Opperdepop

Ik weet dat ieders situatie anders is en dat iedereen ook anders met de hobbels in het leven om gaat, de hobbels niet altijd evenredig verdeeld zijn en iedereen een andere veerkracht en visie heeft….. Ik denk dat ik even op zoek ben naar een luisterend oor, tips en medeforummers die zich wellicht herkennen in mijn gevoel.

Ik voel me op….leeg….moe….het is gewoon even opperdepop.

Ik merk al lang, heeeel lang dat ik moe (en dat varieert tussen 'gewoon moe' en hondsmoe, doodmoe en uitgeput) ben en steeds meer klachten krijg. Ik weet niet meer hoe het voelt om NIET moe te zijn, om uitgeslapen wakker te worden (of in ieder geval het gevoel te hebben dat de nachtrust was heeft gedaan) en energiek de dag door te gaan. Mijn vermoeidheid neemt steeds verder toe, ik leef in een soort van bubbel / waas (kan het niet zo goed uitleggen), heb heel vaak hoofdpijn, mijn lichaam is constant gespannen, ik hijg de hele tijd (snelle oppervlakkige ademhaling bedoel ik daarmee), vergeet steeds vaker dingen en ik merk dat ik steeds meer moeite krijg met de gewone dagelijkse routine, ik vertoon vooral thuis vreselijk uitstelgedrag op de reguliere klusjes en taakjes en dan vergeet ik vast nog meer dingen te benoemen…maar dit zijn de belangrijkste.

En juist daar snap ik geen fluit van. Ik heb na een flink aantal jaren, waarop ik heel veel op mijn bord heb gekregen, juist eeeeiiindelijk het idee dat ik wat meer rust begin te krijgen. Mijn werkdruk is eindelijk wat afgenomen. Ik werk 32 uur per week als customer service medewerkster voor een groot internationaal bedrijf. Mijn dochter is inmiddels 12 en doet het hartstikke goed. Is een lieve, gezellige en sociale meid. Heeft veel leuke vriendinnetjes, doet het goed op school, wordt steeds zelfstandiger, dus daar heb ik weinig zorgen om. Haar vader en ik zijn 3 jaar geleden uit elkaar gegaan en wij hebben eind 2024 eindelijk het ouderschapsplan afgerond. De dingen zijn meer en meer op z’n plekje gevallen en ondanks dat de opvoeding van onze dochter nog steeds voor 90% bij mij ligt is het op dat vlak wel ‘rustiger’ geworden. Dus…..waarom voel ik me juist nu slechter en slechter? Ik heb voor mijn gevoel jaren gebuffeld en ben overeind gebleven en nu de druk voor mij wat af zou moeten gaan nemen voelt het gek genoeg tegenovergesteld.

Ik heb afgelopen week een gesprekje gehad met mijn teamlead van het werk. Zij is 7 jaar geleden ongeveer tegelijk met mij begonnen en kent me dus ook wel behoorlijk goed. Zij initieerde afgelopen week een gesprekje en vroeg aan me of het wel goed met me gaat. Niet op basis van mijn functioneren, want mijn werk voer ik nog steeds goed uit (ben wel wat trager en kan minder dingen tegelijk, maar ik weet nog steeds alles te regelen en maak geen fouten). Maar ze mist alleen al een tijdje de ‘oude Twijfelaar’ zoals ze het noemde. Mijn enthousiasme, mijn extra inzet voor extra taakjes, ik ben wat stiller, wat meer op de achtergrond….kortom ze merkt dat er iets aan de hand is met me, ze mist m’n vlammetje. Zij vermoed dat ik tijdens de corona-tijd waarin ik het privé flink voor m’n kiezen heb gehad al overspannen ben geweest of zelfs een burn-out heb gehad. Waar ik door de omstandigheden niet op heb kunnen acteren aangezien ik in de survivalstand stond. Ik heb toen ook wel zelf hulp gezocht bij een maatschappelijk werker omdat ik aan het vastlopen was en die had het ook steeds over mijn burnout-klachten. Ook heb ik de gebeurtenissen ook benoemd op het werk en heb ik ook echt wel wat hulp in gekregen, maar ze vermoed niet de hulp die ik destijds eigenlijk nodig had. Ik ben dus altijd overminderd doorgegaan.

