Last van innerlijke monoloog
Even als achtergrondinformatie: ik heb een burn out met depressieve klachten. Ik krijg hier behandeling voor maar dat gaat nog niet zo snel.
Anyway. Ik heb op dit moment weer zoveel last van allemaal gedachten. Mijn hoofd gaat helemaal op hol. Het voelt echt alsof ik krankzinnig word. Het maakt me super onrustig en verdrietig. Ik weet gewoon niet wat ik er tegen kan doen. Als ik zo onrustig ben lukt eigenlijk niks echt goed. Als ik een boek lees, tetteren die stemmetjes op de achtergrond gewoon door. Concentratie is dan heel ver te zoeken.
Het varieert van: alles tot in den treure uitdenken (piekeren denk ik) en allerlei aanvechtingen van: je doet het niet goed, je verzint de boel, er is niks met je aan de hand, je dramatiseert, de huisarts schat het verkeerd in. En sommige iets positiever er doorheen: het hoort er allemaal bij, rustig blijven.
Wie herkent dit? En wat heb je eraan gedaan? Ik kom er gewoon even niet uit. Ik heb dit vanaf het begin af aan al wel, maar soms word het even zo erg, dan verzuip ik voor m'n gevoel.
Het voelt alsof het me langzaam uit elkaar scheurt, al die gedachten.
Ik moet zo gaan slapen, ik hoop dat ik nog ergens wat afleiding kan gaan vinden.
Wattenbolleke schreef op 17-07-2021 om 16:06:
[..]
jawel. Dus dat moet ik mezelf maar voorhouden. Ik ben even naar de bakker gelopen en daarna naar het water. Daar zit ik nu.
Wat ik super moeilijk vind is dat ik juist als ik me dan even wat beter voel van die kant aangevochten word: zo ziek ben je niet, antidepressiva is onzin, je hebt gewoon rust nodig.
Op de slechte momenten wil ik liever gisteren dan vandaag beginnen, op de betere momenten klagen de stemmetjes me aan. En ze helpen me niet. Ze maken me enorm aan het twijfelen. Terwijl ik hiervoor nog opluchting voelde om het te gaan slikken. Eigenlijk lukt het me dus gewoon niet om te 'genieten' van de momenten dat het beter gaat omdat ik dan weer aan alles ga twijfelen. Ik roep mezelf voortdurend ter verantwoording denk ik.
terwijl 'het gaat iets beter' volgens mij alleen maar betekend dat ik niet huil.
herkennen jullie dat?
Goed gedaan 👍 ik hoop dat je toch even een momentje kon ontspannen
Ja heel herkenbaar, ik wilde ook bijv een soort van de beste zijn in herstellen (hoe onnozel) en legde de lat ook daarbij heel hoog zoals bij alles.
Maar als je dat weet los te laten zul je merken dat je op een moment toch even onbezorgd bent en even geniet of ontspant. En dat hoef je niet te meten dat voel je vanzelf.
Je wilt controle en daardoor wordt het niet beter, ironisch genoeg krijg je nadat je het echt los kan laten pas meer grip. En juist op t moment dat je niet meer alles analyseert voel je op een gegeven moment 'hé vandaag ging dit vanzelf en ik hoefde er niet over na te denken'
En het gaat inderdaad heel erg met ups en downs
je bent niet je gedachtes!
Laat het los en investeer in rust en regelmaat met vaste dingen om te doen. Accepteer dat het (nog) niet leuk is of hoeft te zijn maar dat je bouwt aan een nieuw fundament.
Ik zou vooral inzetten op (geleide) meditaties en mind fullness. Juist om je gedachtes minder serieus te nemen.
Yoga volgen en massages nemen om meer contact te krijgen met je lichaam. Je bent zoveel meer dan al die gedachtes/stemmen/overtuigingen. Het lijkt erop dat controle wil krijgen door de "hoofdgedachten" te willen onderscheiden maar zoiets bestaat helemaal niet, gedachtes zijn gewoon balkonnetjes met zinnen
Herkent iemand het geen zin hebben om te praten? ‘Normaal’ ben ik enorm extravert, enorme prater. Maar nu heb ik er gewoon geen zin in. Praten met een functie is oké, maar de rest liever niet. Enorm sociaal onwenselijk en ik voel me er soms best opgelaten door…