn achterhoofd smeulen. Gillend gek word ik van die eindeloze rondjes die ik hierover in mijn hoofd draai omdat er geen eenduidige conclusie lijkt te zijn.
Ik ben blij dat jullie de kennismaking inderdaad allemaal een beetje hetzelfde zien als ik (kort, neutraal, alleen kinderen, klaar). Mensen in mijn omgeving hebben hier geen ervaring mee en ik merk dat ze vaak (nog meer dan ikzelf eigenlijk) vanuit emotie reageren als het op dit onderwerp aankomt, dus dat zijn niet echt wijze raadgevers op dit moment...
Ik verslikte me overigens in een slok thee toen ik je suggestie las om haar te zien als oppas, briljant! Gezien haar leeftijd kon haar laatste ervaring in een oppasbaantje nog wel eens vrij recent zijn
Dat de boosheid komt en gaat is erg herkenbaar. Het is al veel minder dan het ooit was, maar het laait op onverwachte momenten soms ineens heel heftig op en daar baal ik dan van want ik hoop steeds dat ik het achter me heb weten te laten. Ik hoop echt dat het ooit uitdooft want ik zie zelf dat ik er totaal geen energie van krijg maar op dit moment is het blijkbaar toch gewoon nog te sterk. Ik gok dat dat is wat ze bedoelen met dat je dingen moet "doorvoelen" voordat je daadwerkelijk iets los kunt laten.
Achja, what doesn't kill you makes you stronger zeggen ze dan geloof ik...
Het maakt niet uit wat hij wel of niet is. Wat belangrijk is, is wat zijn gedrag wel of niet met jou doet, en hoe je je ertegen beschermt.
Maar ik weet wel hoe het werkt, want soms, als je heel hard je best deed, kreeg je wat je zo graag van hem wilde. Dus misschien komt het nu weer terug als je NOG harder je best doet.
Totdat je niet meer kan, omdat je zo hard je best doet dat je niet eens meer weet wat je zelf wel of niet wil. Het draait allemaal om hem en om wat hem tevreden stelt. Wat denkt hij? Wat voelt hij? Waarom doet hij wat hij doet?
Wat wil JIJ eigenlijk? Ja ja, ik weet het, dat alles goed komt. Maar wil je dat ook nog als je bedenkt dat je dan de rest van je leven zelf eigenlijk alleen nog maar moet doen wat hem gelukkig maakt. Als je nooit meer aan jezelf mag denken?
Ik heb het advies zo vaak gekregen (hoewel ik redelijk goed was in weten wat ik wilde. ) pas nu er echte afstand is ontstaan, begrijp ik wat daarmee bedoeld werd. Helaas ga je het pas zien als je het door hebt.
Daarvoor is tijd nodig, en ruimte en afstand. Gun jezelf dat.
Bloem1970 schreef op 06-09-2021 om 20:03:
En al eens eerder genoemd, dus sorry voor de mensen die hem al kennen van mij, maar zou het niet raarder zijn als je niet boos zou zijn? Is je boosheid niet heel logisch en heeel terecht? Hij heft je toch slecht behandeld en op een extreme manier aan de kant gezet? Het zou toch raar zijn als je daar een paar weekjes last van hebt en het daarna wel best vindt.
heb ik dus van mijn psych geleerd, om te leren dat je gevoelens er mogen zijn.
Bedankt Bloem, daar heb je inderdaad een goed punt. Gevoelens er laten zijn is nog niet mijn grootste talent, ik heb de neiging om alles te willen beredeneren. Ik heb jarenlang mijn eigen gevoelens genegeerd of aan de kant gezet, dus ik moet er weer aan wennen om mijn eigen gevoel te erkennen, er naar te luisteren, het te accepteren. Therapie helpt daarin wel, ik word er steeds een beetje beter in 😊
Winterbloem schreef op 07-09-2021 om 14:06:
Hoi allemaal, hoe gaat het met iedereen?