Hoe moeilijk en confronterend ik het ook vond, ik kon niet anders dan toegeven dat ik inderdaad niet lekker in mijn vel zit en dat er ook dingen aan mezelf zijn opgevallen. Maar dat ik niet weet wat daar nou precies de oorzaak van is. Het kan natuurlijk ook gewoon iets medisch zijn. Ik ga vrijdag naar de huisarts en vragen om iig een bloedonderzoek. Mijn waardes checken en kijken of daar iets uit komt wat mijn klachten zou kunnen veroorzaken. Als dat het niet is, vermoed ik dat mijn teamlead wel eens gelijk kan hebben en de langdurige stress zijn tol heeft geëist. Heeeel eerlijk ben ik bang dat die kans best reëel is, al wil ik er eigenlijk niet aan…..

Als ik echt eerlijk terug kijk is het zo’n 12 jaar geleden al begonnen, bij de geboorte van onze dochter. Begrijp me niet verkeerd, ik ben een beretrotse moeder van een geweldige dochter! Ze was een hele vrolijke en makkelijke baby. Alleen vader vond de babytijd heel erg lastig (wel meer mannen vinden, dat besef ik me), dus in de periode heb ik er vrijwel alleen voor gestaan. De keren dat hij er in de nachten uit is geweest kan ik op 1 hand tellen, en ik werkte ook gewoon.

Met 4 maanden wees een controle bij consultatiebureau en daarna orthopeed aan dat ze ernstige heupdysplasie had. Heeft ze een intensieve behandeling daarvoor gehad inclusief 2 weken tractie in het ziekenhuis, 3 maanden gipsbroek en daarna nog t/m 2 jaar een spreidbroek met de nodige bezoekjes aan de orthopeed. Ik deed dit grotendeels alleen, ik had weinig hulp van haar vader. Die ontwikkelde toen ze een jaar was een fikse depressie. Hierdoor had ik met de nodige hulpverlening voor hem nog een ‘zorgenkind’ erbij. Als ik terugkijk is hij nooit helemaal van die depressie hersteld en is hij in de jaren erna hoofdzakelijk gevlucht in het blowen en geen echt aanwezige vader geweest met wie de zorg voor onze dochter echt eerlijk gedeeld en gedragen kon worden. Het waren eenzame jaren (relatie-technisch dan). Begin 2019 vond ik dat het niet langer kon. Ik heb hem voor de keuze gesteld of stoppen met het geblow en hulp zoeken of ik stop met de relatie. Hij koos het eerste aangezien hij ook helemaal vastgelopen was in zijn leven en inmiddels ook opgebrand en depressief thuis was komen te zitten. Ik besloot hem nog 1x in alles te helpen en steunen en ben het volledige traject samen met hem ingegaan. Hij is een aantal weken opgenomen geweest in een afkickkliniek en het vervolgtraject zijn we samen aangegaan. Ik ben dus ook altijd mee geweest naar de afspraken met zijn behandelaar. Gedurende dat traject ging het ineens slecht met mijn vader die de ziekte van Parkinson had. Hij bleek ook een aanverwante vorm van dementie te hebben en is in het ziekenhuis beland. Daar bleek gedurende zijn behandeling dat hij niet meer naar huis zou kunnen en ben ik met mijn moeder op zoek gegaan naar hulp en een plek in een verzorgingshuis. Dat bleek uiteindelijk tevergeefs. We hebben na 6 weken in overleg met de arts zijn behandeling moeten stoppen omdat hij geen kwaliteit van leven meer zou hebben als hij nog op zou knappen. Ik ben dus in een tijdsbestek van 6 weken mijn vader verloren. De ziekenhuisperiode is echt een lijdensweg voor hem geweest waarin hij noodgedwongen vastgebonden op bed lag (was zo verdrietig om aan te zien), hallucineerde en de controle over zijn spraak was verloren. In de tussentijd lag alles thuis ook mijn schouders en ben ik letterlijk tussen thuis en het ziekenhuis aan het heen en weer racen geweest. Ik ben ook enig kind, dus kon dit niet met een broer of zus delen. En uiteraard wilde ik er ook zijn voor mijn moeder. Ze zijn meer dan 40 jaar heel gelukkig getrouwd geweest en had er veel verdriet van. Ik heb wel het overlijden van mijn vader goed kunnen accepteren en verwerken, omdat ik wist dat hij niet in een verzorgingshuis wilde eindigen. Het was dus ‘goed’ voor ons. Dat bood ons echt wel troost.

