Kun jij het tempo van de maatschappij aan?
Gisteravond in het programma de publieke tribune was het onderwerp "GGZ onder druk". Daar zat een vrouw die vertelde dat zij het tempo van de maatschappij niet aankon en daardoor heel snel moe werd.
Zelf herken ik dat wel, maar gelukkig niet in die mate. Ik kan vier dagen per week werken, maar daarnaast mijn huis goed op orde houden, 's avonds sporten of sociale activiteiten doen lukt mij ook (bijna) niet.
Net las ik in het topic waarin de vraag werd gesteld of mensen hun kinderen verplicht op een sport deden. 1 Van de reacties was dat bij hun thuis iedereen minimaal 2x per week verplicht moest sporten.
Als ik zoiets lees ben ik wel jaloers op het feit dat er mensen zijn die zoveel energie hebben dat ze dat allemaal kunnen.
Hoe zit dat bij jullie? ben je iemand die het tempo van de maatschappij niet/moeilijk aankan of gaat het je juist te langzaam?
Peiling
Kun jij het tempo van de maatschappij makkelijk aan?
Poezie schreef op 12-12-2022 om 13:04:
[..]
Dit herken ik heel erg. Iedere keer als ik weer te ver was gegaan werd ik fysiek ziek. (Geen griep oid, het voelde anders.) Ik probeer idd om mijn eigen tempo te volgen en dat gaat me tegenwoordig wel veel beter af dan vroeger. Hoe vaak ik wel niet de opmerking: "ach, je bent een jonge meid, dit moet je kunnen" al niet heb gehad.
Maar ik heb gelezen dat jij ook nog long covid hebt opgelopen. Dus eigenlijk dubbel last hebt? Of geeft het feit dat je nu een "excuus" hebt je iets meer rust?
Ik had al autisme, toen ik die diagnose kreeg werd mijn energiebeperking wel serieuzer genomen.
Long Covid is vooral een dubbele last en frustrerend, want ik wil heel veel maar kan vrijwel niks. Ik had binnen mijn mogelijkheden een bruizend leven en daar is weinig van over. Dus ik ervaar het zeker niet als een fijn excuus. Maar doordat ik door mijn prikkelgevoeligheid al om heb moeten leren gaan met een energiebeperking en het daarbij goed leren lezen van de signalen van mijn lichaam, helpt dat wel nu bij niet te veel doen.
Poezie schreef op 12-12-2022 om 13:09:
[..]
Als je wel zou werken, hoe zou het dan voor je zijn?
Dan zou ik niet zo gelukkig zijn. Ik werk al 30 jaar niet meer en hoef gelukkig ook nooit meer te gaan werken. Ik heb een weduwepensioen en genoeg spaargeld. Ik doe wel vrijwilligerswerk achter de bar in een voetbalkantine maar dat doe ik heel graag.
de maatschappij dat zijn wij!
Dus jouw keuze is net zo goed als die van een ander.
De maatschappij is een optelsom van individuele keuzes. Dus als je je gedwongen voelt iets te doen of je denkt dat iets moet is stap 1 proberen van een afstand te kijken. Maar als iemand stress heeft door wat voor reden dan ook en of niet goed voor zichzelf kan opkomen dan is het veel moeilijker om te geloven dat je kunt kiezen.
En kiezen voor wat meer mensen doen mag altijd! Het is niet verboden om 'mee te doen' met de massa.
Gr Angela
Ik heb keuzes gemaakt - daar heeft de maatschappij niet zo veel mee te maken. En daardoor past mijn leven nu best wel goed bij mij. Ik werd bijvoorbeeld niet gelukkig van een koophuis met veel onderhoud en woon nu in een gehuurde leuke flat. Stom, want "de maatschappij" vindt dan dat je beter geld kan opbouwen in stenen. Ik doe dan liever waar ik nu gelukkig van word. Ik kan mijn parttime baan goed combineren met zorg voor mijn kind en hou genoeg tijd, geld en energie over voor leuke dingen, dus ik heb nu balans gevonden die ik eerst niet had, toen ik elk weekend alleen maar aan het poetsen en onderhouden/klussen was.
Angela1967 schreef op 12-12-2022 om 13:19:
de maatschappij dat zijn wij!
Dus jouw keuze is net zo goed als die van een ander.
De maatschappij is een optelsom van individuele keuzes. Dus als je je gedwongen voelt iets te doen of je denkt dat iets moet is stap 1 proberen van een afstand te kijken. Maar als iemand stress heeft door wat voor reden dan ook en of niet goed voor zichzelf kan opkomen dan is het veel moeilijker om te geloven dat je kunt kiezen.
En kiezen voor wat meer mensen doen mag altijd! Het is niet verboden om 'mee te doen' met de massa.
Gr Angela
Het gaat niet om keuzes Angela. Ik krijg een soort waas over mij heen als ik te ver ben gegaan, dan zie ik de troep in mijn huis niet eens, heb ik niet in de gaten dat ik voortdurend ongezond eten in mijn mond stop en dat ik te hard/ teveel werk.