Hier gaat het heel erg op en af. Het ene moment heb ik zoiets van het komt wel goed al ben ik alleen. Maar het andere moment vliegt alles me enorm aan schrik ik gewoon echt van mijn eigen wanhoop. Ben ook enorm bang in een gat te vallen straks als ex weg is en dat ik er niet meer uit weet te komen. We zijn nu bezig om vanalles op te ruimen aan troep die we door de jaren heen verzameld hebben (stond al op de planning voor de breuk overigens) en ik twijfel nu aan mijn hele eigen situatie. Ik blijf wonen waar ik zit, het is een eensgezinswoning (huur) waar ik al mijn hele leven woon (huur overgenomen na dood ouders, en dus ook de huurprijs waardoor ik voor hetzelfde geld huur als je nu voor een beetje appartement betaalt). Maar nu twijfel ik of ik wel wil blijven, of ik niet moet verhuizen en ergens anders opnieuw beginnen. (Al kan je herinneringen niet achterlaten en ik ben ook heel angstig dat alles me alleen nog herinnert aan ex) Het is echt heel groot voor 1 persoon, met een voor en achtertuin die ik niet alleen bij kan houden ook. Maar tegelijk wordt ik doodsbenauwd van het idee te verhuizen naar een appartement en dan spijt te hebben. Ik weet wel dat ik nu niets moet beslissen en eerst maar even moet kijken hoe het loopt alleen. Maar mijn angst en paniek maken overuren nu en ik lijk maar op alles wat enigzins mogelijk is de controle extra sterk te willen houden. Hebben jullie dit gevoel ook gehad? Vind het lastig te bepalen wanneer ik 'gewoon' reageer en wanneer ik misschien overreageer.
Oh Winterbloem dit is zo herkenbaar, ik denk dat het fases zijn waar heel veel mensen doorheen ga na een scheiding.
Ik sluit me helemaal aan bij de wijze woorden van Hex: het hoeft niet nu meteen, je hoeft niet nu te beslissen.
Ik heb enorm getwijfeld of ik ons huis wilde houden, want het was ons eerste huis en er zaten zoveel herinneringen aan waar ik helemaal niet meer mee geconfronteerd wilde worden, zou een frisse start niet fijner zijn etc. Toen ik dit besprak met een vriendin zei zij me wat Hex nu ook zegt: het hoeft niet NU. Je kunt er nu blijven wonen, en over een half jaar of een jaar alsnog verhuizen als het niet goed voelt. Er zitten veel voordelen aan die tactiek: het scheelt stress (want geen andere woonruimte zoeken, dat is in deze tijd ook alles behalve makkelijk), een extra werk (verhuizen, klussen, regelen), en je behoudt een stabiele factor (huis, maar ook buren, omgeving etc) in een periode in je leven waarin er al zoveel andere dingen veranderen, dat kan ook tijdelijk een beetje houvast geven. Als je verhuisd kun je niet zo makkelijk zomaar meer terug, als je blijft kun je wel altijd nog verhuizen.
Bijkomende factor bij mij was ook nog dat ik ons huis haatte. We waren naar een nieuw huis aan het kijken toen we uit elkaar gingen omdat hij heel groot groter/mooier/duurder wilde wonen. In mijn hoofd had ik dus al afscheid genomen van dit huis, waar ook echt wel het nodige aan mankeerde en wat überhaupt destijds zijn keuze was en niet zozeer de mijne. Maar ik maakte het hem graag naar de zin en probeerde zijn droom te verwezenlijken, ik was zo ver van mezelf verwijderd dat ik eigenlijk helemaal niet meer wist wat ik zelf wilde en belangrijk vond. En toen gingen we uit elkaar en moest ik een keuze maken. Ik bleef, met grote tegenzin, omdat ik het rationeel een goede keuze vond op basis van de argumenten die ik hierboven beschreef. Wat ik totaal niet aan had zien komen is dat ik een jaar later dolgelukkig ben met dit huis! Zijn dromen bleken helemaal niet de mijne te zijn. Het voelt, meer dan het ooit heeft gedaan toen we er nog samen woonden, als mijn thuis. Dat had ik me ruim een jaar geleden toen alles net was gebeurd echt nooit kunnen voorstellen.