Een paar maanden daarna brak de corona-tijd aan met de thuisscholing van onze dochter. Ik besef heel goed, iedereen (of in ieder geval de meesten) heeft dit op zijn of haar eigen manier als een lastige tijd ervaren die veel energie heeft gekost (en voor sommigen ook nog heel veel andere zorgen). Vooral als je zelf ook nog moest werken vanuit huis. Mijn ex zat thuis en deed om nog enige vorm van routine te houden vrijwilligerswerk op een zorgboerderij (dat vanuit zijn afkick – en behandeltraject). Ik had ergens gehoopt dat hij wat betreft thuisscholing een steentje bij kon dragen aangezien ik een betaalde baan had en hij niet, maar na 5 minuten gooide hij al de handdoek in de ring….dus ik mocht en werken en tegelijkertijd thuisscholing doen. Dit heb ik met 32 uur werken als zeer pittig ervaren. Ik ben er ieder geval achter gekomen dat ik geen carrière als schooljuf hoef te ambiëren, hahaha.

In de daarop volgende zomer bleek (dochter stond nog steeds onder controle van de orthopeed) dat haar heup nog niet voldoende ontwikkeld was. Kortom, ze werd ingepland voor een zware heupoperatie. Midden in de zomervakantie, dus de al geplande vakantie gecanceld. Ze heeft zich er kranig doorheen geslagen, maar het heeft qua verzorging wel nogal wat van me gevergd. Kinderen zijn gelukkig heel flexibel wat dat betreft en na een periode van 6 weken gipsbroek, rolstoel en krukken konden we aan de slag bij de fysio en na een aantal maanden kregen we te horen bij de orthopeed dat de heupoperatie volledig was geslaagd. Joepie!

Daarna volgende een nieuwe thuisscholingsronde en thuis was mijn ex nog steeds een donderwolk met meer en meer stemmingswisselingen, woede-uitbarstingen etc. De sfeer was thuis om te snijden en ik liep altijd op mijn tenen om escalaties om wat voor reden dan ook uit de weg te gaan. Ik merkte dat ik steeds ongelukkiger werd, en ik ben eenzijdige relatietherapie gaan volgen. Dit om te kijken wat IK nu nodig had in mijn relatie omdat het me allemaal te veel aan het worden was. Ik was door het constante zorgen en het aanpassen aan de stemmingen van mijn ex volledig uit het ook verloren wat mij gelukkig maakt en wat ik nodig heb. Als dat helder voor me zou zijn, zouden we daarvoor samen therapie kunnen volgen was toen mijn gedachte nog.

Nadat ik kort daarna zelf 2 operaties aan mijn benen heb moeten ondergaan en ik ook hierin 0 hulp heb gehad van mijn ex en hij dingen heeft geroepen waarmee hij me onomkeerbaar heeft gekwetst heb ik besloten de stekker uit de relatie te trekken en voor mezelf en mijn dochter te kiezen. De situatie was onhoudbaar geworden. Voor mezelf...maar ook zeker voor een kleine meid die langzaam begon te zien dat het met haar vader niet goed ging.