Ik werk 32 uur, 36 uur stage met helft van de tijd aan thuiswerkdagen. Soms heb ik een dag vrij per week maar dan moet ik dingen regelen, zoals inkopen of garage of iets aan sociale activiteiten.
Schoonmaken en koken of sporten kom ik niet aan maar vind ik ook niet heel belangrijk nu.
De maatschappij laat je zelf kiezen: kies je voor de gemakkelijke weg zonder uitdaging of ga je voor een versnelde traject voor veel succes? Jouw keuze bepaalt.
Renmuis schreef op 12-12-2022 om 13:02:
Nee, ik kan dat niet. Ik heb of een actief sociaal leven en hobbies, of een uitdagende baan. Beide lukt mij niet. Op dit moment werk ik veel, en zie ik ongeveer 1x per zes weken een vriend of vriendin en doe ik 1x per 2 maanden vrijwilligerswerk. Meer energie is er niet. Ik heb ook een tijd weinig gewerkt, en dan kan ik wel een paar keer per week koffie drinken met iemand en actief zijn bij een vereniging. Ook het huishouden hou ik niet bij naast mijn werk. Gelukkig kan mijn man dat wel, en kan ik een schoonmaker betalen voor mijn helft van de klussen.
Bij mij hangt het ook samen met mijn autisme. Ik heb veel hersteltijd nodig als ik onder de mensen geweest ben.
Hoe doe je dat in hemelsnaam met autisme?
Ik ben afgekeurd.
Dutchgirly schreef op 12-12-2022 om 13:14:
Ik weet het niet, ik zou volgens 'de maatschappij' natuurlijk een of meerdere kinderen moeten hebben. Maar die heb ik niet en wil ik niet. Ik kan me echt niet voorstellen dat ik met één of meerdere kinderen ooit nog tijd ergens voor zou hebben. Ik zie echt niet die combinatie met fulltime baan, sport, sociaal leven.
Hier ook precies zo.
Ik werk niet fulltime, geen kinderen en houd daardoor genoeg tijd over om andere dingen te doen naast mijn werk. Daardoor gaat het prima. Maar te veel dingen op de agenda trek ik niet goed en zou me frustreren.
Vaak is de mens de ergste vijand van zichzelf. Zo weinig mogelijk 'moetens' maakt over het algemeen een stuk gelukkiger.
Ik zie dat 'de norm' een vol leven schijnt te zijn. Maar weinig mensen houden dat lang vol. Mensen zouden moeten kijken wat bij hen past, en hun leven daarop aanpassen. Dat is moeilijker als je kinderen hebt, want dan wordt je geleefd. Maar als je een paar kinderen hebt, en je vind dat jij en je kinderen alles moeten meemaken, overal op en bij moeten, zoals zoveel keer sporten en muziek, dan vind ik het niet gek dat mensen overspannen raken. Je kunt ook zeggen: je mag max. 1 sport/uitje doen en dat is het, maar veel mensen kunnen of durven dat niet, te bang om hun kind te kort te doen.
Ik ben 65 en werk niet meer maar de druk van de 'alles moeten maatschappij' heb ik nooit aangekund.
Ik ben gestopt met werken toen we kinderen kregen (heel ouderwets ik weet het) en ben weer begonnen toen de jongste zes was en hele dagen naar school moest. Gekozen voor thuiszorgwerk wat ik binnen schooluren kon doen. Nooit oppas nodig gehad (uitzonderingen voor noodgevallen daargelaten).
Drie halve dagen per week en dat was het. Meer kon ik niet handelen. Man werkte fulltime en ik hield thuis de boel draaiende inclusief sociale contacten e.d.
Niet economisch zelfstandig dus. Dit dertig jaar gedaan.
We hebben het financieel altijd goed gered. Met weinig luxe, dat wel. Geen eigen woning maar huur.
Nooit spijt gehad. Nu allebei met pensioen en hebben het goed.
Dat ik geen spijt heb wil overigens niet zeggen dat ik nu misschien geen andere keuzes zou maken. Maar de ratrace is niets voor mij, dat weet ik heel zeker. En ik kan me ook ontzettend goed voorstellen dat jonge mensen van nu daaraan onderdoor gaan.
Ik herken dit niet zo eigenlijk.
Ik heb 3 kinderen en werk 32 uur. Dat is heel lang 40 uur geweest, elke dag op locatie anderhalf uur verderop en dat ging eigenlijk ook prima met een schoonmaakster 1x per week. Nu werk ik een dag minder en kan ik veel thuis werken en mijn reistijd is korter, dat scheelt een hoop tijd. Het huishouden doe ik overal een beetje tussendoor zoals het uitkomt, als je het bijhoudt is het nooit uren werk achter elkaar. Genoeg avonden en weekenddagen over voor sociale dingen, hobby's, huisonderhoud etc.
FallAgain schreef op 12-12-2022 om 13:29:
[..]