Voor praktische zaken zoals tuinonderhoud vallen altijd wel oplossingen te bedenken, ik ben wel van het tuinieren dus mocht je daar tzt hulp bij willen dan denk ik graag een beetje met je mee als je dat fijn vindt!
HexOpBezemsteel schreef op 07-09-2021 om 17:48:
Totdat je niet meer kan, omdat je zo hard je best doet dat je niet eens meer weet wat je zelf wel of niet wil. Het draait allemaal om hem en om wat hem tevreden stelt. Wat denkt hij? Wat voelt hij? Waarom doet hij wat hij doet?
Tranen in mijn ogen bij deze woorden, want je hebt helemaal precies gelijk, dit was exact de situatie waarin ik me bevond.
Ik krabbel daar nu van op, ontdek langzaam weer wat ik zelf wil en belangrijk vind. Ik schrik zo nu en dan ook echt enorm als ik ineens weer merk hoeveel ik me aan hem aanpaste en hoe enorm ik daarbij voorbij ging aan mezelf. Alles draaide om hem! En hoewel hij me uiteraard niet expliciet vroeg om dat te doen maakte hij het met zijn gedrag wel bijna onmogelijk om het niet te doen.
Ik zit nu een beetje in de schizofrene fase waarin ik een heleboel dingen wel doorzie en begrijp, maar waarin al die oude reflexen nog niet zijn uitgedoofd. Daardoor is er constant wrijving in mijn hoofd. Ik denk dat je gelijk hebt en dat er misschien simpelweg nog meer tijd en afstand nodig is. Ik wil soms te snel, maar dat komt ook omdat ik juist echt graag verder wil, omdat ik er naar verlang mezelf weer te kunnen zijn 😊
Toevallig appte een vriendin me gisteren ook weer een boek over narcisme door waar ze goede verhalen over had gehoord. Misschien moet ik me er toch gewoon een keer aan wagen.
datdus schreef op 08-09-2021 om 11:22:
[..]
Oh Winterbloem dit is zo herkenbaar, ik denk dat het fases zijn waar heel veel mensen doorheen ga na een scheiding.
Ik sluit me helemaal aan bij de wijze woorden van Hex: het hoeft niet nu meteen, je hoeft niet nu te beslissen.
Ik heb enorm getwijfeld of ik ons huis wilde houden, want het was ons eerste huis en er zaten zoveel herinneringen aan waar ik helemaal niet meer mee geconfronteerd wilde worden, zou een frisse start niet fijner zijn etc.
Precies dit. Zoveel herinneringen samen hier, en ik weet niet of ik het trek om daar steeds mee geconfronteerd te worden. Houd me voor nu ook vast aan het 'vertrekken kan altijd nog' inderdaad. Het is ook mijn ouderlijk huis en dat vind ik ook lastig om los te laten. Maar het uitzicht hier alleen blijven zitten benauwt me op dit moment enorm. Al zal dat op een andere plek niet anders voelen ineens denk ik. En ik heb hier inderdaad mijn vertrouwde omgeving. Ik voel me net een gekooid dier, weet niet hoe ik me moet gedragen. Er is geen ruzie ofzo en we willen zeer zeker goede vrienden blijven en in elkaars leven. Maar dat maakt het ook extra moeilijk allemaal.
Ik sluit me helemaal aan bij de voorgaande adviezen. Verhuizen kan altijd nog. En je zit nu in zo'n stroomversnelling van je leven, dat het advies is om in zulke tijden juist niks te doen. 1 ding tegelijk. Zolang jij het je financieel kan veroorloven om dit huis alleen aan te houden, zou ik eerst de woelige stormen van het alleenzijn bevaren. Zodra je daar een beetje bedreven in bent, is het nieuwe toekomstplaatje (nieuwe woning, woonplaats, carrière etc) stap 2. Maar om dat allemaal tegelijk te willen, maak je het jezelf onnodig gecompliceerd. Het leidt even af van de pijn. Maar die krijg je toch weer terug als je alleen in de nieuwe woning zit.