Aangezien hij zwaar depressief was en inmiddels ook suïcidaal heb ik nog wel alles uit de kast getrokken om de nodige hulp voor hem te regelen. Hij blijft toch de vader van mijn dochter ondanks dat wij samen geen toekomst meer hadden. Dit is uiteindelijk gelukt en hij heeft ruim 1,5 jaar op een zorgboerderij gewoond met de nodige hulp en begeleiding. Onze dochter kon hem daar bezoeken en bijvoorbeeld ook een middagje op bezoek om samen te helpen op de boerderij, maar daar slapen was geen optie. Dus ook na onze breuk lag de zorg voor onze dochter voor 100% bij mij.

Het gaat nu eindelijk beter met mijn ex en hij heeft inmiddels een eigen appartementje en werk. Vorig jaar konden we dus eindelijk het laatste stukje gaan afronden, het ouderschapsplan. Hier heeft hij zich op alle mogelijke manieren tegen verzet, hij wilde zijn verantwoordelijkheden niet vastleggen. Hij heeft tegen me geschreeuwd, me doodgezwegen, me gechanteerd en gemanipuleerd, maar uiteindelijk heb ik het toch voor elkaar gekregen wat afspraken met hem op papier te krijgen (samen met een mediator). Hij kan het ouderschap gewoon niet aan, dus we hebben in overleg gekozen voor een kleine vaste regeling waarin ze 1 nachtje per weekend voor de gezelligheid bij haar vader is. De rest van de zorg, opvoeding en alle regelzaken liggen bij mij. Gewoon helder en duidelijk, zo weet ik waar ik aan toe ben en dat geeft rust.

Eind 2024 is eindelijk het ouderschapsplan afgerond en nu is het onderling contact weer goed (alhoewel hij met bepaald gedrag soms nog steeds heel hard bevestigd waarom hij mijn EX is, hahaha), zijn de afspraken helder en is er dus eeeiindelijk een periode van meer rust voor mij aangebroken.

Ik sta voor 200% achter mijn keuze. Het was alles behalve makkelijk, maar ik ben nu ik uit mijn moeilijke relatie ben gestapt veel gelukkiger. Samen met mijn dochter (en vergeet de hond niet, hahaha) vormen wij een gezellige en hechte eenheid. We ondernemen veel samen. Vader is ook ‘aanwezig’ en daarmee is onderling redelijk goed contact. Eind goed al goed zou je zeggen.

Ik had verwacht dat ik me daarmee ook ‘lichter’ zou gaan voelen, de vermoeidheid geleidelijk weg zou trekken, mijn verdere klachten zouden gaan verminderen…en ik weer de ‘oude vrolijke, altijd positieve en energieke Twijfelaar’ zou gaan worden. En het feit dat het juist ipv beter slechter met me gaat maakt me onrustig en bang. Tegelijk ook emotioneel. Na het gesprekje met mijn teamlead heb ik 2 dagen gehuild, had ik gruwelijke hoofdpijn en voelde het alsof ik keihard tegen de muur ben op gerend. Er is met dat gesprek een luikje open gegaan, wat ik altijd angstvallig dicht heb weten te houden. Ergens weet ik dat deze open zal gaan moeten. Ik ga samen met mijn teamlead en HR aan de slag en samen gaan we kijken hoe ze mij kunnen helpen en begeleiden, want ik besef me dat ik hulp nodig heb. In wat voor vorm weet ik nog niet. Maar als ik zo door ga, komt straks echt dat moment dat ik echt niet meer uit mijn bed kan komen. Ik ben bang dat ik daar al dichter bij zit dan ik zou willen.

Ik ben heel blij dat ik een begripvolle werkgever heb die heel veel doet voor het personeel. Het maakt me alleen heel erg bang. Wat gebeurt er als dat luikje helemaal open gaat. Ik ben bang de controle te verliezen. Nu sta ik nog…..nog steeds na zoveel jaar…..ik wil niet alsnog omvallen. Dan heb ik alsnog gefaald, zo voel ik dat.