Hoe doe je dat in hemelsnaam met autisme?
Ik ben afgekeurd.
Dat zal toch afhangen van welke beperkingen in welke mate iemand ervaart door het autisme. Ik ken veel autisten die niet zijn afgekeurd, ik ook niet (en als het wel gaat gebeuren komt dat door mijn long covid) en één die dat wel is.
We zijn net zo divers als neutorypische mensen 
Ik weet niet zo goed wat ik als tempo van de maatschappij zou moeten zien. Ik heb voor mezelf een tempo voor ogen dat ik aan zou moeten kunnen, maar in de praktijk lukt dat totaal niet. Ik heb drie kleine kinderen, een baan in het onderwijs en daarnaast een huishouden, sociale verplichtingen en leukigheden. De leukigheden vallen al snel weg, ik zou op dit moment niet weten wanneer ik moet sporten en het huishouden is een zooi (daar kan ik overigens niet heel erg mee zitten, ik functioneer alleen beter in een opgeruimd huis) En dan heb ik tenminste nog een man die veel doet met de kinderen en in het huishouden.
Ik merk dat mijn hoofd niet in staat is om prioriteiten te stellen en ik besteed al snel te veel tijd aan dingen die eigenlijk niet zo belangrijk zijn of die eigenlijk helemaal niet zo veel tijd zouden moeten kosten. Voor ik het weet sta ik muffins te maken, omdat die blauwe bessen nu eigenlijk wel opgemaakt moeten worden. Eigenlijk sta ik altijd aan en ben ik altijd bezig met bedenken wat ik nog moet doen/vergeten ben en wanneer ik dat dan ga doen. Aan het einde van de dag ben ik meestal volledig overprikkeld en val ik of meteen in slaap op de bank of ik kan niet slapen en blijf veel te lang op om vervolgens de volgende dag met een achterstand te beginnen.
Dus nee, als ik dit zo typ denk ik niet dat ik kan voldoen aan het tempo van de maatschappij. 
Ja, maar niet van harte. Ik hou niet van het altijd maar beter, hoger en nog beter op het werk en op school van kind. Ik vind het best competitief.
Ik ervaar ook dat mijn kaartenhuis zó in elkaar kan storten. En dat ligt misschien deels aan mij, maar goed, ik ervaar het wel zo.
Cleopatra. schreef op 12-12-2022 om 13:25:
De maatschappij laat je zelf kiezen: kies je voor de gemakkelijke weg zonder uitdaging of ga je voor een versnelde traject voor veel succes? Jouw keuze bepaalt.
Dat omschrijf je wel treffend.
Ik kies voor het laatste en dat kan ik meestal aan. Met een fulltime baan, een man, één kind, een hond, sport, een sociaal leven en een huishouden is het regelmatig flink aanpoten. We hebben tegenwoordig een huishoudelijke hulp, dat haalt wat druk van de ketel. En ik ben flexibeler geworden als het om sporten gaat. Maar daar ben ik niet blij mee. Zonder man zou ik het op deze manier niet redden. Zonder kind overigens een stuk gemakkelijker 
Draceana schreef op 12-12-2022 om 13:50:
Ik weet niet zo goed wat ik als tempo van de maatschappij zou moeten zien. Ik heb voor mezelf een tempo voor ogen dat ik aan zou moeten kunnen, maar in de praktijk lukt dat totaal niet. Ik heb drie kleine kinderen, een baan in het onderwijs en daarnaast een huishouden, sociale verplichtingen en leukigheden. De leukigheden vallen al snel weg, ik zou op dit moment niet weten wanneer ik moet sporten en het huishouden is een zooi (daar kan ik overigens niet heel erg mee zitten, ik functioneer alleen beter in een opgeruimd huis) En dan heb ik tenminste nog een man die veel doet met de kinderen en in het huishouden.
Ik merk dat mijn hoofd niet in staat is om prioriteiten te stellen en ik besteed al snel te veel tijd aan dingen die eigenlijk niet zo belangrijk zijn of die eigenlijk helemaal niet zo veel tijd zouden moeten kosten. Voor ik het weet sta ik muffins te maken, omdat die blauwe bessen nu eigenlijk wel opgemaakt moeten worden. Eigenlijk sta ik altijd aan en ben ik altijd bezig met bedenken wat ik nog moet doen/vergeten ben en wanneer ik dat dan ga doen. Aan het einde van de dag ben ik meestal volledig overprikkeld en val ik of meteen in slaap op de bank of ik kan niet slapen en blijf veel te lang op om vervolgens de volgende dag met een achterstand te beginnen.
Dus nee, als ik dit zo typ denk ik niet dat ik kan voldoen aan het tempo van de maatschappij.
Herkenbaar! Bij mij bleek dit uiteindelijk ADD te zijn (achteraf gezien al mijn hele leven last van in mindere en meerdere mate maar ik kreeg er pas echt last van toen ik kinderen kreeg en volledig vast liep, keer op keer).